De echte klacht van de Arabieren tegen de Joden

door Fred Maroun - 7 mei 2016

Als Arabieren zijn wij zeer bedreven om te eisen dat onze mensenrechten worden gerespecteerd, althans wanneer we leven in liberale democratieën zoals Noord-Amerika, Europa en Israël. Maar hoe zit het als het gaat om ons respect voor de mensenrechten van anderen, met name de Joden?

Als wij onze houding onderzoeken tegenover de Joden, zowel historisch gezien, als op dit moment, moeten we ons realiseren dat het is gericht op het ontkennen van de meest fundamentele mensenrechten van de Joden, een recht zonder welke geen ander mensenrecht relevant is: het recht om te bestaan.

Het recht om te bestaan in het Midden-Oosten vóór 1948

Anti-zionisten herhalen vaak de bewering dat Joden vóór het moderne Israël in vrede konden leven in het Midden-Oosten, maar dat de oprichting van de staat Israël de Arabische vijandigheid tegen de Joden heeft veroorzaakt. Dat is een leugen.

Vóór de moderne staat Israël, zoals de historicus Martin Gilbert schreef, "hadden Joden de lagere status van dhimmi, die ondanks dat het hen bescherming bood om te aanbidden volgens hun eigen geloof, hen aan veel ergerlijke en vernederende beperkingen in hun dagelijks leven onderwierp." Zoals een ander historicus, G.E. von Grunebaum, schreef: "Joden in het Midden-Oosten worden geconfronteerd met "een lange lijst van vervolgingen, willekeurige onteigeningen en pogingen tot gedwongen bekeringen of pogroms."

Het recht om te bestaan als een onafhankelijke staat

Zionisme vloeide voort uit de behoefte van Joden om meesters te zijn van hun eigen lot; niet langer als de slachtoffers van discriminatie of bloedbaden simpelweg vanwege hun Jood-zijn. Dit project werd aanvaard en formeel erkend door de Britten, aan wie een mandaat was toegekend over Palestina door de Volkenbond. De Arabische wereld heeft echter nooit de erkenning geaccepteerd, die door Groot-Brittannië geformuleerd werd in de Balfour Verklaring van 1917, en ook nooit het Verdelingsplan aanvaard dat werd goedgekeurd door de Verenigde Naties in 1947, welke het recht van de Joden op hun eigen staat erkende.

De Arabische weigering om dit recht van de Joodse staat om te bestaan te accepteren - een recht om te bestaan, dat meer internationaal rechtsgezag heeft dan bijna elk ander recht van welk land dan ook - resulteerde in diverse oorlogen, beginnend met de onafhankelijkheidsoorlog in 1948-1949. De Arabische wereld accepteert vandaag de dag nog steeds niet dit concept van een Joodse staat, van welke grootte of welke willekeurige vorm ook. Zelfs Egypte en Jordanië, die vredesovereenkomsten met Israël hebben gesloten, accepteren niet dat Israël een Joodse staat is, en ze blijven de antisemitische haat tegen Israël bevorderen.

<

Het bestaansrecht in Gaza, de Westoever en Oost-Jeruzalem

In 2005 evacueerde Israël al zijn troepen en alle Joodse bewoners uit de Gaza, in de hoop dat dit ten minste vrede zou geven op dat vlak, en dat de Gazastrook, ontruimd door Joden, als een bloeiende Arabische Rivièra, of een tweede Singapore misschien zou dienen als een model voor de Westelijke Jordaanoever. Het experiment mislukte jammerlijk. Dit is een zaak waarin de Joden vrijwillig hun recht op een stuk grond opgaven, maar helaas zagen de Palestijnen van de Gaza het niet als een kans voor vrede, maar als een teken dat als je maar op Joden blijft schieten, ze weggaan - dus laten we maar blijven schieten.

Er zijn veel meningen onder Zionisten over wat te doen met de Westelijke Jordaanoever. Deze adviezen variëren van een totale eenzijdige terugtrekking, net als in Gaza, tot aan een volledige annexatie, en dan zijn er de vele opties daar tussenin. Op dit moment overheerst het de status-quo te handhaven zonder specifieke plannen voor de toekomst.

Echter, iedereen weet dat ondanks de verraderlijke herschrijving van de geschiedenis door UNESCO, dit stuk land, voordat het de Westelijke Jordaanoever werd genoemd, Judea en Samaria heette, gedurende meer dan tweeduizend jaar.

Iedereen weet dat in Hebron de traditionele begraafplaats is van de bijbelse patriarchen en matriarchen, in de grot van de patriarchen. Dit wordt beschouwd als de één na heiligste plek in het jodendom. Ieder weldenkend mens weet dat de Joden zonder enige twijfel het recht van bestaan hebben op dat land, zelfs toen het onder Arabische of islamitische jurisdictie stond. Ook weet iedereen dat geen Arabische regering geschikt is of zelfs maar bereid om de veiligheid van de Joden die leven onder zijn rechtsmacht te beschermen tegen de antisemitische haat die van de Arabische wereld uitgaat.

Oost-Jeruzalem werd tijdens de onafhankelijkheidsoorlog door het Koninkrijk Jordanië afgesneden van de rest van Jeruzalem, maar het maakt deel uit van Jeruzalem en de Tempelberg, die de heiligste plek van de Joden bevat. De oude stad in Oost-Jeruzalem werd door de Joden bewoond, tot zij etnisch gezuiverd werd door Jordanië in de oorlog van 1948-1949.

Desondanks heeft Israël in het verleden tweemaal, eerst onder premier Ehud Barak en vervolgens onder premier Ehud Olmert, Oost-Jeruzalem aangeboden als onderdeel van een Palestijnse staat. Vermoedelijk zal dat aanbod niet opnieuw worden gedaan. Joden weten dat het opnieuw een golf van etnische zuivering zou betekenen, en dat het Joodse recht van bestaan op dit stuk grond, waar dat recht belangrijker is dan ergens anders, hen zou worden ontzegd.

Het recht om te bestaan in het Midden-Oosten nu

Tijdens de Israëlische Onafhankelijkheidsoorlog werden de Joden etnisch gezuiverd uit de Gazastrook, de Westelijke Jordaanoever en Oost-Jeruzalem. En in de jaren die volgden werden ze ook etnisch gezuiverd uit de rest van de Arabische wereld.

Vandaag de dag dagen Israëls vijanden, en velen van hen zijn Arabisch, haar bestaansrecht uit, en daarmee het bestaansrecht van Joden, en wel op twee fronten: bedreigingen door een nucleaire vernietiging, en de vernietiging door een demografische verstikking.

Irans islamitische regime heeft meerdere malen haar voornemen herhaald om Israël met nucleaire wapens te vernietigen. En in het geval Iran niet "succesvol" is, is er de zogenaamde "pro-Palestijnse" beweging met de boycot, desinvestering en sancties (BDS) beweging, die een ander plan heeft om de Joodse staat te vernietigen, en wel als een aparte staat door de "terugkeer" van alle afstammelingen van de Palestijnse vluchtelingen. De weigering van de Palestijnse President Mahmoud Abbas en zijn voorganger Yasser Arafat een tweestatenoplossing te aanvaarden, zoals aan hen werd voorgesteld, is onderdeel van dat plan.

Het recht om elders te bestaan

Anti-zionisten beweren dat Joden de imperialisten zijn in het Midden-Oosten, zoals de Britten en de Fransen dat waren, en zij moeten net als zij, het land verlaten en teruggaan naar waar zij thuishoren. Deze analogie is natuurlijk niet waar: Joden hebben een nog langere geschiedenis in het Midden-Oosten dan moslims of Arabieren.

Behoren de Joden in Europa, dat slechts een paar decennia geleden probeerde om elke Jood, man, vrouw of kind, te doden? Behoren de Joden in Noord-Amerika, waar tot een paar honderd jaar geleden geen Europeanen en alleen indianen waren?

Zeggen dat de Joden "thuishoren" in dergelijke plaatsen is geen realiteit; het is gewoon een handige claim die anti-zionisten maken.

De Joden zullen niet opgeven

Als Arabieren klagen wij dat de Palestijnen zich vernederd voelen door de Israëlische controleposten. Wij klagen omdat Israël op de Westelijke Jordaanoever zonder Palestijnse toestemming bouwt, en we klagen omdat Israël zich durft te verdedigen tegen de Palestijnse terroristen. Maar hoeveel van ons hebben wel eens de tijd genomen om te overwegen hoe deze situatie is ontstaan? Hoevelen van ons hebben durven toegeven dat oorlog na oorlog tegen de Joden hun recht om te bestaan is ontzegd, en elke redelijke oplossing voor het conflict geweigerd, wat heeft geleid tot de huidige situatie?

Onze boodschap aan de Joden in de hele geschiedenis, en met name toen zij de vermetelheid hadden zichzelf te willen regeren, had niet duidelijker kunnen zijn geweest: wij dulden niet dat u bestaat.

Nog steeds eisen de Joden het recht op om te bestaan en als gelijken te zijn in het land waar ze hebben bestaan, en hen continu toebehoorde voor meer dan drie duizend jaar.

Bovendien, een volk zijn bestaansrecht ontkennen is een misdaad van onvoorstelbare proporties. Wij Arabieren beweren dat ons gebrek aan respect voor het bestaansrecht van de Joden niet de oorzaak is van het conflict tussen de Joden en ons. We zouden liever willen beweren dat het conflict gaat over "bezetting" en "nederzettingen". Zij zien wat radicale islamisten momenteel doen met christenen en andere minderheden, die ook gedurende duizenden jaren in het Midden-Oosten waren, al voordat de islamitische profeet Mohammed zelfs maar geboren was: Yazidis, Koerden, christenen, Kopten, Assyriërs, Arameeërs, en vele anderen. Waar is deze inheemse bevolking van Irak, Syrië en Egypte nu? Leven ze in vrijheid, of worden ze vervolgd, en vluchten ze uit hun eigen historische land terwijl ze worden afgeslacht door de islamisten? De Joden weten dat dit met hen gebeurd zou zijn als ze niet hun eigen staat hadden.

De echte Arabische grief tegen de Joden is dat ze bestaan. Wij willen dat de Joden verdwijnen of ondergeschikt worden aan onze grillen, maar de Joden weigeren om te buigen voor onze onverdraagzaamheid, en zij weigeren zich te laten beïnvloeden door onze bedreigingen en onze laster.

Wie met een eerlijk denken kan hen dat kwalijk nemen?

Fred Maroun is een links georiënteerde Arabier, gevestigd in Canada, en schreef opinie-artikelen voor de New Canadian Media en andere uitgevers. Van 1961 tot 1984 woonde hij in Libanon.

Vertaling W.J. Jongman en H. Sleijster

© 2016 Gatestone Institute. Alle rechten voorbehouden.

Bron: The Arabs' Real Grievance against the Jews