DE VAN ONS VERVREEMDE GENERAALS

Onze generaals lezen niet op dezelfde pagina als de rest van ons. In feite lezen ze zelfs niet hetzelfde boek.

22 april 2016 - Caroline Glick

Het heeft lange tijd op zich laten wachten, maar is het eindelijk gebeurd.

De generale staf van de IDF heeft het vertrouwen van het publiek verloren.

Dit is verschrikkelijk voor de generale staf. Maar het is nog verschrikkelijker voor het land, omdat het publiek gelijk heeft niet te vertrouwen onze militaire leiders. Ze hebben ons wantrouwen eerlijk verdiend.

De definitieve knak kwam toen de omstandigheden minder optimaal waren.

Maar zo is het leven. Dingen zijn nooit klip en klaar. Op Purim doodde Sgt. Elor Azaria een terrorist in Hebron terwijl hij op de grond lag, neergeschoten na zijn poging tot moord op een van de Azaria's kameraden.

Vandaag weten we nog steeds niet of Azaria juist of onjuist heeft gehandeld. Hij beweert dat hij geloofde dat de terrorist een bom onder zijn dikke jas had, die hij droeg middenin een hittegolf.

Azaria beweert dat hij hem doodgeschoten heeft, omdat hij vreesde dat de terrorist – die zich bewoog – probeerde om de bom te laten ontploffen. Dit standpunt werd gedeeld door de hulpdiensten die ter plekke zorgzaam waren voor een gewonde soldaat.

Maar zelfs voordat hij maar een kans had om zijn verhaal te vertellen, verklaarden IDF-stafchef luitenant-generaal Gadi Eisenkot én de Minister van Defensie Moshe Ya'alon Azaria reeds schuldig aan moord. Dit was gebaseerd op een eerste veldonderzoek en een korte film die geproduceerd was door de anti-Israëlische en Europees gefinancierde groep B'Tselem. Eisenkot en Ya'alon hekelden Azaria en verklaarden de soldaat, die vorig jaar een onderscheiding kreeg voor zijn dienst, tot de rotte appel.

Premier Benjamin Netanyahu ging aanvankelijk mee in hun veroordelingen. Maar toen hij besefte dat het publiek dat niet deed en het bewijs verre van klip en klaar was, in zijn voordeel, nam Netanyahu zijn opmerkingen terug.

Ya'alon en Eisenkot daarentegen hebben dit geweigerd en de onzekerheid van deze situatie laten voortbestaan.

Ze bleven de soldaat aanvallen en hebben de schade verergerd. Hun halsstarrige weigering om Azaria het voordeel van de twijfel te geven, en toe te geven dat hij zich heel goed correct kan hebben gedragen, geeft aan dat ze geen idee hebben hoe hun verklaringen worden bekeken door het publiek, of erger nog, het kan ze niet schelen. Ze spelen gewoon voor een ander publiek.

En hier ligt het begin van het echte probleem.

Voor het publiek – met inbegrip van de vijfduizend burgers die naar de demonstratie kwamen voor steun aan Azaria op het Rabin Square – was het kritische moment toen in de film Azaria van de plek werd weggeleid in handboeien, wat werd uitgezonden in het avondnieuws. Dat beeld van een soldaat die een terrorist doodde, en wordt behandeld als een crimineel, was het breekpunt voor het publiek. Of hij nu schuldig was of onschuldig, was niet het punt. Het punt was dat zijn commandanten – te beginnen met de minister van Defensie en de stafchef van Generale Staf – hem behandelden als een crimineel in plaats van als een strijdbaar soldaat in de frontlinies ter verdediging van ons land tegen een vijand die onze vernietiging tot doel heeft.

Dit beeld, gecombineerd met Ya'alon en Eisenkot met hun voortdurende schelle en bijtende veroordelingen van Azaria, was een schending van het sociaal contract tussen de IDF en het publiek. Dat sociale contract zegt dat wij dienen in de IDF. We sturen onze kinderen om te dienen in de IDF. De waarden van de IDF zijn de waarden van onze zonen en dochters, als van ons.

Dit gevoel dat onze generaals niet op hetzelfde standpunt staan als de rest van ons, knaagt aan ons, sinds ten minste april 2002 met de nasleep van de slag in Jenin, en gedurende de loop van Operatie Defensive Shield.

Toen zonden de IDF commandanten uit angst voor CNN en de VN een reserve-bataljon in het vluchtelingenkamp in Jenin, het epicentrum van de Palestijnse moordmachine, zonder luchtsteun en gepantserde voertuigen. Dertien reservisten werden gedood op één dag. Drieëntwintig soldaten werden gedood in die strijd van drie dagen.

Het gevoel van vervreemding heeft zich voortgezet door de oorlog in Libanon vier jaar later, toen de IDF één van de meest onbeholpen campagnes in de geschiedenis uitvoerde. Soldaten werden goedschiks of kwaadschiks de gevechten ingestuurd met geen enkel strategisch doel, omdat de generale staf "een beeld van overwinning" wilde opzetten.

Dit gevoel is gehandhaafd gebleven in de opeenvolgende onduidelijke campagnes in Gaza.

Nu is dat knagende gevoel tot een zekerheid geworden, dat er iets mis is met de generale staf, nu zij Azaria tot een zondebok maken, op een moment dat ze er niet in slagen om de Palestijnse terroristische golf in Judea en Samaria te verslaan.

Onze generaals lezen niet op dezelfde pagina als de rest van ons. In feite lezen ze zelfs niet hetzelfde boek.

Onze generaals worden gedreven door drie impulsen en strategische vooronderstellingen die niet worden gedeeld door de meerderheid van de Israëli's.

De eerste is hun bereidheid om soldaten op te offeren in de gevechten, en in het geval van Azaria, ook in schijnprocessen, in de hoop de steun te winnen van de Europeanen en andere westerse elites. Deze impuls is niet alleen problematisch. Het is krankzinnig, omdat al meer dan een decennium voortdurend bewezen is dat dit zinloos is.

Zeker sinds die slag in Jenin is het duidelijk dat de Europeanen ons nooit zullen steunen. De Europeanen, samen met de VN en de westelijke media, hebben volledig genegeerd wat Israël allemaal deed om te voorkomen dat er Palestijnse burgerslachtoffers in Jenin vielen. Ze beschuldigden ons van het plegen van een Nazi-stijl bloedbad, terwijl geen greintje bewijs was om hun wilde beweringen te steunen. Er waren bergen van bewijzen van het tegendeel. De Palestijnen waren bezig met het uitmoorden van Israëli's en ze zouden dit nog steeds doen, had de IDF niet hun bevolking centra heroverd en zo hun vermogen beëindigd om ons aan te vallen.

En toch, ondanks het spoor van UN bloed-sprookjes uit Jenin tot aan het Goldstone-verslag en alles daarom heen, ondanks de vervalste mediabeelden van beweerde IDF bombardementen op burgers in Libanon en in de Gazastrook, ondanks de vijandige houding van de EU-diplomaten en politici, en het openlijke antisemitisme van de Europese media en het publiek, maken onze generaals zich nog steeds zorgen over wat deze mensen denken over ons.

Eisenkot en zijn generaals geloven nog steeds in het brengen soldaten in levensbedreigende procedures met beperkende geweldsinstructies, waarbij elke bataljon-commandant een juridisch adviseur nodig heeft om zijn besluiten goed te keuren, zodat de Europeanen maar overtuigd zullen worden dat ze moeten stoppen met het ondersteunen van onze vijanden.

De tweede impuls die ons afscheidt van onze generaals is, dat bijna als één man, de leden van de Generale Staf een Palestijnse staat gevestigd willen zien in Judea, Samaria en Jeruzalem, en ze willen dat die staat op een bepaalde manier zal worden samengevoegd met Gaza.

Na 15 jaar van Palestijns terrorisme en politieke onrust geloven onze officieren nog steeds dat de PLO een partner van Israël is. Het maakt voor hen niet uit dat de PLO de huidige golf van terroristische aanslagen aandrijft, net zoals het dat de voorgaande deed.

Dit is de reden dat Eisenkot en zijn ideologisch gedreven generaals erop aandringen dat we de Palestijnse bevolkingscentra verlaten, nadat we daar zoveel bloed verspild hebben, en ons een weg erin hebben gevochten 14 jaar geleden.

Dit is de reden dat - terwijl Eisenkot en zijn generaals erop staan dat de veiligheidsdiensten van de PA ons helpen in de strijd tegen het terrorisme - er helemaal geen hulp nodig zou zijn als de PA niet zou aanzetten tot terrorisme.

De generaals hebben een koppig geloof in het idee dat de Palestijnse terroristen, die streven naar de vernietiging van ons land, op een magische wijze a la minute worden omgevormd tot bondgenoten als we maar aan hen de sleutels voor onze veiligheid overhandigen. Dit is wat hen onderscheidt van de overgrote meerderheid van de Israëli's.

De meeste Israëli's ondersteunen een theoretische Palestijnse staat die in vrede met ons leeft. De meeste Israëli's zouden bereid zijn om aanzienlijke stukken grondgebied af te staan als het vrede met de Palestijnen zou brengen.

Maar de meeste Israëli's erkennen ook dat de Palestijnen niet geïnteresseerd zijn in vrede met ons, en dat het als gevolg daarvan geen zin heeft om hen enig land te geven. De meeste Israëli's erkennen dat je de goede bedoelingen van de leiders niet kunt vertrouwen als die hun schoolgaande kinderen vertellen onze schoolgaande kinderen neer te steken.

De derde impuls van het zich afscheiden van onze generaals met het publiek is hun omarming en verheerlijking van zwakte. Op alle fronten, al meer dan 20 jaar, hebben leden van de generale staf het concept omarmd dat er is geen militaire oplossing is voor de bedreigingen van de veiligheid waarmee het land wordt geconfronteerd.

Tot aan de Syrische burgeroorlog geloofden de generaals dat, als we Noord-Israël kwetsbaar zouden maken voor aanvallen en een invasie, door de Golan-hoogvlakte aan de dynastie van Assad te geven, de Assads dan magisch overtuigd zouden worden, en hun Iraanse sponsors zouden afstoten, en een gemeenschappelijke zaak met Israël maken, dat zich niet langer kan verdedigen.

Zij hebben zich verzet tegen het aanvallen van de Iraanse nucleaire faciliteiten, erop aandringend dat wij de VS vertrouwen kunnen, hoewel het al jarenlang duidelijk is dat de VS geen actie zal ondernemen om te voorkomen dat Iran nucleaire wapens zal verwerven.

Wat betreft de Verenigde Staten, omhelst de IDF strategische afhankelijkheid van de VS. Zij dringen erop aan dat wij de Amerikanen kunnen vertrouwen, hoewel de Obama-regering aan de zijde van Hamas stond in de operatie Protective Edge. Zij blijven beweren dat wij de Amerikanen vertrouwen kunnen, hoewel de Obama-regering actief Iran in staat heeft gesteld om kernwapens te verwerven. Volkomen vreemd is het begrip aan hen dat Israël's bondgenootschap met de VS zich zal versterken door onafhankelijk optreden tegen Iran's nucleaire faciliteiten, omdat door dat te doen zal blijken dat Israël niet een strategisch hopeloos geval is, maar een regionale macht die respect afdwingt.

Zij verzetten zich tegen het vernietigen van de militaire vermogens van Hamas.

Dientengevolge hebben zij vier campagnes in Gaza uitgevoerd sinds de terugtrekking in 2005, waarbij een concept van overwinning totaal ontbrak. En tussen haakjes, het was de Generale Staf die enthousiast de strategisch de irrationele terugtrekking uit Gaza heeft gesteund.

Wanneer het publiek boos wordt op onze generaals vanwege het niet streven naar het verslaan van Hamas, bijvoorbeeld, dan kijken ze naar ons alsof we van Mars komen. Waarom zouden zij Hamas willen verslaan? Hun taak is om Hamas te beperken. En ze doen hun werk zo goed dat Hamas een tunnel kan graven direct onder hun voeten.

Wat verklaart dat onze generaals standpunten omhelzen die de meeste Israëli's verwerpen? Waarom zijn ze bereid om soldaten op te offeren en Orwelliaanse begrippen van zwakte te omarmen, in plaats van dat kracht de sleutel is tot vrede? Het is moeilijk te zeggen. Misschien is het een groepsdenken. Misschien is het het selectieproces. Misschien is het een overmatige blootstelling aan Europeanen of Amerikanen. Misschien zijn zij radicalen in uniformen. Misschien is het geen van deze dingen.

Maar wat ook de oorzaak van hun gedrag is, een feit is dat hun gedrag hen heeft vervreemd van de Israëlische samenleving. Bij de behandeling van Palestijnse terroristen met meer respect dan men zijn eigen soldaten toekent, heeft de Generale Staf van de IDF de woede van het publiek verdient. En in hun neerbuigende veronachtzaming van het publiek eveneens het verlies van het vertrouwen. Onze generaals – waaronder Ya'alon – demonstreren dat ze vreemden voor hun eigen samenleving zijn geworden. Dit is natuurlijk een ramp.

De IDF verloor het vertrouwen van de burger op Purim. Laten we hopen dat onze generaals bij Pascha hun zeepbel verlaten en beginnen met het herstellen van de schade die ze hebben veroorzaakt. Ze leven niet in Europa. Ze leven hier.

En ze moeten achter ons staan.

Bron: Our Estranged Generals | Frontpage Mag