Naar de hel met die internationale gemeenschap

24 juli 2015 - door Vic Rosenthal

In Michael Oren's nieuwe boek, Ally [Bondgenoot], (dat ik heel mooi vond), spreekt hij een gevoel uit dat vaak in de Israëlische discussie wordt gehoord:

Als de eerste Intifada al niet voldoende overtuigend was, haalde de tweede mij beslist over dat Israël de status-quo in de gebieden moest veranderen. Ja, dit waren onze stamgebieden. De Bijbel spreekt over de steden van de Westelijke Jordaanoever als Bethlehem, Shiloh, en Hebron, en niet van Tel Aviv en Haifa. En veel van de nederzettingen hielpen om onze pre-1967-lijnen gecompliceerd te maken, waar ze soms zo smal waren, niet meer dan negen mijl. Maar Israël moest zijn historische rechten en veiligheidsbehoeften afwegen tegen [a] de morele en politieke kosten van het domineren van een ander volk. Het moest zich verzoenen met de reële angsten over de Westelijke Jordaanoever, dat het een terroristische haven zou worden, vergelijkbaar met Zuid-Libanon, met [b] de noodzaak van het behoud van haar recht om zichzelf te verdedigen evenals haar internationale legitimiteit als een soevereine Joodse staat. [p. 36, vet van mij]

Ik vertel dit niet om met name Oren te bekritiseren. Het is een visie die veel Israëli's delen, en Oren zijn recht heeft wel verdiend om te denken en te zeggen wat hij wil over zijn land, zowel als ambtenaar als strijdend soldaat. Maar ik denk dat als we wat preciezer kijken naar wat deze verklaring betekent, we zien wat er verkeerd aan is, en zelfs tegenstrijdig.

Wat hij zegt is, dat Judea en Samaria ons historische vaderland is, we hebben er recht op krachtens het internationale recht om daar te zijn, en een terugtrekking zou onze veiligheid ernstig beïnvloeden. Maar hij voegt daaraan toe dat a) het voortdurende conflict met de Arabieren ons moreel zal schaden, en b) de internationale gemeenschap onze soevereine rechten zal wegnemen als wij hen niet gelukkig maken.

Wat er mis is met dit standpunt, is het gewicht op het immorele, en zelfs kwade, gedrag van de niet-Joodse Naties, dat hier op de rug van het Joodse volk wordt geplaatst. Het dwingt ons om compromissen te sluiten betreffende onze historische en wettelijke rechten, en zelfs betreffende ons bestaan, omdat de Arabieren en de VS/UN/EU antisemitisch zijn. Het impliceert dat de Arabische en westerse Jodenhaat óns probleem is, niet het hunne.

Arabieren hebben in Palestina gewoond gedurende 400 jaar onder de overheersing van het Ottomaanse Rijk. Nationalistische gevoelens ontstonden niet onder hen, tot aan de vroege 20e eeuw toen ze de uiteindelijke Joodse soevereiniteit begonnen te overwegen. De 'Palestijnse' moefti heeft nauw samengewerkt met Hitler en hedendaagse Palestijnse Autoriteit heeft haar Jodenhaat niet verborgen. De moorddadige acties van de PLO en andere terroristische organisaties zijn bedoeld om de Joden uit het land te drijven, waarvan de Arabieren geloven dat het alleen voor hen is.

Dus waarom zouden we moeten denken dat onze veiligheidsmaatregelen en onze gemeenschappen achter de groene lijn moreel en politiek schadelijk zijn? Waarom zou het schadelijk voor ons zijn om ons te verzetten tegen de moordzuchtige haat, die uitgesproken wordt door deze Arabieren, die om racistische redenen om hier niet willen hebben? Waar komt het gevoel van schuld vandaan voor het ondernemen van acties die nodig zijn om onszelf te beschermen?

Het antwoord is dat het allemaal alleen maar komt vanuit het geloof in en het zich eigen maken van de mythe dat de Zionisten het land 'gestolen' hebben van de 'autochtone' Arabieren. Maar in werkelijkheid zijn wij de inheemsen en proberen zij ons land te stelen! De historicus Oren begrijpt dit, maar ondanks het beter te weten, stapt hij in de val van het schuldgevoel voor 'een bezetting'. Maar zoals Naftali Bennett zeer correct zei: Men kan zichzelf niet bezetten.

Hoe zit het met onze "internationale legitimiteit?" Hier klinkt het argument dat we ons naar de Arabieren toe moeten gedragen op een manier die grote morele figuren in Londen, Brussel of Washington ons vertellen wat we moeten doen, of ze zullen besluiten dat wij hier een soevereine staat verdienen of niet (maar de Arabieren hebben het al!). Ze zullen ons uit de internationale organisaties schoppen, boycots en sancties aan ons opleggen, en onze vijanden helpen, enz.

Wat willen zij, zij in wiens op uitbuiting gebaseerde rijk de zon nooit ondergaat en zij die de grootste economische macht ter wereld hebben opgebouwd over de ruggen van zwarte slaven, wat willen zij van ons?

Ze vertellen ons nu dat zij blij zouden zijn met een paar honderd duizend Joden uit hun huizen te verdrijven – vergeet niet, dit is opdat de Arabieren hun racistische doel van een Jood-vrije staat bereiken – de heiligste plekken van het Jodendom in de handen zouden komen van degenen die ze zouden ontheiligen en vernietigen, en ons terug te doen keren achter de onverdedigbare grenzen, waarvan zijzelf bekennen dat ze onredelijk waren: in UNSCR 242, dat was in 1967.

Dit zou voldoende zijn om onze staat te vernietigen. Maar ze liegen. Ze willen meer. Lees hun kranten en de standpunten van hun NGO's, luister naar de debatten in hun parlementen, kijk op sociale media, en u zult weten dat de wereld is opgeschoven. Zij geloven dat de Zionistische Staat, volgens hun eigen definitie, de Arabieren onderdrukt die onder haar beheer leven, zelfs als ze burgers zijn die kunnen stemmen. De 'moderne' zienswijze is dat nationalisme onaanvaardbaar is, hoewel niemand dat iets lijkt te schelen, tenzij het Joods nationalisme is. Ze zien de oprichting van een Joodse staat op een Zionistisch fundament als immoreel, een 'oerzonde' die ongedaan moet worden gemaakt.

Van Joodse zelfverdediging wordt beweerd dat deze 'buitensporig' is, tenzij er net zoveel Joden als Arabieren sterven. Geen enkele andere natie of leger is ooit gehouden aan een dergelijk maatstaf. Net zoals Shari'a het een Jood verbiedt om een moslim te doden, om welke reden dan ook, zo doet de Verenigde Naties dat ook. Amnesty International en de VN-Commissie voor "mensenrechten" vormen zelf feiten en volkenrecht wanneer dit nodig is om te bewijzen dat wij schuldig zijn aan oorlogsmisdaden. "Israël heeft een recht op zelfverdediging," zoals President Obama zei - in principe, maar niet in de praktijk.

Wat zou er gebeuren als we alles deden wat nodig is voor de 'internationale gemeenschap'? We zouden uiteindelijk met al ons sociale gedraai vernietigd worden, wonen binnen onverdedigbaar grenzen, omringd door tot de tanden gewapende vijanden, met terroristische raketlanceerders naast onze luchthaven en grote steden, verboden om terug te vechten. En dan zouden zij komen met iets anders wat we doen moeten om acceptabel wereldburgers te zijn.

De realiteit is dat ze niet willen dat er een Joodse staat. Als zij eerlijk zouden zijn, zouden ze dat toegeven. Ze hebben over de 'Palestijnen' niet meer zorg dan ze zorg hebben over de Oekraïners, de Syriërs, de Koerden, de Kopten, de Yazidis of een aantal zwarte volkeren in Afrika die een dezer dagen de zware klappen krijgen. Ze zijn alleen bezorgd over ons.

Natuurlijk gaan ze ons boycotten en sanctieën! Natuurlijk zij gaan onze vijanden helpen — de Iran-deal is het bewijs. Wanneer zullen wij inzien dat we nooit genoeg kunnen doen, behalve dan onze eigen keel doorsnijden?

Eerder dan proberen te sussen wat niet te sussen is, moeten wij ons voorbereiden op de bestrijding van de negatieve effecten van de verwachte economische, sociale en militaire druk die tegen ons zal worden uitgeoefend. We moeten economische en beveiligingsrelaties ontwikkelen in andere richtingen (bijvoorbeeld India), en minder afhankelijk worden van de VS en de EU.

We winnen niet tegen deze opeenstapeling. Veel beter is het om te stoppen met spelen, en de 'community' te vertellen dood te vallen - en onszelf zo 'disproportioneel' mogelijk te verdedigen.

Bron: To hell with the International Community | Abu Yehuda