www.wimjongman.nl

(homepagina)

Betalen voor vrede

23 november 2017 - door Vic Rosenthal

De meest fundamentele regel in de omgang met de Saudi's en hun vrienden is, dat Israël niet het gevoel moet hebben iets te hoeven betalen voor de vrede, helemaal niets. Niets. Nul. Zero. Nada. – Dr. Mordechai Kedar

Dr. Kedar spreekt over Saoedi-Arabië en de andere Golfstaten, maar dit geldt voor alle buitenlandse betrekkingen van Israël. Zo vaak als in de omgang met Europa, de VS en natuurlijk de Arabische landen, afspraken worden gemaakt, afhankelijk van de concessies over de "Palestijnse kwestie". En wat betekent dat? Meestal houdt het de aanvaarding in van een zekere mate van het "Palestijnse verhaal", namelijk dat wij Joden langskwamen, en dat zij verdreven werden als de "inheemse" Palestijnse Arabieren, en dat als wij nu met rust gelaten willen worden (nooit dachten ze eraan ons te behandelen als een normale natie, en niet als het broedsel van Satan), we dat dan aan hen moeten overlaten. Vaak zijn hun concessies eisen die direct leiden tot de vernietiging van onze staat, maar hey, de Joden woonden toch al zo vrolijk in de Diaspora, in de christelijke en islamitische sferen, voor duizenden jaren, dus waarom zou dat een probleem zijn?

Genoeg. Zoals Ben-Dror Yemini in zijn indrukwekkende, maar deprimerende nieuwe boek, Industrie van de Leugen: de Media, de Academische wereld en het Israëlisch-Arabische Conflict aantoont, is de demonisering van Israël alomtegenwoordig. Het is overal, het is irrationeel, het voedt zichzelf en het is effectief. Uiteindelijk is aan iedereen uitgelegd die aan een universiteit studeert, een lagere school bezoekt, of een middelbare school of zelfs een kleuterschool, dat Israël een uniek kwade onderneming is met het martelen en vermoorden van Palestijnen, en hen onder een systeem van apartheid houden waarin ze gedood kunnen worden in een voortdurende genocide.

Dus natuurlijk denkt iedereen, zelfs als ze Israëlisch zijn, dat het helemaal OK is om te vragen dat we aan de Palestijnen geven, wat wij hen "schuldig" zijn, en misschien zelfs een beetje meer als straf voor de pijn en het lijden die we hen hebben toegebracht.

Zoals ik al zei, genoeg. Israëli's moeten op zijn minst in staat zijn om op te staan voor de waarheid, en hun eigen voortbestaan niet te vergeten. Vooral wanneer de valse beschuldigingen tegen Israël zo vanzelfsprekend vals zijn. Yemini bespreekt de "genocide"-claims, waaronder een bijzonder schandalige, namelijk die van de Israëlische academicus Yitzhak Laor, die een artikel in het London Review of Books gepubliceerd is, met daarbij de verklaring dat "de gaskamers niet de enige manier zijn om een natie te vernietigen, het is voldoende om hoge kindersterftecijfers te ontwikkelen." Maar uit openbare gegevens blijkt dat de Palestijnse kindersterfte is gedaald - van 152 à 162 per duizend geboorten in 1967 tot tussen de 53 en 63 in 1985, en naar minder dan 20 in 2014. De Palestijnse levensverwachting bij de geboorte echter is sinds 1967 gestegen van 49 naar 76. En de Arabische bevolking van Judea, Samaria en Gaza is sinds 1970 ten minste verdrievoudigd. Genocide inderdaad!

Andere beschuldigingen zijn logischerwijs ook tegenstrijdig, en hebben zelfs geen op bewijs gebaseerde gegevens nodig om ze te weerleggen. Een van de bekenste is het "pinkwashing", het idee dat de tolerantie van Israël voor LGBT-mensen niet kan worden gebruikt als bewijs voor Israëls algemene liberale, tolerante gedrag, ook ten opzichte van Palestijnen - omdat Israël de Palestijnen onderdrukt. Kan een argument nog cirkelvormiger zijn?

Wie kan de beroemde masterscriptie van Tal Nitzan aan de Hebreeuwse Universiteit vergeten, die 10 jaar geleden een storm van verbluffende kritiek genereerde, toen zij een hoog plaats en prijs ontving voor een artikel dat beweerde dat het feit dat IDF-soldaten geen Palestijnse vrouwen verkrachtten, betekende dat Israëlische Joden racisten zijn die Arabieren niet aantrekkelijk vinden! Afgezien van het feit dat er een Arabische Miss Israël is geweest (Rana Raslan in 1999), en dat een Arabische vrouw de populaire Israëlische zangcompetitie "The Voice" heeft gewonnen (Lina Makhoul in 2013), illustreert het argument een misverstand over de aard van militaire verkrachting (wat natuurlijk gaat over macht en onderwerping, niet over aantrekkelijkheid), behalve het feit dat het argument ook blindelings dom is.

Een groot deel van de politieke discussie over Israël is gebaseerd op uitgangspunten die gewoon maar worden gesteld, hoewel niet altijd zo duidelijk vals als die van Tal Nitzan haar thesis. Elke dag maken "journalisten" over de hele wereld (vooral in Israël) verhalen op die ofwel volledig vals, ofwel vooringenomen zijn , of contextloos, of overdreven, en die Israël in een lelijk daglicht plaatsen. Gideon Levy en Amira Hass van Ha'aretz zijn onvermoeibare meesters in deze kunst. Alles wat lelijk is over Israël wordt direct geaccepteerd als zijnde waar door honderden miljoenen mensen op deze aarde – ik denk niet dat dit een overschatting is – en die moeten wel geloven dat Israël veel kwaadaardiger is dan Hitler was.

Politieke leiders, presidenten, pausen, premiers en ambtenaren van de EU zijn er niet immuun voor, zoals we gezien hebben toen President Obama en Paus Franciscus de beschuldigingen herhaalden die afkomstig waren uit Hamas-bronnen over de kind-slachtoffers in Gaza. Of toen EU Parlement voorzitter Martin Schultz de leugens over Israël napraatte over het achterhouden van het water van de Palestijnen.

Samen met deze voortdurende demonisering is er ook nog de suggestie dat Israël als staat onwettig is, een koloniale onderneming die ongedaan gemaakt moet worden, zoals de witte minderheidsregeringen in Zimbabwe of Zuid-Afrika. Ons wordt verteld dat we, als we "de vrede" willen, we ons moeten overgeven, zoals de blanken in Rhodesië dat deden, hoewel er in ons geval een Joodse meerderheid is. Maar, geen probleem, dat is precies wat er zou worden bereikt als we een Palestijns "recht op terugkeer" zouden implementeren van miljoenen nakomelingen van "vluchtelingen" waarvan velen al migranten waren die pas in 1946 naar Palestina kwamen om de oorlog te ontvluchten die de Arabieren begonnen. Dat zou immers "gerechtigheid" zijn, want zij zijn dan "gekoloniseerd" en wij zijn de "kolonisators". Nooit aan gedacht dat er geen precedent voor een dergelijk "recht" is in de moderne geschiedenis.

Nee, dat zou geen rechtvaardigheid zijn, en we hebben ook geen behoefte aan "vrede" op deze voorwaarden, niet met Saoedi-Arabië, niet met de EU die borden plaatst op producten uit de "nederzettingen" die ze heel misleidend "illegaal" noemen; en niet met de PLO - die in de eerste plaats nooit had mogen worden gekroond als de "legitieme vertegenwoordiger van het Palestijnse volk" - en ook niet met de VN-mensenrechtencommissie, die klaarblijkelijk op het punt staat een zwarte lijst uit te geven van te boycotten bedrijven vanwege het zakendoen over de Groene Lijn heen.

Al deze entiteiten zien ons als minder dan legitiem, zelfs niet als een "normale" staat, zoals waar Herzl naar verlangde, maar als veel minder dan normaal. Ze projecteren hun eigen duistere geschiedenis op ons – stel je voor: Europeanen noemen ons op "kolonisten" en Arabieren beschuldigen ons van racisme en etnische zuivering! – en zij doen alsof ze ons willen laten leven als we ons bekeren van onze "misdaden" en onze "slachtoffers" compenseren.

De Golfstaten, geleid door de Saudi's, willen vandaag iets van ons: dat we de Iraanse opmars stoppen in de hele regio. Morgen zal het Westen misschien iets nodig hebben – je kunt erom lachen - maar kijk eens in welke richting Europa gaat. Wat ze ook aanbieden, we moeten eisen dat er een einde komt aan hun misbruik, inclusief een echt einde aan de academische ophitsing die de regeringen toestaan en zelfs financieren. En ze kunnen het stoppen als ze dat willen: de anti-Israël-academici zijn als hoeren - kijk hoe hun hartstocht verdampt met de subsidies. Als landen het illegaal kunnen maken om het "verkeerde" aanwijzend voornaamwoord te gebruiken, dan kunnen ze ook de demonisering van Israël op hun scholen stoppen.

Dat is het deel van wat we zouden moeten krijgen. En wat zouden we moeten betalen?

Iets anders dan onze bijdragen aan de wetenschap, technologie, geneeskunde en de kunst – dat zullen we vrij aan hen geven - maar verder niets. Nul. Zero. Nada.

Bron: Paying for peace | Abu Yehuda