Artikel

'Het Oslo-syndroom is een term die bedacht is door de historicus en psychoanalyticus Kenneth Levin, die een boek schreef genaamd The Oslo Syndrome: waanideeën van mensen onder belegering (Smith & Kraus, 2005). Het is verwant met het zogenaamde 'Stockholm syndroom' waarbij gijzelaars zich met hun ontvoerders gaan identificeren, maar het is ook een specifieke reactie van Joden op de Jodenhaat (de naam 'Stockholm Syndrome' komt van een bankoverval/gijzeling in 1973 die plaatsvond in de buurt van Stockholm. 'Oslo syndroom' heeft natuurlijk betrekking hebben op de Oslo-akkoorden tussen Israël en de PLO).

Enkele jaren geleden schreef ik over dit Oslo-syndroom, maar nu het als een epidemie onder Joden blijft woekeren, heb ik besloten om dit onderwerp opnieuw te behandelen.

Wat is er dus aan de hand? Het is een psychologisch afweermechanisme, overgenomen door Joden, in reactie op vervolging en Jodenhaat. Dat een Jood het syndroom vertoont komt a) door de beschuldigingen te geloven over Joodse schuld aan de Jodenhaters, en b) tevens van mening zijn dat het in hun macht ligt om die haat te verzachten door steeds meer mens te worden volgens hun normen.

Een dergelijke Jood kan assimileren door het verwerpen van het jodendom en (vooral) het zionisme, of zelfs door deel uit te maken van de krachten die de Joden vervolgen of Israël aanvallen, omdat hij onbewust gelooft dat dit hen tegen hun toorn beschermen zal. Dit is onlogisch en al vele malen als vals bewezen, maar voor het onderbewustzijn is dit niet rationeel.

Dit is een van de verklaringen voor de aantrekkelijkheid voor Joden van anti-Israël organisaties zoals Studenten voor Rechtvaardigheid in Palestina, Joodse Stem voor Vrede, enz. Deze Joden laten vaak een pijnlijk mea culpa ('mijn schuld') zien dat me herinnert aan de 'strijdsessies' van de Chinese culturele revolutie of aan de Sovjet-Show-processen. Vanwege de diepgewortelde emotionele motivatie - in een woord of angst - kan de lijder aan het syndroom niet gemakkelijk worden overreed door feiten en logica. Hij zal zich vaak verschuilen in de hersenloze herhaling van modewoorden zoals 'bezetting', 'apartheid' en 'racisme'.

Ze zijn ook geneigd om viscerale bezwaren te maken tegen uitingen van het Joodse particularisme. Zij vinden nationalisme, legers en grenzen weerzinwekkend, en voelen zich aangetrokken tot humanistische, multiculturele en universalistische ideeën. Als we maar vaak genoeg zeggen dat alle culturen respect verdienen - inclusief de 'Palestijnse' die zijn politieke weerslag heeft in de PLO, Hamas en de Islamitische Jihad, enz., en dat we de veiligheidsbarrière omver moeten halen en een einde maken aan de dienstplicht in het IDF, zodat wij hun 'recht' begrijpen voor het 'weerstaan van de bezetting' (soms uitgedrukt met vleesmessen en molotovcocktails), dan zullen ze ons niet doden. Nietwaar?

Levin gaf krachtige en schokkende voorbeelden van hoe het Oslo-syndroom waanvoorstellingen gaf aan Joden die probeerden om Joden te redden tijdens de Holocaust. Uit mijn artikel in 2011:

Bijvoorbeeld merkte Levin op dat de New York Times - onder directe orders van de (Joodse) Uitgever Arthur Hays Sulzberger - tijdens de oorlog slechts één verhaal publiceerde met betrekking tot de Holocaust op pagina één boven de vouw: één die als de waarheid werd aangemerkt door Buitenlandse Zaken en die meldde dat er in het najaar van 1943 580.000 Joodse vluchtelingen het land hadden betreden (het werkelijke aantal was ongeveer 21.000). Het verhaal had een onmiddellijk effect in het terugnemen van de steun voor een reddingsresolutie in het Congres, ten minste totdat uit andere bronnen was gebleken dat de getallen van Buitenlandse Zaken onjuist waren.

Misschien nog erger was de filosoof Martin Buber, die met zijn eigen kont veilig in Jeruzalem zat (hij ontsnapte uit Duitsland in 1938), en in 1944 een artikel publiceerde dat opriep voor een bi-nationale staat en zei dat het niveau van Joodse immigratie moest worden bepaald in overleg met de Palestijnse Arabieren (die natuurlijk wilden dat het nul werd, en waarvan de leiding samenwerkte met de nazi's). Dus hoewel hij bewondering had voor de spiritualiteit van de Joden uit Oost-Europa, ging Bubers voorkeur ernaar uit om hun lichamen in de handen van Hitler te laten!

Inderdaad, door de jaren 1930 heen, terwijl David Ben Gurion verwoed probeerde een verenigd front te krijgen voor het vergroten van de Joodse immigratie naar Palestina vanuit Europa - waar hij duidelijk zag dat daar geen toekomst meer was - werd hij met hand en tand bestreden door Joden zoals Martin Buber, Felix Warburg en Juda Magnes, die allen vonden dat een Joodse meerderheid rampzalig zou zijn (dit zou leiden tot antisemitisme en onrecht, enz.).

Hoeveel Joden konden niet gered worden vanwege de obstakels geplaatst door joodse anti-zionisten? Duizenden? Honderdduizenden? Natuurlijk, we weten het niet.

De Israëlisch politicus Naftali Bennett heeft zijn campagne gebouwd rondom het verwerpen van het Oslo-syndroom (evenals de geest van de rampzalige Oslo-akkoorden). "Stop met verontschuldigen," zegt hij in zijn TV-commercials en internetadvertenties. De subtekst is dat we moeten stoppen met het aanvaarden van het valse en lasterlijke Arabische verhaal waarin we schuldig zijn aan het stelen van hun land, dat we hun kinderen vermoorden, dat we een apartheidsstaat hebben en zelfs genocide plegen tegen hen.

Bennett heeft zich rechtstreeks gericht op Israëlische Links, waarvan sommige leden het Arabische standpunt hebben overgenomen, zo goed, dat ze nog betere lasteraars zijn dan de Arabieren zelf. Een recent artikel en boek door Ari Shavit waarin hij de uitvinder is van een bloedbad, is slechts één voorbeeld daarvan (http://mosaicmagazine.com/essay/2014/07/what-happened-at-lydda/). En er was een ander bijzonder ontmoedigende reactie op Bennett, van de onnavolgbare Gideon Levy (http://www.haaretz.com/misc/article-print-page/.premium-1.634725). Je vraagt je af waarom hij niet zijn eigen keel doorsnijdt om zo de Arabieren de moeite te besparen.

Voor Levi en Shavit zijn we schuldig, schuldig, schuldig. Het tegengif tegen het syndroom is gewoon de geschiedenis bestuderen, maar wanneer iemand zo ver weg is als zij zijn, dan is men niet meer in staat om de waarheid te zien, ongeacht hoe duidelijk het wordt gepresenteerd.

Is de tijd eindelijk gekomen, na een lange omweg die begon in 1993, om een beroep te doen op de Joodse trots en het patriottisme, en appelleert het aan de jongere Israëli's, die het nihilistische Links gaan vervangen met leiders zoals Bennett, Tzipi Hotovely, Ayelet Shaked, Ronen Shoval en anderen?

Zal Israël het Oslo-syndroom van zich afwerpen?