Obama als de 5e klas pestkop

22 maart 2015 - door Vic Rosenthal

President Obama was zeer bezorgd over de uitslag van de verkiezingen in Israël, zozeer zelfs dat hij het van "minuut tot minuut" volgde. En dat is meer dan hij deed met Netanyahu's toespraak voor het Congres.

Onnodig, echt. Het resultaat was nooit onzeker. Sinds de tweede Intifada, die resulteerde in de dood van meer dan 1000 Israëlische Joden en misschien 4 keer zo veel Arabieren, hebben Israëliërs hun belangstelling verloren voor de linkse politici die hen de akkoorden van Oslo gaven. Ook hielp het niet met de terugtrekking uit Gaza, wat leidde tot een regen van raketten op het zuiden van Israël en drie mini-oorlogen. De enige verrassing in de verkiezing was dat Netanyahu erin slaagde om sommige kiezers van rechtse en centrum partijen naar de Likud over te laten gaan, wat hem een grote marge bij de overwinning gaf.

Maar Obama was boos omdat hij zijn best gedaan had om Netanyahu's tegenstanders te helpen (terwijl hij ontkende natuurlijk), waarbij het plan dat hij had mislukte! Netanyahu wees op dat buitenlandse geld en de invloed ervan, en de kiezers - bang dat hun land uitverkocht zou worden - stroomden naar hem toe.

Dus nu was de president wederom woedend vanwege Netanyahu's opmerking dat er door het buitenland gefinancierd activisten werkten om de Arabische stemmers op te roepen, en dat werd ineens genoemd: "verdeeldheid zaaiende retoriek dat de Arabisch-Israëlische burgers tracht te marginaliseren", volgens Josh Earnest, de woordvoerder bij de persconferentie op de dag na de verkiezing. Niet genoemde 'regeringsofficials' noemden het: "racisme". Zij luidden de bel wat ervoor zorgde dat de partizanen van Obama in het door rassen geobsedeerde Amerika aan het kwijlen gingen en Netanyahu naar de keel sprongen.

Ik wil hierover nog een opmerking maken, omdat hierover dit de verschillen onthult tussen Israël en Amerika, verschillen die de Amerikaanse liberalen en vooral de Joodse, niet begrijpen. Arabische kiezers stemmen voor Arabische partijen of voor linkse zionistische partijen. Ze zullen meestal niet stemmen voor Netanyahu. Netanyahu zei dat de "Arabische kiezers massaal naar de stembus kwamen. De linkse NGO's brengen ze in bussen." (De V15-groep ontkende dat er bussen bij waren betrokken, maar ze werken om de Arabische stemmers op te wekken).

Het punt was dat het een poging was om de verkiezingen te beïnvloeden met behulp van de Arabieren, waarvan de verkiezingsopkomst van oudsher lager is dan van de Joodse kiezers. De meeste Israëli's begrepen het op die manier, maar toen ik het hoorde op het Israëlische nieuws, dacht ik meteen: verdikkeme, dat was dom.

Dom omdat dit het overactieve Amerikaanse rassen-bewustzijn activeert, en het opspelen van de valse analogie tussen de Amerikaanse zwarten en Palestijnse Arabieren - terwijl de situaties helemaal niets met elkaar gemeen hebben. Maar Amerikanen slikken, net als Europeanen, de valse analogie tussen Zionisme en de 19e-eeuwse kolonialisten.

De Witte Huis agenten pakten de instructie graag op en de beschuldiging van racisme spetterde over de hele Amerikaanse media, van de NY Times tot aan Facebook. Een reden voor de president, zelf een slachtoffer van racisme, om woedend te worden! Behalve dat er geen racisme was, maar gewoon een kans was om boos te worden.

Het andere ding dat zijn 'woede' voedde (zoals Bret Stephens onlangs opmerkte, dat Obama's 'woede' nooit in andere richtingen gaat, zoals naar Assad, Poetin of Khameini, zelfs niet op Boko Haram en de I.S.), was de verklaring van Netanyahu dat er geen Palestijnse staat komt in zijn visie. Later legde hij uit, dat wat hij bedoelde was (in feite precies hetzelfde wat hij de eerste keer zei), dat een tweestatenoplossing om praktische redenen onmogelijk was, maar dat hij nog steeds geloofde in het idee uitgedrukt in zijn 2009-toespraak aan de Bar-Ilan Universiteit.

Ik weet niet of hij wel of niet gelooft in het abstracte idee, maar niets is vandaag duidelijker dan dat een soevereine Palestijnse staat op het grondgebied naast de deur strijdig is met het vreedzame bestaan van een Joodse staat. Ik ga niet de argumentatie herhalen die werd definitief verklaard werd door Charles Krauthammer.

Maar donderdagnacht, toen Obama ten slotte Netanyahu 'feliciteerde' met zijn verkiezing, zeggen Israëlische bronnen dat het telefoongesprek een 30 minuten intimidatie gesprek was. Obama heeft aangegeven dat hij niet geloofde in de oprechtheid van Netanyahu betreffende zijn tweestaten-idee, en dat de relatie Verenigde Staten-Israël opnieuw zou worden "geëvalueerd". En misschien zou de VS stoppen om Israël te helpen met een veto in de VN-Veiligheidsraad.

Of Netanyahu in zijn hart gelooft dat "twee staten voor twee volkeren" theoretisch een 'oplossing' is, is niet het punt, omdat het praktisch gesproken niet mogelijk is. Obama zegt dat hij het wil, maar de realiteit van de Palestijnse politiek en de chaos in het Midden-Oosten maakt het onmogelijk. Dus is Obama's woede ofwel kinderachtige wrok, zoals schoppen tegen een deur, óf het heeft echt niets te maken met de uitlatingen van Netanyahu over het vredesproces. Misschien dat Obama Bibi's opmerking gebruikt als een excuus om "woedend" te worden.

Dit brengt me terug naar openbare school, naar de 5e klas. Een jongen zei tegen me dat ik zijn potlood van zijn tfel stootte en ik moest het oprapen. Ik denk niet dat ik dat gedaan had, maar ik pakte het op. Waarom niet aardig zijn? Toen zei hij dat iemand iets op zijn aantekenboek gekrabbeld had en hij dacht dat ik het was. Ik wist dat ik het niet gedaan had, en vertelde dit hem. Ten slotte zei hij dat hij een hekel had aan mijn gezicht. Met elke beschuldiging leek hij bozer te worden. Tegen de tijd dat hij de laatste opmerking maakte, had ik begrepen dat hij boos genoeg wilde worden om te vechten.

Dat is wat Obama ook doet, en hij heeft dat gedaan sinds 2009. Ik zal je geen lijst geven van al de gefabriceerde 'beledigingen' en overtredingen die ertoe hebben geleid dat Obama steeds bozer werd, maar Bibi "pakte het potlood" meer dan eens op. Elke keer werd Obama dan bozer. Natuurlijk is hij voorzichtig genoeg om het te ventileren via anonieme ambtenaren in de regering, en via de kruiperige media, om die zijn vuile werk te laten doen. Zoals Netanyahu, die als soldaat meer dan eens gewond werd in de slag, "chickenshit" te noemen en een "lafaard". Vuiligheid stroomt bergafwaarts, en tegen de tijd dat het de sociale media bereikt, is het verbazingwekkend slecht geworden.

Dit is niet per ongeluk, en het is niet echt persoonlijk. Het is een georkestreerde campagne tegen de leider van de Joodse staat, en als die leider iemand anders zou zijn geweest, dan zou hij dezelfde behandeling krijgen, tenzij hij bereid is de instructies op te volgen van Obama, en zijn land op het islamitische hakblok te leggen. Zoals de 5e klas pestkop wil Obama verontwaardiging opwekken over de vermeende bravoure van Netanyahu, en dat ter rechtvaardiging van de stappen die hij zou willen nemen - of voornemens is om te nemen - tegen Israël.

Dus wanneer, bijvoorbeeld, de Amerikanen gaan stemmen om Israël aan de kaak stellen in de Veiligheidsraad, en een staakt-het-vuren eisen in de volgende oorlog die waarschijnlijk met Hamas is, dan weigeren zij het bevoorraden van Israëls leger, en ondersteunen ze de Europese boycot van Israëlische producten, enz. De New York Times lezers en NPR luisteraars zullen zeggen: "Goh, dat is hard, maar Netanyahu is een racist die in het gezicht van de president spuwde, en we moeten hem een lesje leren."

Wat wil Obama echt? Waarom zit hij redenen te verzinnen voor het straffen van Israël? Waarom heeft de regering informatie gelekt over Israëlische operaties ter voorkoming van het transport van wapens uit Syrië naar Hezbollah, of frustreert het de Israëlische plannen voor een aanval op Iran's nucleaire programma, en oefent het druk uit op Israël om zelfzelf weerloos te maken door het opgeven van strategische grondgebied aan de onstabiele Palestijnse Autoriteit? Waarom helpt het Iran bij het negeren van het internationaal recht (het NPV) om kernwapens te verkrijgen?

Als u een antwoord hebt, anders dan de voor de hand liggende, zou ik het graag willen horen.

Bron: Abu Yehuda | A blog about the struggle to keep the Jewish state