De grote leugen van het Midden-Oosten

door Bassam Tawil - 2 oktober 2017

Jamal wilde Joden vermoorden omdat hij geloofde dat dit een edele daad was waarmee hij de status van shaheed (martelaar) en held zou verdienen onder zijn familie, vrienden en samenleving. In het bijzonder in de Palestijnse cultuur, en in het algemeen in de Arabische cultuur worden dagelijks moordenaars van Joden verheerlijkt.

Nimer Mahmoud Jamal, de 37-jarige Palestijnse terrorist die op 25 september drie Israëli's bij de toegang van Har Adar in de buurt van Jeruzalem vermoordde, had een vergunning van de Israëlische autoriteiten om in Israël te werken.

Zijn familie en vrienden zeggen dat hij een goed leven had en werd beschouwd als gelukkig om te werken voor de Joden, omdat hij daarmee een hoger salaris ontving en werd beschermd door de Israëlische arbeidswetten. De avond tevoren begon Jamal zijn moorddadige missie. Hij bracht enkele uren door in de fitness-sportschool van zijn dorp, gelegen op slechts een paar mijl afstand van Har Adar.

Dus Jamal, de moordenaar van de drie Israëli's (twee van de slachtoffers waren Arabische Israëli's), was niet arm. Hij was niet werkloos. In feite, volgens zijn vrienden, verdiende Jamal veel meer dan waar een politieman of een schoolleraar die werkt voor de Palestijnse autoriteit of Hamas, mee thuis komt elke maand.

Wat was het dan, wat Jamal dreef tot zijn moorddadige voornemen om drie jonge mannen neer te schieten, die er slechts waren om zijn binnenkomst in Israël te vergemakkelijken? Was het omdat hij zijn kinderen niet kon onderhouden? Nee. Was het omdat zijn verhuurder hem onder druk zette over de huur? Nee: Jamal leefde op een mooie plek die eigendom was van hemzelf, compleet met meubels, apparaten en slaapkamers waar ieder gezin in het westen trots op zou zijn.

Jamal wilde Joden vermoorden, omdat hij geloofde dat het een edele daad was, wat hem bij zijn familie, vrienden en de samenleving de status van shaheed (martelaar) en held zou geven. In de Palestijnse cultuur in het bijzonder, en de Arabische cultuur in het algemeen worden moordenaars van Joden dagelijks verheerlijkt.

Zij zijn gelokt als de gelukkigen die in het gezelschap van de profeet Mohammed en de engelen in het paradijs verkeren. Mannelijke terroristen zijn ook druk met de 72 maagden die ze kregen als prijs voor het vermoorden van Joden. De moordenaars - zo hameren islamitische geestelijken en leiders het in de hoofden van Palestijnen - krijgen ook toegang tot de rivieren van honing, en heerlijke dranken, zodra ze voet aan wal zetten in hun denkbeeldige paradijs.

Jamals vrienden en familie zijn nu overtuigd dat hij wordt beloond door Allah en de profeet Mohammed in het paradijs voor het vermoorden van drie Israëliërs. Zij geven niets om zijn kinderen die hij achter heeft gelaten, en zeker niet over de familie van de drie Israëli's die hij vermoordde.

In zijn dorp en op sociale media wordt Jamal geprezen als een held en martelaar. Geen enkele Palestijn kwam op tegen de laffe terroristische aanval gepleegd door een man die profiteerde van een vergunning van de Israëlische autoriteiten.

De Joodse gezinnen die Jamal zijn werk gaven als een schoonmaker, hadden hem vertrouwd. Ze hadden hun huizen en harten en hun portemonnee voor hem geopend. De Israëlische autoriteiten wilden hem vertrouwen en hem zien als een normaal persoon die alleen maar een baan met een fatsoenlijk inkomen wilde om zijn familie te ondersteunen.

Maar Jamal, net als veel andere Palestijnen, heeft het vertrouwen dat de Joden hem gaven verraden. Hij koos ervoor hen in de rug te steken, deze zelfde mensen die van hun weg waren afgeweken om hem te helpen.

Helaas, deze terrorist verried ook de zaak van duizenden Palestijnse arbeiders die Israël elke dag binnenkomen voor werk. Deze werknemers hebben het meeste te verliezen door Jamals terreuraanval en verraad.

Gelukkig voor hen zeggen de Israëlische autoriteiten dat de moord in Har Adar niet van invloed zal zijn op het beleid van Israël bij het verlenen van vergunningen aan Palestijnen om te werken in Israël, omdat de overgrote meerderheid niet bij geweld betrokken is.

De Har Adar-moorden moeten ons ten minste één ding leren: dat het Israëlisch-Palestijnse conflict niet gaat over economie, of de verbetering van de levensomstandigheden van de Palestijnen. Jamal, die een baan had en vrij verkeer, en een mooi appartement, bewijst zeker dit punt. Zo doen dat ook de moorden of pogingen tot moord door andere welgestelde terroristen zoals Mohammad Atta, Osama bin Laden, Umar Farouk Abdulmutallab, en vele anderen.

Echter, Jamals bloedige les moet blijkbaar nog steeds worden geleerd door het westen, dat ondanks alle bewijzen hardnekkig blijft doorgaan om een ononderbroken lijn te trekken tussen het Palestijnse terrorisme en armoede.

Jamal is echter lang niet meer de eerste terrorist die ons deze cruciale les leert: de meeste Palestijnse terroristen van de afgelopen decennia waren goed opgeleid en hadden banen.

Sommige Palestijnen die zelfmoordaanslagen pleegden, waren verpleegkundigen, onderwijzers, advocaten. Sommigen kwamen uit de middenklasse, en zelfs uit rijke families en clans. Geld en onderwijs stopten hen echter niet in het begaan van wreedheden tegen Israëli's.

Terroristen zoals Jamal worden gemotiveerd door de diepe haat tegen de Joden en Israël. Zij zijn geïndoctrineerd en gehersenspoeld door hun leiders en de islamitische religieuze geestelijken die hen laten geloven dat Joden het kwaad zijn en moeten worden geëlimineerd met alle beschikbare middelen.

Geen enkele terrorist heeft er nog geklaagd dat hij of zij zijn aanval uitvoerde omdat hij of zij aan het verhongeren was, of dat ze geen eten hadden voor de kinderen, of niet in staat waren om ijs te kopen in de lokale supermarkt. De terroristen, in feite, laten we het maar zeggen zoals het is: zij kondigen openlijk aan dat ze gemotiveerd zijn door hun geïndoctrineerde haat tegen Israël en de Joden. Dit is wat de Palestijnse, Arabische en islamitische propagandamachine heeft gedaan met generaties van Arabieren en moslims. Ambtenaren en mensen in het westen kunnen ontkennen wat ze horen, zo hard als ze willen, maar de terroristen kunnen niet eerlijker zijn over hun moorddadige motieven dan ze al doen.

Wat dan met hen die in het westen maar blijven praten over het conflict alsof het gaat over het creëren van nieuwe arbeidsplaatsen, over bestrating van wegen en verbetering van de infrastructuur voor de Palestijnen? Dit lijkt ook de benadering te worden die nu in de VS wordt voorgestaan door Donald Trumps regering.

Er is natuurlijk niets mis met een goed draaiende economie en het creëren van werkgelegenheid. Dit kan een matigend effect hebben op enkele Palestijnen. Zij zullen blij zijn om een betere economie te zien en een daling van de werkloosheid.

Dergelijke maatregelen zullen echter nooit de harten en geesten veranderen van de Palestijnen. Palestijnen zullen nooit het recht van Israël erkennen om te bestaan, vanwege Amerikanen en Europeanen die weer een industriepark hebben opgetrokken ergens op de Westelijke Jordaanoever.

In de afgelopen 25 jaar hebben de Palestijnen miljarden dollars aan steun ontvangen van de internationale gemeenschap. Maar toen ze naar de stembus gingen, stemden ze voor Hamas, omdat die hen vertelde dat ze Israël gaan vernietigen. Palestijnen zullen opnieuw vooral gaan stemmen op Hamas wanneer er morgen vrije en democratische verkiezingen zouden worden gehouden op de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook .

We moeten dit niet vergeten wanneer Trumps gezant voor het Midden-Oosten, Jason Greenblatt, terugkeert naar onze regio, om manieren te bespreken voor een heropleving van het zogenaamde vredesproces tussen Israël en de Palestijnen. De Trump-regering en Jason Greenblatt lijken de leugen te hebben geslikt: "Het gaat om geld, stommerd."

Nee! Het conflict gaat om de onmiskenbare weigering dat een Joods Israël zal bestaan in het Midden-Oosten. Het gaat om de blijvende belangstelling van de Arabische en islamitische wereld in de vernietiging van Israël en het vermoorden van Joden. Het gaat om de voortdurende bloedige Arabische en islamitische aanzetten tegen Israël en Joden. Banen zijn niet het probleem. Zij zijn niet de oplossing. Laten we voor de verandering eens aandacht besteden aan de werkelijkheid: Jamal en zijn collega-terroristen kunnen ons iets leren - als we alleen maar zouden luisteren.

Bassam Tawil is een moslim, gevestigd in het Midden-Oosten.

Vertaling door W.J. Jongman en H. Sleijster

© 2017 Gatestone Institute. Alle rechten voorbehouden. De artikelen hier afgedrukt geven niet noodzakelijkerwijs de standpunten weer van de vertalers of van Gatestone Institute.

Bron: The Big Middle East Lie