Het Arabisch-Israëlisch conflict - Vergeten feiten!

Door Shamrak | december 2014

De term "Palestijns" is zelfs al een meesterlijke verdraaiing van de geschiedenis. Om zichzelf te portretteren als inheems hebben Arabische kolonisten de naam aangenomen van een oude mediterrane stam, de Filistijnen ("Invaders" in het Hebreeuws), die bijna 3000 jaar geleden verdween. De verbinding tussen deze stam en moderne Arabieren is nihil. De Romeinen, die hun schaamte en de woede wilden verbergen vanwege deze opstandige regio's, veranderden de verwijzingen naar Judea en Samaria door het Palestina te noemen.

1. De natie en Jeruzalem - Israël werd een natie in de 14e eeuw voor Christus. Tweeduizend jaar voor de opkomst van de islam.

2. Sinds 1272 voor Christus hadden de Joden heerschappij over het land met een continue Joodse aanwezigheid in het land gedurende de afgelopen 3300 jaar.

3. Elke Arabische heerschappij sinds de Arabische invasie en verovering in 635 v.Chr. duurde niet langer dan 22 jaar.

4. Koning David stichtte de stad Jeruzalem. Mohammed kwam nooit naar Jeruzalem.

5. Gedurende meer dan 3000 jaar is Jeruzalem de Joodse hoofdstad geweest. Jeruzalem is nooit de hoofdstad geweest van een Arabische of islamitische entiteit. Zelfs toen de Jordaniërs Jeruzalem bezetten, hebben ze nooit geprobeerd om het hun hoofdstad te maken en de Arabische leiders kwamen er niet op bezoek.

6. Jeruzalem wordt 700 keer in de Tenach genoemd, de Joodse Heilige Schrift. Jeruzalem wordt niet eens genoemd in de Koran.

7. Joden bidden richting Jeruzalem. Moslims bidden richting Mekka (vaak met hun rug naar Jeruzalem toe).

8. In 1854 vormden volgens een rapport in de New York Tribune de Joden tweederde van de bevolking van de heilige stad. (De bron: Een journalist in het Midden-Oosten die dat jaar daar werkte voor de Tribune. Zijn naam was Karl Marx. Ja, die Karl Marx.)

9. In 1867 maakte Mark Twain een rondreis door Palestina. Dit is hoe hij dat land beschreef: Een desolaat land waarvan de bodem rijk genoeg is, maar geheel wordt overgegeven aan het onkruid. Een stille, treurige uitgestrektheid. We zagen daar geen mens.

10. In 1882 toonden de cijfers van de officiële Ottomaans-Turkse volkstelling aan dat er in het gehele land van Israël slechts 141.000 moslims waren, zowel Arabisch als niet-Arabisch.

11. Een reisgids naar Palestina en Syrië werd gepubliceerd in 1906 door Karl Baedeker. Het boek schatte de totale bevolking van Jeruzalem op 60.000, van wie er 7.000 moslims waren, 13.000 waren christenen, en 40.000 waren Joden.

12. Zodra de Joden waren gekomen om de moerassen droog te leggen en de woestijnen tot bloei te brengen, volgden de Arabieren hen. Ze kwamen voor banen, welvaart, vrijheid. En ze kwamen in grote aantallen.

13. In 1922 - wat algemeen werd erkend als de illegale scheiding van Trans-Jordanië - werd de Joden verboden om zich te vestigen in bijna 77% van Palestina, terwijl de Arabische nederzettingen onbeperkt doorgingen en werden aangemoedigd door het Britse mandaatgezag.

14. Voorafgaand aan de Tweede Wereldoorlog heeft Mojli Amin, een lid van het Arabische Defensie Comité voor Palestina, het idee voorgesteld "dat alle Arabieren Palestina zouden verlaten en worden verdeeld over de omliggende Arabische landen. In ruil hiervoor alle Joden die in Arabische landen woonden dit te verlaten en naar Palestina komen."

15. Wist u dat Saoedi-Arabië niet bestond tot 1913 en dan is gemaakt, zoals Libanon in 1920? Dat Irak niet bestond als natie tot 1932, Syrië tot 1941; de grenzen van Jordanië werden vastgelegd in 1946 en Koeweit werd opgericht in 1961. Elk van deze naties als ze zouden zeggen: Israël is slechts recent opgekomen, zouden ze hun eigen rechten ontzeggen aangezien ze zelf ook recente nieuwkomers zijn. Ze hebben niet bestaan als landen. Ze stonden allemaal onder de controle van de Turken. Meer dan 80% van het oorspronkelijke Britse Mandaat land werd weggegeven aan de Arabieren zonder overdracht van de Arabische bevolking van het land dat bestemd was voor de Joden.

16. In 1947 was de Joodse staat ingekrompen tot slechts 18% van het oorspronkelijke Britse Mandaat land. De Joden aanvaardden het dankbaar. De Arabieren verwierpen het en wilden wraak, terwijl zeven Arabische staten onmiddellijk de oorlog tegen Israël verklaarden.

17. In 1948 werden de Arabische vluchtelingen door de Arabische leiders aangemoedigd om uit Israël te vertrekken met de belofte om het land van Joden te zuiveren. De meesten van hen deden dit uit angst als verraders te worden vermoord door hun eigen Arabische broeders.

18. Zo'n 850.000 Joodse vluchtelingen werden gedwongen om te vluchten uit Arabische landen, als gevolg van de Arabisch geweld bij vervolging en pogroms.

19. Het aantal Arabische vluchtelingen wat Israël in 1948 verliet, wordt gesteld op rond de 630.000 (waar hebben ze dit getal vandaan?). Op basis van de volkstelling, was het geschatte aantal Arabieren die uit Israël zijn vertrokken rond de 460.000. Ze kregen de opdracht om te vertrekken van de Arabische leiders van dat moment.

20. Van 1948 tot 1967 deden de Arabieren geen enkele poging om een Palestijnse staat te creëren. Onder Jordaans bewind werden de Joodse heilige plaatsen ontwijd, 58 synagogen in Jeruzalem werden vernietigd en Joden en christenen kregen geen toegang tot de plaatsen van aanbidding. Onder Israëlisch bestuur zijn alle islamitische en christelijke plaatsen bewaard gebleven en toegankelijk gemaakt voor de mensen van alle geloven.

21. Arabieren begon zich te identificeren als onderdeel van een Palestijnse volk pas in 1964, op initiatief van de in Egypte geboren Yasser Arafat. Het idee werd een populair Arabisch propaganda-instrument nadat Israël opnieuw Judea, Samaria en Gaza overnam in de defensieve 6-daagse oorlog van 1967.

22. Uit de 100 miljoen vluchtelingen sinds de Tweede Wereldoorlog zijn de Arabische-Palestijnen de enige vluchtelingen groep in de wereld die nooit is opgenomen of geïntegreerd in de landen van hun eigen volkeren. Joodse vluchtelingen werden volledig opgenomen in Israël.

23. Arabische vluchtelingen werden OPZETTELIJK niet opgenomen door de rijke Arabische oliestaten, die 99,9 procent van het land van het Midden-Oosten beheersten. Ze worden bewaard als virtuele gevangenen door de Arabische machthebbers met de misplaatste haat tegen de Joden en de westerse democratie.

24. Er is slechts één Joodse staat. Er zijn 60 islamitische landen, waaronder 22 Arabische landen.

25. Het Handvest van de PLO roept nog steeds tot de vernietiging van de staat Israël.

26. Het Pan-Arabisme, of de leer van de islamitische kalifaat, verklaart dat alle grond die ooit aan moslims behoorde, moet worden teruggegeven aan hen. Zo moet bijvoorbeeld ook Spanje uiteindelijk opnieuw worden overwonnen.

Het Palestijnse Mandaat.
In juli 1922 heeft de Volkenbond aan Groot-Brittannië het Palestijnse Mandaat toevertrouwd, met de erkenning van "de historische band van het Joodse volk met Palestina". Groot-Brittannië werd opgeroepen de oprichting van een Joods nationaal tehuis in Palestina te vergemakkelijken - Eretz Israël (Land van Israël). Drie maanden later sloot Groot-Brittannië - om de volledige controle over Suezkanaal te verkrijgen - een deal met het Hasjemitische Koninkrijk, Egypte en Frankrijk. Het Trans-Jordanië (77% van het mandaat) werd gegeven aan de broer van de koning in ruil voor de Sinaï, die werd gegeven aan Egypte. De Golan Hoogten (5% van het Palestijnse Mandaat) werd afgestaan aan het door Frankrijk gecontroleerde Syrische Mandaat. Deze overval werd onmiddellijk gelegaliseerd door de Volkenbond, de marionet van Groot-Brittannië en Frankrijk!

Algemene Vergadering resolutie 181 van 29 november 1947 vraagt om de verdeling van Palestina in een Joodse en Arabische staat, met Jeruzalem dat zal worden gecontroleerd door een "speciale internationale regeling" om de heilige plaatsen te beschermen. De zionistische beweging, die probeerde een Joodse staat te vestigen, aanvaardde de partitie, de Arabieren verwierpen het. De resolutie werd niet uitgevoerd. Daarna verklaarde Israël zich onafhankelijk op 14 mei 1948, en brak de oorlog uit tegen de pas geboren staat door de omliggende 7 Arabische staten. Israël kreeg daardoor meer land dan het onder de partitie resolutie zou hebben gehad. Noch Israël, noch Jordanië, dat na de oorlog de verdeelde delen van Jeruzalem bestuurde, aanvaarde de controle van de heilige stad door een internationaal orgaan.

De Veiligheidsraad-resolutie 242 van 22 november 1967 roept op tot "terugtrekking van Israëlische strijdkrachten uit bezette gebieden" in de Zesdaagse Oorlog van 1967, en voor "het respect voor en erkenning van de soevereiniteit, territoriale integriteit en politieke onafhankelijkheid van elke staat in het gebied en hun recht om in vrede binnen veilige en erkende grenzen te leven, vrij van bedreigingen of daden van geweld. "De resolutie werd niet uitgevoerd omdat de Arabische kant Israël niet wilde erkennen, en Israël weigerde zich daarop terug te trekken.

Bron: SHAMRAK.COM