Israëls Odysseus vs. de Sirenen

10 juni 2016 - door Yoram Ettinger

In 850 v.Chr. introduceerde de legendarische Griekse schrijver Homer de mythische koning van Ithaka, Odysseus, als een rolmodel voor leiderschap. Zeilend naar huis vanaf het slagveld, overwon Odysseus de verleidingen van het wensdenken op de werkelijkheid. Odysseus overwon de opperste verleiding om afwijken van de juiste koers, om bij de mooie sirenen te zijn, die de zeilers lokten met hun verleidelijke hypnotiserende klanken, muziek en om hen dan schipbreuk te laten lijden op de rotsachtige kust van hun eiland.

In 2016 proberen de sirenen van onze moderne dag, de westelijke media en beleidsvormers, om Israël af te leiden (te verwarren) van een goed verloop van de strijd tegen het terrorisme, en te betwisten dat "iemands terrorist iemand anders vrijheidsstrijder is"; en dat het Palestijnse terrorisme een reactie is op de bezetting; en dat Palestijnse terroristen "lone wolves" zijn en niet institutioneel; en dat de islam een religie van vrede is, en niet van terrorisme.

Echter, in tegenstelling tot vrijheidsstrijders heeft het Palestijnse terrorisme -- een tak van de inherente 1400-jarige islamitische terrorisme -- zich gericht op Joden, en meestal ook opzettelijk op Arabische burgers (en soms raken ze strijders), institutioneel en systematisch, zoals voorgeschreven in de Koran en het Palestijnse handvest en geleerd in Palestijns haat-onderwijs in scholen, moskeeën en media.

Verder heeft het Palestijnse terrorisme het Midden-Oosten geteisterd sinds de jaren 1930 -- dus vóór de oprichting in 1948 van Israël en de Zesdaagse oorlog van 1967 -- om zich te concentreren op het bestaan van Israël, niet: "bezetting"; en op het starten van burgeroorlogen, subversie en terrorisme in Egypte in de jaren 1950, en in Syrië in de jaren 1960, en in Libanon (in de jaren 1970 en 1980) en in Koeweit (1990); en het geven van hulp aan de Iraakse dictator Saddam Hussein en de Syrische President Bashar Assad voor de onderdrukking van Irak en Syrië; en het heeft zich systematisch aangesloten bij anti-Amerikaanse en anti-westerse regimes, zoals Noord-Korea en Iran.

In 2016 wordt Israëls leiderschap gevleid door de hedendaagse sirenen van Israël, de VS, Europa, en de Arabische landen, om van koers te veranderen met haar nationale veiligheid, dat door dure geostrategische ervaringen in kaart is gebracht, de veiligheidsbeperkingen en andere vereisten, en met de historische werkelijkheid en toezeggingen aan kiezers.

De poging van de moderne dag sirenen om Israël te lokken om toe te treden tot een verleidelijk en schijnbaar ongekend regionaal vrede-van-onze-tijd-initiatief, en te charmeren door vreedzame Arabische taal te spreken, met VS- en NAVO-veiligheidsgaranties, eventueel met Westerse troepen aan Israëls grenzen en met een uitbundige economisch pakket. Israël wordt gelokt om een gedemilitariseerde Palestijnse staat te aanvaarden aan haar grenzen, evenals de verdeling van Jeruzalem, het verdrijven van de Joodse gemeenschappen in het land van Israël, en het kleiner maken van zijn grootte -- in het steeds meer tektonische Midden-Oosten -- tot een splinter met een 9 tot 15 mijl smalle strook langs de Middellandse Zee, overheerst door de daarbovenuit torende bergkammen van Judea en Samaria, wat de "Golan Hoogten" zijn voor Jeruzalem, Tel Aviv, Israëls internationale luchthaven, en voor 80% van de bevolking van Israël en de hele infrastructuur.

De hedendaagse sirenen proberen Israëls kritieke vereisten van een strategische diepte voor (routine) stormachtige dagen in het Midden-Oosten te verduisteren, zoals de potentiële omwentelingen in Jordanië en Egypte, die grote schade zouden kunnen aanrichten in het binnenland, regionaal en wereldwijd, wat een bedreiging is voor het overleven voor de Joodse staat. Midden-Oosten-realisme vereist veiligheidscontingenten voor toekomstige -- en niet alleen huidige -- opkomende dodelijke bedreigingen, die dramatisch en vaak onvoorspelbaar zijn.

Het voor 2016 voorgesteld regionale vredesinitiatief is de laatste in een lange vermoeiende reeks van westerse en Arabische vredesinitiatieven -- die sinds 1948 geïntroduceerd zijn -- welke schipbreuk geleden hebben aan het ruwe oppervlak van het Midden-Oosten. Deze initiatieven hebben het geweld aangewakkerd -- en niet gedoofd -- zoals blijkt uit de akkoorden van Oslo van 1993 en de terugtrekking uit de Gazastrook van 2005, wat beide resulteerde in een ongekende Palestijnse ophitsing en golf van haat-onderwijs, terrorisme, raketsalvo's, en het niet naleven van overeenkomsten.

Net als Homerus' sirenen verwachten de hedendaagse sirenen dat Israël op lange termijn de beginselen van zijn waarden en zijn nationale veiligheid zal opofferen op het altaar van het kortetermijnplezier en -gemak. Ze proberen net als Odysseus Israël te bedriegen in een denkbeeldige visioen -- als een soort "screensaver" -- om de regionale islamitische/Arabische werkelijkheid te camoufleren. Dit zou tot een Israëlische schipbreuk leiden op de 14-eeuwen oude Midden-Oosten rotsen: de inherente intra-moslim fragmentatie (zowel tribaal, religieus, geografisch, ideologisch) van plaatselijke instabiliteit en onvoorspelbaarheid, intra-moslimterrorisme, ondermijning en verraad, gebrek aan democratie en burgerlijke vrijheden, van ijle malafide regimes, (vandaar ook) al het voorlopige beleid en de kortstondige naleving van moslim-overeenkomsten, met daarbij de gewelddadige onverdraagzaamheid van rivaliserende medemoslims en de naleving van de islamitische suprematie over de "ongelovige" (via vreedzame en militaire jihad), de heiligheid van de waqf (land dat goddelijk gewijd is aan moslims) en de legitimiteit van de taqiyya (door islam gesanctioneerde dubbelzinnigheden en bedrog als een instrument om de "ongelovige" ondergeschikt te maken), en onderwijl het verstikken van Israël met het vreedzame Arabische gesprekken om de aandacht af te leiden van de militante Arabische 'wandeling'.

Van Israël wordt verwacht dat het wordt ingepalmd, uitgaande dat het terugkeert naar de pre-1967-lijnen, met kleine wijzigingen, wat de moslims zou overtuigen om akkoord te gaan met een "ongelovige" Joodse staat, terwijl elke islamitische gelovige dit niet heeft goedgekeurd vanaf de zevende eeuw, namelijk een vreedzame coëxistentie en naleving van de overeenkomsten. Van Israël wordt verwacht dat het veronderstelt dat land voor vrede een constructieve optie is in het Midden-Oosten, terwijl concessies daar worden gedefinieerd als een symptoom van zwakte, wat zal resulteren in een verhoogde druk en terrorisme.

De sirenen anno 2016 proberen Israël te verleiden om de overheersende rol te onderschatten van de suprematistische islam, de Arabische ideologie, de clanleden, de tribale en lokale loyaliteiten zelfs onder "seculiere" en "gematigde" en "moderne" Arabische leiders, evenals de onoverbrugbare kloof tussen de ethiek van het Midden-Oosten en het westen, hun waarden en gemoedstoestand. De sirenen willen Israël beproeven om het ongeloof weg te nemen, door de Arabische Tsunami van de laatste vijf jaar te beschrijven als een Arabische lente, als een overgang naar democratie en vreedzame coëxistentie.

Van Israël wordt verwacht -- niet al te realistisch -- zichzelf wijs te maken dat in het 14 eeuwen oude Midden-Oosten de wrede werkelijkheid ondergeschikt kan worden gemaakt aan -- of omgevormd door -- vredesproces-procedures, diplomatieke formaliteiten en schriftelijke overeenkomsten, en dat in een gebied dat bekend staat aan gebrek aan vrijheden, en veelvuldige en drastische regimewijzigingen, enorme lacunes tussen zeggen en doen, en het systematisch niet-naleven van overeenkomsten. En daarom wordt van Israël verwacht dat het een Palestijnse staat zal tolereren, geheel in afwijking van het spoor van zijn hoogste autoriteit -- de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO) -- die geldt als een rolmodel van het internationale terrorisme, met zijn malafide regime en onderdrukking en corruptie, en zijn allianties met de ayatollahs en meedogenloze communistische regimes van Oost-Europa, Noord-Korea en de Sovjet-Unie.

De sirenen verwachten dat Israël de westerse versimpeling zal omarmen, evenals hun conventionele "wijsheid" en hun misvatting die suggereert dat de Palestijnse kwestie een kroonjuweel is van Arabische beleidsmakers, de kern van het Arabisch-Israëlisch conflict, de oorzaak en kern van de Midden-Oosten-turbulentie, en de oorzaak en trekker van het anti-westerse islamitische terrorisme. Geen van deze is realiteit.

Israëls Odysseus van 1948, David Ben-Gurion, was omgeven door Israëlische en Amerikaanse sirenen die probeerden om hem te verleiden tot het uitstellen van de oprichting van de Joodse staat, en land in de Negev en Galilea, en ook Jeruzalem weg te geven. Echter, met een bevolking van 650.000 Joden, een schamel leger, en nauwelijks een economie, en minder dan een geraamte aan internationale betrekkingen, bleef Ben-Gurion op koers, ondanks de enorme Arabische en internationale onenigheid die door de CIA werd beoordeeld als, potentieel, "een volgende Holocaust".

Kan de Israëlische leiding van 2016 -- dat kan profiteren van 6,7 miljoen Joden, een machtig militair leger, een robuuste economie en een ongekend hoge globale integratie -- door de sirenen worden verleid, of zal het volgen in de voetsporen van Ben-Gurion, met het omarmen van zijn Odysseus erfenis?

Bron: Israel Hayom | Israel's Odysseus vs. the Sirens