Hoe Israëls nationale eer te herstellen en de Amerikaanse belastingbetaler miljarden te besparen

12 augustus 2016 - door Vic Rosenthal

Israëls impulsieve Minister van Defensie, Avigdor Lieberman, was gedwongen zich te verontschuldigen voor een verklaring afgegeven met zijn goedkeuring, die Obama's Iran-deal vergeleek met het Verdrag van München 1938, dat zoals we weten Tsjecho-Slowakije in de muil van nazi-Duitsland plaatste in een vergeefse poging een oorlog af te wenden.

Ha'aretz meldde: "Het Witte Huis was woedend. Obama's hoge ambtenaren konden niet begrijpen hoe, op het moment dat ze aan het onderhandelen waren met Israël over het grootste militaire steunpakket dat Amerika een land ooit heeft gegeven, de Israëlische Defensieminister een dergelijke verklaring kon uitgeven tegen Obama."

Dit is op zijn minst de vierde of vijfde keer - meestal vanwege bouwplannen in Jeruzalem - dat ze meldden dat Obama en zijn mensen "woedend" waren op Israël. Er zijn echter weinig niet-satirische rapporten over een Obama die woedend werd over Vladimir Putin, Bashar al-Assad of zelfs Abu Bakr al-Baghdadi. Het lijkt erop dat geen land of nationale leider, maar alleen Israël, Bibi Netanyahu of (nu) Lieberman de woede van het Witte Huis kan opwekken.

Het is gemakkelijk te begrijpen waarom. Wij krijgen jaarlijks 3 miljard dollar aan militaire hulp toegekend, en dan draaien we ons om en "spugen in gezicht van Obama" door de bouw van appartementen in onze hoofdstad, doordat we de verkeerde hoofdstad hebben, of de Iran-deal tegen te staan, die immers, echt wel veel gemeen heeft met het Verdrag van München.

Van Israël en zijn leiders wordt verwacht ondergeschikt te zijn, en wanneer een ondergeschikte niet de orders opvolgt, dan is dat niet gewoon verkeerd, dan is dat ongehoorzaamheid en beledigend. Insubordinatie wekt woede op. Poetin, aan de andere kant, daarvan wordt verwacht zich te verzetten tegen Amerikaanse belangen, zodat niemand is meer dan humeurig is, als hij doet wat hij moet doen.

Het probleem wordt verergerd door de toenemende "helderheid" tussen de Obama-regering en Israël. Maar zelfs een vriendelijker regering zou verwachten te krijgen waarvoor men gelooft voor te betalen.

Let erop dat met elke verbale klap in het gezicht, elke les van het Witte Huis of de Minister van Buitenlandse Zaken, telkens wanneer onze Minister-president 'chickenshit' wordt genoemd of apart gezet wordt om af te koelen terwijl de President aan het diner zit, elke keer dat een van onze ministers moet kruipen om te worden vergeven voor het maken van een ware verklaring, elke keer dat Obama zijn woede richt op ons land als op een ongehoorzame dienaar, verliezen we iets van onze nationale eer.

Sommige mensen denken dat dit niets is. Een verontschuldiging, dat zijn alleen maar woorden. Hebben we niet het sterkste leger in het Midden-Oosten? Maar zij hebben ongelijk. Nationale eer is heel belangrijk, nergens meer dan in het Midden-Oosten. Het is een onderdeel van de afschrikking, samen met een krachtige luchtmacht. Een natie zonder eer is een legitiem doel voor zijn vijanden, die verdient niet om te worden verdedigd door de vrienden, en is het niet waard voor haar eigen mensen om ervoor te vechten.

Onze vijanden weten dit, en dat is waarom ze proberen ons te vernederen, om onze eer te stelen, waar mogelijk - zelfs een ritje met de bus of een handdruk tijdens de Olympische Winterspelen is waard om te exploiteren.

Maar niets steelt meer de eer dan een hoer te worden, dat wil zeggen, iemand die zich laat vernederen en dingen doet die tegen het eigen gevoel en welzijn ingaan, door te worden betaald. Een hoer heeft geen eer. Nul.

Israël is een hoer geworden vanwege de Amerikaanse militaire hulp. Voor een bedrag van 3 miljard dollar per jaar verwacht men dat wij onze mond houden over de Iran-deal, wat gaat over onze volgende, misschien nucleaire oorlog. Van ons wordt verwacht het krankzinnige idee serieus te nemen van een terugtrekking uit Judea en Samaria, waardoor het tot een uitvalsbasis voor terroristische aanslagen kan worden, tegen het midden van ons land. En er wordt van ons verwacht om de bouw te bevriezen in onze hoofdstad, terwijl de stijgende prijzen zijn Joodse bewoners eruit jaagt. En wanneer we er niet in slagen om deze dingen te doen, dan is die regering 'woedend' op ons.

Er zijn tal van goede redenen om uit Amerikaanse militaire hulp te stappen. Aangezien het meeste ervan (en binnenkort alles) moet worden uitgegeven in de VS, verzwakt het onze binnenlandse defensie-industrie. Het dwingt ons om systemen te kopen zoals de F-35, die ongeschikt zijn voor onze behoeften, slecht presteren of te duur zijn (de F-35 schijnt het allemaal te zijn). Als je niet akkoord bent, kun je overwegen of Israël de F-35 zou omarmen als ze hun eigen geld moesten besteden.

Heel belangrijk, het ondermijnt aanzienlijk de besluitvormingsprocessen in onze militaire commandostructuur. Wanneer onze Minister van Defensie en de Stafchef mogelijk een koers van actie evalueert – het wel of niet bombarderen van de vijand zijn nucleaire faciliteiten? – dan is het voor hen onmogelijk om te vergeten dat 20% van hun budget uit de VS komt. Zelfs hun mening over bredere politieke vraagstukken kunnen worden gekleurd door zorgen over de financiering van hun favoriete projecten. Dit gebeurt niet alleen op het hoogste niveaus, maar het is alomtegenwoordig in de IDF. Hoe kan het ook anders?

Maar het belangrijkste is dat de steun Israël reduceert van een soevereine staat naar een satelliet-natie. We worden ondergeschikt zowel in de politieke als in de militaire arena's aan een regering die in toenemende mate ons net zo snel zou willen zien verdwijnen. Wij zijn een natie zonder nationale eer geworden.

Maar we hebben opties. Het is niet onmogelijk om de zogenaamde "golden handdruk" weg te houden. Een geleidelijke eliminatie van steun zou toestaan dat onze binnenlandse defensie-industrie de kloof kan dichten en de klap voor de Amerikaanse contractanten kan verzachten. Er is geen twijfel dat veel dingen hier tegen een aanzienlijke kostenbesparing geproduceerd kunnen worden. Wij kopen zelfs vandaag onze legerlaarzen met Amerikaanse hulp. Deze in Israël maken, zou zowel geld besparen en het terug laten vloeien in onze economie. Onze uitgebreide militaire industrieën zouden ook in staat zijn tot een toename van export. We hoeven niet te stoppen bij het kopen van Amerikaanse contractanten, en waar zij de beste producten produceren. We zouden ons eigen geld gewoon moeten gebruiken om het te doen.

Er zal groot verzet komen tegen een dergelijk plan, van onze generaals die een beetje buiten de box moeten denken, waar zij tientallen jaren in hebben gezeten vanwege de steun. Maar ook van de VS contractanten die het meeste voordeel hebben van de hulp. Maar de resultaten zouden de inspanningen rechtvaardigen. De 3 miljard dollar per jaar zou kunnen worden ingezet om te gebruiken binnen de VS of zelfs (snik) worden teruggegeven aan de Amerikaanse belastingbetalers.

Het zou goed zijn voor Amerika – en beter voor Israël.

Bron: How to recover Israel’s national honor and save the US taxpayer billions | Abu Yehuda