JOHN KERRY IS BEZG DE IRAANSE NUKE DEAL OP TE BLAZEN

Wilt u een gebruikt nucleair Armageddon van Hanoi, John?

29 Juli, 2015 | door Daniel Greenfield

Het is moeilijk om je een slechtere verkoper van de Iran-deal voor te stellen dan John Kerry. Kerry kon zich niet aan de Amerikanen verkopen als een presidentskandidaat. Nu moet hij een nucleair Armageddon aan de Amerikanen verkopen.

De nationale veiligheid was Kerry's ondergang tijdens zijn presidentiële campagne. Hij had de Amerikaanse soldaten in de rug geschoten tijdens de Vietnam-oorlog, om een​ basis voor zijn eigen politieke toekomst op te bouwen. Hij was gretig om zich te verbinden met de marxistisch-leninistische terroristen die de inheemse volkeren vermoordden en hun kerken verbrandden. Hij was voor de oorlog in Irak, voordat hij er tegen was, en voor de Syrische dictatuur van Assad, maar daarvoor was hij ertegen.

Nu wordt van Kerry verondersteld dat hij de meest controversiële en explosieve nationale veiligheidskwestie sinds de Koude Oorlog zal verkopen aan een sceptische natie. En hij doet het ongeveer net zo goed als je zou verwachten.

John Kerry's bezoek aan de Senaatscommissie voor Buitenlandse Zaken en de Council on Foreign Relations kwam met alle nerveuze tics, de struikelende verklaringen en grillige beweringen die iedereen zou verwachten van de enige man die zou kunnen zorgen dat Hillary Clinton's ambtstermijn als minister er goed uit zal uitzien.

Op de vraag of hij werkelijk geloofde dat Iran, dat op een berg van olie en gas zit, alleen maar een vreedzaam nucleair programma wil "om elektriciteit te genereren", gaf Kerry toe dat het al een militair programma heeft.

Toen drong hij erop aan dat we moesten doorgaan met de deal, zodat hij niet beschaamd zou staan tegenover de ayatollah.

"Ik bedoel, denk je dat de ayatollah terugkomt naar de tafel als het Congres dit weigert en weer moeten onderhandelen? ... Ik bedoel, alsjeblieft. Ik zou beschaamd staan om te proberen opnieuw te gaan, ik bedoel, wat moet ik zeggen tegen de mensen hierna als Minister van Staat?" jammerde Kerry.

De Minister van de grootste natie in de wereld is teruggebracht tot klagen dat hij te beschaamd zou zijn om opnieuw over de deal te onderhandelen. Het Congres moest het koel spelen en stoppen om hem gênant te maken in de ogen van zijn koele nieuwe ayatollah vrienden.

Kerry kon geen direct antwoord geven op de vraag, omdat hij al betoogd had dat Iran "diep geloofde dat ze recht hebben op ... een vreedzaam nucleair programma; om het feit dat de Verenigde Staten Saddam Hussein in Irak hadden gesteund." Iran heeft zijn nucleaire programma tijdens de oorlog met Irak herstart, en, zoals de meeste nucleaire programma's in oorlogstijd, het was net zo vredig als een bom.

"O Allah, voor uw tevredenheid hebben we het nageslacht van de islam en de revolutie opgeofferd," schreef Ayatollah Khomeini na de oorlog tussen Iran en Irak. De brief citeerde de behoefte aan "atoomwapens" en het verdrijven van Amerika uit de Perzische Golf.

De huidige Opperste Leider van Iran heeft aan topambtenaren verteld dat Khomeini het nucleaire programma van Iran had gereactiveerd, en bezwoer hen dat dit "de opkomst van Imam Mahdi" zou voorbereiden.

Imam Mahdi zou nooit onder de indruk geraken van een iets lagere elektriciteitsrekening.

Kerry heeft zichzelf tegengesproken in een bepaalde reactie, toen hij toegaf dat het nucleaire programma was herstart tijdens de oorlog tussen Iran en Irak, terwijl hij beweerde dat het vredig was.

Maar de echte focus van Kerry was altijd het zich inleven met de vijand.

"Ik weet het, de mate waarin Iran zich hierdoor geïsoleerd voelde door het soort gevolgen van de keuzes die werden gemaakt tijdens die periode. Dus moeten we proberen het nu goed te maken. We zijn waar we zijn. We willen niemand beschuldigen," zo bood hij het aan in zijn nieuwe rol als de ongelovige therapeut van de Ayatollah's.

Hij stond erop dat 24 dagen genoeg tijd was om de toegang tot een Iraanse nucleaire schurken-site te krijgen, en onderwijl gaf hij toe dat "de uitbraaktijd altijd ergens in de buurt van een maand of twee ligt." En hij suggereerde dat Iran rustig zou worden, want hij had "vrienden" die naar Teheran waren geweest en hem vertelden dat het "vol was met jongeren die allemaal smartphones hadden."

En Kerry wilde alleen maar naar Teheran en wat rondhangen met de krioelende koele jongeren en hun smartphones.

De noodzaak van goedkeuring van de vijanden van de Verenigde Staten was typisch iets voor Kerry. Volkomen niet willen erkennen dat er een ander wereldbeeld aan de andere kant van de tafel zat, zo zag hij de figuur tegenover zich als de "minister van Buitenlandse Zaken Zarif, die hier in New York woonde". Alsof een man die in de stad woonde onmogelijk een fanatieke vijand van de Verenigde Staten kon zijn.

Dat zou als een verrassing zijn gekomen voor Mahmud Abouhalima of Leon Trotsky.

Maar Kerry was nog maar net begonnen zichzelf beschaamd te zetten.

Uitgedaagd om een terroristische staat te verwelkomen in de internationale arena, beweerde Kerry dat hij de Iraniërs had verteld dat hun gezangen van "Dood aan Amerika" niet behulpzaam waren. Gevraagd naar andere staten die kernwapens kregen om te concurreren met Iran, grapte Kerry: "Je kunt niet zomaar een nucleair wapen gaan kopen. Je kunt ze niet verzenden met FedEx, weet je."

Als Kerry er aandacht aan had besteed in de Senaat, zou hij hebben geweten dat het Khan nucleaire netwerk ladingen nucleaire apparatuur en bommen plannen heeft verscheept, en werd gepakt door Bush scheepvaartkratten naar Libië. Het was niet FedEx, maar het scheelde niet veel. Bush was erin geslaagd om een volledige stopzetting van het nucleaire programma van Libië te bereiken, terwijl Kerry de andere begunstigde van het Khan-netwerk in Iran had gelegaliseerd.

Dit zouden blunders zijn geweest om met de mond vol tanden te staan voor elke andere politicus, maar niet voor John Kerry, het was maar een enkele vraag-en-antwoord-sessie die is misgegaan.

Kerry had het PBS al gezegd dat het Iran niet is "toegestaan" iets van de vrijgegeven 140 miljard dollar aan sancties over te dragen aan terroristen als gevolg van een VN-resolutie, alvorens toe te geven dat Iran het waarschijnlijk toch zou doen. Vervolgens trapte hij weer op de rem door te beweren dat geld zou toch niet veel effect op het terrorisme zou hebben.

Toen hem werd gevraagd over de bedreigingen van de Iraanse Opperste Leider ayatollah Ali Khamenei richting Amerika en zijn aankondiging dat hij de financiering van terroristen zou blijven voortzetten, sputterde Kerry tegen dat hij niet wist "hoe het te interpreteren op dit punt, in de tijd".

"Dood aan Amerika" kan verrassend genuanceerd zijn wanneer het geanalyseerd wordt door een meester in de nuance zoals John Kerry.

Kerry was erin geslaagd om een plan voor de luchtaanvallen op Syrië te torpederen door zijn eigen onbeholpen verklaringen. Nu is hij bezig met het saboteren van een ander politiek doel van de regering.

Hoe meer Kerry praat, hoe meer hij eruit ziet uit als een autoverkoper bij het laatste duwtje voor een gebruikte nucleaire Armageddon. Hij struikelt overtuigend van de ene naar de andere rationalisatie, met het meer en meer onthullen over zijn onzekerheden, dan over zijn beleid.

Elke Kerry-argument is een draad waar men niet teveel aan moet trekken, voordat het hele vuile kledingstuk uit elkaar valt in een warboel van rationalisaties en halve waarheden. Net als een slechte leugenaar spreekt hij zichzelf tegen. En als nog een slechtere leugenaar vervolgt hij met valse keuzes en valse beschuldigingen.

Elk van zijn argumenten komt over als een versie van... "Tja, wat is úw alternatief," of: "Als we nu weglopen, zullen we alle geloofwaardigheid verliezen". Het is het argument dat u verwacht te horen van een man die zijn fortuin heeft gestuurd naar een Nigeriaanse prins, en niet van de minister van Buitenlandse Zaken van de Verenigde Staten.

De conclusie bij elk Kerry-argument is het wanhopige pessimisme van "We hebben geen andere keuze." Terwijl het Iraanse leiderschap dit vrolijk viert, vertelt Kerry ons dat er geen andere opties zijn. Hoe meer hij praat, hoe meer hij iedereen die luistert overtuigt dat de Verenigde Staten verloren heeft.

Onder dit alles is er een hardnekkig jammeren. Het is de toon van een verwende tiener die alleen maar wil rondhangen met alle 'coole' marxistisch-leninistische rebellen, islamitische terroristen en Viet Cong bazen. Ergens in zijn geest is Kerry nog steeds een nukkige tiener die boos is dat hij zijn leuke tijden met Zarif moet rechtvaardigen naar het Congres toe, iemand die vroeger in New York woonde en waarschijnlijk heel veel weet over tieners met smartphones.

Kerry maakt zich geen zorgen over de kernwapens van Iran, of over uitbreektijden, en weigert om deze dingen te onthouden. Wat hem boeit is die vinger te nemen die naar Amerika toe is uitgestoken, en de ontmoetingen met de vijanden van dit land. Dit is hoe hij zijn carrière is begonnen en hoe hij het nu eindigt. Hoe meer vragen hij moet beantwoorden, hoe zenuwachtiger hij wordt dat de gemiddelde volwassene hem voor het front van de koele ayatollah zal beschamen.

Bron: John Kerry Is Blowing the Iran Nuke Deal | Frontpage Mag