www.wimjongman.nl
Obama's politieke instrument van het 'christendom'
15 april 2015 - door Raymond Ibrahim
Hier in de Verenigde Staten, waar de Amerikanen gewoonlijk hun president horen spreken terwijl hij altijd een beroep doet op het christendom als een manier om christenen het zwijgen op te leggen, was de recente Paas-boodschap van de premier van het Verenigd Koninkrijk, David Cameron, behoorlijk verfrissend.
Cameron maakte onder andere een punt door te zeggen: "We moeten ons trots voelen om te zeggen: 'Dit is een christelijk land.' Ja, we zijn een natie die alle geloven en ongelovigen omarmt, verwelkomt en aanvaardt, maar we zijn nog steeds een christelijk land."
In de context van de verklaring van Cameron moet eraan worden herinnerd, dat dit een Engeland is met een grote, onverdraagzame en agressieve islamitische bevolking, een bevolking die er voortdurend naar streeft om de Britse inheemse christenen te behandelen op de manier waarop de islamitische wereld inheemse christenen gewoonlijk heeft behandeld, dat wil zeggen, onderworpen, tot slaaf gemaakt, ze verkrachten en vermoorden.
In feite sprak Cameron over het fenomeen van de christenvervolging in de overwegend islamitische landen:
We hebben de plicht ons uit te spreken over de vervolging van christenen over de hele wereld. Het is echt schokkend dat er in 2015 nog steeds christenen worden bedreigd, gemarteld, zelfs vermoord vanwege hun geloof. Van Egypte tot Nigeria, Libië en Noord-Korea. In het Midden-Oosten worden de christenen uit hun huizen gejaagd, gedwongen om te vluchten van dorp tot dorp; velen van hen zijn gedwongen om hun geloof af te zweren of op brute wijze vermoord. Tot al die dappere christenen in Irak en Syrië, die hun geloof belijden of anderen onderdak geven, willen we zeggen: "We staan achter jullie."
Ofschoon men kan beweren dat Cameron alleen maar praat - immers het buitenlandse beleid van het Verenigd Koninkrijk, net als van Amerika, verergert alleen maar de benarde situatie van de christenen in het Midden-Oosten - is het verfrissend om hem zo te horen praten, omdat men dit in de VS zelden te horen krijgt van president Obama.
Bedenk wat Obama - die gezegd heeft: "We zijn niet langer een christelijke natie," en die nooit nota neemt van de islamitische identiteit van de moordenaars, of van de christelijke identiteit van hun slachtoffers, en die een recente VN-sessie over christenvervolging negeerde - bedenk wat hij had te zeggen over de christenen tijdens het Gebedsontbijt op Pasen: "Op Pasen denk ik na over het feit dat ik als een christen, denk aan de liefde. En ik moet zeggen dat wanneer ik luister naar de minder liefdevolle uitingen van christenen, ik bezorgd raak."
Dit is in lijn met zijn eerdere uitspraken gericht naar de Amerikanen in het algemeen, en de christenen in het bijzonder, om niet oordelend te zijn, maar in plaats daarvan "nederig" te zijn en "twijfel" te hebben. Bijvoorbeeld, tijdens het Nationale Gebedsontbijt afgelopen februari, nadat Obama zinspeelde op de wreedheden begaan door de Islamitische Staat en de erbijhorende onthoofdingen, kruisigingen, verkrachting, slavernij, en verbranding - zegt hij:
Ik denk dat er een paar principes zijn die ons kunnen leiden, met name degenen onder ons die belijden te geloven. Ten eerste moeten we beginnen met een wat elementaire nederigheid. Ik geloof dat het uitgangspunt van geloof twijfel is, niet zo vol zijn van jezelf en er zo zeker van te zijn dat je gelijk hebt, en dat God alleen ons aanspreekt, en niet tegen anderen zou spreken, dat God alleen om ons geeft en geen zorg heeft over anderen, en dat wij op de een of andere manier alleen in het bezit van de waarheid zijn.
Nederigheid is zeker een goede erkende christelijke deugd. Het is precies het tegenovergestelde van trots; bescheiden zijn in de mening over zichzelf, en over iemands tekortkomingen. Maar wat heeft deze nederigheid uitoefenen te maken met ons begrip over het islamitische geweld en terrorisme, iets wat immers het onderwerp was van Obama's toespraak, voordat hij pontificaal begon over deze nederigheid? Wij mogen blijkbaar het islamitische geweld niet oordelen en veroordelen? aangezien we blijkbaar niet beter zijn, zoals de president duidelijk heeft gemaakt toen hij vertelde dat de christenen niet zo hoog te paard moesten zitten en de kruistochten en de inquisitie niet moesten vergeten?
Bovendien, terwijl de christelijke nederigheid de twijfel over zichzelf aanmoedigt, hoeft deze twijfel niet te worden aangemoedigd met betrekking tot recht en onrecht, goed en kwaad. Dezelfde Christus die voor deze nederigheid pleitte, heeft herhaaldelijk kwaad gedrag veroordeeld, en mensen opgeroepen om zich te bekeren van hun zonden, en Hij gooide de tafels omver in gerechtvaardigde woede.
Het punt hier is dat wanneer Obama een beroep doet op het christendom en de christelijke deugden, ze bijna altijd in de context staan van te proberen de christenen af te stoppen: ze te vertellen om "liefde" te betonen - dat wil zeggen, om nooit te oordelen of te veroordelen, om het even wat, en in plaats daarvan voetvegen te zijn, en "de andere wang toekeren"; ze te vertellen over de historische "misdaden" van andere christenen, zelfs als ze duizend jaar oud zijn, en helemaal geen misdaden zijn - maar eigenlijk wil hij tegen christenen zeggen om de islam niet te bekritiseren, omdat zij in een glazen huis leven.
Dit is het "liberale christendom" dat Obama en anderen toejuicht, want zijn belangrijkste doel is om christenen te laten zwijgen wat betreft het veroordelen en bestrijden van wat zo duidelijk het kwade is. Christenen worden vervolgd door moslims over de hele wereld? Dat is oké, lijkt de reactie van Obama te zijn; gewoon de andere wang toekeren, wat meer "nederigheid" en "twijfel" betonen aan de vervolgers, en wat meer 'liefde' - en alles zal goed komen.