Het syndroom van de Israël-schandalen

25 mei 2015 - door P. David Horni

De laatste ronde in de Israël-schandalen begon op 17 maart. Dat was een dag voor de Israëlische verkiezingen, toen premier Binyamin Netanyahu in een Facebook-post schreef: "De rechtse regering is in gevaar. Arabische kiezers komen in groten getale naar de stembus. Linkse organisaties buiten dat uit."

Het klonk onverdraagzaam in de richting van de Arabische kiezers. Het was heel typisch Netanyahu, en slechts een paar dagen later heeft hij zijn excuses aangeboden aan vertegenwoordigers van de Israëlisch-Arabische sector in de residentie van de premier in Jeruzalem: "Ik weet dat de dingen die ik zei enkele dagen geleden sommige Israëlische burgers heeft beledigd en sommige Arabische burgers heeft gekwetst. Dit was nooit mijn bedoeling. Ik verontschuldig me hiervoor. "

Zaak gesloten? Verontschuldiging voor een onaangename, atypische opmerking geaccepteerd? Wel door Israëlische Arabieren, althans officieel, ja. Maar door anderen, op geen enkele manier.

Obama in het Witte Huis en het State Department (onder de vele anderen), stapelden vurige kolen op het hoofd van Netanyahu voor zijn verklaring op 17 maart, zelfs na zijn verontschuldiging. Zelfs twee maanden later, in zijn laatste interview voor Jeffrey Goldberg, sprak Obama er nog over en zei dat Netanyahu's woorden "in strijd waren met de taal van de Israëlische Onafhankelijkheidsverklaring" en dat het gevolgen had voor het "buitenlandse beleid".

Inmiddels hebben de Israel-schandalen zich voortgezet. Op 7 mei heeft de Israëlische regering ingestemd met de bouw van 900 woningen in Ramat Shlomo, een Joodse wijk in Jeruzalem, die 20 jaar oud is en 20.000 inwoners heeft. Het State Department reageerde onmiddellijk, noemde de goedkeuring "schadelijk", "teleurstellend" en in strijd met de tweestatenoplossing - wat, logisch gezien, zou impliceren dat Ramat Shlomo onmogelijk deel kon zijn van een 'oplossing' en, van nu af aan, zou in de plaats daarvan de bouw bevroren moeten worden.

En net rond die tijd, weer een nieuwe ronde in de Israël-schandalen -het schandalige kabinet met ministers. Terwijl de nieuwe regering eindelijk is gevormd na moeilijke coalitie-onderhandelingen en de nieuwe afspraken in het kabinet worden aangekondigd en de internationale media deze overnam, schreeuwt deze naar de wereld dat zeer slechte mensen in functie kwamen in Jeruzalem.

Zo veel aandacht voor de zaken van een klein land kan vleiend lijken. Maar feitelijk is dit het tegenovergestelde, bijna uniform denigrerend, niet erg vleiend, en in wezen onverdraagzaam, en er is geen excuses voor.

Het begon met de nieuwe minister van Justitie, Ayelet Shaked, die werd afgeschilderd als een duistere bedreiging voor de democratie. Zoals Daniel Greenfield vermeldde op Frontpage, de Washington Post, de London Time's en Foreign Policy, allemaal bekritiseerden zij haar. Zo ook de New York Times , AFP, Reuters en anderen.

Twee belangrijke aanklachten werden geuit over Shaked. Eén betreft haar Facebook-post van vorig jaar juni - vlak nadat bekend werd dat drie Israëlische tienerjongens waren ontvoerd en vermoord door Hamas - over een artikel van een Israëlische journalist dat vervelende woorden over Palestijnen bevatte. Shaked verwijderde de post bijna onmiddellijk en noemde het een "vergissing". Maar in de Israëlische goudviskom krijg je geen mea culpa van iedereen, dat wil zeggen, niet als je een conservatief politicus bent.

De andere klacht was dat Shaked, de nieuwe minister van Justitie, er op uit was de macht van het Israëlische Hooggerechtshof en de rechterlijke macht in het algemeen te vernietigen. Verloren in de vijandige media werd het feit dat vooraanstaande Israëlische en buitenlandse juristen, waaronder enkele niet tot het politieke rechts behorend, het Israëlische Hooggerechtshof beschouwen als een van de meest belangrijke activistische rechterlijke machten in de wereld, die zich een rol aanmatigt alsof ze behoort tot de wetgevende macht, en er dus een noodzaak tot hervorming is. Maar waarom zulke details noemen als men Shaked kon afschilderen als de laatste Israëlische gesel voor alles wat goed en rechtvaardig is.

En dan is er de nieuwe vice-minister van Buitenlandse Zaken, Tzipi Hotovely. AFP heeft al duister laten doorschemeren dat het een video van haar heeft gezien die de Israëlische ambassadeurs opdracht geeft om de Bijbel te citeren over de rechten van Israël op Judea en Samaria (de Westelijke Jordaanoever). De religieus-historische gehechtheid van Hotovely aan deze gebieden wordt gedeeld door veel Israëli's, maar dat zal haar niet veel populariteit geven in de wereld van de media en het politieke establishment, dat - met de vurigheid van een religieus dogma - zelfs de Joodse wijken van Jeruzalem als een heilig Palestijns bezit ziet.

En de nieuw aangestelde vice-premier, minister van Binnenlandse Zaken, en hoofd van de onderhandelingen met de Palestijnen, Sylvan Shalom? Ook geen goed woord. Zoals Jonathan Tobin opmerkt, dat Shalom's benoeming ook de Europese en Amerikaanse kritiek heeft aangewakkerd, want hij sprak zich uit tegen een Palestijnse staat in het verleden. En zoals Tobin tevens opmerkte, is de officiële houding van Netanyahu om voorstander te zijn van een tweestatenregeling. Maar de vraag kan ook worden gesteld waarom de recente gewelddadige opstanden in Jemen, Irak, Syrië, Libanon, Egypte, Libië en andere Arabische landen geen twijfels doet ontstaan over het creëren van nog een andere nieuwe Arabische staat, grenzend aan Jeruzalem, Ben-Gurion Airport en Tel Aviv, geen pluspunt zijn voor vrede en stabiliteit. Maar nogmaals, dogma's kennen geen twijfels.

Voor die ene maand mei lijken de Ramat Shlomo bouwplannen, plus de benoeming van drie zeer slechte ministers, plus het aanhoudende noemen van Netanyahu's 17 maart post, om nog eens te herhalen, veel schandalen toe te voegen voor een klein - en we voegen toe: democratisch - land. Maar de Israël-critici waren maar nog maar net opgewarmd.

De dooddoener kwam natuurlijk afgelopen woensdag toen de Israëlische minister van Defensie Moshe Yaalon een nieuw beleid wilde starten, waarbij Palestijnen die werken in Israël dezelfde controleposten zouden moeten passeren om terug te keren naar de Westelijke Jordaanoever. Aangezien de Israëli's die in de WestBank wonen - vanwege het feit dat ze geen terroristische bedreiging vormen - niet door dezelfde controleposten hoeven te gaan bij het verlaten of terugkeren, zouden er bussen komen om de Palestijnen terug naar hun huizen op de Westelijke Jordaanoever te brengen, die alleen maar Palestijnen zouden vervoeren, en geen Israëliërs.

De woede was ontstoken. Het internet barstte met kreten van "gescheiden bussen" en "apartheidbussen." Het duurde maar een paar uur voordat Netanyahu zich realiseerde dat om het nieuwe beleid door te voeren, dit een gevecht was wat Israël waarschijnlijk zou verliezen. Yaalon verklaarde dat zijn doel was om de Israëlische veiligheid te verbeteren en voor de bescherming van de Israëli's tegen terroristische aanslagen. Maar door dat te zeggen voor het internationale koor dat Israël veroordeelt - dat de veiligheid van Israëli's niet hoog op hun agenda staat, is een groot understatement.

Hoe belangrijk is al deze reflexieve, eenzijdige, vervormde, unieke en buitensporige kritiek op de Joodse staat? Het antwoord is dat het uitermate belangrijk is en het vormt een ernstige bedreiging voor de toekomst van Israël. Een jaarlijkse BBC peiling laat zien waarom.

De peiling vraagt mensen in landen over de hele wereld om de invloed van bepaalde landen als "overwegend positief" of "vooral negatief" te waarderen. Het blijkt dat, in 2012, 2013 en 2014, met uitzondering van de Verenigde Staten, Rusland (nauwelijks, in één jaar), en een paar Afrikaanse landen, meerderheden (vaak grote) in alle landen consequent Israëls invloed als 'voornamelijk negatief beoordeelden."

Met name bevat dat landen als Zuid-Korea, China en India die geen antisemitische traditie hebben, en waarvan de overheden goede relaties hebben met de Israëlische regering. Als men vraagt waarvan mensen in dergelijke landen zo'n negatieve indruk van Israël krijgen - een eenzame democratie in een donkere omgeving, een productieve en goede motor in hi-tech, geneeskunde, landbouw, behoud van water en andere gebieden - dan is het antwoord natuurlijk: de internationale Israël-veroordelende media, met assistentie van reflexterende Israël-kritiek van overheden, en het meest van alles, jammerlijk genoeg, de huidige mensen in Washington, hoewel frequente openbare kritiekvan het VS State Department een kenmerk van alle recente Amerikaanse regeringen is geweest.

Hoewel de handel van Israël en, in mindere mate, de diplomatieke betrekkingen met vele landen bloeiend zijn, is het effect van deze delegitimisering en demonisering het duidelijkst te zien wanneer Israël betrokken was in militaire conflicten met de terreurorganisaties en onder zware gecombineerde druk komt, met tv-schermen over de hele wereld die Israël afschilderen als de schurk, niet de terroristische organisaties. Israël is nog steeds bezig met een moeizame strijd, niet alleen om te overleven, maar zelfs om vast te stellen dat het een recht heeft om te overleven.

Bron: The Israel-Scandals Syndrome