Artikel

Met een nieuwe Amerikaanse president ontstaan er nieuwe ideeën over het oplossen van het Israëlisch-Palestijnse debacle. Een van de meest veelbelovende is afkomstig van de Jordaanse Oppositie Raad, die een nieuwe Palestijnse staat verkiest — in Jordanië.

De GOP [Republikeinen] heeft unaniem een pro-Israël platform goedgekeurd op hun Conventie in juli 2016, die bepaalde:

"De VS wil helpen bij de totstandbrenging van een alomvattende en duurzame vrede in het Midden-Oosten, waarover moet worden onderhandeld tussen de bewoners van de regio."

David Friedman en Jason Greenberg, vertegenwoordigers van Donald Trump, namen deel aan het opstellen en waren volledig overeenstemmend over de definitieve tekst.

Weg was elke verwijzing naar het Palestijnse volk of een tweestatenoplossing. Bovendien nam het platform de woorden op: "Wij weigeren het valse idee te aanvaarden dat Israël een bezetter is." En geen "bezetter" zijnde, is Israël vermoedelijk soeverein.

Het zoeken gaat bijgevolg door naar een alternatieve oplossing. Zo'n oplossing kan inspiratie halen uit het kortstondige Feisal/Weizmann akkoord van 1919. De essentie van deze overeenkomst was, dat Palestina zoals het toen was, zou worden verdeeld in twee staten, één voor de Arabieren en één voor de Joden. Chaim Weizmann sprak namens de Joden af, te helpen met de ontwikkeling van de Arabische-staat en koning Feisal kwam overeen de Joodse nederzettingen in de Joodse staat te verwelkomen en hij begunstigde vriendschappelijke coöperatieve betrekkingen.

Hoewel de Britten deze overeenkomst geen leven hebben ingeblazen, en scheidden ze in 1922 Trans-Jordanië van Palestina af, waarbij de Jordaan de grens werd tussen hen. Trans-Jordanië (nu Jordanië) kreeg dus 78% van het land dat beloofd was aan de Joden. De overige 22% van het land tussen de rivier de Jordaan en de Middellandse Zee moest de Joodse staat worden. Dit werd vastgelegd in het mandaat van Palestina en in 1922 door de Volkenbond ondertekend.

Op 30 juni 1922 keurden de beide Huizen van het Congres van de Verenigde Staten in een gezamenlijke resolutie unaniem het "mandaat voor Palestina" goed en de bevestigden het onherroepelijke recht van Joden om zich in Palestina te vestigen — waar dan ook tussen de Jordaan en de Middellandse Zee.

Met betrekking tot de Arabieren die woonden in Joods Palestina, bevatte het Congressionele Verslag het volgende:

"(2) Dat als zij niet instemmen met de Joodse regering en overheersing, dan zullen zij worden gedwongen om hun land te verkopen tegen een juiste taxatie en heengaan naar het Arabische grondgebied dat aan hen is toegewezen door de Volkenbond bij de algemene wederopbouw van de landen van het Oosten.

(3) Dat als zij zal niet instemmen met de Joodse regering en overheersing, onder voorwaarden van recht en rechtvaardigheid, en niet hun landerijen verkopen tegen een juiste taxatie en zich terugtrekken naar hun eigen landen, dan zullen zij gewapenderhand worden verdreven uit Palestina."

De VS was geen lid van de Volkenbond op dat moment. Om de Amerikaanse belangen te kunnen beschermen in Palestina, sloten ze de 1924 Anglo-Amerikaanse Conventie waarbij de VS zich aan de voorwaarden van het mandaat gebonden achtte. Dit betekende natuurlijk de erkenning van Joodse recht op inbezitname van Palestina en dat heel Palestina het Joodse thuisland moest worden.

Vanaf dat moment werden er een aantal mislukte pogingen gedaan, in strijd met de voorwaarden van het mandaat, om een Joods Palestina in twee staten te verdelen. Resolutie 181 van de VN-algemene vergadering passeerde in 1947 en heeft een verdeling aanbevolen, maar die werd afgewezen door de Arabieren. De Joden aan de andere kant profiteerden hiervan met hun Onafhankelijkheidsverklaring in 1948. Israël dankt haar onafhankelijkheid aan die verklaring en niet aan resolutie 181 die slechts een aanbeveling was, en deze stap heeft die tenietgedaan.

Sindsdien is er niets rechtmatigs gebeurd om het recht van de Joden te annuleren om zich te settelen en soeverein te worden over het gehele land tot aan de Jordaan.

Tot op heden heeft Israël geaarzeld om die soevereiniteit te claimen over deze gebieden, aangezien de Arabieren die er wonen hun burgerschap zullen eisen, wat zal resulteren in een binationale staat. Dit is onaanvaardbaar voor de meeste Israëli's. Zij verwerpen ook de tweestatenoplossing.

We overwegen nu voor een moment, dat als Jordanië instemt met het verlenen van een burgerschap aan alle Palestijnen, zoals hun wet dat op dit moment toestaat, en verzoekt de terugkeer van allen die wonen en werken in Jordanië, dan zou het conflict spoedig worden beëindigd. Koning Abdullah zal dit niet doen, maar de Jordaanse oppositie-coalitie (JOC) wil dat wel. Deze coalitie vertegenwoordigt alle oppositiegroeperingen in Jordanië, die een seculiere staat steunen. Het JOC heeft sinds haar oprichting zes jaar geleden steun verleend aan goede betrekkingen met Israël. Het bevat geen groepen die ondersteuning bieden aan het terrorisme. Deze alliantie heeft ingestemd om samen te werken, en bij de vorming van de regering van Jordanië zou Koning Abdullah moeten aftreden. Hoewel ten minste 75% van de Jordaniërs Palestijnen zijn, heeft de koning hen voor een groot deel de voordelen ontnomen betreffende de rechten van de etnische Hashemiten en Bedoeïenen.

Het JOC heeft een gedetailleerd plan opgesteld, operatie "Jordanië in Palestina", met duidelijk aangegeven doelstellingen en de operationele maatregelen die nodig zijn voor de uitvoering van hun plan.

Alles wat nodig is om dit te laten geschieden is dat de VS de koning instrueert, die momenteel het grootste deel van zijn tijd buiten Jordanië verblijft, om niet naar huis terug te keren. Dan zou het voor het Jordaanse leger regelen een ondersteuning bij de volgende Palestijnse volksopstand, en dan onder hen aan te wijzen wie de overgangsregering zou vormen.

Dit plan wil een haalbare oplossing uitvoeren van twee staten waar Jordanië het natuurlijke vaderland is voor alle Palestijnen en Israël soeverein wordt over al het land ten westen van de rivier de Jordaan. Dit kan alleen gebeuren als de corrupte, terreur-ondersteunende en dubbel sprekende Hasjemitisch koninklijke familie Jordanië verlaat. - De Palestijnen kwamen vaak in opstand tegen het regime, maar de politiemacht van de koning sloeg dat neer. De Amerikaanse media negeren deze oplossing ondanks de onrust in Jordanië.

Wat nodig is voor de VS is een beïnvloeding van het Jordaanse leger en de veiligheidsdienst om achter de revolutie te staan als die de volgende keer uitbreekt. De veiligheidsdiensten en het leger zijn de enigen die het land beveiligen, zonder enige invloed van de koning die meestal in het buitenland vertoeft. Onder deze omstandigheden zou de koning niet terugkeren. Zodra dit gebeurt, kan een interim-regering worden benoemd van seculiere Palestijnen die vrede willen met Israël .

Zodra de interim-regering is geïnstalleerd, zal het ook de economie versterken door de diefstal te stoppen van overheidsgeld en ook andere corruptie beëindigen. Het zal de Palestijnen volledig vrijmaken. Alle Palestijnen over de hele wereld zouden worden verwelkomd om terug te keren naar Jordanië overeenkomstig de huidige Jordaanse burgerschapswet, die reeds alle Palestijnen als burgers van Jordanië erkent. Veel Palestijnen zullen emigreren naar Jordanië, gedeeltelijk omdat velen van hen familieleden en vrienden hebben die in Jordanië wonen. Werk-mogelijkheden evenals een lonend welzijn-systeem moet dan voor hen beschikbaar worden gemaakt door deze nieuwe interim-regering als een verdere stimulans.

Israël kan met de vele internationale partners, waaronder de VS, de financiering doen van de bouw van een nieuwe Jordaanse stad van 1 miljoen mensen. Dit zou de Jordaanse economie sterk stimuleren en werk bieden voor terugkerende Palestijnen. Nieuwe woningen kunnen beschikbaar gesteld worden aan de repatrianten en de lokale bevolking tegen gesubsidieerde prijzen om een verdere terugkeer van de mensen te intensiveren. Het einde van koning Abdullah en van zijn discriminatie jegens de Palestijnen in Jordanië zou tevens bijdragen aan het maken van Jordanië tot een gewenste immigratie-bestemming.

Michael Ross, een Republikein, schreef na de verkiezing van Donald Trump: "Trump moet spreken met Mudar Zahran" omdat Zahran de alternatieve oplossing biedt waar President Trump naar op zoek is.

Als onderdeel van deze oplossing kunnen alle Palestijnse vluchtelingen die zijn ingeschreven bij de UNRWA Organisatie voor Palestijnse Vluchtelingen in het Nabije Oosten, kunnen worden gerepatrieerd naar Jordanië en het burgerschap krijgen. Dan kan UNRWA worden beëindigd en de huidige UNRWA-financiering zouden kunnen worden overgeheveld naar Jordanië om te helpen bij deze hervestiging.

Volgens Moshe Feiglin, het hoofd van de Zehut-partij in Israël, hebben de Oslo-akkoorden Israël meer dan 1 biljoen shekels gekost, nadat ze werden ondertekend. Bovendien draagt Israël de kosten van drie militaire campagnes in Gaza. Ten slotte levert Israël aan de Palestijnen gratis hun energie, water en de afhandeling van afvalwater, of tegen sterk gesubsidieerde prijzen.

Afgelopen zomer stelde Feiglin een oplossing voor waarbij de Israëlische wet van Israël zich zou uitstrekken van de Middellandse Zee tot aan Jordanië:

Wij bieden daarin de Arabische bevolking in deze gebieden drie opties: de eerste is vrijwillige emigratie met behulp van een royale emigratie-subsidie. De tweede optie is een permanente verblijfsstatus, vergelijkbaar met de "Groene kaart"-status in de V.S. – niet zoals wat momenteel de praktijk is in Oost-Jeruzalem. Deze status zal worden aangeboden aan die Arabieren die publiekelijk hun loyaliteit verklaren aan de staat Israël als de staat van de Joodse natie. Wij beschermen hun mensenrechten en zullen niet zoiets doen als we onszelf aandeden in Gush Katif. De derde optie zal worden gereserveerd voor de relatief weinige Arabieren, en uitsluitend in overeenstemming met de Israëlische belangen. Degenen die hun lot verbinden met het lot van de Joodse natie, zoals de Druzen, kunnen in een langdurig proces het burgerschap bereiken.

Martin Sherman heeft een soortgelijk plan gepubliceerd dat hij de "humanitaire oplossing" noemde, in tegenstelling tot een strikt politieke oplossing. Hij vatte alle geschriften ter ondersteuning van een dergelijk plan samen en publiceerde ze hier.

Door een geschatte 300.000 dollar per familie te verlenen, schatten zowel hij als Feiglin dat deze gestimuleerde en gecompenseerd emigratie Israël meer dan $200 miljard dollar kost, maar zoals beiden stellen, is dit haalbaar en de moeite waard.

De terugkeer van Palestijnen naar Jordanië, zoals voorgesteld door JOC, zou de Palestijnse emigratie aanzienlijk vergemakkelijken en stimuleren en de benodigde subsidies sterk reduceren. UNRWA en de Palestijnse Autoriteit zouden beide worden geliquideerd.

1,75 miljoen Palestijnen die wonen in Judea en Samaria (Westelijke Jordaanoever). Ze kunnen blijven als Jordaanse burgers of emigreren naar Jordanië, als zij dit wensen. Hebron, Nabloes, Ramallah, Bethlehem en zijn de primaire centra. Ramallah is slechts 42 mijl van Amman, de hoofdstad van Jordanië. Een nieuwe snelweg kan worden gebouwd en kan al deze steden verbinden met Amman.

De 1,8 miljoen Palestijnen in Gaza, waarvan 1,3 miljoen zijn geregistreerd als vluchteling, zouden worden gestimuleerd om te emigreren naar Jordanië. Na genoeg tijd kan Israël zijn soevereiniteit verleggen naar Gaza waardoor dat eeuwige probleem eindigt.

Gezien de subsidies die het Westen geeft aan UNWRA, Gaza en de PA, zou dit een koopje zijn. Gezien het feit dat JOC zijn lot heeft gebonden aan Israël, zou Israël graag bijdragen aan een dergelijke oplossing nu het huidige conflict haar honderden miljoenen dollars per jaar kost.

Het is echt zo eenvoudig. Er is veel meer dat kan worden gezegd ter ondersteuning ervan.

Prof. Hillel Frisch, senior wetenschappelijk medewerker bij het Begin-Sadat Center for Strategic Studies en Yitzhak Sokoloff, een medewerker van het Ingeborg Rennert Center for Jeruzalem Studies aan de Bar-Ilan Universiteit schreven onlangs over Trump en de Jordaanse optie.

De inauguratie van een Amerikaanse regering die zich niet vastlegt aan het beginsel van een onafhankelijke Palestijnse staat, biedt Israël de gelegenheid om te pleiten voor een strategische langetermijnvisie met het opbouwen van een welvarend Jordanië dat een alternatief kan bieden voor het model van een tweestatenoplossing op basis van de Palestijnse Autoriteit.

Men zit verkeerd met de suggestie dat dit kan worden gedaan samen met koning Abdullah. Ik denk, evenals het JOC, dat de koning onderdeel is van het probleem en moet worden vervangen door Palestijnen.

Gideon Saar, die werd aangeprezen als toekomstige Minister-president van Israël, schreef in zijn recente artikel 'Goodbye tweestatenoplossing':

Een Jordaans-Palestijnse federale oplossing zou de Palestijnen ruimte bieden naast hun autonomie. We kunnen ook een gezamenlijk Israëlisch-Jordaans-Palestijns economisch kader overwegen. En er zijn vele andere ideeën die kunnen worden geconstrueerd als gevolg van rustig, serieus werk met de support van een ondersteunende VS-regering.

Hij heeft gelijk, maar de uiteindelijke allerbeste oplossing is die welke de JOC voorstelt.

De ultieme alternatieve Israël-Palestina-oplossing