Is Europa hulpeloos?

Een beschaving die gelooft in niets, zal uiteindelijk wat dan ook dienen.

Door Bret Stephens - 28 juli 2016

Bij de laatste telling gaven de leden van de Europese Unie al meer dan $ 200 miljard per jaar uit aan defensie, met meer dan 2000 straaljagers en 500 marineschepen, met ongeveer 1,4 miljoen militairen in dienst. Meer dan een miljoen politieagenten lopen door de Europese straten. Maar gezien tegenover de islamitische dreiging lijkt het continent hulpeloos. Is dat zo?

Was Frankrijk hulpeloos in mei 1940?

Laten we bedenken dat een vrachtwagen op een boulevard geen Panzer-divisie is, en dat een paar duizend ISIS-strijders, overgekomen van Mosul naar Marseille, geen nieuwe Wehrmacht is. Maar zoals in Frankrijk in 1940, toont het Europa van vandaag dezelfde combinatie van leerstellige starheid en het verlies van zijn wil, zodat op die manier een leger van 144 divisies van Duitsers hen kon overrompelen in zes weken. De Maginot-linie van "Europese waarden" zal nu ook niet prevaleren over de mensen die geen van deze waarden erkennen.

Zoveel werd wel duidelijk gemaakt door de Franse minister-president Manuel Valls, toen hij na de Nice-aanval opmerkte: "Frankrijk zal moeten leven met het terrorisme." Dit kan zijn bedoeld als een verklaring van de feiten, maar het kwam over als een erkenning dat zijn overheid niet van plan is om het publiek op te roepen tot een ​​campagne van bloed, zweet, en tranen tegen ISIS -- opnieuw een vroegtijdige capitulatie in een land dat dit al kende van eerder.

De heer Valls werd later uitgejouwd bij een herdenking voor de slachtoffers van Nice. Het zou bemoedigend zijn om te bedenken dat dit was, omdat hij en zijn baas, president François Hollande, er niet in zijn geslaagd om een ​​strategie te bedenken om ISIS te vernietigen. Maar het bezwaar van het publiek wás, dat er niet genoeg politie langs de Promenade des Anglais had gestaan om de aanval te stoppen. In voetbaltermen: het is een klacht over het falen van de verdediging, niet het ontbreken van een goede aanval.

En dan is daar Duitsland, de plek waar drie terreuraanslagen in een week plaatscvonden. Het lijkt bijna een voorbij tijdperk dat Duitsers een miljoen Midden-Oosten migranten hebben verwelkomd, in een extase van de morele zelfgenoegzaamheid, geleid door Angela Merkels uitroep: "We kunnen het!" De slogan van afgelopen zomer klinkt nu gedateerd en net zo hol als Barack Obama's "Ja, we kunnen het!"

Nu moet Duitsland een terreurdreiging ondergaan, die ervoor zorgt dat de Baader-Meinhof bende van de jaren 1970 maar klein lijkt. De Duitse staat is sterker en slimmer dan de Franse, maar het geeft zich ook gemakkelijker over aan morele intimidatie. Het idee van het nationale zelfbehoud ten koste van alles zal altijd discutabel zijn in een land dat op zoek is om een onverklaarbare zonde te verzoenen.

Dus nu de vraag of Europa hulpeloos is. Op zijn hoogtepunt in 1980, onder François Mitterrand en Helmut Kohl, gecombineerde het Europese project de Duitse kracht en het Franse economische vertrouwen in machtspolitiek. Maar vandaag de dag mengt de Franse politieke zwakte zich met het Duitse morele solipsisme. Dit is een formule voor een snelle afbraak van de beschaving, ondanks de vele economische of militaire middelen die de EU nog tot haar beschikking heeft.

Kan de afbraak gestopt worden? Ja, maar dat zou een groot afleren vereisen van de politieke mythologieën waarop het moderne Europa werd gebouwd.

Onder die mythologieën: dat de Europese Unie het resultaat is van een naoorlogse morele inzet voor vrede; dat het christendom louter van historisch belang is voor de Europese identiteit; dat er niet zoiets bestaat als een militaire oplossing; dat het ene land niet de moeite waard is om voor te vechten; dat eer voorvaderlijk is en tolerantie de hoogste waarde. Mensen die in niets geloven, inclusief zichzelf, zullen uiteindelijk toegeven aan wat dan ook.

Het alternatief is de erkenning dat Europa's lange vrede afhankelijk was van de aanwezigheid van een Amerikaanse militaire macht, en dat met de terugtrekking van die macht de Europeanen zichzelf moeten verdedigen. Europa zal ook moeten uitzoeken hoe die macht niet symbolisch toe te passen is, zoals het nu doet, maar strategisch, als het gaat om de uitoefening van moeilijke doelen. Dat zou kunnen beginnen met de vernietiging van ISIS in Libië.

Nog belangrijker: de Europeanen zullen moeten leren dat machteloosheid net zo corrumperend kan zijn als macht, en nog veel gevaarlijker is. De storm van terreur die afdaalt op Europa, zal niet eindigen in een soort nieuwe politiek van integratie, multicultuur, meer buitenlandse hulp, of één van mevrouw Merkels diplomaten als de Rube Goldbergs. Het zal eindigen in rivieren van bloed. Het hunne of het jouwe?

In dit alles is de beste gids voor een manier waarop Europa zijn weg naar veiligheid kan vinden, te kijken naar het land waar ze het grootste deel van de afgelopen 50 jaar aan hebben besteed in hun kwaadsprekerij: Israël. Voorlopig is dit het enige land in het Westen dat weigert om de veiligheid van haar burgers te riskeren vanwege andermans begrip van mensenrechten of hun altaar van de vrede.

Europeanen zullen ongetwijfeld kijken naar Israëls tactische tips in de strijd tegen de managementtechnieken van de terrorisme-massa en ga zo maar door. Maar wat ze echt nodig hebben, is de morele les te leren van de Joodse staat. Namelijk, dat identiteit een grote beschermer kan zijn van vrijheid, en dat vrije samenlevingen niet kunnen overleven door middel van progressieve aanpassingen aan barbaren.

Bron: Israpundit » Blog Archive Is Europe Helpless? - Israpundit