Bescherming van onze eer

29 oktober 2017 - door Vic Rosenthal

Er leefde eens een rijke en machtige man. Op een dag stalen bandieten een waterkaraf van hem. Maar in plaats van die terug te nemen en de bandieten te bestraffen — wat heel gemakkelijk zou zijn geweest, want hij had vele zonen — zei hij: "Het is alleen een kruik, dat is een gevecht niet waard. Hoe dan ook, ik heb meer kruiken." Toen stalen ze een geit. "Oh nou, ik heb meer geiten. En de bandieten waren hongerig," zei hij. De volgende dag, toen hij wakker werd en buiten zijn tent kwam, hadden ze zijn zonen gedood, zijn kamelen, zijn geiten en zijn vrouwen meegenomen. En toen, aangezien hij geen zonen meer had, en geen goederen en geen eer, doodden zij hem. – Een Bedoeïenenverhaal

Israëlische atleten schopten het ver in het Abu Dhabi Grand Slam Judotoernooi door een gouden en 3 bronzen medailles te winnen, en in totaal op de zesde plaats van 48 uit te komen.

En zoals iedereen weet, was Israël het enige van die 48 landen in de competitie, die het niet was toegestaan om hun vlag op hun kleding te dragen, of het volkslied te spelen toen ze gewonnen hadden. In plaats daarvan moesten onze atleten meedoen onder de vlag van de Internationale Judo Federatie (IJF). De naam "Israël" en onze vlag verschenen niet in de ranglijsten van het de toernooi op de website van de IJF, waar Israël wordt vermeld als "IJF". (Inmiddels is dit hersteld)

Kennelijk was dit het resultaat in een aanvraag door de gastheer, de Verenigde Arabische Emiraten. Het IJF heeft bezwaar gemaakt, maar blijkbaar was het niet bereid om het gevecht (om zo te spreken) aan te gaan over de kwestie, door de VAE op een zinvolle manier te sanctioneren.

Sommigen zullen zeggen dat de VAE slechts een paar kamelen zijn, wat mooie architectuur en verder een zandplaat drijvend op een poel van aardolie. Israël, aan de andere kant, is een wereldmacht op veel gebieden, met inbegrip van de judo, en er is geen reden om boos te zijn. Wanneer de olie opdroogt zullen de wolkenkrabbers in Abu Dhabi instorten door gebrek aan onderhoud, maar Israël zal dan nog steeds blijven uitblinken in judo en Nobelprijzen.

Maar dit is niet iets onbeduidends en mag niet doorgaan. Het moet niet worden behandeld, zoals het gebruikelijk is door de Israëli's, terwijl die zo gewend zijn om te worden beledigd dat ze nauwelijks nog reageren.

Dit is het Midden-Oosten, en niets hier is belangrijker dan eer. Of het nu gaat om de eer van een persoon, een clan of een natie. Een persoon die zichzelf niet in ere houdt, beschikt niet over het recht op zijn bezittingen, of zelfs om maar in leven te blijven. Een natie die zijn eer verliest, kan worden bestookt met raketten en daar kunnen haar burgers die in de straten lopen, worden neergestoken. Waarom ook niet? Een dergelijke een natie is toch niets, en die mensen hebben toch geen rechten?

Eer en afschrikking zijn twee kanten van dezelfde medaille. Een land dat geen vergelding eist voor een verwonding zijn volk, nodigt uit tot meer van hetzelfde.

Eer kan op vele manieren worden verloren. Publieke beledigingen, zoals die welke afgeleverd worden door de Verenigde Arabische Emiraten en door talloze andere Arabische en islamitische entiteiten over de hele wereld, dag in en dag uit, zijn aanvallen op Israëls eer. Kaarten van de Palestijnse Autoriteit waarop Israël niet te zien is, en de verering van terroristen als militaire helden, nemen onze eer weg. "Anti-normaliserings"-activiteiten in de PA en in de landen waarmee wij zogenaamd "vrede" hebben, Egypte en Jordanië, vormen een aanval daarop. BDS vertelt haar aanhangers ons te behandelen alsof we niets en niemand zijn, in de hoop dat als iedereen meedoet, we dan zouden verdwijnen.

PA-Arabieren en bedoeïenen stelen systematisch auto's en landbouwmachines en producten in Israël. Wat wij dan een "misdaad" noemen, is vaak een vorm van oorlogvoering, omdat een van de eerste doelstellingen voor oorlogsvoering in het Midden-Oosten is - voorafgaand aan de fysieke vernietiging van een vijand - de vernietiging van zijn eer. Een man of natie die zijn bezittingen niet kan behouden, verliest ook zijn eer.

Israëls Westerse idee van recht werkt tegen hen. Marwan Barghouti zit in de gevangenis en zou heel goed kunnen worden bevrijd door politieke druk, zelfs nadat hij werd veroordeeld voor vijf moorden, vier Joden en een Griekse monnik (hij werd ook beschuldigd van de verantwoordelijkheid voor 26 moorden als hoofd van de organisatie "Tanzim"). De nationale eer eist de doodstraf voor nationalistische moorden zoals deze gepleegd door Barghouti.

Dat is niet de enige manier waarop Israël zich vernedert in de ogen van het Midden-Oosten. Het recente debacle over de metaaldetectoren en de camera's bij de Klaagmuur – waar Israël zichzelf toestond om gedwongen te worden terug te krabbelen, na het nemen van zeer redelijke veiligheidsmaatregelen, door dreigingen met geweld van Arabische zijde – was gewoon een ramp voor onze eer en afschrikking. En iedereen herinnert zich de deal die Israël sloot om meer dan 1000 veiligheidsgevangenen vrij te laten, met inbegrip van talrijke moordenaars, als losgeld voor Gilad Shalit, een soldaat die werd vastgehouden door Hamas.

Er zijn zelfs grote strategische beslissingen die tegen ons werken. Iron Dome is geweldig, maar wat is de boodschap die wordt verzonden wanneer wij ons lafhartig erachter verschuilen in plaats van aan te vallen en de mogelijkheid van Hamas te vernietigen om op ons te kunnen schieten? Wat betekent het dat wij ondanks het tunnelgraven en de raketproductie, de noodzakelijke grondstoffen ervoor blijven leveren naar het door Hamas gecontroleerde Gaza? De boodschap is eenvoudigweg, voor het geval het niet duidelijk is: Natuurlijk! Ga je gang, het is OK om op Joden te schieten. We schieten zelfs niet terug!

Verlies van eer is niet alleen gevaarlijk voor ons als bewoners van het Midden-Oosten. Europa krijgt de boodschap ook, ondanks zijn schijn van verlicht te zijn. Terwijl de Europeanen nog niet zelf de kogels afschieten bij ons (nog niet), schieten ze met de euro's door middel van talloze subversieve organisaties die zij ondersteunen en met hun "humanitaire" hulp aan de PA. Ze weten dat ze kunnen doen wat ze willen, omdat we niet terugvechten (ik probeer te voorkomen om EU-producten te kopen in de supermarkt, en dat moet jij ook doen).

Deze besluiten zijn "rationeel". Het zou voor ons een probleem zijn als we Hamas vernietigen. Wie zou dan Gaza regeren? Er is de grote politieke druk van families van de vastgehouden Israëli's. Hoe kunnen we hen achterlaten? Wat als er rellen zijn op de Tempelberg? De politie heeft altijd een tekort aan mankracht, dus er is niet zo veel wat ze kunnen doen aan autodiefstallen en agrarische criminaliteit.

Al deze zaken zijn legitieme overwegingen, maar de besluiten worden genomen zonder rekening te houden met het immateriële, maar wel zeer reële aspect van de eer.

Ik ben niet zeker wat we kunnen doen tegenover de VAE over de minachting die we in Abu Dhabi ontvingen, maar we moeten iets vinden om te doen. Israëli's zeggen graag weloverwogen: "Doe niet moeilijk over die kleine dingen (en alles is maar klein spul)." Maar in dit geval is de som van dat kleine spul een groot ding. Als we niets doen, zullen wij op een dag wakker worden en ons buiten onze tent begeven, geen zonen, geen vrouwen en geen kamelen.

Bron: Protecting our honor | Abu Yehuda