De waarheid over de nederzettingengroei

Evelyn Gordon - 6 juli 2016

Maandag heeft secretaris-generaal van de VN Ban Ki-moon, heel voorspelbaar, Israël aangevallen over het besluit om 800 nieuwe appartementen te bouwen in Ma'aleh Adoemim en Oost-Jeruzalem. Hij merkte op dat slechts vier dagen eerder, het Midden-Oostenkwartet (dat wil zeggen de U.S., EU, VN en Rusland) een rapport hadden uitgegeven waarin zij vonden dat de bouw een obstakel voor vrede was. Wat Ban niet noemde is dat slechts een paar dagen voordat dit verslag kwam, een vooraanstaande Israëlische linkse expert op het gebied van de nederzettingen een uitgebreide weerlegging van deze bewering heeft gepubliceerd door het aanbieden van feiten en cijfers waaruit blijkt dat de nederzettingen effectief helemaal niet groeien.

Dit nevenstandpunt roept een voor de hand liggende vraag op: als de wereld los gaat om Israël te beschuldigen van "massale nederzettingen-bouwnijverheid die de twee-statenoplossing bedreigt", en zelfs toonaangevende linksisten toegeven, dat dit een leugen is, waarom zou Israël blijven doorgaan om de zeer hoge prijs te betalen die wordt gevorderd door het bevriezen van de bouw van nederzettingen?

Shaul Arieli, die vorige week de weerlegging in Haaretz publiceerde, is nauwelijks een verdediger van nederzettingen. Sinds zijn pensionering uit het leger als kolonel in 2001 is hij een prominente vredesactivist geworden. Hij hielp mee in het produceren van het initiatief van Genève, een niet-gouvernementeel model voor een Israëlisch-Palestijns vredesakkoord. Hij zit in het bestuur van de Raad voor Vrede en Veiligheid, een groep voormalige veiligheidsambtenaren die voor een vredesakkoord pleiten. Hij is betrokken geweest bij vele rechtszaken in aanklachten over het veiligheidshek op de Westelijke Jordaanoever. Hij geeft lezingen en rondleidingen over de haalbaarheid van een vredesakkoord, en hij wordt beschouwd als een vooraanstaand expert over de afbakening van een toekomstige Israëlisch-Palestijnse grens.

Arieli heeft echter geen geduld met degenen die blijven voorspellen dat de bouw van nederzettingen de tweestatenoplossing zal vernietigen, als het dat al niet reeds heeft gedaan. Zijn standpunt staat ondubbelzinnig in de titel van het artikel: "Kijk naar de cijfers: Israëls nederzettingenonderneming is mislukt."

Ten eerste merkte hij op dat hoewel de bevolking van de nederzettingen sneller groeit dan de Israëlische bevolking: "In 2015, net als in de voorafgaande vijf jaar, met bijna 90 procent", en deze toename-groei was "een gevolg van de natuurlijke bevolkingsgroei", namelijk als mensen baby's krijgen. Met andere woorden, hoewel het aantal individuele kolonisten is gegroeid, is het aantal gezinnen het relevante cijfer voor iedereen die overweegt om te evacueren naar de nederzettingen. Dat is vrijwel onveranderd gebleven. In feite is het aantal mensen dat verhuisde naar de nederzettingen ingestort tot slechts een derde van wat het was toen Benjamin Netanyahu zijn eerste termijn als premier begon in 1996.

Bovendien schreef Arieli: "Vorig jaar, evenals in de voorgaande 40 jaar, vond 75% van de bevolkingsgroei plaats in nederzettingblokken." Kortom, bijna alles in de vermeerdering, van zowel geboorten als migratie, gebeurde in een handvol nederzettingen in de buurt van de groene lijn, die in welk voorgesteld vredesplan dat ooit werd overeengekomen, Israëlisch zal blijven. Dus zal het de vooruitzichten van een tweestatenoplossing helemaal niet beïnvloeden.

Maar terwijl Arieli's feiten onbetwistbaar zijn, verdoezelt hij een belangrijke waarheid in zijn verklaring: het waarom de nederzettingengroei stagneert. In zijn ogen is het omdat de Israëli's "met hun voeten stemmen" tegen de nederzettingen, ondanks "de inspanningen geïnvesteerd door de huidige regering van Benjamin Netanyahu bij het consolideren van de nederzettingenonderneming." In werkelijkheid echter weet niemand wat de Israëli's zouden doen als ze een keuze hadden. Want in de laatste zeven jaar hadden ze er geen. Niemand gaat naar de nederzettingen als er geen huizen zijn om heen te gaan. Als uit de gegevens van Israëls Centraal Bureau voor de Statistiek ondubbelzinnig blijkt, dat sinds zijn aantreden in 2009, Netanyahu veel minder eenheden heeft gebouwd in de nederzettingen dan al zijn voorgangers. Toegegeven, hij kondigt regelmatig grandioze bouwplannen aan, zoals hij ook deze week deed. Maar de meeste zijn vervolgens onmiddellijk daarna stilletjes bevroren; slechts zeer weinig werd er gebouwd.

En dit leidt tot reële kosten voor Israël. Ten eerste heeft Israël een wanhopig tekort aan betaalbare woningen binnen het woon-werk gebied in het centrum van het land, waar de meeste banen zijn. Inderdaad, als jonge mensen Israël hebben verlaten of overwegen het land te verlaten, wordt hen gevraagd waarom. Hun belangrijkste antwoord is het gebrek aan betaalbare woningen. Maar aangezien de belangrijke nederzettingblokken allemaal in het woon-werkverkeer gebied liggen in het centrum, zou de bouw daarin dit tekort aanzienlijk verlichten. Daarom heeft zeven jaar van bouw met een bijna nul-emissie in de nederzettingen ernstige schade gedaan aan een essentieel belang van de Israëliërs.

Ten tweede, zoals journalist Nadav Shragai correct gemeld heeft vorige week, interpreteerden de Palestijnen Israëls mislukking om te bouwen juist als bewijs dat de Israëli's weinig gehechtheid aan het land hebben. En dat ze niet verbonden zijn aan de Westelijke Jordaanoever - het historische, culturele en religieuze hartland van het Joodse volk - en dat zij dan zeker niet verbonden zijn aan het pre-1967-Israël, dat nog minder diepe joodse wortels heeft, zo gaat het Palestijnse denken. Dit moedigt op zijn beurt de Palestijnse overtuiging weer aan dat er geen behoefte is aan het sluiten van vrede met Israël, omdat het vanzelf in een paar decennia zal verdwijnen – een mening die, verbluffend genoeg, wordt aangehouden door meer dan 85 procent van de Palestijnen.

Ten slotte: Israëls angst voor het bouwen op de Westelijke Jordaanoever en Oost-Jeruzalem versterkt het internationale verhaal dat dit bezette Palestijnse gebieden zijn, in plaats van betwist grondgebied waarop Israël een geldige vordering heeft. Voor iemand die niet vertrouwd is met de feiten achter Israëls claim of met de Joodse psychoses over het van streek brengen van de niet-Joden, is het heel redelijk om te concluderen dat Israël niet zo angstig en schuldig zou handelen over het bouwen wanneer het echt in haar eigen claim op dit grondgebied zou geloven. En iemand die denkt dat Israël een dief is, die gestolen Palestijnse gebieden bezet, zal natuurlijk meer anti-Israël zijn dan iemand die begrijpt dat het afstaan van haar eigen land voor de zaak van vrede is.

Al deze kosten zouden misschien toch waarde hebben als Israël met de virtuele bevriezing van de bouw van de nederzettingen de internationale steun zou verkrijgen. Maar in plaats daarvan wordt Israël internationaal toch nog gehekeld, alsof het feitelijk betrokken is bij een massale nederzettingenbouw.

Zoals Arieli zelf opmerkte, brengt bouwen in de nederzettingblokken en in de Joodse wijken van Oost-Jeruzalem de tweestatenoplossing niet in gevaar, op geen enkele manier. Maar dit zijn de specifieke plaatsen waar bouw vooral nuttig zou zijn om Israëls huisvestingscrisis te verlichten. Het is dus reeds lang tijd voor Israël om daar de bouw te hervatten. Er is geen reden om de prijs te blijven betalen voor het terugdringen van de bouw van nederzettingen als haar terughoudendheid geen internationale winst oplevert.

Bron: The Truth About Settlement Growth | commentary