Artikel

Ik blijf ervan overtuigd dat een tweestatenoplossing de enige uitkomst is - en wat de huidige incidenten van geweld zal beteugelen - om Israël te handhaven als een veilige, Joodse en democratische staat, en te zorgen voor een rechtvaardige en stabiele toekomst voor de Palestijnen.

Gelet op het gedronken hebben van de traditionele vier bekers wijn, zou mijn eerste, onmiddellijke reactie zijn om iets te roepen over 1993, en dat beleid terug te willen. Maar feitelijk zijn dit en andere verrassend domme dingen verschenen in een brief welke is ondertekend door 191 leden van het Amerikaanse Congres, voorgelezen door Nancy Pelosi bij AIPAC, en verzonden naar Donald Trump.

Veel dingen zijn er gebeurd in de afgelopen 24 jaar, zowel in de Verenigde Staten en vooral in het Midden-Oosten, maar voor deze (meest Democratische) wetgevers, is er niets veranderd. - Men vraagt zich af wat er precies moet gebeuren om hun gedachten te veranderen. Die lijken te hebben ingestemd met de noodzaak van nog eens een verdeling van het land van Israël - als een artikel in een geloofbelijdenis.

Mijn tweede gedachte is een bijna overweldigende gevoel van vermoeidheid over het feit dat dit irrationele en gevaarlijke idee niet zal weggaan, en dat ik wederom gedwongen ben om erover te debatteren.

Ten eerste, zal er geen "tweestatenoplossing" komen. Wat het Palestijnse leiderschap en de man-in-de-straat willen, is niet iets wat aanvaardbaar is voor Israël. Zij hebben reeds aanbiedingen verworpen die beter waren dan wat Israël vandaag zou aanbieden. Hun voorwaarden, met inbegrip van het recht op terugkeer voor miljoenen afstammelingen van de Arabische vluchtelingen, evenals de uitzetting van de Joodse inwoners uit Judea en Samaria, is voor altijd onaanvaardbaar.

Maar zelfs als er een soort overeenkomst zou worden bereikt met de PA/PLO, waarom zouden we verwachten dat zij zich eraan houden? Zij hebben talloze beloften gebroken in het kader van de akkoorden van Oslo, met inbegrip van de essentiële zoals het beëindigen van het officiële aanzetten en het wijzigen van het PLO-handvest; en ze hebben een ideologische/religieuze mandaat tot het breken van die beloften vanwege het kleinste voorwendsel.

Maar zelfs als de ondertekenaars van een overeenkomst deze niet zouden verbreken, welke garantie is er dat hun opvolgers - die Hamas kunnen vertegenwoordigen, of zelfs de meer militante radicale islamisten – hem wel zullen eren? Als ze dat niet doen, zou de enige optie voor Israël een oorlog zijn.

In dit verband is het interessant dat de tweestaters vaak zeggen dat "Mahmoud Abbas de meest 'gematigde' leider van de PLO is", en dat we daarom een overeenkomst met hem moeten sluiten voordat hij wordt vervangen en het te laat is. Maar dit is precies waarom een overeenkomst met hem waardeloos zal zijn.

Maar zelfs als Abbas' opvolgers de overeenkomst niet verbreken, zal een extra verdeling het land Israël min of meer inperken tot de groene lijn van Israëls pre-1967 onverdedigbare oostelijke grens. Naast de absurditeit van een omkering van het resultaat om de winnaar van een defensieve oorlog te straffen, worden hiermee de dichtstbevolkte delen van Israël heel kwetsbaar voor zowel terrorisme vanaf het hoge gebied in Judea en Samaria, als voor een invasie vanuit het oosten.

Op dit punt neem ik mijn reliefkaart van Israël van de muur en zwaai ermee onder oom Max zijn neus. Hoe is het mogelijk om Tel Aviv en de luchthaven Ben-Gurion te verdedigen tegen de korte afstandsraketten en de mortieraanvallen wanneer terroristen en hun commandanten op de heuvels zitten op slechts een paar kilometer afstand? Hoe kan Israël de invoering van wapens en terroristen in deze gebieden voorkomen als het niet de controle heeft over de Jordaanvallei in het oosten? Er zijn vijf bergpassen door de heuvels van Judea en Samaria. Met Iran dat steeds meer beheersing heeft over het grondgebied in Irak en het instabiele land van Jordanië dat wankelt - wat zal voorkomen dat de Iraanse strijdkrachten het gebied bereiken?

John Kerry heeft in 2014 de uitvoering voorgesteld van een regeling op het beveiligingsgebied dat de Amerikanen steunden. Het zou theoretisch Israël beschermen onder het toestaan van een Palestijnse soevereiniteit in het grootste deel van de gebieden. Maar de voormalige Minister van Defensie en Stafchef Moshe Ya'alon beschouwde het plan als belachelijk, en "het papier niet waard waarop het werd gedrukt". Anderen zijn sindsdien gekomen met nog geavanceerdere plannen, maar Israël heeft er een hekel aan om afhankelijk te zijn van hoogtechnologische sensoren, van Palestijnse samenwerking, of (vooral) van buitenlandse troepen. We moeten ook in gedachten houden dat de toekomstige Amerikaanse overheidsdiensten wellicht minder vriendelijk kunnen zijn dan de vorige. Alleen Israël kan Israël verdedigen.

"Maar het is Palestijns land. Er bestaat een internationale consensus daarover. De kolonisten zijn gedreven door extremistische religieuze ideeën, zegt oom Max."

Fout. Volgens het mandaat van Palestina, waarvan de garantie aan het Joodse volk nog steeds van kracht is, is het Joods land. En de grens van Israël strekt zich rechtmatig uit tot aan de rivier de Jordaan. De "internationale consensus" is een consensus tussen het islamitische blok en de Europeanen, beiden zijn beledigd door het idee van een soevereine Joodse staat. Zowel de moslims als de Europeanen zijn, hoewel op verschillende manieren, niet minder "religieus" in hun overtuigingen dan de religieuze bewoners van de gebieden. De "consensus" is niet meer dan een uitwisseling van een racistische, anti-Joodse houding.

Nee, dat doen zij niet! Uit een nieuwe enquête blijkt dat er een sterke afname is van de steun voor een terugtrekking uit Judea en Samaria - van 60% in 2005, toen Israël zich terugtrok uit de Gazastrook, tot 36% nu in 2017. Blijkbaar hebben de Israëlische Joden iets geleerd uit de ervaring van Gaza.

"Maar," ging oom Max verder, "het alternatief voor twee staten is één staat. En Israël kan niet al die Arabieren opnemen en dan nog steeds zijn Joodse en democratische karakter behouden."

Fout. Er is geen uitputtende opdeling. Wie zegt dat Israël hen moet opnemen? Wie zegt dat er een soevereine Palestijnse staat moet komen in bijna heel Judea en Samaria? Hoe zit het met een creëren van een autonoom gebied in een aaneengesloten deel van het gebied - zoals Puerto Rico ook naar de VS toe is – waar de bevolking stemt in de lokale, maar niet in de nationale verkiezingen, en waarin externe veiligheid is geboden onder een soeverein? Dat is slechts een van vele mogelijkheden. Natuurlijk zal het uitwerken van de details ingewikkeld zijn, maar niet ingewikkelder dan de "veiligheidsregelingen" die John Kerry ons probeerde op te dringen. En hoewel sommige Arabieren en sommige Joden zouden willen vertrekken, het zou veel minder traumatisch zijn dan een massale verdrijving van Joden zoals verwacht onder een tweestatenplan.

"Ik weet het niet," zegt hij. "Er moet een manier zijn om twee-staten te laten werken."

Nee, die is er niet, en dat is precies het probleem. U zoekt een antwoord op de verkeerde vraag, waarop geen antwoord is. Het echte probleem is niet hoe we het land van Israël wederom moeten verdelen. Het echte probleem is hoe we een garantie van veiligheid krijgen voor de staat en voor de burgers binnen haar rationele, legitieme en verdedigbare grenzen.

Het is tijd om "vaarwel" te zeggen tegen de tweestatenoplossing. Het uitgangspunt moet zijn: verdedigbare grenzen zijn - niet een Palestijnse staat.

Natuurlijk zullen de Palestijnen deze aanpak onaanvaardbaar vinden, maar zij vinden eveneens ook elke tweestatendeal onaanvaardbaar wanneer die niet de ultieme vervanger wordt van een Joodse staat in een Arabische. Dus wat maakt het uit?

Waarom denkt u dat we Mozes gevolgd zijn uit het comfortabele Egypte en de woestijn ingingen, oom Max? Het was niet om 'Palestina' te creëren!

Een discussie aan de sedertafel