Wat nu?

Als zij allen ons haten, is noch een tweestaten- noch een eenstaatoplossing een levensvatbaar alternatief.

Dr. Robert Wolfe - 13 augustus 2016

De schrijver is historicus met een doctoraat in de geschiedenis aan de Harvard University (1965). Hij onderwees geschiedenis op college-niveau gedurende 35 jaar in de Verenigde Staten en maakte vervolgens aliyah naar Israël met zijn vrouw in 2001 en woont in Netanya en is de auteur van talloze boeken en artikelen met betrekking tot historische onderwerpen.

In de afgelopen weken heb ik een aantal artikelen gelezen, die allemaal de bewering bevatten, dat iedereen nu ziet dat er is geen kans is op een tweestatenoplossing op dit moment, en dat het tijd is voor een discussie over alternatieve manieren om het Arabisch-Israëlische conflict op te lossen. Dit is ongetwijfeld waar. Maar ik vind het wel belangrijk dat de auteurs van deze artikelen zelf geen alternatieven naar voren gebracht hebben.

Het lijkt me dat de reden voor hun terughoudendheid op dit punt dezelfde is als de reden voor de algemene ontgoocheling over de tweestatenoplossing, namelijk de golf van steekpartijen, schietpartijen, auto-rammings en met stenen gooien, wat het Palestijnse leiderschap tegen de Israëli's ontketende tijdens de afgelopen zes maanden. Het enige realistische alternatief voor een tweestatenoplossing is de eenstaatoplossing. En een eenstaatoplossing betekent op zijn minst een mogelijkheid dat Joden en moslims in vrede samenleven. Maar wat er is gebeurd tijdens de afgelopen zes maanden lijkt deze mogelijkheid uit te sluiten, vandaar de terughoudendheid van de critici ten opzichte van het tweestaten-fata-morgana om zelf een alternatief voor te stellen.

Het is allang duidelijk dat het Palestijnse leiderschap geen vrede met Israël nodig heeft, noch wil. Ze hoeven het niet, omdat ze worden ondersteund door miljarden dollars aan buitenlandse hulp die zij van de zogenaamde "internationale gemeenschap" ontvangen. En zij willen het niet, omdat de vijandigheid tegenover Israël de hele basis is voor hun aanspraak op de loyaliteit van de Palestijnse bevolking. Het leiderschap heeft niets te bieden in een weg van economische ontwikkeling, juist omdat dat een meer coöperatieve relatie met Israël vergt, meer dan ze bereid zijn om te aanvaarden.

Wat zo ontmoedigend is aan de meest recente golf van geweld, is dat het lijkt of het beleid van het Palestijnse leiderschap een accurate afspiegeling geeft van de wensen van de Palestijnse bevolking. Als ze ons allemaal haten, is een tweestaten- noch een éénstaatoplossing een levensvatbaar alternatief.

Het punt is, dat hoewel de meeste Palestijnen geen vrede met Israël willen, zij die juist het meest absoluut nodig hebben. Heel weinig van de miljarden dollars aan buitenlandse hulp waarmee het Palestijnse leiderschap gevoed wordt, druppelt door naar de gemiddelde Palestijn. Wat de Palestijnen nodig hebben zijn banen, maar er kunnen slechts weinig investeerders worden gevonden, omdat hun geld wegzinkt in een Palestijnse omgeving die zo gewelddadig en chaotisch is. Alleen een overeenkomst met Israël schept de nodige voorwaarden die zouden kunnen leiden tot een Palestijnse economische ontwikkeling. Maar het Palestijnse leiderschap is mordicus tegen zelfs maar de geringste stappen in deze richting. En via de controle van de Palestijnse media en het onderwijssysteem is het erin geslaagd de meeste Palestijnen ervan te overtuigen dat de vernietiging van Israël de oplossing is voor al hun problemen.

Deze stand van zaken lijkt niet waarschijnlijk te veranderen zolang de islam de dominante ideologie van de Arabische wereld blijft. Palestijnse afwijzing van Israëls bestaansrecht is geworteld in de islamitische aanspraak op een monopolie van autoriteit over het hele Midden-Oosten. Hoe meer islamitisch een groep is, des te meer antisemitisch. Dat is de reden dat Hamas de mogelijkheid verwerpt van een vrede met Israël, terwijl de Palestijnse Autoriteit tracht om de huidige golf van geweld tegen Israëli's te rechtvaardigen op grond van het feit dat het islamitische karakter van de Tempelberg wordt bedreigd door Israël.

De werkelijke oorzaak van het geweld is de toename van een islamitische religieuze onverdraagzaamheid, die is gekoppeld aan het beleid van de Islamitische Staat van Irak en Syrië. Zo lang een meer seculiere en democratische ideologie geen greep krijgt in het Midden-Oosten, blijven de islamisten hun haat tegen Israël uitstralen over de hele wereld.

Onder deze omstandigheden is een éénstaatoplossing bijna net zo gevaarlijk voor Israël als een tweestatenoplossing. Het moet nu duidelijk zijn dat de term "Palestijnse Staat" gewoon een codewoord is voor de uitwijzing van honderdduizenden Joden uit hun huizen en de bewapening van Palestijnen met wapens, beter dan die ze nu bezitten. Een éénstaatoplossing zou deze gevaren afwenden, maar wel de hele Israëlische bevolking blootstellen aan een willekeur van geweld, dat nu vooral alleen Israëli's treft die leven buiten de lijnen van 1967.

Ook is impliciet aan een realistische versie van een éénstaatoplossing de geleidelijke uitbreiding van de volledige rechten van het Israëlische burgerschap aan de Arabieren die nu woonachtig zijn in Judea en Samaria. Onder de bestaande voorwaarden zou dit een grote en vijandige minderheid zijn van misschien wel eenderde van de Israëlische bevolking, En die zullen gebogen zijn over het wegwerken van het Joodse karakter van de staat, op welke manier dan ook. Alleen de opkomst van een pro-Joodse beweging in de Arabische wereld zou deze bedreiging kunnen verzachten, maar dit is iets wat op dit moment bijna onvoorstelbaar schijnt.

Een ding is zeker: niets goeds gaat er gebeuren op het gebied van de betrekkingen met de Palestijnen zo lang de "internationale gemeenschap" zich blijft inzetten voor een oplossing met twee staten. Het is de strategie van de Palestijnse Autoriteit om op de een of andere manier de grootmachten te overtuigen om aan Israël een terugtrekking op te leggen uit alle of de meeste van de gemeenschappen die zijn opgericht na 1967 in Judea, Samaria en de buitenwijken van Jeruzalem. Dit is de enige tweestatenoplossing die de Palestijnen zullen accepteren. En zo lang iedereen in deze termen blijft denken, zal er een constante druk zijn om toe te geven aan de Palestijnse eisen. De enige doeltreffende manier waarop Israël deze druk kan neutraliseren is door het bedenken van contouren voor een éénstaatoplossing. Riskant zou een dergelijke oplossing zijn; en met voorbehoud als de grote mogendheden een dergelijke oplossing zouden kunnen aanvaarden. Een éénstaatoplossing zou nog steeds wenselijker zijn dan de nachtmerrie van een gedwongen terugtrekking uit de "nederzettingen".

Het grote voordeel van een éénstaatoplossing tegenover een tweestatenoplossing is dat het in ieder geval vergelijkbaar is met de huidige situatie. Zelfs nu al krijgen de Palestijnse Arabieren hun elektriciteit uit Israël, en maken ze gebruik van een monetair systeem dat gebaseerd is op de Israëlische shekel. Een Palestijnse staat zou zelfs, als die al op een of andere manier tot stand kan komen zonder de vernietiging van Israël, heel weinig basis hebben voor een onafhankelijke economie van zichzelf. Samenwerking tussen Israël en de Palestijnse Arabieren is de redelijke, natuurlijke manier van ontwikkeling van de rotsachtige bodem en de beperkte middelen van Judea en Samaria. Onnodig te zeggen dat deze samenwerking veel gemakkelijker zou kunnen worden bereikt onder auspiciën van een éénstaatoplossing en als de naam van die staat Israël zou zijn.

Integratie in Israël van de Palestijnen die nu woonachtig zijn in Judea en Samaria moet worden gezien als een proces, niet een gebeurtenis in één klap. De eerste stap in dat proces zou voor Israël enkel zijn om in een alomvattend plan aan te geven hoe dit zou moeten gebeuren. De volgende stap zou zijn om te lobbyen bij de "internationale gemeenschap" om dit plan als een alternatief te accepteren voor de Palestijnse versie van de oplossing met twee staten.

Wat er vervolgens zou gebeuren, zou afhangen van de Palestijnen. Hun leiderschap zal het Israëlische plan zeker afkeuren als het daarmee 'out of business' gezet zou worden. De uitvoering van het plan zou afhangen van de mate waarin het geaccepteerd zou worden door een aanzienlijk deel van de Palestijnse bevolking. Zelfs als het volledig zou worden verworpen, zou het Israël in een veel betere positie zetten in het licht van de wereldopinie dan op dit moment. En als het geleidelijk geïmplementeerd zou worden, dan zouden veel van de gevaren van een éénstaatoplossing voor het Joodse karakter van Israël, enigszins verzacht kunnen worden.

De 'bottom line' is dat Israël het initiatief moet nemen; en een plan voor een éénstaatoplossing is de beste manier om dit te doen.

Bron: What now? - - Articles -