Europa's geplande migrantenrevolutie

door Yves Mamou | 12 november 2016

Tussen 2005 en 2014 heeft Duitsland meer dan 6.000.000 mensen verwelkomd.

Iedereen weet het nu - zelfs de Duitse bondskanselier Angela Merkel weet nu dat zij een politieke fout heeft begaan bij het openen van de deuren van haar land aan meer dan een miljoen migranten uit het Midden-Oosten, Afrika en Azië. Het was, politiek gezien, een drievoudige fout:

1. Merkel heeft misschien gedacht dat Duitsland uit humanitaire motieven, bij de oorlog in Syrië en Irak, het probleem van de vluchtelingen, kon helpen om openlijk een migratiebeleid te voeren dat aanvankelijk werd gelanceerd en uitgevoerd in de schaduw.
2. Merkel heeft echter voornamelijk geholpen bij de versnelling van de afweermechanismen tegen de transformatie van de Duitse maatschappij en cultuur in een "multiculturele" ruimte - maar de "multi" is een gescheiden, islamitische manier van leven. De anti-immigratie partij, Alternatief voor Duitsland (AfD), is nu een grote speler op het Duitse politieke toneel.
3. Merkel verhoogde de angst in heel Europa over het migratieprobleem. Ze zou zelfs de Brexit van het Verenigd Koninkrijk wel eens aangemoedigd kunnen hebben, evenals ze de Midden-Europese landen zoals Hongarije wel eens geduwd zou kunnen hebben tot het punt van afscheiding van de Europese Unie.

Jarenlang was Duitsland het land in Europa dat het meest open stond voor immigratie. Volgens Eurostat, de instantie voor de officiële gegevens van de Europese Unie, heeft Duitsland van 2005 tot 2014 meer dan 6 miljoen mensen verwelkomt. [1]

Niet alle zes miljoen mensen kwamen uit het Midden-Oosten. De overgrote meerderheid van hen kwam evenwel niet uit Europa. En illegale immigratie is natuurlijk niet opgenomen in deze cijfers.

Andere landen hebben ook deelgenomen aan de migratie-race. In hetzelfde tijdsbestek van 2005-2014 immigreerden 3 miljoen mensen naar Frankrijk, oftewel ongeveer 300.000 per jaar. In Spanje was het proces meer chaotisch: meer dan 700.000 migranten in 2005; 840.000 in 2006; bijna een miljoen in 2007 en vervolgens een langzaam afdalen tot 300.000 per jaar in 2014 [totaal: 7 miljoen].

De "vluchtelingencrisis" heeft in feite bijgedragen aan het duidelijk maken wat er latent al aanwezig was: een enorm officieel immigratiebeleid was in Europa op de achtergrond aan de gang. Om economische redenen had Europa openlijk al jaren geleden besloten om de nieuwe populatie in te voeren, zogenaamd ter compensatie voor de verwachte dramatische inkrimping van de inheemse bevolking in Europa.

Volgens de bevolkingsprognoses gemaakt door Eurostat in 2013 zou de bevolking in Europa zonder de migranten dalen van 507,3 miljoen in 2015 tot 399,2 miljoen in 2080. In ongeveer 65 jaar zouden honderd miljoen mensen (20%) verdwijnen. Land bij land leken de cijfers zelfs nog angstaanjagender te worden. In 2080 zou Duitsland van 80 miljoen mensen vandaag naar 50 miljoen gaan. Spanje zou van 46,4 miljoen mensen naar 30 miljoen gaan. In Italië zouden de 60 miljoen dalen tot 39 miljoen.

Sommige landen zouden stabieler zijn: tot 2080 zou Frankrijk met 66 miljoen in 2015 groeien tot 68,7 miljoen, en Engeland zou van 67 miljoen in 2015 slechts tot ongeveer 65 miljoen inkrimpen.

Is migratie op zich iets "slechts"? Natuurlijk niet. Migratie van landen met lage inkomens naar landen met een hoger inkomen is bijna een natuurwet. Zolang het aantal geboorten en sterften groter is dan het aantal migranten, is het resultaat als gunstig te beschouwen. Maar wanneer de migratie een belangrijke bijdrage wordt aan de bevolkingsgroei, verandert de situatie en wordt wat een eenvoudige evolutie moet zijn tot een revolutie.

Het is een drievoudige revolutie:

1. Omdat het aantal migranten zo enorm is. In het 2015 Verenigde Naties World Population Prospects verslag staat: "Tussen 2015 en 2050 zullen in de groep landen met hoge inkomens de totale geboorten naar verwachting de sterfgevallen overtreffen met 20 miljoen, terwijl de netto toename van migranten naar verwachting 91 miljoen is. Dus zal in deze middelgrote variant, de netto migratie naar verwachting 82 procent voor haar rekening nemen van de groei van de bevolking in landen met hoge inkomens.
2. Vanwege de cultuur van de migranten. Zij behoren voornamelijk tot een moslim en Arabische (of Turkse) cultuur, die een oud en historisch conflict heeft met de (nog steeds?) dominant christelijke cultuur van Europa. En vooral omdat dit moslim-migratieproces gebeurt op een historisch moment van radicalisering van de moslimbevolking in de wereld.
3. Omdat elke Europese staat in een zwakke positie staat. Bij de opbouw van de Europese Unie stopten de nationale staten met het overwegen van zichzelf te zien als de onmisbaar integrator van verschillende regionale culturen binnen een nationaal kader; en daartegenover, om te voorkomen een terugkeer van de grootschalige chauvinistische oorlogen, zoals de Eerste- en de Tweede Wereldoorlog, hielden alle Europese natiestaten zich bezig met het EU-proces en besloten om met hun eigen verdwijn-programma steeds meer macht te over hevelen naar een bureaucratisch, ongekozen en ondoorzichtige uitvoerende Commissie in Brussel. Niet verrassend is dat naast de islamitische problemen in alle Europese landen, de zwakke Europese staten nu ook te maken hebben met een sterke opleving van de separatistische en regionalistische bewegingen, zoals Corsica in Frankrijk, Catalonië in Spanje, en Schotland en Wales in het Verenigd Koninkrijk.

Waarom kozen Frankrijk, Duitsland en vele andere landen van de Europese Unie voor de massale immigratie zonder het te zeggen, en zonder dat er een kiezersdebat was? Misschien omdat ze dachten dat een nieuwe populatie van belastingbetalers hen kon helpen hun gezondheidszorg en pensioensystemen te redden. Om het faillissement van de sociale zekerheid te voorkomen, evenals de sociale problemen van "ontevreden gepensioneerden", nam de EU het risico van het transformeren van de min of meer homogene natiestaten in multiculturele samenlevingen.

Politici en economen lijken blind te zijn voor multiculturele conflicten. Ze lijken ze niet eens een vermoeden te hebben van het belang van identiteitsvragen en religieuze onderwerpen. Deze vragen behoren tot de naties, en sinds WO-II wordt "de natie" beschouwd als "slecht". Bovendien lijken politici en economen te denken dat de culturele en religieuze problemen een secundaire kwestie is. Ondanks de toenemende dreiging van moslimterrorisme (intern en ingevoerd vanuit het Midden-Oosten), lijken ze bijvoorbeeld te volharden in het denken dat alle gewelddadige binnenlandse conflicten in de samenleving kunnen worden opgelost door een "volledige werkgelegenheid". En de meesten van hen lijken te geloven in de oplossing van de Amerikaanse president Barack Obama: schijnbare banen voor jihadisten tegen terrorisme.

Om culturele conflicten (moslimmigranten versus niet-moslim inheemsen) te voorkomen, zou Duitsland natuurlijk mensen kunnen hebben geïmporteerd uit landen van Europa waar geen banen zijn: Frankrijk, Spanje en Italië. Maar deze "witte" werknemers worden door grote bedrijven (bouw, zorg-gevers en alle diensten...) beschouwd als "duur". Zij hadden goedkope geïmporteerde werknemers nodig, maakt niet uit waar vandaan (Midden-Oosten, Turkije, Noord-Afrika). Interne migratie binnen de EU zou niet het hoofdprobleem als geheel hebben opgelost van de berekende krimpende Europese bevolking. Daaraan toegevoegd: in een wereld waar concurrentie gedeeltelijk wordt overgebracht van onze naties naar mondiale regio's, zou de macht van de Europese landen geacht kunnen worden te liggen in de bevolkingsaantallen.

Kan Europa de moslimbevolking halen uit Turkije, Noord-Afrika, het sub-Saharische Afrika en het Midden-Oosten, om zo een Europese wereldmogendheid te worden, op basis van een bevolking die multicultureel en multireligieus is geworden?

In theorie kan men dat doen. Maar om te slagen en te voorkomen dat het wordt doorkruist, dag in dag uit, door raciale en religieuze spanningen, moeten twee essentiële vragen over integratie op tafel worden gelegd: 1) wat verlangen we van de nieuwkomers? En 2) wat moeten we doen met degenen die onze voorwaarden niet aanvaarden?

Met andere woorden: is de integratie een asymmetrisch proces waar van de nieuwkomers wordt verwacht een inspanning produceren om zich aan te passen.

Natuurlijk, als de stroom van migranten groot is, zal dit de ontvangende samenleving veranderen, maar dat is een evolutie; van het gevoel van een culturele en historische continuïteit zal niet worden vereist om achteruit te gaan.

In Europa werden deze twee vragen van integratie nooit aan iemand gesteld. Volgens Michèle Tribalat, socioloog en demograaf:

"De EU-landen zijn tijdens de Raad van 19 november 2004 overeengekomen zich te verbinden tot elf gemeenschappelijke basisbeginselen. Wanneer er sprake is van integratie wijzen ze elke asymmetrie af tussen de ontvangende samenleving en de nieuwkomers. Geen rechten worden er verleend aan de Europeanen of hun erfgoed. Alle culturen hebben hetzelfde burgerschap. Er is geen erkenning van een substantiële Europese cultuur, die wellicht handig is om te bewaren. De sociale band is ontworpen als zijnde een horizontale, tussen de mensen in het spel. De verticale dimensie met betrekking tot de geschiedenis en het verleden lijkt overbodig. Zij spreken over waarden, maar deze waarden lijken onderhandelbaar."

In Frankrijk en in Duitsland en in Zweden werd het snel duidelijk dat de groeiende stroom van de radicale moslimbevolking de regels van het spel van integratie begon te veranderen. De migranten hoefden zich niet aan te "passen" en ze zijn vrij in het reproduceren van hun religieuze en culturele gewoonten. Daarentegen werden aan de lokale "inheemsen" orders gegeven zich niet te verzetten tegen "milieuveranderingen" geproduceerd door immigratie. Toen ze probeerden om het toch te weerstaan, begon een politieke en media machine hen te criminaliseren vanwege hun "racistisch" gedrag en hun veronderstelde intolerantie.

In de nieuwe orde van de migranten moet de gastbevolking de verwachte ruimte maken voor de nieuwkomer en de lasten dragen van niet "integreren" en van de acceptatie van een gedwongen samenleven.

Frankrijks aartsbisschop Pontier verklaarde in de Le Monde in oktober 2016:

"We moeten mensen die we verwelkomen laten gaan houden van Frankrijk. Als we altijd een negatieve weergave aanbieden, kunnen ze niet van het land houden. Echter, als we hen zien als mensen die ons iets nieuws brengen, kunnen we samen groeien".

Toen die "goede gevoelens" niet werkten, hebben de autoriteiten echter vaak mensen gecriminaliseerd en de anti-immigratie-critici vervolgd. De Nederlandse politicus Geert Wilders staat momenteel terecht voor het proberen om zijn land te verdedigen tegen Marokkaanse immigranten wiens torenhoge misdaadgolf Nederland aan het transformeren is.

Hij moet misschien naar de gevangenis voor een jaar en kan een boete krijgen van maximaal € 7.400 ($ 7.000).

In Frankrijk opende de aanklager in Parijs een vooronderzoek voor een "apologie van het terrorisme" tegen de anti-immigratie schrijver Eric Zemmour. In een interview met het tijdschrift Causeur, gepubliceerd op 6 oktober, zei Zemmour dat "moslims" tussen Frankrijk en de islam moeten kiezen. Hij voegde eraan toe dat hij "respect had voor jihadisten die bereid zijn om te sterven voor wat ze geloven." De aanklager van Parijs koos ervoor deze zin uit zijn verband te rukken om hem te vervolgen.

Zal deze dubbele beweging - het bevel om liefde te tonen voor de islam, plus de strafbaarstelling van anti-islam critici - genoeg zijn om iedere oppositie te doden, tegen het migratiebeleid van de EU, en dienen tot het islamiseren van het continent?

We zullen zien.

Yves Mamou, gevestigd in Frankrijk, werkte gedurende twee decennia als journalist voor Le Monde.

[1] statistische verdeling Duitsland:

707.352 migranten in 2005
661.855 in 2006
680.766 in 2007
682.146 in 2008
346.216 in 2009
404.055 in 2010
489.422 in 2011
592.175 in 2012
692.713 in 2013
884.893 in 2014

---

© 2016 Gatestone Institute. Alle rechten voorbehouden. De artikelen hier afgedrukt geven niet noodzakelijkerwijs de standpunten weer van de vertalers of van Gatestone Institute.

Bron: Europe's Planned Migrant Revolution