Het historische verraad van de Palestijnen

door Bassam Tawil | 5 april 2016

Wij Palestijnen, als een nieuw volk op het toneel van de geschiedenis, hebben nog niets geleerd van de ervaringen van degenen die ons voorafgingen. Wij lijken altijd te worden gemotiveerd door factoren die tegen ons werken. En we laten ons manipuleren door vreemde landen, die gebruik van ons maken als proxy's ter bevordering van hun eigen belangen.

Wij maken die fouten steeds opnieuw, achter elkaar. We brengen schade toe aan de Palestijnse nationale belangen. En in plaats daarvan onszelf daaraan te onttrekken, duwen we onszelf daarin terug. Wij werken tegen onze eigen belangen in door voortdurend te liegen. We weten bijvoorbeeld allemaal, dat er geen waarheid zit in de bewering dat Jezus een Palestijn was of is, waarmee we willen zeggen dat de Joden geen historische banden hebben met Jeruzalem. Wij maken onszelf gewoon belachelijk. Wie dergelijke aanspraken doet, valt niet alleen het christendom aan, maar presenteert het hele Palestijnse verhaal als een schaamteloze leugen.

Het Palestijnse leiderschap blijft elke kans vernietigen die de Palestijnen hebben om een echte, internationaal erkende natie te zijn, door maar aan te dringen op eisen waarvan ze weten dat de Israëli's daar nooit aan zullen voldoen. Het gaat hierbij om het recht op terugkeer voor meer dan 11 miljoen Palestijnen naar een land van acht miljoen mensen, evenals het weigeren om Israël te erkennen als een Joodse staat. De Israëli's begrijpen heel goed dat beide eisen miet een verlangen is naar een Palestijnse staat, maar een wens om Israëls staat te bezitten. Die indruk wordt alleen maar bevestigd, elke keer als iemand kijkt naar een kaart van Palestina: natuurlijk, door puur toeval is die identiek aan de kaart van Israël, alleen de namen verschillen.

In 1948 hadden wij gemakkelijk een Palestijnse staat kunnen vestigen in de grote gebieden die werden aangeboden door de Verenigde Naties. In plaats daarvan trokken vijf gezamenlijke Arabische legers op in een poging Israël te vernietigen en Palestina in plaats daarvan op te richten.

Tussen 1949 en 1967 hadden we weer een Palestijnse staat kunnen vestigen op de Westelijke Jordaanoever, dat toen nog steeds onder Jordaanse controle stond, evenals in de Gazastrook wat door Egypte werd geregeerd.

Tijdens de jaren 1970 probeerde Yasser Arafat met de PLO - in plaats van koning Hussein van Jordanië te bedanken voor het opnemen van de Palestijnse vluchtelingen - om hem omver te werpen. Het resultaat was een burgeroorlog en werd het Palestijnse leiderschap vanuit Jordanië naar Libanon verdreven.

Toen we in Libanon zaten, probeerden we een terroristische staat binnen-de-staat op de zetten, vastbesloten om de Libanese soevereiniteit te ondermijnen en Israël aan te vallen. De Israëli's kwamen dus Zuid-Libanon binnen, en met de steun van de Shi'iten werden we opnieuw verdreven, ditmaal naar Tunesië.

Onder invloed van de Palestijnen werd Tunesië een broeinest van misdaad en internationale samenzwering, waarmee opnieuw met onze gastheren in gevaar gebracht werden.

Nu volgen wij hetzelfde patroon in Syrië. Het Palestijnse leiderschap verraadde eerst het Syrië onder President Hafez Assad in 1982, toen elementen van de PLO, samen met de rebellen, tegen het regime in Homs en Hama vochten. En nu strijden in de Syrische burgeroorlog sommige Palestijnse bewegingen, vooral die in het Yarmouk-vluchtelingenkamp, samen met de rebellen tegen President Bashar Assad.

De domme ondersteuning van Yasser Arafat bij de invasie Saddam Hussein in Koeweit was een keuze die leidde tot het verdrijven van 400.000 Palestijnse werknemers en arbeiders uit dit gebied, wat onnoemelijke schade deed aan de Palestijnse zaak. Toen Saddam Hussein werd verslagen, en de Irakezen zich terugtrokken uit Koeweit, bleek de omvang van Arafats fout. De Golfstaten beschouwden de Palestijnen nu als verraders. En zelfs tot op de dag van vandaag vervreemdden ze zich openlijk van de Palestijnse zaak voor een lange tijd, en ook heimelijk - met uitzondering van Qatar.

Hetzelfde patroon van ondankbaarheid en hardnekkigheid werd ook herhaald door Hamas, de Palestijnse terroristische organisatie die de Gazastrook regeert. Terwijl het totaal geen rekening houdt met wat Egypte opgeofferd heeft voor de Palestijnse zaak in haar vele oorlogen tegen Israël, werken de topambtenaren van de Hamas nu aan het ondermijnen van Egypte en haar president, Abdel Fattah el-Sisi, door wapens en opleiding te verstrekken aan de Islamitische Staat in het Sinaï-schiereiland.

Hamas is samengesteld uit soennitische moslims en is ook de bereid om het werktuig te worden van het Shiitische Iran. Hamas werkt daarvoor openlijk samen met de aartsvijand van het soennitische Saudi-Arabië en andere soennitische Golfstaten. Iran heeft Hamas wapens en geld beloofd voor een poging de Palestijnse Autoriteit (PA) omver te werpen. De Iraniërs proberen ook de leden van Hamas, en uiteindelijk alle Palestijnen, te bekeren tot de sjiitische islam.

Onlangs heeft een hoge ambtenaar van het Centraal Comité van Fatah, Abbas Zaki, zich uitgesproken ten gunste van dit Iraanse plan. Zijn opmerkingen zullen niet alleen Hamas helpen in zijn pogingen de Palestijnse Autoriteit omver te werpen, maar kan ook het einde betekenen van de sten van Saoedi-Arabië en andere soennitische-Arabische Golfstaten voor de Palestijnse zaak. Op 11 maart brandmerkten alle 22 leden van de Arabische Liga officieel Hezbollah als een Iraanse proxy - dus als een terroristische organisatie - omdat het samenwerkt met het Syrische regime in het afslachten van soennieten, en omdat het vechtende terroristische cellen in Bahrein en Saoedi-Arabië heeft, en vecht in de gelederen van de Houthi Shiieten van Jemen, die rebelleren tegen Saoedi-Arabië en andere Soennitische landen.

Het is pijnlijk duidelijk geworden dat, ongeacht de politieke voorkeur, het Palestijnse leiderschap alleen gemotiveerd wordt door hebzucht - zonder enige gedachte aan de belangen van het Palestijnse volk.

Palestijnen bemoeiden zich niet met de Arabische politici in de Israëlische Knesset, die tot de ergste overtreders behoren. Zodra de Arabische Liga gestemd had om Hezbollah aan te wijzen als een terroristische organisatie, veroordeelden de drie Arabische Israëlische parlementsleden, die gekozen zijn om de Arabieren in Israël te vertegenwoordigen, dit besluit. In komische taal, wat klonk alsof het rechtstreeks uit de koude oorlog met het Kremlin kwam, zeiden zij dat Hezbollah te verklaren tot terreurgroep, de belangen van "de reactionaire Arabische Staten diende, die trouw zijn aan Israël en de Verenigde Staten." De doelstelling, zo beweerden zij, was om Hezbollah te neutraliseren en om schade toe te brengen aan de veiligheid van de "Arabische natie", en de oorlog om te keren naar de vernietiging van Libanon, en zich te ontdoen van alles wat Amerika en Israël kan stoppen in hun imperialistische plannen voor het Midden-Oosten in het algemeen en met name Palestina.

Alleen kan men zich afvragen waarom wij, de soennitische Palestijnen, de sjiitische Hezbollah moeten steunen, dat soennitische moslims in Syrië afslacht, en Arabische Staten ondermijnt, en Irans verlangen steunt dat de Syrische Assad aan de macht wil houden. Wat denken deze drie Arabische leden van de Israëlische Knesset dat ze gemeen hebben met Hezbollah?

Waarom zijn gedurende de geschiedenis de Palestijnen slachtoffer geweest van zoveel onverantwoordelijke leiders die schade toebrengen aan hun eigen kiezers? Wat maakt de radicalen van Hezbollah zoveel aantrekkelijker voor sommige Arabische Israëlische parlementsleden dan de radicalen van ISIS? Begrijpen de geëerde Arabische Knessetleden niet de schade die zij aan de Palestijnse zaak toebrengen door het uitdagen van de soennitische Arabische Staten, die zoveel aan ons hebben bijgedragen - zowel politiek en economisch - door de jaren heen?

Historisch gezien hebben de Palestijnse "bevrijdingsorganisaties" geen ideologie of motivatie dan alleen de vernietiging van de staat Israël. Ze zijn slechts proxies van de landen die dit financieren, in plaats van op te treden voor de authentieke nationale belangen van het Palestijnse volk. In het geval van de drie Arabische Israëlische parlementsleden volgen ze blijkbaar de instructies van de Iraniërs. In plaats van banen, water en beter onderwijs - zoals ze beloofden vóór de verkiezingen - geven ze hun mensen in de krantenkoppen een paar kruimels. Ze papegaaien de denkpatronen na van de Iraanse lijn zonder rekening te houden met de behoeften van de mensen die op hen hebben gestemd. Zij exploiteren op cynische wijze hun parlementaire onschendbaarheid en de verdediging die hun wordt aangeboden door het land dat ze hun aartsvijand noemen, teneinde Hezbollah en Iran te ondersteunen, die hen zo gemakkelijk aan het manipuleren zijn.

Iran wil gewoon zijn voet tussen de deur krijgen. Dat is de reden dat het Iraanse regime zo hardnekkig de Palestijnse Islamitische Jihad en Hamas het hof maakt, deze beide Sunni-organisaties (samen met zijn eigen Gaza proxygroep, de Al-Sabireen), die soennieten afslachten in Syrië en Irak, en hun agenten daar plaatsen voor de omverwerping van de soennitische regeringen van Bahrein, Jemen, Saoedi-Arabië en de Verenigde Arabische Emiraten.

Kan het Iraanse plan misschien een geheim zijn van de Israëlische Arabische Knesset leden, wier steun voor Hezbollah de belangen van de Arabieren in Israël schaadt? Zijn deze drie leden van de Knesset de duizenden raketten vergeten die Hezbollah afvuurde naar Galilea, waar zoveel Israëlische Arabieren wonen? Begrijpen zij niet dat als Hezbollah-leider Hassan Nasrallah zijn bedreiging uitvoert van het bombarderen van een ammoniak-installatie in het gebied van Haifa, duizenden Israëlische Arabieren zullen worden gedood? Met de royale "hulp" van onze Palestijnse leiders - en vooral met de "hulp" van de verraderlijke Europeanen die hen in stand houden - zal echte hulp voor de Palestijnen, en daarmee de top van onze berg, verder weg lijken dan ooit.

Bassam Tawil is een geleerde, gevestigd in het Midden-Oosten.

Vertaling W.J. Jongman en H. Sleijster.

© 2016 Gatestone Institute. Alle rechten voorbehouden.

Bron: The Historic Betrayal of the Palestinians