TWEESTATENOPLOSSINGEN EN DUBBELE WAARDEN

Waarom wordt alleen de Joodse staat, en niet Irak en Syrië, onder druk gezet om zich op te splitsen in delen?

22 september 2015 - door Joseph Puder

De Assads in Syrië en de soennitische moslim Saddam Hussein (inmiddels overleden) zijn voorbeelden van minderheden die heersen over een meerderheid van de bevolking die niet tot de eigen etnische of religieuze tak behoren. De val van Saddam in Irak was als Humpty Dumpty: een keer gebroken, kan het niet weer in elkaar worden gezet. In de Syrische burgeroorlog is de soennitische moslimmeerderheid vastbesloten om het dictatoriale Assad-bewind te beëindigen door middel van ongekend geweld en chaos. Wreedheden zijn begaan door zowel het regime van Assad als de Islamitische Staat. Het heeft geresulteerd in een verbroken Syrië. Miljoenen Irakezen en Syriërs hebben zich nu verplaatst, stromend in de richting van de Europese kusten. Het is terecht om nu te vragen waarom de VS en het Westen in het algemeen niet openlijk de nieuwe realiteit in de Levant ondersteunen.

De regeringen van George W. Bush en Barack H. Obama hebben dubbele standaarden ten opzichte van Israël, wat wordt weergegeven met betrekking tot de "tweestatenoplossing". Men kan zich terecht afvragen: waarom is er dan geen driestatenoplossing toe te passen voor Irak en een vijfstatenoplossing voor Syrië? Waarom is het dat, volgens Obama, de Joodse staat wel kan worden opgesplitst in delen (twee staten), terwijl de kunstmatige koloniale creaties van Irak en Syrië als unitaire staten moet blijven bestaan? In het geval van Israël werd het bezette grondgebied van de rivier de Jordaan tot de Middellandse Zee erkend door de Volkenbond als het historische thuisland van de Joden.

British Colonial Secretary Winston Churchill schreef in juni 1922 dat de Joden "terecht in Palestina waren en niet onder lijdelijke toestemming". De tekst van de Volkenbond-mandaat (24 juli 1922) vertrouwde het mandaat toe aan Groot-Brittannië. Daar staat in: "Overwegende de erkenning, en daarmee het gegeven van de historische band van het Joodse volk met Palestina en de gronden voor reconstructie van hun nationale tehuis in dat land; en waar de Principal Allied Powers gekozen hebben De Britse Majesteit als Mandaathouder voor Palestina ... "

Charles Krauthammer heeft in de National Post (20 maart 2015) de redenen samengevat waarom een tweestatenoplossing voor het Israëlisch-Palestijnse conflict onmogelijk is op dit moment: "De fundamentele realiteit blijft: deze generatie van Palestijnse leiders - van Yasser Arafat tot aan Mahmoud Abbas - hebben nooit en zullen nooit met hun naam een definitieve vredesregeling ondertekenen om de grond met een joodse staat te verdelen. En zonder dat zal een [Israël] regering van welke aard dan ook nooit instemmen met een Palestijnse staat."

Israël wordt omringd door jihadistische krachten in de Gaza (Hamas) en in Libanon (Hezbollah). In de Sinaï met islamitische staat takken die pogen om de regering van president al-Sisi van Egypte, evenals het Hasjemitisch Koninkrijk Jordanië van koning Abdullah te destabiliseren. In Syrië bedreigen zowel de Islamitische Staat als het Assad-regime met zijn Iraanse bondgenoten Israël. Als Israël de Westelijke Jordaanoever (Judea en Samaria) zou verlaten om aan de tweestatenoplossing te voldoen, dan zal die waarschijnlijk in handen van Hamas vallen. Israëlische bevolkingscentra en industriële infrastructuur zal dan binnen het bereik van de Hamasraketten vallen. Bovendien wordt de Palestijnse Autoriteit geregeerd door Mahmoud Abbas, die wankelend is en met weinig legitimiteit. De tweestatenoplossing kan alleen werken als de Palestijnen Israël echt accepteren als een Joodse staat en het Palestijnse "recht op terugkeer" van tafel nemen. En alleen als het Midden-Oosten een zekere mate van stabiliteit vindt in deze regio zou dat toestaan dat​ Israël risico's zal nemen.

Het is een ander verhaal in Irak en Syrië. Naar aanleiding van het bloedbad in Syrië, dat 250.000 mensen gedood heeft, willen weinigen, indien al, leven onder het dictatoriale regime van Assad óf onder het moorddadige en intolerante Kalifaat van de Islamitische Staat. De Koerden willen na Kobane onafhankelijkheid, en misschien een fusie met de Regionale Regering van Koerdistan (KRG) in Erbil (Noord-Irak). De Alevitische moslims (10-15% van de bevolking van Syrië), waarvan de basis in het noordwesten van Syrië ligt, verwachten dat de soennitische meerderheid wraak zal nemen voor de dodelijke aanslagen die tegen hen gepleegd zijn door het regime van de Bashar Assad. Ook zij willen graag een onafhankelijke staat of enige vorm van een vrij federalisme. De soennitische Arabische meerderheid wil weer Syrië regeren, maar dat zou een Syrië moeten zijn zonder de ongeveer 1,8 miljoen christenen, oftewel een 10% van de bevolking, die zich liever bundelen met hun geloofsgenoten in een uitgebreid christelijk Libanon. De Koerden, de Alevitische moslims en de Druzen (de kleinste groep) zou ook niet willen leven in een fundamentalistisch soennitische Arabische gedomineerde staat.

Men kan zich gemakkelijk vijf staten (of staatjes) voorstellen in Syrië: een grote soennitische Arabische staat in centraal-oostelijke Syrië, grenzend aan de provincie Anbar in Irak (die een aantal van dezelfde stammen bevat); een Koerdische staat in de noordoostelijke hoek van Syrië die grenst aan de KRG in het noordoosten van Irak; een Alawi-staat in het noordwesten van Syrië langs de Middellandse Zee; een nieuwe christelijke staat, die de verminderde christenen in Libanon zou samen brengen (die op een bepaald moment Libanon leidden en voor wie de staat in 1943 eigenlijk werd opgericht door de Fransen) en de lijdende Syrische christenen, in een territoriaal uitgebreide regio die zich zou uitstrekken van Beiroet noordoostwaarts, waaronder het berggebied in Libanon. Ook de Druzen willen liever een kleine onafhankelijke staat rond Jabal Druze in het zuidwesten van Syrië.

Salman Shaikh, directeur van het Brookings Doha Center, had het volgende te zeggen over Syrië (6 januari 2015): "We moeten erkennen dat Syrië nu een gebroken, gefragmenteerde, verdeelde toestand heeft." Een verandering van regime in Damascus en de ondergang van het Assad-regime zal onvermijdelijk zijn om een einde maken aan het verenigde Syrië.

Jeffrey Goldberg (januari/februari 2008) schreef in de The Atlantic en heeft op het volgende gewezen:

Het was Winston Churchill, die in de nasleep van de Eerste Wereldoorlog, de drie provincies samenbracht vanuit het verslagen en ontbonden Ottomaanse Rijk, en gaf het de naam Irak, en gaf het aan de onfortuinlijke tak van een Hasjemitische stam uit West-Arabië. Churchill zou uiteindelijk deze gedwongen opname van de Koerden in Irak een van zijn ergste fouten noemen - maar toen was er niets meer aan te doen. De Britten, samen met de Fransen, gaven de wereld het moderne Midden-Oosten. Behalve het ontstaan van het land dat nu Irak genoemd wordt, liet dit grote Midden-Oosten-land Turkije in het midden van de jaren 1920 krimpen tot de grootte van het Anatolische schiereiland; en het gaf, wat nu Syrië en Libanon is, over aan de Fransen en hield Egypte onder Britse controle.

De situatie in Irak is duidelijk geweest sinds de val van Saddam Hoessein. Slechts een brutale dictator kan Irak bij elkaar houden. Op PBS News Hour meende David Brooks van de New York Times (30 mei 2015): "Ik geef Joe Biden nog vertrouwen. Hij zal het wel opgeven, maar jaren en jaren geleden, waarschijnlijk in 2006, 2007, had hij een idee voor een vrij federaal Irak. En dat, achteraf gezien, lijkt mij een steeds slimmer en slimmer idee. We hebben geprobeerd om dit land bij elkaar te houden, maar de sjiieten zijn niet echt voor het delen van de macht met de soennieten. Ze zijn zelfs niet bereid om de soennitische krachten de wapens en andere dingen te geven die ze nodig hebben om ISIS te verslaan. Het politieke systeem is nog steeds gebroken. De krijgsmannen geloven duidelijk niet in dat land [.] "

Recente Amerikaanse regeringen hebben Israël onder druk gezet om te onderhandelen over een onpraktische tweestatenoplossing. Zij hebben, op hetzelfde tijdstip aangedrongen op het behoud van Irak en Syrië als unitaire staten terwijl het duidelijk is dat deze kunstmatige staten die gecreëerd zijn door de Sykes-Picot overeenkomst van 1916, nu zijn ingestort en onbestuurbaar zijn geworden. De tijd is gekomen voor de VS om de hoop van de Koerden en anderen te ondersteunen voor onafhankelijkheid, en ondertussen de historische rechten van Israël op Judea en Samaria te ondersteunen en hun echte behoefte aan veiligheid.

Bron: Two-State Solutions and Double Standards | Frontpage Mag