Waarom de Status Quo op de Tempelberg moet veranderen

Door Prof. Hillel Frisch - 19 oktober 2015

BESA Center Perspectieven Paper No. 313

Het feit dat al-Aqsa niet in gevaar is, betekent niet dat de status quo op de Tempelberg constant moet blijven. Integendeel, het moet veranderen, zowel op strategische als morele gronden; en omwille van een echte Israëlisch-Palestijnse vrede.

Alle Israëlische leiders, onder wie premier Netanyahu en de oppositieleiders, alsmede andere hoge ambtenaren en de meeste Israëlische commentatoren en journalisten, blijven herhalen dat Israël niet van plan is om de "status quo" op de Tempelberg te veranderen. Zij benadrukken telkens weer dat de Palestijnse campagne - "al-Aqsa is in gevaar" - moderne bloedsmaad is.

Het is duidelijk een moderne bloedsmaad.

Toen de Jordaans-Palestijnse Jeruzalemse krant al-Quds in 1968 verscheen, stelde de krant met voldoening vast dat er tijdens de ramadan van dat jaar 600 moslims kwamen om op Al-Aqsa te bidden. In juli 2015 tijdens de ramadan, 47 jaar nadat al-Aqsa beweerde in gevaar te zijn onder Israëlisch bestuur, meldde de krant (samen met de Hamas-media), dat er nu 300.000 moslims dit deden.

"Al-Aqsa is in gevaar" heeft ongeveer dezelfde geldigheid als de bewering dat Israël is betrokken bij de etnische zuiveringen in de gebieden. De Arabische bevolking van Judea en Samaria - de Westelijke Jordaanoever - en in de Gazastrook is ten minste vier maal in aantal gegroeid sinds 1967 en en zo ook de levensstandaard - en dat verklaart voor een groot deel waarom het aantal moslims die bidden in de al-Aqsa zo exponentieel is gegroeid.

Echter dat al-Aqsa niet in gevaar is, betekent niet dat de status quo op de Tempelberg zo moet blijven. Het tegendeel is waar, het moet veranderen op zowel strategische als morele gronden.

Strategisch moet de status quo veranderen, omdat de eis dat Joden (en christenen ook) het recht krijgen om op de Tempelberg te bidden, gekoppeld is aan de aantoonbare vraag van Israël dat de Palestijnen Israël accepteren als de natie-staat van het Joodse volk.

De meeste Palestijnen verzetten zich tegen zowel het Joodse gebed op Har HaBayit (de Tempelberg) als de erkenning van Israël als een Joodse staat vanwege dezelfde ideologische en theocratische reden. Naar hun mening kunnen de Joden niet meer zijn dan ahl al-dhimmi, een beschermde maar ondergeschikte religieuze minderheid onder de bescherming van de moslims, en niet een soeverein volk dat gelijk staat aan de islamitische Palestijnse staat en zijn onderdanen.

Alleen als de Palestijnen het recht van gelijkheid en vrijheid van godsdienst accepteren op de berg in Jeruzalem, en Israël erkennen als de natie-staat van het Joodse volk, zal de Onafhankelijkheidsoorlog die Israël in 1948 vocht echt voorbij zijn.

Knessetlid Jamal Zahalkah, die ideologisch verbonden is met de marxistische ideologie van het Volksfront voor de Bevrijding van Palestina, is om deze reden zo gebrand op het verdedigen van de exclusiviteit van de Moslimgreep op de Tempelberg. Hij is ervan overtuigd dat als Israël ooit effectief de soevereiniteit uitoefent op de Tempelberg, dit zou betekenen dat Israël hier gaat blijven.

Er is nog een reden waarom de status quo op de Tempelberg zou moeten veranderen. Het begint met het besef dat Israël wordt geconfronteerd met een situatie van een langdurig conflict met de Palestijnen; een conflict dat moet worden beheerd op lange termijn. In deze situatie is het van cruciaal belang dat de Palestijnen zich realiseren dat Israël in het beheren van het conflict zich niet per se hoeft te houden aan de status quo. Immers, als de Palestijnen toch niets hebben te verliezen in een langdurig conflict, waarom zouden ze dan overgaan tot het matigen van hun standpunten?

Kort gezegd: er zal nooit vrede zijn als er een Joodse aanwezigheid is op de Tempelberg, die wordt gezien als een provocatie of een ontheiliging van de heilige plaats.

Dan is er het morele argument. Als een moderne democratische staat moet Israël gelijkheid en pariteit betrachten aan alle religieuze gemeenschappen, die Jeruzalem heilig achten. Door het tegenstaan van het Joodse gebed op de Tempelberg, tonen de politici van de Palestijnse Autoriteit en de Israëlisch-Arabische parlementsleden hun ware kleur als leiders met meer theocratische overtuigingen en anti-joodse vooroordelen, dan iets dat lijkt gedreven te zijn door democratische en liberale overtuigingen.

Dit is natuurlijk niet iets nieuws. Veel Arabische Knessetleden en Palestijnse leiders hebben voor de Arabische lente kruiperig gedrag tentoongesteld ten opzichte van de tirannen van de Arabische staat. Zelfs de meest liberalen van de Joodse Israëli's hebben zich afgevraagd hoe voormalige Knessetlid Azmi Bishara, een professor in de filosofie die zichzelf omschreef als een liberaal, de Israëlische wet trotseerde door het bezoeken en loven van Hafez al-Assad, een van de ergste tirannen van zijn tijd. Bishara ging vervolgens spioneren voor de Hezbollah, de door Iran gestichte en gesteunde terreurbeweging, die nauwelijks bekend staat om zijn liberalisme, en vluchtte weg uit Israël.

De eis dat de Palestijnen (en meer nog, de Israëlisch-Arabische burgers) Israël gaan aanvaarden als de natie-staat van het Joodse volk, is in overeenstemming met de beschrijving van de Joodse identiteit van de Joodse democratische staat. De eis dat de Palestijnen gelijkheid accepteren op de Tempelberg is een test voor het aanvaarden van het democratische karakter van de staat.

Uiteindelijk zijn deze eisen er voor de eigen bestwil van de Palestijnen. De Palestijnse nationale beweging zal blijven falen als ze vasthouden aan de theocratische, anti-democratische gemoedstoestand. De huidige radicale ideologische Arabische gevoeligheden hebben een lange weg van verklaren van de neergang van de Arabische en islamitische wereld evenals van de Arabische en islamitische staat met haar falen en moorddadig geweld; en zij voorspellen een speciale ramp voor de Palestijnen.

Helaas, 87 jaar na de Palestijnse Mufti van Jeruzalem, Haj Amin al-Husayni, die de valse beschuldiging bedacht dat de "al-Aqsa in gevaar is", maken jonge Palestijnen, gedreven door blinde theocratische haat, nog steeds amok in de straten van Jeruzalem om Joden te vermoorden. Hun gedrag is een weerspiegeling van de collectieve ramp van de Palestijnse politieke beweging, en de tragedie van dit radicale Palestijnse nationalisme waar Israël mee opgezadeld zit.

Prof. Hillel Frisch is senior research associate aan het Begin-Sadat Centrum voor Strategische Studies, en is professor in de politieke wetenschappen en Midden-Oosten studies aan de Bar-Ilan Universiteit.

BESA Center Perspectieven Publicaties worden gepubliceerd dankzij de vrijgevigheid van de Greg Rosshandler Familie

Bron: Why the Status Quo on the Temple Mount Needs to Change | Begin-Sadat Center for Strategic Studies