Breng de ijzeren muur terug

29 februari 2016 - door Vic Rosenthal

De wrede bijl-aanval op een ongewapende bewaker in een winkelcentrum afgelopen donderdagavond stond tussen honderden soortgelijke incidenten in de afgelopen maanden vanwege de extreme wreedheid, omdat de terrorist en het slachtoffer samenwerkten en zelfs samen koffiedronken op dezelfde plaats, en omdat het incident werd betrapt op een video en voor de hele natie te zien was.

Aan Saadi Ali Abu Hammad, 21, werd het toegestaan te slapen in het winkelcentrum, waar hij werkte in een voedselwinkel, zodat hij al vroeg met de voorbereidingen kon beginnen voor de vrijdagdrukte. Hij lag te wachten op de bewaker, Tzvika Cohen, 47, en sloeg genadeloos op hem in met een bijl. Cohen is nog steeds in kritieke toestand, en vecht voor zijn leven.

Vanuit het oogpunt van de slachtoffers is alle terrorisme hetzelfde. Het is onmogelijk om te zeggen dat deze aanval 'slechter' zou zijn dan de andere. Maar net zoals de moord op Dafna Meir in de deuropening van haar huis vijf weken geleden, of de gruwelijke afslachting van vijf leden van de familie Fogel in 2011, dit werpt licht op de sterkte van de haat die in de Palestijnse harten brandt.

Natuurlijk zouden de Israëli's iets willen doen om een einde te maken aan het terrorisme, dat maar geen afname vertoont, en steeds erger lijkt te worden. De reactie van de Palestijnse Autoriteit is slechts te zeggen dat ze geen controle hebben over de acties van individuen, terwijl ze hen op hetzelfde moment behandelen als helden, en als voorbeelden voor de Arabische jeugd. En Hamas, natuurlijk, roept op tot nog meer geweld.

Suggesties bereiken het punt van te proberen de Palestijnse 'wanhoop' te verlichten door middel van het geven van een 'horizon' waarop men vermoedelijk een onafhankelijke staat kan zien, tot aan het punt dat Israël de soevereiniteit uitroept over heel Judea en Samaria en de Arabieren uitzet. Daartussen liggen allerlei ideeën voor het verbeteren van de veiligheid van de Joodse bevolking, zoals het verhogen van de aanwezigheid van veiligheidstroepen, het bouwen van muren, enzovoort.

Yitzhak Herzog, de Labor partijleider, geeft toe dat een tweestatenovereenkomst onmogelijk is op dit moment om diverse redenen, maar hij wil een "afscheiding" van de Palestijnen door weg te trekken uit delen van Judea en Samaria en het bouwen van muren. Dit wordt verondersteld als het verbeteren van de veiligheid, maar houdt nog steeds de "tweestatenvisie" vast.

Er zijn verschillende problemen met dit idee. Het voornaamste is dat een terugtrekking uit enig deel van het grondgebied door de Arabieren zal worden gezien als een overwinning voor hun strategie voor het vermoorden van Joden totdat we opgeven en weggaan. Het zal de oorzaak zijn dat ze hun inspanningen gaan verdubbelen. Het kan zelfs meer Arabische burgers van Israël aanmoedigen - die tot nu toe slechts een klein aandeel hebben in de 'steek-intifada' – om ook tot hen toe te treden in de hoop dat de uiteindelijke overwinning tenslotte haalbaar is.

Men zou denken dat na wat er gebeurd is, en nadat Israël zich terugtrok uit de Gazastrook, duidelijk zou hebben gemaakt dat het stom zou zijn dezelfde fout in Judea en Samaria te herhalen. Maar de overtuiging dat het conflict kan worden beëindigd door verzoening, lijkt hardnekkig te zijn.

De gedachte dat de oorzaak van het hedendaagse geweld de wanhoop is over het Arabische onvermogen om een staat te krijgen, is onderdeel van de fantasie dat wat zij willen, een stáát is. Dit is helemaal niet de oorzaak van hun wanhoop, maar eerder de hoop - de hoop dat zij samen met hun bondgenoten over de hele wereld, ons kunnen dwingen genoeg maar grond en veiligheid op te geven, zodat zij er op een dag in zullen slagen ons weg te krijgen.

Dit werd al begrepen vóór de oprichting van de staat door Ze'ev Jabotinsky, die de wens reeds zag van de Arabieren om de Zionisten gewoon volledig weg te vagen. En hij voerde aan dat de enige oplossing was om er door middel van een "ijzeren muur" van vastberadenheid (en militaire macht) voor te zorgen, dat zij geen enkele hoop op succes zouden hebben. Jabotinsky had geen verlangen om de Arabieren te verdrijven; maar hij begreep heel goed dat samenleven slechts met macht kon worden gewaarborgd. Ben-Gurion, die het nooit eens was met Jabotinsky over wat dan ook, heeft dit niettemin begrepen en dienovereenkomstig gehandeld.

Meer recentelijk dacht ook Meir Kahane dat samenleven onmogelijk was, in welk geval dan ook. Arabieren (hij maakte geen onderscheid tussen de Arabische burgers van Israël en de inwoners van Judea en Samaria) moeten worden aangemoedigd om te vertrekken. En als zij niet vrijwillig met een compensatie willen vertrekken, ze moeten worden uitgezet.

De recente reeks van moorden, en de onmenselijkheid die ze kenmerkten, hebben ertoe geleid dat veel Israëlische Joden tot de conclusie zijn gekomen dat het Kahane-programma het juiste is. Maar hoewel het wegwerken van al de Arabieren het probleem van de Arabische terrorisme in onze straten zou oplossen, zal het moeilijk of onmogelijk zijn om uit te voeren.

De betrekkelijke rust van de Arabische bevolking binnen de groene lijn suggereert dat Jabotinsky's oplossing werkbaar is. Maar iets waar veel mensen zich niet bewust van zijn, is dat tussen 1948 en 1966 de Arabische Israëli's onder militair bewind leefden. In 1966 ontvingen zij de volledige burgerrechten, met inbegrip van stemmen en dienen in de Knesset. Deze ontwikkeling was mogelijk omdat Israël, ondanks de linkse oriëntatie op dat moment, de ijzeren muur van Jabotinsky in stand hield.

Wat zou dit betekenen in termen van actueel beleid? Hier zijn enkele ideeën:

• Expliciet afzien van het Oslo-proces
• Annexatie van alle gebieden en een verplichting het te behouden
• Afschaffing van de PLO
• Harde lijn tegen het terrorisme, met inbegrip van doodstraf voor moord en verdrijving van de families van terroristen
• Een beleid van nederzettingen bouwen in reactie op terrorisme

In 1948 waren de Arabieren degelijk verslagen. Velen vluchtten tijdens de oorlog, met inbegrip van hun leiderschap. In de daarop volgende jaren zagen zij dat de Joodse staat niet weg ging, en beseften ze dat samenwerking praktischer was dan confrontatie. Een van de redenen die deze ontwikkeling mogelijk maakte, was dat de Arabieren niet onderworpen waren aan een continue aanzetten door de grootmachten. Een soortgelijk proces had kunnen gebeuren in Judea en Samaria na 1967, als Israël alleen was gelaten.

Maar vooral na de oliecrisis van 1973, waarbij de uitkomst van de oorlog van 1967 werd omgekeerd, werd Israël het belangrijke doelwit van het westerse buitenlandse beleid. Grote druk werd uitgeoefend op Israël om zich terug te trekken uit de gebieden, in plaats van de Arabische bevolking te integreren. In 1993 is dit uitgemond in de Oslo-akkoorden, die de afgewezen PLO weer in beeld brachten (en ook terug in ons land), en het voor de Arabieren in de gebieden mogelijk maakten een wereld te scheppen zonder Israël.

De PLO richtte ook haar uitgebreide haat-onderwijssysteem op, dat sindsdien zijn kwade vruchten heeft afgeworpen in de vorm van wezens zoals Saadi Ali Abu Hammad.

Een terugkeer naar het beleid van Jabotinsky's ijzeren muur zou waarschijnlijk een breuk betekenen met de VS en de EU, die elk deel van het programma fel zouden bestrijden.

Israëls regerende partij onder Netanyahu is vandaag niet bereid om deze stap te nemen, en de oppositie nog minder. Maar de gevolgen van het niet doen, zal de oprichting betekenen van een Arabische terreurstaat voor onze deur, evenals de radicalisering van de Arabische Israëliërs met wie wij tot nu toe samenleefden. Het betekent de voortzetting en zelfs een verergering van het terrorisme.

Degenen die zeggen dat de oplossing voor terrorisme voornamelijk politiek is en niet militair, hebben bijna gelijk. Ze hebben het alleen over de verkeerde politiek.

Bron: Bring back the Iron Wall | Abu Yehuda