De Amerikaanse goelag

Linker censuur gaat van kwaad tot erger.

26 juni 2016 - door Prof. Phyllis Chesler

Jarenlang, al vanaf 2003, ben ik persoonlijk geconfronteerd met zowel censuur als demonisering. Toen ik begon met stukken te publiceren op conservatieve sites over antisemitisme, anti-Zionisme, en islamitische gender en religieuze apartheid, werd ik gezien als "staande aan de donkere zijde", die zich aansloot bij het legioen van vijanden tegen alles wat oprecht en goed was.

Mijn voormalige gemakkelijke en frequente toegang tot locaties van de links-liberalen was voorbij. Ik leerde, al heel vroeg, over de zachte censuur van links, de Amerikaanse versie van de Sovjet-Unie Goelag. Men kon denken, schrijven en zelfs publiceren, maar het zou zijn alsof men niet had gesproken -- hoewel men nog steeds voortdurend wordt aangevallen voor waar men heeft gepubliceerd, maar liefst voor wat was gepubliceerd.

Sindsdien is de linkse censuur alleen maar veel erger geworden. (Er is ook censuur aan de rechterkant -- maar niet zo veel.)

Een week geleden was een collega van mij zo blij dat een mainstream krant zich tot hem had gewend voor een stuk over de gewelddadige gewoontes van veel mannelijke islamitische immigranten in Europa. Hij ontdekte tot zijn schrik, dat zijn stuk was bewerkt op een manier die zijn argument ondersteboven had gedraaid, en het eindigde ermee te klinken als een weergave van de Amerikaanse procureur-generaal Loretta Lynch, namelijk, dat de inheemse terroristen "liefde en compassie" moeten krijgen, geen verbetering of detentie.

Ik vertelde hem: Er heeft net weer een links-liberale krant in het Orwelliaanse stof gebeten. Hij kon zijn met redenen omklede mening voor propagandadoeleinden uitleggen - of zijn welkom bij deze afsluiten.

"Maar," zei ik, "aan de andere kant, wat voor soort welkom is het als ze je woorden en de hoofdlijnen van je betoog veranderen?"

Diezelfde week, direct na het Jihad-bloedbad in Orlando, schreef een andere collega, die reeds lange tijd publiceerde -- en vaak op homo websites publiceerde -- over de mannelijke moslim-migranten/vluchtelingen en hun fysieke en seksuele geweld tegen meisjes en vrouwen (hun eigen en ook ongelovige vrouwen), maar ook tegen homoseksuelen -- en paradoxaal genoeg, ook tegen jonge jongens. Hij adviseerde homo's te laten begrijpen dat naast het probleem van wapencontrole en "haat", hoewel belangrijk, "homoseksualiteit een grote misdaad is in de islam."

Zijn stuk werd verworpen door elke homo-website die hij benaderde. Eén locatie dreigde hem: als hij zijn stuk "ergens" publiceerde, dat zijn werk niet langer welkom zou zijn in hun pagina's.

Ik verwelkom hem in de Amerikaanse Goelag.

Hij vertelde me dat hij eindelijk het stuk op een conservatieve site "moest" publiceren.

Zachtjes vertelde ik hem dat wat hij schreef het soort stuk was dat alleen op conservatieve sites allang bekend was en dat hij aanzienlijke publiciteit moest verwachten voor waar hij publiceerde en ook voor wat hij publiceerde.

Een andere homo-correcte activist vertelde me dat toen hij 'Orlando' als een Jihad-aanval beschreef, hij werd gehekeld als een "rechtse hater". Ook hij moest, om te publiceren wat hij wilde zeggen, naar een conservatieve site.

Ik publiceerde twee stukken over Orlando. Ik zei vergelijkbare dingen en ik mailde persoonlijk de beide artikelen naar ongeveer 30 homo-activisten die ik ken.

De stilte was daarna, zoals ze zeggen, oorverdovend. Ik niet werd aangevallen, maar ik kreeg de 'stilte-behandeling'.

Voor een moment voelde ik me zoals de homo-activist Larry Kramer zich moet hebben gevoeld toen hij in de jaren 1980 probeerde de homoseksuele mannen te overtuigen van te stoppen met naar de baden te gaan en te doen aan promiscue seks, dat hun verlangen hen letterlijk doodde. Kramer werd aangevallen als een spelbreker en als de homofobe vijand van de homoseksuele levensstijl. Helaas, Kramer had gelijk en veel homoseksuele mannelijke levens gingen verloren aan AIDS.

Dus zien homo-activisten hun collectieve belangen zo goed bediend door marsen, nauw aangesloten met politiek correcte politici die de "geestesziekte", "wapencontrole" en "Amerikaanse rechtse haat tegen homo's"-- en niet de Jihad -- zien als de grootste problemen. Deze homo-activisten hebben het ook liever over "Palestina" dan over Israël. Het maakt absoluut geen verschil dat Israël haar homoseksuele burgers niet vermoordt en dat in feite Israël asiel geeft aan islamitische Arabische mannen die vluchten voor marteling en moord door de andere islamitische Arabische mannen.

Een aantal Europese activisten hebben mij onlangs bezocht. Zij beschreven wat er gebeurde met vrouwen die de reis van Syrië, Afghanistan, Irak, Turkije ondernamen: langs de weg werden de meisjes en vrouwen voortdurend betast, met seksueel geweld, zelfs het indringen van elke mogelijke opening, door bendes van mannelijke islamitische immigranten. Als ze in leven wilden blijven, konden hun echtgenoten en vaders niets doen.

Zo gaat het voor moslim immigrantes onderweg.

En nu vertellen ze de Europese vrouwen "hun haar zwart te verven", thuis te blijven" na 8 uur 's avonds", "altijd 's nachts een mannelijke escort bij zich te hebben". Een groep van Duitse nudisten, wier traditie 100 jaar teruggaat, is net verteld te "verdwijnen" omdat vluchtelingen worden verplaatst naar deze landelijke meren gemeenschap.

Waar zal dit alles eindigen? In een Europa dat als een moslim kalifaat gedomineerd wordt door de Sharia-wetgeving en door alle interpretaties van de talloze vrouwenhaters? Of in islamitische immigranten die zijn geassimileerd naar westerse manieren? In Europeanen die zich vrijwillig omzetten naar Arabische en islamitische manieren? In een niet-gewelddadig maar parallel-moslim leven?

Bravo voor Engeland, dat net haar eerste, hoge risico stappen ondernomen heeft voor de controle van haar grenzen en haar immigrantenbevolking.

Bron: The American Gulag - Op-Eds - Arutz Sheva