Artikel

T. Belman: Eidelberg wil al het land annexeren, maar verwerpt de oplossingen die zijn aangeboden door Glick en Sherman als "niet-levensvatbaar". In plaats daarvan wil hij meer Joden verleiden naar Israël te komen en hen goedkope grond aanbieden in de Judea & Samaria als ze zich daar vestigen. In plaats van 300 miljard dollar ter compensatie aan de Arabieren te geven, wil hij een deel daarvan te besteden voor het oproepen van Joden om hierheen te komen. Israël tot steeds meer Joods maken, zal leiden tot een gestage emigratie van Arabieren.

Hiertoe beveelt hij aan dat Israël een presidentieel systeem aanneemt zoals in de VS.

I. Als de wondermiddelen die de politieke analisten Martin Sherman en Caroline Glick aanbieden geen levensvatbare methodes zijn voor het bevrijden van Israël van zijn permanente interne vijand, de moslim-Arabieren ten westen van de Jordaan, wil ik hier de "Joodse oplossing voor het Israëlisch-Palestijnse Conflict” bijwerken, zoals ik die heb voorgesteld op de Nationale Radio van Israël op 16 november 2009.

II. Israël wordt geregeerd door timide nep-"realisten" sinds haar prachtige overwinning in de Zesdaagse oorlog 1967. Als gevolg van die oorlog heeft Israël Judea en Samaria teruggenomen, die had (en heeft nog steeds) een grote Arabische moslimbevolking. Aangezien het deze vijandige bevolking is toegestaan om op het Joodse land te blijven, en haar uitzetting niet aan de orde was, ook in de planning, weet de regering niet wat te doen met deze Joden-dodende discipelen van Mohammed.

III. Bovendien, voor zover de timide realisten nooit voor zichzelf hebben overwogen om de "realistische" Joodse soevereiniteit over Judea en Samaria te verklaren, hebben ze zichzelf ervan ontslagen, zodat sommigen van ons zouden geloven in het oprichting van een Palestijnse staat in dit kerngebied van het Joodse volk, het land genaamd de "Westbank". De oprichting van een Palestijnse staat is het wondermiddel dat Netanyahu voorgesteld heeft in zijn toespraak van 14 juni 2009 op de Bar-Ilan Universiteit. Hij heeft zichzelf daar gewoon aan opgehangen. Eigenlijk stierf de tweestatenoplossing al voordat die werd geboren.

Zoals aangegeven is wat nep realisten zoals Netanyahu het meest dwarsboomt, dat ze niet weten wat te doen met de onverbeterlijke moslim-Arabieren ten westen van de rivier de Jordaan. Aangezien hij niet bezig is met het verdrijven van deze discipelen van Mohammed, en hij ook niet geneigd is om ze burgers van Israël te maken (zoals voorgesteld door de experts die de islam niet serieus nemen), zit Netanyahu vast in een flip-flop met zijn onmogelijke en niet-Joodse "tweestatenoplossing".

Laten we voor een alternatief voor deze belijdenis van een intellectueel faillissement, oftewel timide te zijn, eens serieus denken aan een strikt Joodse oplossing voor het Israëlische demografische dilemma. Ik bedoel een oplossing die Israëls steeds meer religieuze en conservatieve Joden kan inspireren – Joden die opgevoed zijn met Netanyahu's al twee decennium lange fixatie op het zinloze en fatale beleid van "grondgebied voor de vrede". Ik denk dan aan de aspiraties van jeugdige Joden, zij die willen bevorderen en willen genieten van het spannende overwicht van een onverschrokken en authentieke Joodse premier, een man wiens verhaal is geïnspireerd door de Sinaï, en niet door Oslo.

Ik heb daarom een strategie voorgesteld die alle eerdere "oplossingen" (of niet-oplossingen) voor het moslim-Arabische demografische dilemma, inclusief hen die niet intrinsiek Joods zijn, zoals die zijn gepubliceerd door zulke uitstekende analisten als Sherman en Glick, die geen beroep doen op jongeren die van een Joodse grootheid dromen.

Toegegeven, mijn voorgestelde oplossing vereist een Premier die niet verslaafd is aan de suïcidale Oslo-akkoorden, of aan Netanyahu's dwaze afhankelijkheid van een Palestijn "partner". Als politieke wetenschapper die bij Leo Strauss studeerde aan de Universiteit van Chicago, ben ik geschokt door het verval van de discipline die als eerste geformuleerd is door Aristoteles, en nu gereduceerd tot empirische studies van moreel neutrale academici zonder hart of visie. Genoeg om te zeggen dat, terwijl Aristoteles de mentor van Alexander de Grote was, de mentor van Barack Obama de dominee Jeremiah Wright was!

De heer Netanyahu kan schitteren in een relatie met Obama, maar zijn omgang jaar na jaar met Mahmoud Abbas, een schurk die de moord op Joden stimuleert, spreekt niet van karakter. Maar dit alleen al wijst al op de noodzaak voor een niet-Netanyahu aanpak in Israëls moslim-Arabische dilemma. Maar ook zullen wij een remedie niet vinden in het politieke denken van de bovengenoemde Glick en Sherman, wiens ideeën hoofdzakelijk conceptueel niet-Joods zijn. De twee zijn beperkt door een seculiere en oppervlakkige wijze van politiek denken, welke niet eens het niveau van Machiavelli heeft, die de lijnen doceerde dat het beter is te worden gevreesd dan geliefd te zijn, een onderwijs dat niet gemakkelijk tot de pathologisch Israëlische ministers-presidenten zal doordringen, die bezorgd zijn over Israëls beeld, en dat verwijst naar een politiek niet als de kunst van het mogelijke, maar als een herhaling van het alledaagse.

Dat gezegd hebbende, en de waardeloze politicologie verlatend van onderzoek naar wetenschap, werk ik nu aan de waardevolle Joodse strategie die ik heb voorgesteld op de Nationale Radio van Israël op 16 november 2009. Deze strategie brengt bepaalde principiële overwegingen naar voren.

Ten eerste heeft een grote meerderheid van de islamitisch Arabische ingezetenen de terroristische aanslagen tegen Israëls Joden ondersteund. Zij vormen een "vijfde kolonne" die de externe aanvallen op Israël ondersteunen, zegt ISIS.

Ten tweede gaat geen regering van Israël over tot uitzetting van deze moslims, ongeveer 20 procent van de bevolking. Bovendien, sinds de moslims van de "West Bank", d.w.z. Judea en Samaria, worden gesubsidieerd door de jaarlijkse subsidies van honderden miljoenen dollars uit de Verenigde Staten, in feite een betaling om door te gaan met het vermoorden van Joden – is het nutteloos om, zoals voorgesteld door experts die de islamitische geest bagatelliseren, deze discipelen van Mohammed te betalen om van Judea en Samaria te verlaten. De conventionele politiek van Sherman en Glick kan het moslimprobleem van Israël niet oplossen.

Ten derde is het ook duidelijk dat Netanyahu niet over een constructieve langetermijnstrategie beschikt voor het behoud van de territoriale integriteit van Israël en de Joodse identiteit. En aangezien de Israëlische regering en kabinet altijd bestaat uit een coalitie van vijf of meer rivaliserende partijen, elk met zijn eigen politieke agenda, is het nastreven van samenhang een vastberaden nationale strategie, is het op lange termijn onmogelijk in Israëls huidige systeem van "regering". En waarvoor noch Sherman noch Glick een alternatief hebben geformuleerd.

Ten vierde, het vorige punt veroorzaakt dat Netanyahu voornamelijk zal inspelen op de korte termijn problemen, en vooral bezig te zijn met de uitlatingen van de Amerikaanse presidenten, en hoe Israëls er voor staat in de wereldopinie.

Door een constructief langetermijnbeleid voor te stellen op dit moment, dat zou kunnen worden weergegeven als een oefening in futiliteiten (maar zo zijn de middelen van Sherman en Glick). We moeten daarom verder gaan dan hun conventionele analyse, die alleen geleid heeft tot een politieke verlamming. Het moet worden benadrukt dat als we niet ingaan op het Joodse probleem, dat wil zeggen, wat is vereist om Israël te laten zijn als een Joodse Republiek, Israël een stuurloos schip is, geleid door politieke stromingen die zijn aangemaakt door anderen.

Alleen Israël kan het "Israëlisch-Palestijnse conflict" oplossen. Dit conflict is eigenlijk een manifestatie van een strijd op leven en dood tussen de islam en de westerse beschaving, waarbij Israël in het hart staat. Hier beperk ik de discussie tot het Israëlisch-Palestijnse conflict.

De enige manier voor het oplossen van dit conflict is Israël aan de ene kant meer Joods maken, en Israëls regering moet meer verantwoording afleggen aan het Joodse volk, anderzijds! Dit zal leiden tot een gestage emigratie van Arabieren. Hoe kan dit worden bereikt?

? Vertaal naar de werkelijkheid deze baanbrekende studie van de Amerikaanse-Israël demografische onderzoeksgroep (AIDRG). Uit dit onderzoek is gebleken dat, gezien de toename van Joodse vruchtbaarheidscijfers en de daling van de vruchtbaarheid van de Arabische, Israël zich niet hoeft terug te trekken uit Judea en Samaria vanwege de Joodse demografie. De studie toont een solide 67% Joodse meerderheid aan in Judea en Samaria.

? De studie adviseert ook aan Israël om hun parlementaire systeem te slopen, waardoor momenteel het hele land een enkel district is, waar partijen op basis van evenredige vertegenwoordiging met elkaar concurreren. De studie beveelt een stemsysteem aan van meerdere districten, langs de lijnen van de administratieve verdeling van het land van het Ministerie van Binnenlandse Zaken. Het blijkt dat met regionale verkiezingen, de Joden grote meerderheden krijgen in elke bestuurlijke eenheid in het land met uitzondering van het noordelijk district, waar de Arabieren een krappe meerderheid zouden hebben van 52%. Een interne migratie van ongeveer 50.000 Joden naar het noorden zou deze meerderheid tenietdoen.

? Indachtig het feit dat een ontluikend Israël, zonder enige infrastructuur, bijna een miljoen Joden heeft opgenomen in de eerste jaren van haar wedergeboorte, moet een nieuwe Israëlische regering zich ertoe verbinden een zevenjarig programma op te zetten voor het opnemen van ten minste 490.000 Joodse immigranten (de stroom moslimmigranten in Europa maakt Israël tot een zaligheid voor het Europese Jodendom).

? Aangepast aan de toestroom van Joden, moet de regering de Joodse soevereiniteit uitroepen over Judea en Samaria. Wat hiermee samenvalt, is dat de regering een 'Homestead Wet' moet aannemen, die kleine percelen van dit oude Joodse land tegen lage prijzen verkoopt aan Joden in Israël en het buitenland onder de voorwaarde dat ze zich op het land vestigen voor een periode van zeven jaar (deze maatregel zal de kwetsbaarheid van een strategische concentratie van Joden op Israëls kustvlakte laten afnemen).

? Een toestroom van 490.000 Joden in Judea en Samaria zal resulteren in een gestage emigratie van Arabieren, en tegelijkertijd zal het de nationalistische ambities uithollen van de Arabische partijleiders.

? Verder gaan de Knessetleden individueel gekozen worden door de kiezers in de geografisch kiesdistricten, en daar ook verantwoording afleggen, zoals aanbevolen door de American-Israël demografische Research Group, om de Knesset democratischer te maken en gelijktijdig de impact te verhogen van Joodse overtuigingen op degenen die de wetten maken en het beleid van de staat!

? Angezien ten minste 70 procent van de Joodse bevolking bestaat uit Joden die zich met het joodse erfgoed identificeren – was dit ook het percentage dat tegen de terugtrekking uit de Gazastrook gestemd heeft bij de verkiezingen van 2003. En dit maakt de Knessetleden verantwoordelijk voor de kiezers in de kiesdistrict-verkiezingen, wat het idee van een territoriale terugtrekking zal begraven, evenals de oprichting van een Palestijnse staat.

? Echter, met het oog op een consequente, vastberaden Joodse strategie op de lange termijn, moeten de meerdere partijen in de regering worden vervangen door een eenheids-uitvoerende macht, dat wil zeggen, een presidentieel systeem.

? Bovendien moet de President worden benoemd met een bevestiging van de Knesset en de rechters van het Hooggerechtshof (het Hof is een zichzelf onderhoudende oligarchie geworden wiens de beslissingen het Joodse karakter van Israël verminderen).

? Het afbouwen van de Amerikaanse militaire steun aan Israël (nu minder dan 1,5% van de BBP van het land), en de vermindering van deze onbeduidende VS-deelname aan de Israëlische-Arabische zaken. Beide ondermijnen de belangen van de veiligheid, en van het Israëlische en Joodse nationale karakter.

? Consistentie met de Torah, en zelfs met Israëls Verklaring van Onafhankelijkheid, en het uitvaardigen van een grondwet waarin wordt bepaald dat Israël een Joodse Republiek is, waaraan alle andere politieke principes ondergeschikt zullen zijn.

Het meer Joods maken van Israël door middel van democratische beginselen, en het meer democratisch maken van Israël door middel van Joodse beginselen – dit is, zo beweer ik, de enige realistische manier om het Israëlisch-Palestijnse conflict op te lossen.?

Een Joodse oplossing voor het Israëlisch-Palestijnse conflict