Artikel

Er waren acht mes-aanvallen door Arabieren tegen Joden in de week van dit schrijven.

Sprekend tegen studenten van Palestijnse afkomst in Venezuela, heeft Abbas hen uitgelegd dat er geen ophitsing zat achter de beslissingen om de aanvallen uit te voeren, "maar dat ze [de jonge Palestijnen] hun hoop hebben verloren."

Hij voegde eraan toe dat hij bereid is om terug te keren naar de onderhandelingstafel als Israël de nederzettingenbouw stopt en extra gevangenen vrij laat. Abbas stelde verder dat de Palestijnen het recht op terugkeer niet in gevaar zouden brengen, en benadrukte dat 6 miljoen Palestijnse vluchtelingen erop wachtten om thuis te komen.

Dus dit is het waar we mee bezig zijn. We bevinden ons midden in een oorlog tussen volken, een oorlog die verschilt van de meeste oorlogen. Die kunnen mogelijk verschillende doelstellingen hebben, zoals het beheer van middelen of toegang tot vervoer of markten, uitbreiding van een rijk, en talloze andere. Hier is er slechts één eenvoudige doelstelling: onze vijanden willen onze staat beëindigen door het doden of verspreiden van ons volk, terwijl wij willen overleven als een soevereine staat.

Er zijn niet veel moderne voorbeelden van oorlogen tussen volken, zoals de oorlogen van Israël (misschien is de oorlog van 1971 in Bangladesh er één). De oorlogen van 1948, 1967 en de aanhoudende Palestijnse oorlogen voldoen alle aan dezelfde beschrijving. De grote wereldoorlogen, hoewel zij altijd verbonden waren met volkerenmoord, hadden de genocide niet als hun grote doel. Tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog en de Koreaanse en Vietnamese oorlogen werd om de politieke controle gevochten, maar niet om de vervanging van het ene volk met het andere.

WOII eindigde toen de geallieerden onvoorwaardelijke overgave kregen van hun vijanden en hun land tijdelijk bezet werd om ervoor te zorgen dat de vorige leiders en de ideologie niet zouden terugkeren. Ondanks het afschuwelijke geweld tijdens die oorlog was er geen poging om de Japanse of Duitse mensen te doden of te verspreiden. Sommige grondgebieden veranderden van bezit, en een klein aantal personen werden veroordeeld en gestraft als ze schuldig hadden gemaakt aan oorlogsmisdaden, en de nieuwe politieke structuren werden opgezet. Maar de overwinnaars gingen niet massaal over tot het doden, uitzetten of om de overwonnen bevolking tot slaaf te maken.

De Palestijnen zijn een volk dat is gecreëerd in zeer recente tijden, en het werd opgericht toen ze geweigerd werden door andere mensen. Maar ondanks dat alles, toch een volk. Ze gaan niet terug tot de Egyptenaren, Syriërs of Jordaniërs zoals de meesten van hen zich enkele jaren geleden genoemd zouden hebben. En het enige ding dat hen verenigt, wat het voornaamste ideologische principe is wat hen niet alleen tot Arabieren maakt, maar ook tot Palestijnen, is dat ze ons land willen, en ze ons op de een of andere willen laten verdwijnen. Dat is het dwingende nationale doel waaraan heel de rest – economie, politiek, cultuur, onderwijs, technologie, sport – en elke menselijke onderneming waaraan zij deelnemen – ondergeschikt wordt gemaakt.

Ik ben niet van plan om erop in te gaan waarom zij zich vergissen, en wat ze kregen, en waar ze nu zijn, of wie iets deed tegen wie. Ik ben tevreden met onze morele positie als zionisten. Ik ga de uitdaging aan van mijn linkse vrienden, die altijd zeggen dat ze niet willen praten over de geschiedenis, maar dat ze willen weten hoe ze de situatie vandaag kunnen vaststellen. Fijn, laten we dat bespreken.

Om dit te bespreken is het genoeg om te begrijpen dat de Palestijnen onze vijanden zijn in een oorlog tussen volken, net zoals de bijbelse mensen van Israël en Amalek dat waren. Vandaag hebben zij de banier van Amalek overgenomen. Ze hebben zichzelf gedefinieerd als de aartsvijand van het Joodse volk.

Zijn de Joden de Amelekieten vergeten? Het lijkt erop. Je kunt geen compromissen sluiten met een dergelijke vijand, omdat het de vraag is of je eigen mensen wel of niet zullen blijven bestaan. Zij zeggen: Nee, en wij zeggen: Ja. Er is geen gemeenschappelijke grond: het logische kruispunt van wat zij willen en wat wij kunnen accepteren is totaal leeg. De enige wet die een antwoord geeft, is de wet van de jungle.

Een van de favoriete plannen voor hen die Amalek vergeten zijn, is het verdelen van het land: "Dan hebben ze hun eigen land en dan zullen zij vreedzaam leven, samen met ons." Maar waarom zouden ze, wanneer het niet hun doel is om vreedzaam met ons te leven, maar aan ons bestaan een einde te willen maken? Het verdelen van het land (met name gezien de geografie van het Midden-Oosten) maakt het gewoon makkelijker voor hen. Hebben zij ooit iets gedaan met land dat onder hun controle was dan het te gebruiken voor het voeren van oorlog met ons? Het verdelen van het land is wel het meest irrationele wat we kunnen doen!

Als je erin zult slagen om Amalek uit je land te verdrijven, laat hem dan niet terugkomen wanneer hij belooft in vrede met je te zullen gaan leven. Natuurlijk liegt hij - hij wil je vermoorden, waarom zou je van hem verwachten dat hij je de waarheid zal vertellen? Je kunt geen papieren ondertekenen of de handen schudden met hem. Je zult hem moeten verpletteren.

Het is niet waar dat er vrede kan worden gesloten tussen vijanden, wat Rabin ooit zei. Vrede wordt gesloten tussen voormalige vijanden, wanneer één er zo slecht aan toe is dat hij liever een onvoorwaardelijke overgave kiest dan doodgeslagen te worden. Als je vrede wilt, wees dan van plan om de winnaar te zijn, de overweldigende winnaar, of zal het niet het soort vrede worden dat je wilt bereiken.

Amalek is iemand die probeert je te doden, waar hij maar kan. Hij is niet iemand die je een "politieke horizon" wil geven. Hij is ook niet iemand wiens economie je probeert te verbeteren, of aan wie je elektriciteit of water verkoopt. Hij is niet iemand die je voorziet van voedsel en medicijnen. Neem je van hem mensen gevangen – hoe minder je er neemt, hoe beter – je moet hen niet weer vrijlaten, zodat ze weer kunnen vechten. Je verstrekt zeker geen medische behandeling voor de verwanten van hun leiders. En vooral, je verlaat niet het land en gaat je eigen volk eruit verdrijven.

Is het immoreel om burgers te blokkeren? Wat als ze de vechters ondersteunen? Helaas is dit een onderdeel van de oorlog. Vergeet nooit dat Amalek begon met de oorlog en ervoor kiezen kan om die te beëindigen. Vergeet niet wat zijn doel is en wat het onze is. Is het immoreel om te schieten op een gewonde gevangene? Wat als hij probeerde je te doden en het opnieuw zal proberen als hij herstelt? Het is niet moralistisch om genadig te zijn voor Amalek. Het maakt je geen beter mens. Het gaat er niet om hem net zo te maken als jezelf, want het geeft hem slechts nog meer de kans om je te doden.

Onze oorlog is speciaal. Vandaag kunnen we de Palestijnse oorlog (die we een voortzetting zouden kunnen noemen van de Oslo-oorlog, en een naam geven van Tweede Intifada), een oorlog noemen tussen volkeren, waar aan één zijde een volk staat, dat slechts een antithese is naar de ander toe. En, in een notendop, daarom is er geen compromisoplossing. Een compromis zou vereisen dat de Palestijnen, als een natie, andere belangen en andere gebieden kunnen krijgen, waarbij ze hun hoop opgeven om ons weg te werken. Maar dat doen zij niet. Amalek is volledig wat ze zijn.

Dus er is slechts één manier om een einde aan het conflict te maken, en dat is dat één kant zal zegevieren over de andere. Mogelijk is het de onze.

[Editor: Als bijbelgetrouwe christenen weten we wel hoe deze strijd zal aflopen. Dat zal wel enigszins anders lopen dan de schrijver voor ogen heeft. Maar tot het zover is heeft hij wel gelijk dat de Palestijnen zijn als Amelek, en de wereld helpt hen.]

Een oorlog tussen volkeren