Europa's bezettingshypocrisie

door Michael Freund - 9 februari 2017

Na het passeren van de wet ter regulering van bepaalde land-problemen in Judea en Samaria, verspilden de schijnbare vrienden van Israël in Europa weinig tijd om de Joodse staat in opmerkelijk harde termen te bekritiseren. Ze goten alle sarcasme uit dat tot hun beschikking stond, wat grenzeloos lijkt te zijn wanneer het onderwerp Israël is, en zo gingen de leiders van het continent op een retorische rampage die net zo obsceen als offensief was.

Zoals gebruikelijk was het de Hoge Vertegenwoordiger voor Buitenlandse Zaken van de Europese Unie, Federica Mogherini, die met hoog op geschaalde hyperbolen de wet "nieuwe en gevaarlijk" noemde, alsof een geschillenbeslechting van het land door middel van compensatie een volledig ongehoord concept is in het moderne recht. Maar vervolgens ging Mogherini nog verder, en verklaarde ze dat "het Israëlische Parlement wetgeving heeft aangenomen betreffende de legale status van land binnen bezet gebied, wat een kwestie is die buiten haar bevoegdheid valt."

De ironie van haar eigen verklaring ging blijkbaar voor haar verloren. Immers, welke "bevoegdheid" heeft Mogherini om zich te mengen in de interne aangelegenheden van Israël, met het hekelen van een democratisch gekozen parlement, of het interpreteren van wetgeving die het wil geven? Andere leiders, zoals de Franse President Francois Hollande, stelden de wetgeving aan de kaak, door te zeggen dat het "de weg zou vrijmaken voor de annexatie van de bezette gebieden," terwijl de speciale VN-coördinator voor het Midden-Oosten vredesproces, Nikolai Mladenov, zei dat Israël door deze wetgeving "in de bezette Palestijnse gebieden" "een zeer dikke rode lijn" had overschreden.

Nou, als Europese en internationale staatslieden een echt debat willen hebben over "bezette gebieden", dan zou ik zeggen: kom maar op.

Een goede plek om te beginnen zou zijn een aantal van Europa's eigen koloniale overblijfselen, waaraan het zich gretig vastklampt, zoals een alcoholist grijpt naar een fles met de paar resterende druppels wodka.

Neem bijvoorbeeld het eiland Corsica, wiens prachtige stranden en rustige baaien en dichte bossen een lelijke historische daad verbergen: Frankrijks invasie in 1768-69 met de annexatie van deze ontluikende republiek. Ondanks het verstrijken van de bijna 250 jaar blijven vele Corsicanen snakken naar meer autonomie of zelfs onafhankelijkheid.

In december 2015, toen de nationalistische Pè, een Corsicaanse partij, dramatisch de regionale verkiezingen won van het eiland, met slechts twee zetels, voor een regelrechte meerderheid. En uit opiniepeilingen bleek dat tweederde van de Corsicanen een referendum wil houden over onafhankelijkheid van Frankrijk.

Onafhankelijkheid-minnende Corsicanen zeggen dat Parijs opzettelijk probeerde het eiland Frans te maken door het overmeesteren van de cultuur en taal.

Maar wat was de laatste keer dat u Europese leiders hebt gehoord, of iemand anders over die kwestie, door het aan de kaak stellen van Frankrijk voor zijn "bezette gebieden"? En dan natuurlijk is er Catalonië, waar de regionale regering van plan is om een referendum te houden over onafhankelijkheid in september van dit jaar, ondanks de tegenstand van de Spaanse autoriteiten. Vreemd genoeg echter lijken de Catalanen te verlangen naar een onafhankelijkheid, wat niet zoveel belangstelling ontlokt in Europa's hoofdsteden als die van de Palestijnen, hoewel de eerder genoemden een veel betere zaak hebben voor een eigen staat.

Om te beginnen was er eigenlijk al een Catalaanse staat, zij het kort, in de 17e eeuw, overwegend dat er nooit een onafhankelijk Palestina heeft bestaan in de hele geschiedenis. En zelfs als men gelooft dat de Palestijnen sinds 1967 zijn bezet, dan houdt Spanje Catalonië al meer dan drie eeuwen bezet. Dat maakt het een veel langer lopend geschil, en recht vertragen is recht weigeren. Bovendien kunnen de Catalanen terecht beweren een natie te zijn met een eigen aparte taal. De Palestijnse Arabieren niet.

De lijst gaat natuurlijk verder en bevat plaatsen zoals de Falklandeilanden.

Het was in april 35 jaar geleden dat Groot-Brittannië een marinevloot van meer dan 100 schepen zond om de eilanden terug te nemen van Argentinië en aldus hun eeuwenoude koloniale bezetting te hernieuwen.

Meer recentelijk heeft een van de grootste land-bezetters in de moderne geschiedenis, Noorwegen, haar greep verstevigd op de meer dan 2,7 miljoen vierkante kilometer van Antarctica, toen het eenzijdig in juni 2015 verklaarde zijn grondgebied uit te breiden in het oostelijke deel van de regio, helemaal tot aan de Zuidpool. Een white paper uitgegeven door het Noorse Ministerie van buitenlandse zaken verklaarde openlijk dat "het doel was de annexatie van het land dat nu niet is opgeëist te onderwerpen", en Noorwegen beweert dat het land deel uitmaakt van hen omdat ze daar het eerste waren.

Vreemd, ze lijken niet dezelfde logica toe te passen op Judea en Samaria, waar de Joodse aanwezigheid dateert van voor de oprichting van de islam, al meer dan 1500 jaar.

Het is duidelijk, wanneer men de dingen in historisch perspectief zet, dat Europa's geroep over Israëls "bezette gebieden" niets meer is dan diplomatieke tweeslachtigheid. Dit geldt met name in het licht van het feit dat Judea en Samaria het oude hartland is van het Joodse volk en de bakermat van onze beschaving.

In tegenstelling tot veel van Europa's eigen bezette gebieden heeft Israël het volste recht – moreel, historisch, theologisch en militair – om in Judea en Samaria te zijn, en dus zullen wij blijven.

Dus de volgende keer dat de EU besluit tot geschreew over de noodzaak van het "beëindiging van de bezetting," moet Israël verklaren dat het de rechten van de mens zal monitoren aangaande Corsica, Catalonië en andere soortgelijke gebieden, opdat de Europese bezettende machten niet de rechten van de inheemse bewoners vertrappen.

En de Joodse staat moet er ook aan gaan werken om bepaalde ontwerp VN-resoluties in te dienen over de lopende Europese bezetting van verschillende delen land over de hele wereld.

Het klinkt misschien dom, maar in plaats van voortdurend defensief te zijn, is het misschien eindelijk tijd dat Israël Europa een koekje van eigen deeg geeft.

Bron: Europe's occupation hypocrisy :: Michael Freund