Het Decadente Europa loopt parallel met de neergang van Rome

Luistert er nog iemand?

Giulio Meotti - 16 augustus 2016

Montaigne, Goethe en Edward Gibbon waren de eersten die vroegen naar de redenen die het grootste rijk in de geschiedenis, Rome, naar zo'n snelle val en lijdensweg leidden. Een Engelse historicus, Michael Grant, bekeek de gelijkenissen tussen Rome en het westen: de rijken, enorm rijk, die werden losgemaakt van de sociale structuren; de middenklasse die de capaciteit om te weerstaan verloor; de bureaucratie die uitbreidde en oncontroleerbaar werd; de politieke klasse die zichzelf isoleerde van de gevoelens van de massa's.

Na de Eerste Wereldoorlog publiceerde een Duitse leraar met de naam Oswald Spengler het eerste deel van een van de meest invloedrijke boeken van die eeuw, "Der Untergang des Abendlandes," vertaald als "De afdaling van het Westen". Echter, tot aan de ineenstorting van de Sovjet-Unie, richtten de historici zich op wat de Britse historicus J. M. Roberts "De triomf van het Westen" heeft genoemd in een boek dat in 1985 werd uitgebracht. Er was ook de liberale traditie, beschreven door Gore Vidal in de "Decline and fall of the American Empire", over het risico dat de Verenigde Staten zouden eindigen als Rome, en vreesde dat de instellingen van de republiek zouden lijden onder een keizerlijk presidentschap.

Ontvolking was niet alleen het gevolg van de crisis in het rijk, "maar het was ook het resultaat van een materialisme, waardoor ze de familie zagen als een vorm van slavernij.

Roger-Pol Droit (1949), een Frans academicus en filosoof van internationale reputatie, pakt het onderwerp nu aan op een prachtige cover van het Franse tijdschrift Le Point. "De onmacht en kwetsbaarheid van onze beschaving achtervolgt ons", zegt de Franse intellectuele schrijver. Overal zijn er tekenen van een breuk: "De jihadisten leidden de aanval op de vrijheid van de seculiere democratie. Onze angsten zijn legio: pandemieën, invasies, klimaatverandering, eten van giftige stoffen, het uitsterven van soorten... Chaos en tranen nemen bezit van de collectieve verbeelding, verzadigd met een symbolische confrontatie".

Roger-Pol Droit geeft het voorbeeld van 8 verloren beschavingen. Zoals Kreta, het eiland van koning Minos, die "een bloeiende beschaving had met paleizen, geschriften, metallurgie, keramiek en aardewerk, fresco's en een verfijning die niet ophielden om ons te fascineren. De redenen voor haar val zijn controversieel, en aardbevingen worden niet langer beschouwd als een voldoende uitleg." Daar zijn ook de Olmecs van Mexico: "De oorzaken van hun verdwijning is onbekend gebleven," de Nabateeërs met Petra, de hoofdstad die is uitgehouwen in de rotsen, en de Anasazi's in Amerika ("we weten alleen dat hun dorpen werden verlaten al lang vóór de komst van de Europeanen").

Sterven beschavingen vanaf de buitenkant of vanuit binnenuit? Dit is een meest fascinerende vraag, en die is ook gerelateerd aan het hedendaagse Westen. "Is hun verdwijning het resultaat van een externe agressie (oorlog, natuurrampen, epidemieën) of ten gevolge van een interne erosie (verval, incompetentie, rampzalige keuzes)." Arnold Toynbee was onvermurwbaar: "Beschavingen sterven uit door zelfmoord, niet door moord." Deze formule van de Britse historicus en auteur van een monumentale studie van de geschiedenis in twaalf delen, gepubliceerd van 1934 tot 1961, is beroemd geworden. De Franse geleerde Rene Grousset heeft hetzelfde idee ontwikkeld.

Er zijn mensen die, zoals de Amerikaanse Joseph Tainter, auteur van het beroemde essay 'De val van complexe samenlevingen', betogen dat als men de ineenstorting wil van een beschaving, zoals Rome, men steeds duurdere instellingen, overheidsschuld, belastingen en overregulering moet veroorzaken.

Een Frans historicus, Michel De Jaeghere, hoofdredacteur van Le Figaro Histoire, legt in zijn boek van 600 pagina's met een nobele titel "Les derniers jours", de laatste dagen, uit dat de werkelijke oorzaak van de val van Rome een demografische implosie was en het verlies aan piëteit.

Er was niet alleen de "Antonine Pest", die onder Marcus Aurelius en Commodus woedde. Economische crises, onveiligheid, banditisme, al deze dingen ontmoedigden het geboortecijfer, het stopte zelfs de zorg voor een eenvoudige vervanging van de Romeinse generaties. "Gezinnen waren kwetsbaar en niet meer vruchtbaar," schrijft De Jaeghere. Concubinaat bleef de norm, scheidingen waren algemeen, als was het een hoge mortaliteit.

Het verlies van piëteit was een epidemie na het hoogtepunt van het grote imperium, wat resulteerde in een ontvolking die een groot gevolg zou hebben voor het lot van de Romeinse wereld. Toen Rome was aangekomen op het punt om de barbaren te werven in het leger, hun land te onteigenen, de volkeren op te sluiten onder het juk van belastingbetaling, was het voor een groot deel omdat de autoriteiten door de volkstelling om de vijf jaar gedwongen waren om te beseffen dat de Romeinse bevolking voortdurend was afgenomen, zelfs in de provincies waar geen invasie en oorlog was. De archeologie zou begraafplaatsen hebben ontdekt in plaatsen waar twee eeuwen daarvoor al sprake was van de meest prestigieuze gebouwen in het stadsleven. Augustus' wetgeving was tegen het celibataire, omdat er een egoïstisch materialisme welig tierde. Marcus Annaeus Lucanus beschreef onder Nero de verwoesting van Italië, waar "weinig mensen door verlaten straten zwierven van de oude steden".

De demografische crisis veroorzaakte dat het rijk zou instorten in de eerste twee eeuwen van onze jaartelling: "In de gouden eeuw van het grote imperium, het neusje van de beschaving was echtscheiding uitgegroeid tot een gangbare praktijk onder de elites onder invloed van de Hellenistische gebruiken". Anticonceptie werd beoefend in de hele sociale schaal: "Galla - Martial schreef in één van zijn epigrammen - tevreden willen zijn, maar geen kinderen willen."

In de 2e eeuw werd abortus, dat tot dan toe voorkwam vanwege illegale liefde en zich ontdoen van kinderen, algemeen beoefend, en het verspreidde zich op grote schaal in de hoge kringen. "Homoseksualiteit was wijdverspreid". Ontvolking was niet alleen het gevolg van de crisis in het rijk, "maar het was ook het resultaat van een materialisme waardoor men de familie meer zag als een vorm van slavernij, het algemeen welzijn was als een hersenschim en geluk was als leven zonder verplichtingen, het hoogste doel van het bestaan." Michel De Jaeghere verklaarde dat "de bevoorrechte klasse malthusianisme beoefende".

Geschat wordt dat het geboortecijfer van de aristocratische families niet meer dan 1,8 kinderen per vrouw was, zelfs nog iets beter dan van Europa vandaag (1.5). Michel De Jaeghere concludeert door te wijzen naar Rome als een waarschuwing voor het westen: "We kunnen rustig slapen bij de aanblik van onze ongekende welvaart, van onze steeds meer geavanceerdere technologieën, een wereld waarin de virtuele verbindingen een illusie van almacht geven. We kunnen onszelf overtuigen van het feit dat de aankondiging van de val van het westerse imperium symptomen zijn die eens duidelijk voor de hand lagen voor hun tijdgenoten. Wij niet zullen lijden, zolang als we maar niet de tekenen opmerken die zinspelen op een ramp. Niet zo snel, maar, Rome dient voor ons als een waarschuwing."

Edward Gibbon heeft in zijn meesterwerk over de ineenstorting van het Romeinse rijk ook gewezen op de beslissende rol van de islam, die eerder dood bracht aan de westelijke tak van het rijk, tot aan Poitiers in Frankrijk (732), en vervolgens het Oosterse rijk ten val bracht met de verovering van Constantinopel (1453).

Wordt Europa nu overspoeld met hetzelfde gebrek aan piëteit, materialisme, doodscultuur, hedonisme, malthusianisme en uiteindelijk de islamisering, levend in het derde hoofdstuk van dit duizendjarige verhaal?

[Editor: Christenen die het boek Openbaring kennen, weten hoe dit derde duizendjarig rijk zal verlopen. We zien dan ook uit naar de Opname en de komst van de Messias Yeshua in Zijn terugkeer naar de aarde.]

Bron: Decadent Europe parallels the decline of Rome - - Articles -