De vierde strategie

11 maart 2016 - door Caroline Glick

Twee weken geleden meldde Saoedi-Arabië dat het Hezbollah als een terroristische organisatie heeft aangemerkt en een hulppakket van 3 miljard dollar aan het Libanese leger heeft geannuleerd.

Deze week ontdekten we dat Libanon er niet meer is. Het heeft plaatsgemaakt voor de Iraanse kolonie Hezbollah in Libanon.

Twee weken geleden meldde Saoedi-Arabië dat het Hezbollah als een terroristische organisatie heeft aangemerkt en het hulppakket van 3 miljard dollar aan het Libanese leger heeft geannuleerd. De Gulf Cooperation Council volgde dit voorbeeld. In plaats van steun te geven aan zijn sponsors en bondgenoten, vloog Saad Hariri, hoofd van de anti-Hezbollah 14-maart-beweging naar Syrië om de leiders van Hezbollah te ontmoeten.

Het besluit van Saoedi-Arabië om zijn steun voor de Libanese strijdkrachten (LAF) in te trekken, betekent niet dat Saoedi-Arabië vrede sluit met Hezbollah.

Het betekent dat de Saoedi's niet langer bereid zijn de fictie te handhaven, dat met het geven van voldoende steun, het LAF op een dag doeltreffend de controle van Hezbollah in Libanon zal overnemen.

Hezbollah en haar bazen in Teheran lijken niet eens boos te zijn over het besluit van de soennieten en hun erkenning dat Hezbollah een terroristische groepering is. En ze hebben nog gelijk ook er geen zorg over te hebben. Kortom, de stap van de Saoedi's is gewoon een toegeven dat ze hebben gewonnen. En dat Libanon van hun is.

Hezbollah is de dominante kracht in Libanon, niet omdat het betere wapens heeft dan de LAF.

In tegenstelling tot de LAF heeft Hezbollah geen luchtmacht. Het heeft geen gepantserde divisies.

Hezbollah mag domineren in Libanon, omdat in tegenstelling tot de LAF en de 14-maart-beweging, Hezbollah bereid is Libanon te vernietigen als dat haar strategische doelen bevorderd.

Dit alles was al vrij duidelijk gedurende meer dan een decennium. Maar het duurde tot de oorlog in Syrië om deze waarheid naar boven te halen.

En nu is het duidelijk voor iedereen: Libanon als zodanig heeft opgehouden te bestaan. En het land, waarvan we dat al wisten, is nu een Iraanse kolonie. En de tijd is gekomen voor Israël om rekening te houden met de lessen van de eigen tegenspoed met onze noordelijke buurman.

Sinds het midden van de jaren 1990 heeft Israël drie strategieën uitgevoerd in Libanon en in Syrië. Allemaal ontstaan vanuit de linkerzijde. Allemaal hebben ze gefaald.

De eerste strategie was die van verzoening.

Vanaf het midden van de jaren 1990 tot aan de Syrische oorlog die vijf jaar geleden begon, was Israëls strategische kader: het begrijpen van Syrië en zich met hen te verzoenen. Aanvankelijk was het idee dat Syrië onze vijand was omdat we de controle over de Golan-hoogte hadden. Als we de Golan aan Syrië zouden overgegeven, dan zouden wij vrede krijgen in ruil.

In de jaren voorafgaand aan de Syrische oorlog, omarmden onze leiders het idee dat Syrië de zwakste schakel was in de Iraanse as. Als we de Golanhoogte aan Syrië gaven, zo zeiden ze, dan zou het regime van Assad zich terugtrekken uit de Iraanse as.

Zoals later bleek, had dit standpunt geen enkele basis in de realiteit. Verzoening is mislukt.

Vervolgens was er de onvoorwaardelijke overgave – of de terugtrekking. Premier Ehud Barak implementeerde deze strategie toen hij de IDF-eenheden terughaalde uit de beveiligingszone in Zuid-Libanon in mei 2000.

Vanaf medio de jaren 1990 was Yossi Beilin de belangrijkste voorstander van een onvoorwaardelijke overgave in Libanon. De logica van de overgave was vergelijkbaar met die van de verzoening - waarvan hij ook de eerste architect en advocaat was.

De strategie van overgave in Libanon was gebaseerd op het idee dat Hezbollah tegen het IDF in Zuid-Libanon streed, omdat de IDF in Zuid-Libanon zat. Als de IDF zou vertrekken uit Zuid-Libanon zou dat betekenen dat Hezbollah geen reden meer had om tegen ons te vechten.

Dus als we er waren verdwenen, zo betoogde Beilin, zou Hezbollah stoppen met vechten, zou het terrorisme afsluiten, evenals ook Iran, en het zou een normale Libanese politieke partij worden.

De oorlog met Hezbollah in 2006 vernietigde de geloofwaardigheid van deze strategie van overgave. Maar links was niet wanhopig. Ze vervingen gewoon de overgave door een strategie van internationalisering.

De internationaliseringsstrategie vormde de basis van de VN-Veiligheidsraad resolutie 1701, die de voorwaarden van de wapenstilstand vaststelde aan het eind van de oorlog met Hezbollah. IDF-soldaten die uit Libanon vertrokken zonder overwinning, werden vervangen door VN-strijdkrachten van UNIFIL. UNIFIL-troepen moesten de vestiging van Hezbollah blokkeren in Zuid-Libanon door aan het LAF de overname van de grens met Israël te geven. Terwijl UNIFIL het LAF ter plaatse zou beschermen, zou het LAF zelf worden versterkt door een enorm steun-infuus van de VS en Saoedi.

Saoedi-Arabië's late erkenning dat Hezbollah het LAF domineert evenals de bestuurselementen van Libanon, maakt duidelijk dat net als de verzoening en de terugtrekking, deze internationalisering een volslagen mislukking is.

Tot op zekere hoogte hadden Israëls opeenvolgende strategische miskleunen een zeker correctief effect. Maar via deze is Hezbollah zo krachtig geworden dat het nu een bedreiging is voor de grote mogendheden. Daarom moet Rusland het nu in Syrië beteugelen. Maar ook is het zo krachtig dat Iran hen niet wil verliezen in een oorlog met Israël, terwijl het nog aan het vechten is om de oorlog in Syrië te winnen.

Voor nu zal Hezbollah geen onmiddellijke bedreiging vormen. Dit is het geval, ondanks de recente dreiging van Hezbollah-chef Hassan Nasrallah om met een bom op de chemische depots van Haifa een vuurbal te veroorzaken met de catastrofale gevolgen als van een nucleaire bom.

Maar dat betekent niet dat de lessen uit onze herhaalde, strategische fouten in Syrië en Libanon vandaag niet moeten worden toegepast. Ze moeten juist worden toegepast, maar naar de andere, meer directe vijand - richting de Palestijnen, waar Israël hetzelfde beleid ook achter elkaar heeft toegepast, met ononderbroken dezelfde destructieve resultaten.

Nadat de eerste intifada tot stilstand kwam in 1991, betekende dit dat Israël de eerste linkse strategie had overgenomen. Het zogenaamde vredesproces met de PLO, wat begon in 1993 met een poging tot implementatie van een strategie van verzoening. Wij zouden geleidelijk aan aan de PLO Judea, Samaria, Gaza en Jeruzalem geven.

In ruil daarvoor zou de PLO stoppen met zijn steun aan het terrorisme en in vrede leven met Israël.

Het falen van deze strategie van verzoeningspolitiek leidde tot de tweede intifada. De tweede intifada veroorzaakte dat Israël de tweede strategie van Links aannam – onvoorwaardelijke overgave.

Israëls terugtrekking in 2005 uit de Gazastrook faalde net zo spectaculair als haar 2000-terugtrekking uit Libanon. Maar niet alleen heeft het geleid tot de overname van de Gazastrook door Hamas in 2007. Het leidde ook tot de verdere radicalisering van de PLO en de Palestijnse samenleving als geheel. De laatsten raakten ervan overtuigd dat het terrorisme werkte. De PLO raakte ervan overtuigd dat de enige manier om steun van het publiek te krijgen was door net zo anti-Israël te zijn als Hamas.

Vandaag klampen de centrum en de linkse partijen – de zionistische Unie en Yesh Atid – zich vast aan de mislukte strategie van ontruiming. Uiterst links, samen met de Arabische politieke partijen, hebben zich al verplaatst naar de internationalisatie-strategie. In de Palestijnse context is het doel van deze strategie van internationalisering: de ineenstorting van de Israëlische soevereiniteit.

Deze strategie bewees zich deze week met de leider van Peace Now, Yariv Oppenheimers, die woensdag schandalig genoeg beweerde dat het doden van de terroristen die bezig waren met moord op onschuldigen in Petah Tikva en Tel Aviv, executies van burgers en veiligheidsdiensten waren.

Oppenheimer, wiens groep wordt gefinancierd door buitenlandse regeringen, maakte deze claim niet omdat hij steun wilde opbouwen bij de thuisbasis. Hij demoniseerde zijn medeburgers door het bevorderen van het doel van zijn betaalmeesters, om de Israëlische soevereiniteit te delegitimeren door o.a. de strafbaarstelling van Israëls recht op zelfverdediging.

Het doel van deze campagne tot delegitimeren is het onmogelijk te maken om Israël te laten functioneren als een coherente natiestaat, en in plaats daarvan tot een machteloze afdeling van Europa en de VS te worden.

In het licht van zowel de opkomst van het Palestijnse terrorisme als de inspanningen van Oppenheimer en zijn kameraden, die het Palestijnse terrorisme gebruiken als een middel tot ineenstorting van de Israëlische soevereiniteit, staat de regering op verlies. Zijn verlamming komt echter niet door een gebrek aan wil. Eerder is het een gevolg van de problemen waar de regering mee te kampen heeft, namelijk met de coalitie van krachtige binnenlandse en buitenlandse spelers die het allemaal samen onmogelijk maken voor premier Binyamin Netanyahu en zijn ministers om de linkse falende strategieën op te heffen door te beginnen aan een nieuwe strategische koers.

Misschien is de meest aangrijpende en ergerlijke manier waarop de regering haar tegenspoed uitdrukt: de constante vraag gericht aan PLO-chef Mahmoud Abbas, om het Palestijnse terrorisme te veroordelen.

Schijnbaar dagelijks stellen onze leiders deze vraag aan de man die aan het hoofd staat van een regime dat haar jeugd indoctrineert - met inbegrip van haar jonge kinderen - om Joden te vermoorden, en dan vraagt zijn eigen daden te veroordelen.

Behalve dat dit irrationeel is geworden, is de vraag zowel ontmoedigend als zelfvernietigend. Door zo'n actie te eisen van Abbas, legitimeren en machtigen wij hem ook nog. Maar zolang Israël de strategie van verzoening weigert op te geven, en blijft accepteren dat het vredesproces kan worden gereanimeerd, zal de regering niet kunnen ophouden om Abbas als legitiem en gematigd te zien.

Dus zolang de Knesset geen ernstige en gezamenlijke actie tegen de non-profit groepen onderneemt, tegen de door de vijandige buitenlandse overheden en stichtingen gefinancierde groepen, zal de regering ook niet effectief actie kunnen ondernemen tegen het radicale links en haar partners uit de Joint (Arabische) lijst die openlijk zowel de Palestijnse terroristen als Hezbollah ondersteunen.

Net zoals Oppenheimers opmerkingen niet waren gericht naar het binnenlandse publiek maar tot zijn Europese sponsors, zo ook kondigden de Arabische Knessetleden deze week hun verzet aan tegen het besluit van Saoedi-Arabië om Hezbollah aan te merken als een terroristische groepering, maar waren hun opmerkingen gericht naar hun supporters en de Hezbollah sponsors in Qatar.

Terwijl ze op hun beurt elke mislukte strategie adopteren die links maar kan verzinnen en in de afgelopen generatie kon recyclen, heeft Israël de enige strategie vermeden die ooit heeft gewerkt. Dat is de strategie van soevereiniteit, oftewel meer in het algemeen, het besturen van gebieden die nodig zijn voor onze verdediging.

Van 1982 tot 2000 weerstond Israël Hezbollah en belette het de overname van Libanon door het handhaven van de veiligheidscontrole over de beveiligingszone in Libanon. Gedurende 28 jaar verhinderde Israël de Palestijnen om een terroristische samenleving te worden, die gewijd is aan de vernietiging van het volk van Israël, door een veiligheids- en burgerlijk gezag over Judea, Samaria en Gaza, door een militaire beheersing en de burgerlijke administratie.

En het werkte. Door onze vijanden te bevechten in plaats van zich met en te verzoenen, verzwakten wij hen.

Het beeld van de eerste intifada die ons ervan overtuigde om de PLO te legitimeren, was de tiener met een katapult.

Het beeld van de tweede intifada die overtuigde ons om weg te lopen uit Gaza was een gebombardeerde bus.

Tot nu toe is het beeld van de derde intifada een meisje dat zwaait met een schaar en probeert in te steken op Joden. En we hebben nog niet onze reactie daarop bedacht, hoewel Links ons wil laten weglopen of laten instorten.

Het is tijd om dit beeld als een leidraad te zien.

Het meisje met de schaar is niet bevoegd. Ze is zowel gevaarlijk als zielig. Ze is zowel een slachtoffer als een vijand. Je kunt haar niet vernietigen. Je kunt haar alleen straffen en haar vervolgens weer laten opstaan. Met andere woorden, je moet haar regeren.

Regeren van vijanden is onaangenaam. Het brengt geen onmiddellijke bevrediging. In plaats daarvan belooft het alleen ondankbaarheid, een moeilijke inspanning. Met andere woorden, het besturen van je vijanden is de prijs die je betaalt om vrij te zijn.

Bron: COLUMN ONE: The fourth strategy - Opinion - Jerusalem Post

www.CarolineGlick.com