www.wimjongman.nl

(homepagina)

Sommige mensen kunnen gewoon niet worden geholpen

15 juli 2016 - door Vic Rosenthal

Toen de Zionisten begonnen te bouwen aan de yishuv [Joodse nederzettingen], de onderneming die de Joodse staat zou worden, moesten zij een economie ontwikkelen, een politiek systeem, een leger voor de verdediging, een rechtssysteem, een educatief systeem, een transportnetwerk, een postdienst en talloze andere dingen. Zij kreeg steun, eerst van rijke weldoeners zoals Montefiore en Rothschild, en later - wanneer dit nodig was voor het vestigen van honderdduizenden vaak berooide vluchtelingen uit de Holocaust, en later uit de islamitische wereld – van de georganiseerde oproepen in de Diaspora. In een hoogst controversiële regeling ontvingen de Holocaust-overlevenden in Israël ook miljarden als herstelbetalingen van Duitsland (de staat heeft ook honderden miljoenen ontvangen).

De Joden creëerden coöperaties in elke economische sfeer, waarmee ze zichzelf moesten optrekken uit het moeras, en dat ondanks een Onafhankelijkheidsoorlog waarin ze 1% van hun bevolking, en van de massale immigratie verloren. Later verbaasden ze de wereld door herhaaldelijk hun steeds talrijkere vijanden te verslaan, en door beetje bij beetje hun economie tot een meer ondernemend model te transformeren. Vandaag is Israël, ondanks die uitdagingen, een opmerkelijk succes, economisch, sociaal en cultureel. Niet perfect, maar nog steeds een opmerkelijk succes.

Ondanks wat mensen denken, heeft Israël geen militaire hulp uit de VS ontvangen, en slechts een bescheiden hoeveelheden geld vanuit de liefdadigheidsinstellingen in de Diaspora. Inderdaad denken nu veel Israëli's dat we uiteindelijk de militaire hulp kunnen en moeten beëindigen, die wordt geleverd, met de vele addertjes onder het gras.

Nu laten we eens kijken naar een andere groep, die ogenschijnlijk ook naar een staat streeft, de 'Palestijnen'.

Neem de Gazastrook met 1,8 miljoen ingezetenen, 72% van hen met de status van vluchteling, een afdeling van de internationale uitkering. Er is geen economie om over naar huis te schrijven, behalve over die opgerichte UNRWA, die de bevolking voedt en onderwijst met middelen die voornamelijk afkomstig zijn uit de VS en Europa, maar waarvan Hamas raketten produceert, aanvalstunnels graaft en zich voorbereidt op de oorlog.

Deze bevolking groeit snel. Ze wordt geraamd op 2,1 miljoen in 2020, met een geboortecijfer van 4,2 kinderen per vrouw (een conservatieve schatting). Ter vergelijking: het geboortecijfer onder Arabieren in Judea en Samaria is slechts 2,8. 21% van de inwoners van Gaza is in de leeftijd van 15 tot 24 en 64% is jonger dan 25.

Deze enorme 'jeugdige voorraad' in combinatie met een gebrek aan werkgelegenheid, is een garantie voor aanhoudende geweld. En het wordt allemaal betaald door het westen, die via dit UNRWA-welzijnsbeleid de inwoners van Gaza motiveert om nog meer kinderen te krijgen. De welzijnskosten voor de Palestijnen stijgen elk jaar, samen met het bevolkingsaantal.

Het Westen ging akkoord met de Arabische eisen ter voorkoming van een eventuele hervestiging van 'Palestijnse vluchtelingen', en de VN heeft de vluchtelingenstatus toegekend aan wie vooraf in de staat Palestina woonde voor slechts zo weinig als twee jaar – en voor al hun afstammelingen daarna, iets wat nooit is gedaan, voor geen enkele andere vluchtende bevolking. 99% van de medewerkers van de UNRWA zijn Palestijnen, en het curriculum op scholen van de UNRWA is gericht op het levend houden van het verhaal van de Arabische onteigening en oneer die de brandstoffen zijn voor het conflict. UNRWA doet niet aan het verbeteren van het conflict, het voedt het juist.

Houd ook rekening met de Arabieren uit Judea en Samaria, de overgrote meerderheid van hen leeft daar en staat onder de controle van de Palestijnse Autoriteit. Ook de PA, net als de UNRWA, is volledig afhankelijk van het Amerikaanse en Europese geld. De PA jaagt het grootste deel van de meer dan 1 miljard dollar per jaar die het ontvangt erdoor aan corruptie en aan zijn vele 'veiligheidstroepen' (die soms deelnemen aan het terrorisme). Het doet ook grote betalingen aan de families van gevangenen die in de Israëlische gevangenissen zitten voor overtredingen van de veiligheid en aan de nabestaanden van 'martelaren', met inbegrip van hen de zelfmoordaanslagen pleegden. De PA en haar officiële media blijven aanzetten tot geweld en moord op Joden, en blijven de terroristen behandelen als helden.

Grote monopolies, zoals de cement- en telecommunicatie-bedrijven zijn in handen van de PA-insiders. Criminaliteit is wijdverspreid en de economische activiteit is onvolgroeid.

Zowel Israël als de Palestijnen ontvingen kapitaalinjecties uit het buitenland. Israël gebruikte die voor het helpen opbouwen van de infrastructuur van een staat, en zette haar vluchtelingen om tot productieve burgers. De Palestijnse Arabische leiders stalen veel van het geld, ze voeden hun bevolking met haat en hebben het tot een permanente klasse van staatloze vluchtelingen gemaakt, als een leger tegen Israël. Inderdaad, zelfs als er een Palestijnse staat zou zijn gecreëerd in die gebieden, dan zouden de vluchtelingen daar niet welkom zijn, want volgens het Palestijnse dogma, is de enige manier om een vluchtelingenstatus te beëindigen door 'terug' te gaan naar 'uw huis' in Israël!

Toen de internationale gemeenschap de Palestijnen geld gaf voor het bouwen van infrastructuur zoals afvalverwerkingsfabrieken of elektrische centrales, bouwden ze herenhuizen voor de PA- en Hamas-ambtenaren. Hamas pakte het cement voor de wederopbouw van huizen na de laatste oorlog en gebruikte het om de aanvalstunnels te maken. Het enige gebied wat aandacht krijgt van hen en waarin zij enig initiatief hebben getoond is het doden van mensen.

Zie je hier het verschil? De Joden wilden echt een staat. Zij waren bereid om te offeren en ervoor te strijden. Ze maakten gebruik van de steun die beschikbaar was en gebruikten die om iets op te bouwen. De Arabieren proberen het niet eens. Ze willen alleen maar de vernietiging van onze staat.

De 'Palestijnen' hebben niets bijgedragen aan de wereld behalve het gewelddadige terrorisme, omdat ze zich verzetten tegen de Joodse soevereiniteit, iets wat zo'n 60 jaar geleden is uitgevonden. Het is tijd om te beginnen hen af te wennen van de verzorging. Als zij kunnen overschakelen van het messteken naar de staatsopbouw, dan moeten ze ervoor gaan. In ieder geval kan de wereld zich niet veroorloven hen te blijven voeden.

Bron: Some people just can’t be helped | Abu Yehuda