Vaarwel, Diaspora

20 mei 2016 - door Vic Rosenthal

Ik had het geluk om Tuvia Tenenbom te ontmoeten, de auteur van Catch the Jew and I Sleep in Hitler’s Room.

Hij schreef een boek over Amerika. Het is nog niet gepubliceerd, maar ik denk dat ik kan veilig kan zeggen dat het lezen ervan een pijnlijke ervaring wordt, omdat wat hij gevonden heeft, niet mooi is. Om het samen te vatten in een enkele zin: het Amerikaanse experiment van het creëren van eenheid van de diversiteit is gecrasht en verbrand.

Een ding dat hij opmerkte was een recente explosie van haat tegen Israël en Joden, afkomstig van zowel links als rechts. Ik denk dat hij volkomen gelijk heeft

Laten we de vlag hijsen over het feit dat anti-Zionisme en jodenhaat verschillende dingen zijn. Oh, zeker het zijn verschillende concepten, maar de groep die over het algemeen een hekel heeft aan Israël, heeft ook een hekel aan Joden, en vice versa. Een onderscheid zonder verschil. En dat omvat vooral de Joodse anti-zionisten.

Het is logisch dat iemand die een hekel heeft aan Joden, ook een hekel heeft aan de Joodse staat. En ook bezwaar heeft tegen het halsstarrige weigeren van die Joodse staat om te sterven, ondanks de protesten van de wereld dat die kleine enclave van Joodse soevereiniteit onaanvaardbaar is, wat gewoon van nature leidt naar een persoon, en dat is het wat deze Joden zo koppig maakt.

Koppig is wat ze zijn, in het weigeren van de ware godsdienst (christendom of islam), reeds millennia lang. Het weigeren om terug te keren naar Europa na de Holocaust en – het eisen – het eisen om het land te mogen betreden dat hen was beloofd door de internationale gemeenschap, om nog maar te zwijgen van andere beloften van een hogere instantie, ondanks het ongemak voor Hare Majesteits regering. Ze weigeren het idee op te geven van een Joodse staat en terug te keren naar een Diaspora waarin hun bestaan afhankelijk zou zijn van de grillen van de niet-Joodse meerderheid.

Jodenhaat waart opnieuw door de wereld van vandaag, zelfs, zoals Tenenbom opmerkte, door de Verenigde Staten. De VS is vooral interessant, want het is de thuisbasis van ongeveer de helft van de Joden in de wereld. Met uitzondering van de 10% van de Amerikaanse Joden die orthodox zijn, zijn velen van hen - met name de jongere – in verlegenheid gebracht door die Joodse koppigheid en geloven dat hun liberale moraal hen laat aansluiten bij de 'onderdrukte Palestijnen', en om hen te helpen bij het beëindigen van de Joodse staat. In feite leiden zij de kruistocht van het anti-zionisme, zelfs in Joodse organisaties als Hillel.

Maar we hebben een excuus voor hen. Ze staan ver van de actie, ze behoeven geen feiten, zij zijn onderworpen aan een constant bombardement van antizionisme in hun media, door hun regering, hun leraren, hun leeftijdgenoten en zelfs de liberale synagogen. In de universiteiten worden ze geïntimideerd door islamitische studenten en docenten van extreem-links, terwijl ze weinig of geen steun ontvangen van bestuurders wanneer zij worden geconfronteerd met anti-Joods racisme. En als Diaspora Joden moeten ze 'meegaan met elkaar op te schieten' zoals Joden eeuwenlang geleerd hebben onder christelijke en islamitische regels.

Aan de andere kant hoeven we Israëli's niet te verontschuldigen. Zelfs de hoogste IDF-officieren, als ze reageren op de golven van Jodenhaat, reageren ze zoals de Diaspora Joden. De recente opmerkingen van generaal-majoor Yair Golan waren niet alleen expliciet politiek – en waardoor het IDF de regels brak – maar gevalideerd door een vergelijking te trekken tussen Israël en nazi-Duitsland, de meest hatelijke anti-zionisten voor wie dergelijke vergelijkingen gebruikelijke handelswaar is.

Gedeeltelijk verwees hij naar een incident waarbij een jonge soldaat, Sergeant Elor Azaria, een al 'geneutraliseerde' Palestijn doodde die gewoon een andere soldaat had neergestoken. Tegenover de uitbarsting van openbare steun voor Azaria probeert het leger hem voor doodslag te berechten. Azaria is beschuldigd van het schenden van een IDF-beginsel als 'zuiverheid van wapens', dat nadelige gevolgen verbiedt voor krijgsgevangenen, hoewel hij betoogt dat hij geloofde dat de terrorist een zelfmoordvest aan had. Of hij al dan niet gerechtvaardigd was met zijn optreden, het was net zo anders dan Nazi-genocide als de dag van de nacht verschilt.

Wat motiveerde Golan tot het maken van een dergelijke vergelijking? Je zou het hem kunnen vragen, maar ik denk dat hij refereerde aan een typisch Europees, zelfs christelijk en niet-Joods moreel systeem, in welke liefde voor de mensheid, met inbegrip van vijanden, de hoogste waarde is. Als we niet genoeg universele liefde tonen, dan zijn we op de weg naar het nazisme. Eventueel geloofde hij dat als hij zijn land genoeg zou slaan, dat dan degenen die ons haten zich zouden realiseren dat wij mensen zijn.

Dit is het Diaspora-denken. Niets van wat wij doen, zal genoeg zijn voor de anti-zionisten. Hun irrationele haat is niet ons probleem en we kunnen het niet voor hen oplossen. Kenneth Levin had de overtuiging dat we dingen kunnen verhelpen door de kritiek te accepteren van hen die ons haten, volgens de principes van een 'Oslo syndroom'. Zoals de uitdrukking suggereert, is het iets pathologisch.

De Diaspora-Jood is gewend machteloos te worden, dus moet hij de niet-Joodse autoriteiten smeken om zijn gemeenschap te beschermen. Natuurlijk, hoe meer we onszelf voor hen vernederen, hoe meer ze ons minachten. In een analogie zou vandaag een Israëlische leider bedelen bij Obama om Israël te beschermen tegen Iran. Hoe zou dat uitwerken voor ons?

Diaspora-Joden vreesden veel. Wat zullen de goyim denken? Maak de goyim niet gek. Streel ze, en beweer dat wij geloven dat ze ons niet haten, en zij zullen in ruil daarvoor dat ook gaan beweren. Misschien.

Het wordt steeds moeilijker en moeilijker voor ons om te doen alsof. En zij doen niet bepaald moeite om hun gevoelens te verbergen. Wanneer een anonieme Obama-regeringsambtenaar onze Minister-president "kippenstront" noemt, is dit nauwelijks zinvol. Letterlijk noemde de ambtenaar Netanyahu een lafaard, omdat hij niet Iran aanviel toen de VS hem op het hart drukte dit niet te doen. Maar de emotionele boodschap was zo duidelijk als een klap in het gezicht. Neem het, Jood.

En hoe reageerde onze Premier op de minachting die werd uitgestraald naar hem vanuit het Witte Huis? "De vriendschap tussen de VS en Israël is sterker dan ooit", en "mijn toespraak tot het Congres is niet bestemd om een gebrek aan respect voor Obama of zijn kantoor aan te tonen," zei Netanyahu in zijn beste Diaspora-dictie.

Maar Israël is niet machteloos, en hoeft dit spel niet te spelen, vooral omdat de goyim hun eigen problemen hebben. Het Westen verliest zijn gevecht met de islam en de krachten van de chaos. Het Romeinse rijk kan er honderden jaren over gedaan hebben om in te storten, maar vandaag zal het Westen veel sneller ten onder gaan.

Israël heeft om de daaruit voortvloeiende ramp te overleven, een succesvolle Midden-Oostelijke natie, in plaats van te proberen om een buitenpost te zijn van een westerse macht met een westerse moraal. En dat betekent dat wij resoluut onze vijanden moeten verslaan, en er geen doekjes om winden uit vrees voor de reactie van de hypocriete westerse mogendheden. We zullen allianties moeten maken met de Arabische landen, en met andere landen zoals India en China, niet met de steeds meer anti-zionistische VS, het traditioneel anti-Joodse Europa, of onze bittere vijanden, de PLO.

We moeten gaan voor de uitvoering van een echt Joods moreel systeem, wat geschikt is om te overleven in het Midden-Oosten, en niet een Europese of christelijke houding aannemen (die de Europeanen en de Amerikanen zichzelf intussen niet opleggen, maar het proberen ons op te leggen). Dit betekent niet dat we ons zouden moeten gedragen zoals Bashar al-Assad, maar het betekent wel dat het leven van een Palestijnse terrorist – bijvoorbeeld – minder moet worden geteld in waarde, oneindig veel minder dan dat van van een Jood.

En het meest van alles, we moeten stoppen met te denken zoals de Diaspora-Joden. Westerse leiders kunnen ons niet, en willen ons niet helpen, en wij gaan niet leven of sterven vanwege hun gunst.

Onze leiders moeten dit gaan begrijpen. De Israëli in de straat – van wie de meesten willen dat Elor Azaria bevrijd wordt – doen dat al.

Bron: Goodbye, Diaspora | Abu Yehuda