Hen overbluffen

29 november 2015 - door Vic Rosenthal

De strategie van de Palestijnse Arabieren is eenvoudig. We zien acties in "micro" en "macro" vormen. Iedereen is bekend met de micro-vorm: een Arabische demonstrant, zelfs een kind, komt naar een Israëlische soldaat toe en probeert hem te provoceren. Of de demonstrant gooit met stenen of hij zou tegen een soldaat aanduwen. Als hij reageert, is de betoger succesvol geweest. Hoe gewelddadiger de reactie is die kan worden uitgelokt, hoe succesvoller de tactiek. Het doel is het delegitimeren en demoniseren van Israël bij de 'internationale gemeenschap' (de VS en Europa) en te stimuleren hen te straffen.

In de macro-vorm lanceren de Arabieren enorme raketaanvallen op Israëlische steden, of, zoals ze onlangs hebben gedaan, door het sturen van massa's gehersenspoelde kinderen naar Joden om hen te steken in de straten van Israël. Toen Israël reageerde door het bombarderen en een invasie van Gaza, of door het plaatsen van beperkingen in het verkeer van de Arabieren in Judea en Samaria, deden de Arabieren een beroep op de 'internationale gemeenschap' om in te grijpen om Israël te dwingen toe te geven aan eisen die de staat op de lange termijn zal verzwakken.

Op de achtergrond is er de voortdurende zeer professioneel en goed gefinancierde campagne bezig om Israël te demoniseren, met inbegrip van anti-Israëlische polemieken vermomd als academisch onderzoek, BDS-campagnes, studenten-activisme, en met druk uitoefenen in elk gebied, waaronder sport, de VN, academische conferenties en zelfs in het entertainment.

De strategie zal slagen als de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties, gesteund door de krachten van de VS en Europa, verklaren dat Judea en Samaria Palestina zijn, en dus met het legitimeren van Arabisch terrorisme en het delegitimeren van Israëls pogingen om zichzelf te verdedigen. Wapenembargo's en de economische sancties zullen volgen, die ons vermogen om weerstand te bieden verzwakken, en de druk van het terrorisme zal vermoedelijk onze wil verpletteren, en daarmee de Joodse emigratie veroorzaken en de uiteindelijke ineenstorting van de staat.

De reactie van Israël is tot nu toe niet effectief geweest. In de jaren na de Oslo-akkoorden, tot ten minste 2008, hebben we geprobeerd om onze vijanden te verzoenen door het aanbieden van compromissen en concessies, wat een een piek bereikte met Ehud Olmerts aanbod in 2008 om grondgebied wat ongeveer gelijk was aan 100% van Judea en Samaria, en wat minachtend door Mahmoud Abbas werd verworpen.

Aangezien de doelstelling van de Arabieren niet is een staat te vestigen, maar ons te vernietigen, werd geen van onze voorstellen (wat immers niet de onvoorwaardelijke overgave is die ze willen) aanvaard. Het 'proces' was echter voor hen een handige manier om stukje bij beetje concessies voor elkaar te krijgen en om onze bevolking bloot te stellen aan terrorisme.

Tijdens het hele 'proces' - en de voortzetting daarvan tot op deze dag - hebben de Arabieren hun dubbele cognitieve oorlogsoffensieven uitgevoerd: de ene gericht op de wereld, met het delegitimeren en demoniseren Israël, en de andere gericht op hun eigen mensen om een generatie te creëren die zo doorspekt is van haat dat ze echt alles zouden doen, zelfs het verliezen van hun leven, voor de Palestijnse zaak.

Ik denk en hoop dat ons leiderschap eindelijk eens heeft geleerd dat het pad van verzoening nergens toe leidt, dan alleen maar naar meer oorlog en terrorisme. Dus wat is het alternatief?

Dat moet het omgekeerde zijn: de vijand herkennen als een vijand, en zich krachtig tegen hen te verzetten. Dit kan betekenen het ontwapenen van de PLO, en het hernemen van de volledige controle over Judea en Samaria, en het omverwerpen van Hamas in Gaza, en de annexatie van de Golan, en het verdrijven van de terroristen, en andere agressieve stappen.

Naar dit soort actie kan worden gekeken op twee manieren: ofwel a) we lopen in de val om daarvoor door de Palestijnse strategie en door het Westen te worden geslagen, of b) we overbluffen hen en verbreken hun plannen voor eens en voor altijd.

Natuurlijk is er ook nog het alternatief van niets doen, behalve dan het reageren op een ad hoc manier op terrorisme en diplomatieke uitdagingen, en door het 'maaien van het gras' in Gaza om de paar jaar, en proberen om de spel-veranderende wapens uit handen van Hezbollah te houden, en maar hopen dat er een opening van een of ander soort zal verschijnen (het is niet duidelijk hoe dat eruit zou kunnen zien). Dit lijkt nu het door de huidige regering gekozen alternatief.

Dit is niet een totaal slecht plan, gezien de chaos in het huidige Midden-Oosten en die gevaarlijke anti-Israëlische regering in het Witte Huis. Maar het is niet echt een strategie.

Ik zeg niet dat Netanyahu Vladimir Poetin moet evenaren, maar er zijn dingen die we van hem kunnen leren. Eén daarvan is: niet al te voorzichtig zijn, en te profiteren van de mogelijkheden wanneer ze zich voordoen. Dit zou een goed moment zijn om de Golan te annexeren. Hoewel vragen om toestemming daarvan aan Washington was helemaal geen goed idee (echt, wat had Netanyahu verwacht?).

Een ander voorbeeld is het belang van de public relations. De Russen trekken alles uit de kast om (effectief) krediet te krijgen voor de bestrijding van Da'esh in Syrië, ondanks het feit dat ze er tot nu toe weinig tegen gedaan hebben. Wij, aan de andere kant, praten over hoe we het slachtoffer zijn, terwijl de internationale media nauwelijks over het Palestijnse terrorisme bericht.

Israël moet onder de aansporing van de Palestijnse Autoriteit van delegitimatie/demonisering uitkomen, en tegelijkertijd de eigen zaak presenteren als de houder van het historische, morele en wettelijke recht op Judea en Samaria als het thuisland van een inheems volk. Dat is niet gemakkelijk of goedkoop, maar we moeten het wel doen.

En we moeten nadenken over welke grote stappen voorwaarts gezet kunnen worden om de situatie op dit terrein te veranderen. Hoe kon het gebeuren dat dit verachte terroristische PLO een "niet-statelijke lid" werd van de VN, een meer gerespecteerde internationale entiteit dan de staat Israël?

De VS en Europa hebben hun eigen problemen vandaag. Obama is zwak - hij wijkt voor de aanwezigheid van Rusland, en zelfs Bashar al-Assad maakte een dwaas van hem - maar hij kon wel uithalen naar ons. Dus zullen wij ons huiswerk moeten doen en als eerste onze allianties na te zien.

Maar laten we dan de PLO overbluffen. Wij hebben dit monster gemaakt, en wij kunnen het vernietigen.

Bron: Calling their bluffs | Abu Yehuda