HET ECHTE DOEL VAN DE NUCLEARE DEAL

Obama kiest zijn eigen jongens

15 oktober 2015 - door Caroline Glick

Oorspronkelijk gepubliceerd door de Jerusalem Post

Het komt erop neer dat de Amerikaanse president Barack Obama's doel is: een diplomatieke prestatie. En wel zijn nucleaire deal met Iran, wat niets heeft te maken met te voorkomen dat Iran een nucleaire macht zal worden, of zelfs maar met het invoeren van beperkingen op de nucleaire activiteiten van Iran.
Nog maar enkele weken nadat Obama de internationale gemeenschap leidde met het sluiten van een nucleair verdrag met Iran, heeft het Iraanse regime een klacht ingediend bij de Veiligheidsraad van de VN en de VS beschuldigt van het plegen van de materiële schending van de overeenkomst.

De Amerikaanse actie die deze klacht veroorzaakte was een verklaring van de woordvoerder van het Witte Huis, perschef Josh Earnest, met de stelling dat als Iran de deal zou schenden, "de militaire optie op tafel zou blijven."
Bij het afleggen van die verklaring, reageerde Earnest op een hypothetische vraag over wat de VS zou doen als de Iraniërs de regels van de deal zouden overtreden.

Earnest legde toen uit dat de VS dan niet alleen zou overwegen om de nucleaire installaties van Iran militair aan te vallen, maar dat de "militaire optie zou worden vergroot, omdat we in de tussenliggende jaren een aanzienlijke hoeveelheid meer details over het nucleaire programma van Iran verzameld zouden hebben." ... "Dus als het gaat om beslissingen tot een aanval," zo vervolgde hij, "zouden onze mogelijkheden verbeterd zijn op basis van de kennis die is opgedaan in de tussenliggende jaren door middel van het regime van inspecties."

De Iraniërs betoogden dat de verklaring van Earnest een daadwerkelijke schending was van de nucleaire overeenkomst, omdat onder Iran's interpretatie van de deal, de VN inspecteurs uitgesloten zijn van het delen van gevoelige informatie die zij verzamelden tijdens hun bezoeken aan de site. Zoals Tower Magazine er op het moment op heeft gewezen, gaven de opmerkingen Earnest de Iraniërs een rechtvaardiging voor hun weigering om de nucleaire inspecteurs van de VN toe te laten om hun nucleaire sites te betreden.
Inderdaad, de opmerkingen van Earnest gaven Iran een reden voor een weigering van een handtekening onder de overeenkomst.

Net als de Verenigde Staten en de andere partijen bij de overeenkomst, kunnen de Iraniërs hun handtekening terugnemen als ze het gevoel hebben dat hun claims tegen vermeende inbreuken op hun verplichtingen door de andere partijen niet goed zijn aangepakt door de relevante VN-agentschappen. Volgens Obama zal, als Iran wegloopt van de deal, het gek genoeg een jaar kosten om kernwapens te ontwikkelen.

Als we overwegen dat Iran de deal kan gebruiken om zijn nucleaire programma te bevorderen, en vervolgens weglopen, kan de VS de deal niet gebruiken om te voorkomen of te verhinderen dat Iran zijn nucleaire programma bevordert of wegloopt van de deal.

Zondag jl. testte Iran het afvuren van een nieuwe ballistische raket. Volgens de Iraanse minister van Defensie Hossein Dehghan is de nieuwe Emad raket, in tegenstelling tot de Shihab middellange afstand grond-grondraketten die Iran al heeft, precisie geleid. The Wall Street Journal meldde dat experts schatten dat hij een bereik heeft van 1300 km. De rakettest is geen schending van de overeenkomst.

Vorige maand bevestigde de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, John Kerry, in een brief aan senator Marco Rubio dat de deal niet het ballistische rakettenprogramma van Iran beperkt. Integendeel, Kerry beweerde dat het ballistische rakettenprogramma van Iran wordt beperkt door de resolutie die de Veiligheidsraad heeft aangenomen op 20 juli, welke Iran oproept "geen enkele activiteit te ondernemen in verband met ballistische raketten die zijn ontworpen voor het afleveren van nucleaire wapens, waaronder de lancering en het gebruik van dergelijke ballistische rakettechnologie," gedurende acht jaar.

In reactie op de Iraanse rakettest van zondag, zei State Department woordvoerder John Kirby, dat de VS "passende maatregelen" zou nemen in de VN als de tests de resolutie zouden overtreden. Helaas handelt Iran waarschijnlijk niet in strijd met de resolutie. Omdat de vraag open is voor een interpretatie of de rakettest een overtreding was of niet. Het standpunt van Iran is dat de test is toegestaan omdat, zo beweert zij, niets te maken heeft met hun nucleaire programma.

En gezien de manier waarop Obama onderhandelt over de nucleaire deal en de resolutie van de Veiligheidsraad, is het woord van Iran net zo goed als dat van Amerika op dit punt. Bovendien, zelfs in het onwaarschijnlijke scenario dat de regering vaststelt dat Iran met de rakettesten de resolutie van de Veiligheidsraad wél heeft overtreden, het zal geen verschil maken.

Zoals Amir Taheri heeft uitgelegd in The New York Post: de onderhandelingspartners van Amerika de P5+1 zien de nucleaire deal als weinig meer dan een handelsovereenkomst met Iran. Omdat zij dit in juli hebben ondertekend, breidden de Duitsers hun handel met Iran al uit met 33 procent, waardoor Duitsland de derde grootste handelspartner is geworden van Iran. Groot-Brittannië heeft zijn beperkingen op de Iraanse banken opgeheven. Frankrijk heeft een 100 man sterke delegatie van watertandende zakenlieden naar Teheran gestuurd. China heeft een overeenkomst gesloten om in Iran vijf kernreactoren te bouwen. Rusland heeft niet alleen ingestemd om Iran het geavanceerde S-300 luchtverdedigingssysteem te verkopen, maar is ook begonnen met de onderhandelingen over de verkoop van Sukhoi straaljagers, en Rusland is in Syrië de oorlog ingegaan in coalitie met Iran.

Andere staten, waaronder India, Turkije, Oostenrijk en de Verenigde Arabische Emiraten schreeuwen allemaal om deals met Iran. De vraag of Iran zich daadwerkelijk zal houden aan de nucleaire beperkingen van de deal is ver weggestopt in het denken van iedereen. Gezien de omstandigheden, het idee dat Obama's veel aangeprezen "weer instellen van sancties" zal worden uitgevoerd wanneer Iran wordt betrapt op nucleair te gaan, of de beperkingen van haar programma voor ballistische raketten overtreedt, is een grap. Kerry heeft bij het Congres gezegd dat de VS garanties aan de Russen en Chinezen heeft gegeven dat in het geval de sancties opnieuw zullen worden opgelegd, ze niet de handel met Iran van die landen in gevaar zullen brengen. Dus de sancties, waar Obama zelf aangedrongen heeft, en die gefaald hebben om in het verleden te voorkomen dat Iran verder zou oprukken met zijn nucleaire programma, kunnen niet opnieuw worden ingesteld, zelfs niet als ze worden doorgegeven in de Veiligheidsraad. En zij zúllen niet worden doorgegeven in de Veiligheidsraad, omdat niemand in de Veiligheidsraad aandacht heeft voor het al dan niet houden van Iran aan hun kant van de overeenkomst. En zelfs als ze er wel aandacht voor hadden, en besluiten dat Iran het akkoord heeft geschonden, dan kan Iran gewoon weglopen van de deal met weinig tot geen internationaal antwoord.

In zijn veel geciteerde artikel gepubliceerd vorige week, over Obama's mishandeling van Israël ten aanzien van zijn nucleaire gesprekken met Iran, schreef ambassadeur Dennis Ross dat de betrokkenheid van Obama om te voorkomen dat Iran nucleaire wapens zou ontwikkelen nooit oprecht was. De vraag of de regering alle maatregelen zou nemen om te voorkomen dat Iran kernwapens zou ontwikkelen, of zou alleen maar zocht om een nucleair Iran in te perken, werd nooit opgelost.

In een toespraak in synagoge van Washington afgelopen mei, benadrukte Obama dat hij een "persoonlijk belang" had bij het​ waarborgen van de deal, om te voorkomen dat Iran kernwapens ging ontwikkelen, omdat "onder deze deal mijn naam zal staan".

Maar zoals de deal en het gedrag van de VS-onderhandelingspartners duidelijk maakt, is het doel van de nucleaire akkoord niet het voorkomen dat Iran kernwapens zal ontwikkelen. Het is om Obama van de haak te krijgen en de tegenstanders van de deal in te bedden. Door aan Iran het recht te geven om weg te lopen wanneer het beweert dat de VS de overeenkomst heeft geschonden, heeft Obama ervoor gezorgd dat Iran weg zál lopen, en heeft hij zichzelf de middelen heeft gegeven om aan de Republikeinen de schuld te geven voor het falen van de transactie.

Net zoals de Iraniërs de verklaring van Earnest gebruikten als een reden om de deal te verlaten, zo moet dus worden verwacht dat welke beperking die de VS ook plaatst op de uitvoering van de deal, een middel is om hun handtekening te verbreken en weg te lopen.

Vorige week hebben we geleerd dat aspecten van de Amerikaanse toezeggingen aan Iran onder de deal illegaal zijn volgens de Amerikaanse wet. Als de Republikeinse Congres probeert om Obama te dwingen de wet te gehoorzamen (die hij zelf heeft getekend), zal Obama de schuld geven aan de Republikeinen wanneer de Iraniërs daarop reageren met het opgeven van de deal. Als de Republikeinen proberen om nieuwe sancties aan Iran op te leggen, omdat Iran zijn verplichtingen schendt, dan kan Iran de deal verbreken.

En Obama zal de schuld geven aan de Republikeinen. Wat dit betekent voor Republikeinen is duidelijk genoeg.

Zij moeten de deal erkennen voor wat het werkelijk is - een politiek instrument om hen te verzwakken, en niet Iran. Zodra ze begrijpen wat er gaande is, moeten ze weigeren in deze val te lopen die Obama voor hen opstelt. De Republikeinen moeten zich geen zorgen maken over de vraag of Iran de ondertekening verbreekt. Het is de deal, en niet enige actie die zij mogelijk ondernemen, die er zeker voor zorgt dat Iran zal weglopen.

Bovendien, de Republikeinen - en Democratische tegenstanders van de deal - moeten weigeren om de schuld op hun schouders te nemen als Iran werkt zoals verwacht en wegloopt.

Obama onderhandelde over een deal die garandeert dat Iran een kernmacht gaat worden, en die tevens voorkomt dat de VS maatregelen kan nemen in het kader van de deal om te voorkomen dat Iran toch kernwapens zal ontwikkelen. Obama deed dit niet omdat hij een slechte onderhandelaar was. Hij deed dit omdat het nooit zijn doel was om Iran te weerhouden van de ontwikkeling van atoombommen en de afleverings techniek. Zijn doel was altijd om de Republikeinen (en Israël) de schuld te geven voor datgene waar hij de macht had om het te voorkomen, maar geen interesse had om het te voorkomen. Bron: The Nuclear Deal’s True Purpose | Frontpage Mag