Israël in het Trump-tijdperk

Door Caroline Glick - 15 november 2016

Wat kunnen we verwachten van de regering van de gekozen President Donald Trump?

De standpunten die Trump innam tijdens de presidentiële campagne waren soms inconsistent en zelfs tegenstrijdig. Dus het is onmogelijk om te voorspellen wat hij precies zal doen in functie. Maar niet alles is gehuld in een mysterie. Inderdaad zijn een aantal belangrijke kenmerken van zijn regering al duidelijk zichtbaar.

Eerst en vooral zal President Barack Obama's erfenis afsterven op het moment dat hij het Witte Huis op 20 januari zal verlaten. Republikeinen kunnen het niet eens zijn over veel ervan. En Trump en zijn partij gaan ermee akkoord dat het Obama-beleid moet worden verlaten en vervangen. Zij zullen samenwerken in het terugdraaien van Obama's acties als president.

Op het politieke front van het binnenlandse beleid betekent dit allereerst dat Obama-care zal worden ingetrokken en vervangen door hervormingen in de gezondheidsindustrie die de medische verzekerings markt zal openen voor concurrentie.

Met de steun van een Republikeins gecontroleerde Senaat, zal Trump de omvormingen van Obama beëindigen om het Amerikaanse Hooggerechtshof als een activist af te beelden, inderdaad, net zoals het autoritaire Israëlische Hooggerechtshof. Tijdens zijn termijn van vier jaar, kan Trump, maar liefst vier van de negen rechters aanwijzen. Daarbij zal hij het Hof hervormen voor de volgende generatie. Trump heeft tijdens zijn race duidelijk gemaakt dat de rechters die hij selecteert, zich zullen verzetten tegen het Obama geleide linkse plan om het Hof om te zetten in een keizerlijke rechterlijke macht bij de bepaling van de sociale en culturele normen en wetgeving vanuit deze rechtbank.

Trump zal ook de Internal Revenue Service opschonen. Onder Obama werd het IRS een instrument van politieke oorlogvoering. Conservatieve en rechtse pro-Israël groepen werden stelselmatig gediscrimineerd en vervolgd voor misbruik. Het is mogelijk om te veronderstellen dat Trump de IRS-ambtenaren zal ontslaan die betrokken zijn geweest bij dit discriminerende machtsmisbruik.

Zeker, er is nog veel onduidelijk over Trumps buitenlandse beleid. Maar ook hier zijn bepaalde dingen al bekend. Trump zal de handtekening van de VS onder de nucleaire deal met Iran opheffen.

Trump zal niet in staat zijn tot een herstel van de schade waartoe de deal al heeft geleid – tenminste niet onmiddellijk. Hij zal ook niet kundig zijn om opnieuw de multilaterale en VN-Veiligheidsraad-sancties op Iran af te dwingen, die door de nucleaire deal zijn geannuleerd. Een dergelijke maatregel vergt langdurige onderhandelingen en de conclusie daarover is verre van gewaarborgd.

Trump zal eveneens niet de miljarden dollars kunnen terugvorderen die Iran reeds heeft ontvangen als gevolg van de opheffing van economische sancties en de contante uitbetalingen door de Obama-regering.

Maar tegelijkertijd verandert hij vanaf zijn eerste dag in functie, het traject van de VS-politiek richting Iran. Hij zal zich verzetten tegen Irans verwerving van kernwapens. Hij zal zich ook verzetten tegen het verrijzen van Irans regionale hegemonie.

Een tweede conclusie die mogelijk al te trekken is met betrekking tot het presidentschap van Trump, is dat Trump veel meer zal zijn dan het 'handen-aftrekken' van Ronald Reagan, en dan het 'handen-toesteken' van Obama. Zijn verleden als een zakenman gaat samen met zijn gebrek aan overheids- of politieke ervaring, en dat zal ertoe leiden dat Trump algemene richtlijnen en beleidsdoelstellingen zal instellen, en ook de verantwoordelijkheid zal delegeren voor het uitwerken van geschikt beleid en programma's naar zijn kabinetsministers en -adviseurs.

Dit betekent dat het personeel heel veel beleid zal hebben in het Trump-bestuur. Overwegende dat de kabinetsleden en adviseurs van Obama min of meer uitwisselbaar zijn, aangezien Obama alles zelf bepaalde - van de details in zijn beleid tot aan de manieren waarop het beleid zou worden verkocht aan de openbaarheid (of verborgen gehouden werd voor het publiek), en hoe het ten uitvoer zou worden gelegd - zo zal Trumps keuze van adviseurs van strategisch belang zijn.

Het is duidelijk te vroeg om al te weten wie Trumps adviseurs en kabinetsleden zullen worden. Maar er zijn goede redenen voor Israël om te worden bemoedigd vanwege de adviseurs die met Trump tijdens de campagne hebben gewerkt.

Vice-president Mike Pence behoort tot de meest pro-Israël beleidsmakers in Amerika. Voormalig voorzitter van het Huis, Newt Gingrich, is een uitgesproken bondgenoot van Israël en van de VS-Israël alliantie.

Ook de voormalig burgemeester van New York, Rudy Giuliani, en voormalig senator Rick Santorum, en de gepensioneerde generaal Mike Flynn, en de voormalig ambassadeur van de VN John Bolton, het zijn allen buitengewone voorstanders van de Amerikaanse alliantie met Israël.

Trumps adviseurs in Israëlische zaken tijdens zijn campagne, David Friedman en Jason Greenblatt, behoren ook tot de sterkste voorstanders van de VS-Israël-alliantie, die er waren in decennia.

De opvallende vriendelijkheid van het Trump-verkiezingsteam is zelfs des te opmerkelijker wanneer we kijken naar wat Israël zou hebben ondervonden van een Hillary Clinton-regering. Een Clinton-kabinet, in afwachten van het door George Soros-gefinancierde en door John Podesta gerunde Center for American Progress, bevat geen serieuze pleitbezorgers van een alliantie tussen de VS en Israël.

En haar hof van adviseurs waren alleen maar onverschillig ten opzichte van Israël.

De WikiLeaks onthullingen van Podesta's e-mails, met correspondentie die gepubliceerd werd door Judicial Watch vanuit Clintons ambtstermijn als Minister van Buitenlandse Zaken, maakt duidelijk dat meerdere van Clintons adviseurs een diepgewortelde vijandigheid hebben naar de Israëli's en de Israëlische regering. Het derde ding dat nu al duidelijk is over de aard van de Trump-regering, is dat zij niet zal aarzelen om de ontvangen wijsheid te verlaten aangaande een groot aantal onderwerpen, en een beleid zal initiëren waarbij de politieke tweepartijen-elitie nog niet dood betrapt had willen worden in een gesprek daarover.

Trumps overwinning was allereerst een nederlaag voor de Amerikaanse elite, die Prof. Angelo Codevilla gedenkwaardig aanduidde als Amerika's "heersende klasse".

Trumps campagne richtte zich niet alleen tegen de democratische elite. Hij viel het Republikeinse establishment ook aan. Het is waar, in zijn overwinningstoespraak zei Trump dat hij van plan is de kloven in de Amerikaanse samenleving weg te nemen – vermoedelijk te beginnen met zijn eigen partij. Maar ten minste één ding moet duidelijk zijn over die hereniging: als de gekozen president, zal Trump de voorwaarden bepalen van het genezingsproces.

Er is alle reden om te verwachten dat Trump niet snel de Republikeinen zal vergeven, die weigerden om hem te steunen, en zelfs tegen zijn presidentschap kozen. Leden van dat nooit-Trump-kamp zullen posities en invloed richting de Trump-regering worden ontzegd en de politieke woestijn worden ingestuurd.

Een andere gevestigde orde die valt onder zijn zwaard in deze verkiezing is het Amerikaans-Joodse establishment. Het wordt geleid door de Anti-Defamation League, het Amerikaans-Joodse establishment, met inbegrip van de grootste donoren, en zij stonden bijna als één man in hun steun voor Clinton. De leden van het Amerikaans-Joodse leiderschap plaatsten hun partijpolitieke voorkeuren boven hun gemeenschappelijke belangen en verantwoordelijkheden. Daarbij hebben zij de gemeenschap verzwakt op een wijze die moeilijk te herstellen zal zijn.

Zowel de Democratische Partij als de Republikeinse Partij hebben antisemieten in hun gelederen. De Joodse gevestigde orde negeerde dit en zag voorbij aan de Democratische antisemieten, zelfs toen zij Israëlische vlaggen op de Democratische Conventie verbrandden. Ze zeiden niets toen het anti-Israëlische geraaskal, dat grensde aan het antisemitisme van hoge adviseurs van Clinton, zoals Thomas Pickering en Anne Marie Slaughter, dat werd gepubliceerd door Judicial Watch.

Aan de andere kant corrigeerde het Joodse establishment Trump als antisemitisch vanwege de aanwezigheid van antisemieten, zoals David Duke in de marge van de Republikeinse partij. Legitieme kritiek van de anti-Israëlische financier George Soros werd veroordeeld als antisemitisme, terwijl de echte antisemitische aanvallen op Trumps donor Sheldon Adelson door de Clinton-aanhangers ongemoeid werd gelaten.

Het gevolg van de bijna totale mobilisatie van de Joodse gemeenschap voor Clinton is duidelijk. Het Witte Huis van Trump zal geen open-deur-beleid voeren voor degenen die ten onrechte Trump beschuldigden van antisemitisme. Joodse Amerikanen worden verdrongen als leiders van de fracties die hun partij stelden voor hun gemeenschap, of ze stellen er nieuwe organisaties in om hun belangen te verdedigen. Welke weg er ook wordt gekozen, het proces van wederopbouw van de gemeenschappelijke infrastructuur dat de leiders van de gemeenschap hebben vernield, zal lang, moeilijk en duur zijn.

In tegenstelling tot de Amerikaans-Joodse gemeenschap, is voor Israël de nederlaag van de Amerikaanse gevestigde orde een positieve ontwikkeling. De standaardpositie van de Amerikaanse buitenlandse politieke elite van beide partijen op Israël was slecht voor zowel Israël als de gezondheid en de betrouwbaarheid van het alliantie met de VS.

Zoals ik in mijn boek De Israëlische oplossing – een één-staat plan voor vrede in het Midden-Oosten heb uitgelegd, was er een vervelende consistentie in het beleid van de VS naar Israël, die liep vanaf Bill Clintons regering, door de regering van George W. Bush, en verder naar de Obama-regering. Ten minste sinds de Clinton-jaren, is de wijsheid van de Amerikaanse buitenlandse politieke elite geweest dat de VS moet trachten om er snel voor te zorgen dat Israël een deal zal sluiten met de PLO. De contouren van de deal was ook duidelijk aan alle betrokkenen. Israël moet de controle overgeven over alles of het meeste van Jeruzalem, Judea en Samaria, en de gebieden overdragen aan de PLO, min of meer Joden-vrij.

Deze twee-partijen weergave is inherent vijandig tegenover Israël. Het legt de verantwoordelijkheid voor het sluiten van vrede bij Israël. En als de enig verantwoordelijke partij, is dan ook Israël de enige partij die zich schuldig maakt aan het ontbreken van vrede. De keerzijde is eveneens somber. Palestijnen zijn daarmee vrijgesproken van verantwoordelijkheid voor terrorisme, haat en politieke oorlog tegen Israël.

De anti-Israël-vijandigheid, die inherent is aan het paradigma van de tweestatenoplossing, heeft dit naar een situatie gebracht waarin zelfs de pro-Israël ambtenaren van de VS toetraden tot hun anti-Israël collega's en eindigden in het neerhalen van Israël om te handelen op een manier die schadelijk is voor zowel haar nationale veiligheid als aan het concept van een alliantie tussen de VS en Israël. De inzet van de heersende klasse met zijn buitenlandse beleid voor het paradigma van de tweestatenoplossing heeft haar leden verblind voor het strategisch belang van Israël ten opzichte van de VS en deed hen alleen de VS zien als haar enige stabiele bondgenoot in de regio, als een belemmering voor de belangen van de VS.

Veel van de Trump-adviseurs, met inbegrip van Gingrich, die een belangrijke kandidaat is om te dienen als Trumps Witte Huis stafchef of als Minister van Buitenlandse Zaken, hebben deze overgedragen wijsheid verworpen. In een Republikeins presidentieel debat in 2011 verwees Gingrich naar de Palestijnen als een "uitgevonden volk", en merkte op dat zij hun kinderen indoctrineren om de Joden te zien als mensonwaardig en hun vernietiging te zoeken. Voor de verklaring van dit feit werd Gingrich op brute wijze aangevallen door de Democratische en Republikeinse elites.

Maar hij heeft zijn verklaring nooit ingetrokken.

Trumps verkiezing biedt Israël de eerste gelegenheid in 50 jaar om zijn alliantie met de VS te hervormen. Deze nieuwe alliantie moet worden gebaseerd op een gemeenschappelijk begrip en respect voor wat Israël kan aanbieden aan de VS en wat de VS Israël kan aanbieden. De grenzen van de Amerikaanse hulp zijn voor een groot deel het gevolg van de vele geesten die Obama ontketend heeft tijdens de afgelopen acht jaar. En er komen meer mogelijkheden op het gebied van Israëls betrekkingen met de Palestijnen en de politieke oorlog die daartegen wordt gevoerd door de Europeanen en het internationale Links, meer dan de uitdagingen die in relatie staan met het islamisme in het Midden-Oosten.

Zeker, Trump is inconsistent. Maar uit wat wij weten, moeten we erkennen dat zijn opkomst een ombuiging markeert in de Amerikaanse geschiedenis.

Het is een zeldzaam moment, waar dingen die een maand geleden ondenkbaar waren, nu mogelijk zijn. En als we onze kaarten goed uitspelen, net als het Amerikaanse volk, zal Israël in staat zijn te winnen op manieren waarvan we nooit gedroomd hebben.

Bron: Comment: Israel in the Trump era - Opinion - Jerusalem Post