www.wimjongman.nl

(homepagina)

Assad verkoopt Syrië aan Iran, en dat is slecht voor de rest van de wereld

Nu de oorlog min of meer is afgelopen, scherpt Teheran niet alleen haar militaire greep aan op het regime van Assad, het doet ook grote zaken in Syrië

16 september 2017 - door David Rosenberg, Haaretz

De korte geschiedenis van de Syrische burgeroorlog is dat President Bashar Assad honderdduizenden mensen van zijn volk heeft gedood, miljoenen uit hun huizen op de vlucht heeft gejaagd en hele steden in puin gelegd met als enig doel het behouden van de macht.

De korte geschiedenis van het naoorlogse tijdperk is dat hij nu de ondertekening doet van het weggeven van de Syrische soevereiniteit aan Iran, met hetzelfde doel in gedachten.

Israël is terecht bezorgd over het militaire oprukken dat Iran nu doet, nu het reeds zes jaar durende conflict in Syrië geleidelijk aan ten einde loopt - of meer waarschijnlijker: afdaalt in een constante strijd met een lage-intensiteit. Maar Israël moet net zo bezorgd zijn over de schijnbare intentie van Iran om zichzelf in te graven in de economie van Syrië .

Het meest recente bewijs daarvan was een stel overeenkomsten die deze week met Iran gesloten werden om energieprojecten in Syrië te bouwen en te herstellen. In januari ondertekenden de twee landen deals die Iran een vergunning gaven op de mobiele telefonie, en ook het recht op de bouw van een nieuw netwerk, het ontwikkelen van een olieterminal en de exploitatie van de fosfaatmijnen.

Iran krijgt ook stukken land voor boerderijen en fabrieken. Voice of America meldt dat rijke Iraniërs woningen in Damascus bouwen en kopen, en dat Teheran haar aannemers aanmoedigt om daar te bouwen met behulp van goedkope arbeidskrachten uit Afghanistan.

En wie zit in de voorhoede van heel dit bedrijf? Natuurlijk, de Iraanse Revolutionaire Garde. Ze dienden als het leger dat in de Syrische oorlog gevochten heeft, en ze zijn het businessimperium dat gaat profiteren van de Syrische herbouw, zoals het nu gaat. De IRGC is ook een ideologisch en politiek instrument dat de sjiitische as wil vestigen waar Iran naar streeft met Irak, Syrië en Libanon.

Syrië heeft geen groeiende en bloeiende economie nodig om geld te verdienen. Individuele beleggers en de Iraanse Revolutionaire Garde kunnen in deze rotzooi heel goed winstgevende ondernemingen vinden met de natuurlijke hulpbronnen en monopolies, veelal op dezelfde manier als Assads familie en hun trawanten zich verrijkten in het vooroorlogse tijdperk. En dat terwijl Teheran dienaangaande de controle over haar bondgenoot in cement giet.

Omdat het kan

Iran neemt de leiding in de naoorlogse Syrische economie, niet omdat het de voor de hand liggende kandidaat is om het te doen, maar omdat het kan.

Teheran beschouwt de contracten als de terugbetaling voor het geld, de mensen en het materieel dat Assad aan de macht hield toen zijn eigen leger dat niet kon bewerkstelligen. Als Assad daar al aanstoot aan neemt, dan heeft hij dit niet in het openbaar gezegd. En er is geen reden om te denken dat hij het doet.

Maar Iran kan daar ook optreden omdat niemand anders er is om met hen te concurreren. Rusland beschikt niet over de middelen en China heeft waarschijnlijk ook niet veel zin om het risico te nemen om zich te bemoeien met een land dat zich economisch in dood water bevindt.

Westerse mogendheden konden het, als ze dat wilden, meer en betere hulp geven, maar ze willen geen steun verlenen aan een afschuwelijk regime als van Assad. In ieder geval heeft hij duidelijk gemaakt dat hij er niet blij mee zou zijn, omdat westerse hulp zou worden gebundeld met politieke en economische hervormingen die zijn bewind zouden beperken of er zelfs een einde aan maken. Immers, Assad zet nu zijn onbetwiste regering voort en dat was het waar het allemaal om ging.

De Syrische economie werd gedecimeerd door de gevechten. In de schattingen van de Wereldbank is 27% van de gehele woningvoorraad van het land geheel of gedeeltelijk vernietigd, 16 procent van de medische faciliteiten en 10% van haar scholen. Tweederde van de elektrische centrales zijn niet langer operationeel. De economie kromp met meer dan 60% tijdens de gevechten, ongeveer 450.000 mensen werden gedood en een vooroorlogse bevolking van 21 miljoen werd omgezet in vluchtelingen. Opruimen van het puin van de oorlog in Aleppo kan alleen al zes jaar duren.

Een Ghadr H ballistische raket wordt getoond door de revolutionaire garde van Iran bij de jaarlijkse Pro-Palestijnse demonstratie op de Jeruzalem-dag in Tehran Vahid Salemi, AP. Iran beschikt niet over de financiële, menselijke of technische middelen voor het beheer van dit soort noodherstel. Bovendien er is weinig bewijs dat het Syrië wil herstellen naar de vooroorlogse staat, en veel minder nog om het te verbeteren.

De vluchtelingen die het land ontvluchten, zijn meestal soennitische moslims, die alleen maar tot problemen leiden voor het nieuwe Syrische-Iraanse regime; en ze kunnen maar beter blijven waar ze zijn, in Jordanië, Turkije en Europa, zelfs als dat resulteert in een ingekrompen Syrië en met het verlies van sommige haar beste en slimste mensen. Gezien hoe Syrië zich ontwikkelt tot een sjiitisch gedomineerd en verarmd land, zullen ze waarschijnlijk ook niet willen proberen om terug te komen.

Evenmin toont Teheran veel belangstelling in het bevorderen van een sterke en doeltreffende regering, die zou kunnen toezien op de economische wederopbouw. Kijk gewoon naar Libanon, waar Iran zichzelf heeft verankerd in de afgelopen 30 jaar via een onderliggende strategie die geen verandering van het regime vereiste, maar een zwakke en ineffectieve overheid. Alles wat je doet is een militie of meer milities bewapenen en financieren, en laat hen een rol spelen in het geleidelijk uitbannen van het politieke en sociale welzijn, om zo geleidelijk aan de controle uit te oefenen over het land.

Dat is ook het draaiboek in Syrië, zo lijkt het. De door Iran gesteunde milities, die al het bedrijfsleven heeft uitgesneden, en mini-economieën zullen niet hun rollen inpakken en naar huis gaan. Inderdaad, Iran doet zaken met hen omdat ze het als een langetermijninvestering zien, net als Hezbollah.

Dit alles betekent dat Syrië steeds meer verarmd zal worden, disfunctioneel, corrupt en onderdrukkend, dan het zelfs was bij de lage norm van voor de oorlogsdagen. De vijf miljoen Syriërs die als vluchtelingen in het buitenland wonen, komen niet terug en hun aantallen gaan wellicht nog groeien. Het zal worden overgelaten aan Europa en de buren van Syrië om de economische, politieke en sociale kosten te laten betalen van hen op te nemen.

Bron: OPINION: Assad Is Selling Syria to Iran, Which Is Bad for the Rest of the World -