Palestijnen: Meer gemiste kansen

door Bassam Tawil - 2 juli 2015

Wij, Palestijnen, blijven de ene kans na de andere missen. Nu staan we op het punt om ook nog een volgende kans op vrede te missen.

De geografische en politieke realiteit van het Midden-Oosten heeft geen glimlach voor de Palestijnen. De landen die - tot de Arabische Lente - zich het meest inspanden om druk op Israël uit te oefenen om met ons te onderhandelen, zijn zelf zwak geworden. Sommige van hen zijn uiteengevallen en andere in deze wereld van vreemde bedpartners zijn partners van de Israëli's geworden in de strijd tegen hun gemeenschappelijke vijand, Iran.

Onze Arabische broeders zien ons nu als een overlast, onbelangrijk in hun strijd om te overleven, gezien de bedreigingen door de ayatollahs met hun toenemende kernenergie in Iran en door radicale islamisten zoals ISIS.

Wij, Palestijnen, begrijpen de enorme veranderingen in de regio niet. We weten niet hoe dit om te keren tot ons eigen voordeel. Tot nu toe hebben, elke keer als de Israëli's ons een aantrekkelijk voorstel deden, de leiders van de Arabische Liga er een veto over uitgesproken. Dat gebeurde in Camp David toen Ehud Barak aan Yasser Arafat ongekende concessies aanbood, waaronder delen van Jeruzalem. De Arabische leiders verzetten zich tegen de deal en staken ons in onze huidige ellende, en we hebben niets gewonnen. Terwijl de huidige regionale chaos zowel de Arabische staten als de Palestijnen hebben verzwakt, blijven er ook nog mogelijkheden voor een compromis met Israël.

Saudi-Arabië blies onlangs nieuw leven in het Arabische initiatief van 2002. Een dergelijke stap betekent dat de Arabieren nu bereid zijn om de Palestijnen tot een compromis te bewegen over pijnlijke kwesties, waaronder Jeruzalem, de grenzen en de vluchtelingen.

Het probleem is dat we nog steeds weigeren om de eis te laten vallen om alle vluchtelingen vanaf 1948 terug te laten keren naar Palestina ​of om Israël als een Joodse staat te erkennen.

Onze koppigheid heeft de Israëli's weer een koude douche gegeven op het Saoedische initiatief. Omdat de Joden - niet verwonderlijk overigens - niet bereid lijken om hun eigen doodvonnis tekenen, is de enige realiteit dat ze weigeren om in te stemmen met een regeling die de vraag omvat dat de vluchtelingen hun "recht op terugkeer" krijgen naar Palestina, aangezien dat een gevaarlijk overweldiging van de Israëlische demografie is.

Bovendien hebben zowel Joden als veel Palestijnen er zorgen over dat Hamas of ISIS zich op de Westelijke Jordaanoever vestigen. Beide hebben daar al de "neus in de tent" en proberen meer te bereiken.

Het was niet eerlijk van ons om te proberen de Israëli's uit de de FIFA te werken, gewoon op de grond van het feit dat zij atleten controleren die de Gaza verlaten of betreden, een strook die gecontroleerd wordt door Hamas. Onlangs nog werd mevrouw Sanaa Muhammad Hussein Hafi van Nuseirat gevangen genomen voor smokkel van fondsen uit de Gazastrook naar Hamas-gevangenen in de Westelijke Jordaanoever. Bovendien werd de Palestijnse atleet Sameh Fares uit Qalqiliya gevangen genomen voor het overdragen van geld vanuit Qatar naar Hamas om activiteiten te financieren.

Terwijl ISIS-agenten in de Gazastrook blijven doorgaan om Israël aan te vallen met sporadische raketbeschietingen, doet Hamas niets om het te voorkomen. Als je kijkt naar de huidige escalatie, moet het gedrag van de Palestijnse Autoriteit (PA) op zijn best hypocriet lijken: aan de ene kant wil de PA samen met Israël de terroristische wapens en fondsen weghouden vanuit het buitenland naar de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook Strook; en aan de andere kant probeert het om Israël internationaal te boycotten omdat Israël de inspecties op de atleten heeft aangescherpt vanwege veiligheidsredenen.

En dan beschuldigt de PA Israel ervan sport te mengen met politiek, zelfs terwijl de Palestijnen altijd de sport mengen met politiek, en zelfs terrorisme erin gooien. Het waren Palestijnen die 11 Israëlische atleten in München gedood hebben. Sindsdien heeft de de PA routinematig sportevenementen georganiseerd met het verheerlijken van de Palestijnse terroristische "helden" die zichzelf opbliezen in zelfmoordaanslagen en honderden Israëliërs doodden.

Als we eerlijk zijn voor onszelf, zouden we moeten beseffen dat terwijl wij rommelen met boycots en kleine steken naar Israël doen, de Israëli's steeds sterker worden.

Onder onze neuzen is Israël uitgegroeid tot een energie-, hightech-, industriële en agrarische macht. In onze dwaasheid proberen we kleine beschadigingen toe te brengen aan hun hiel en hen te ergeren. We bedriegen onszelf door te denken dat een boycot en internationale politieke afpersing hun posities op een bepaalde kwestie echt zal veranderen. De boycot maakt hen alleen maar efficiënter. Ze vinden simpelweg andere markten voor hun goederen als microchips, wetenschappelijke innovaties, medische hulpmiddelen en geneesmiddelen. De meeste ervan kan de wereld niet meer zonder. Ze zullen ongetwijfeld de volgende veldslagen winnen, zoals ze de poging neersloegen om hen te schorsen bij de FIFA.

Belangrijker nog, we hebben nog niet eens begrepen dat onze inspanningen om Israël te schaden niets zullen verbeteren aan onze eigen situatie; ze maken het alleen nog erger. Onze inspanningen om een boycot op gang te brengen, maakt alleen dat we nog meer lijken op bekrompen en kribbige kinderen die de neus van onze gezichten zouden afsnijden uit wrok. We blijven proberen om hen pijn te doen op manieren die alleen ons zelf pijn doen. En we doen het terwijl we de belangrijkste kwestie verwaarlozen: vredesonderhandelingen, welke feitelijk ons leven zouden moeten verbeteren.

Ons onvermogen om onze toekomst te verbeteren wordt gevoed door desinformatie. Wij denken, omdat het Westen een hekel heeft aan de Joden, dat het daarom ons ook ondersteunt. We zijn tevreden met de kleine successen, zoals Israël af en toe pijn doen in de VN en in andere internationale instellingen, maar zijn we echt bereid onze eigen ogen uit te steken als we bedenken dat de Joden er slechts één verliezen? Zal hun pijn ons beter maken, zelfs als we ons zelf blind voelen?

Voor de Israëli's gaat niet alleen het leven verder, maar gaat het zich ook verbeteren. Onze huidige ellendige situatie is een illustratie van het oude Arabische spreekwoord: "Als de kameel valt, zal hij met vele messen worden opgewacht."

Tijdens de eerste en de tweede intifada hebben de Palestijnse leiders opgeroepen tot een boycot van Israëlische producten en voor de Palestijnen om niet te gaan werken in Israël. Het resultaat was dat we Israëlische producten op de zwarte markt bleven kopen tegen het dubbele van de normale prijs; daar bovenop kwam dat de tienduizenden Palestijnen die in de bouw en op andere terreinen hadden gewerkt, en die de instructies volgden van de PA, hun baan in Israël verloren voor altijd. Sindsdien is een aantal van hen terug, en illegaal geïnfiltreerd, die nu voor de helft van het salaris werken.

Wij deden onszelf pijn: toen de Israëli's zonder Palestijnse arbeiders kwamen, namen ze gewoon buitenlandse werknemers aan, en gingen prefab bouwen en deden andere industriële innovaties. Zo waren wij er verantwoordelijk voor dat tienduizenden Palestijnse families honger kregen, en blijvend honger hebben. Dit is precies het soort catastrofe die wij ​Palestijnen opnieuw over onszelf laten komen als de boycot van goederen uit de nederzettingen succesvol gaat worden. Duizenden, zo niet tienduizenden Palestijnen zullen dan werkloos, hongerig, en rijp voor radicalisering worden. We dromen weer weg in de fantasie dat een wraakzuchtig Westen ons zal steunen om de Joden te schaden, wanneer fabrieken in de nederzettingen nogmaals de Palestijnse arbeiders zullen ontslaan. Israël zal blijven bloeien. Ze hebben al andere markten gevonden.

De reactie op de Palestijnse oproep tot een boycot zal ons opnieuw voor de gek houden, doordat we denken dat we het winnende paard hebben gesteund. In werkelijkheid is er geen enkele basis voor onze tevredenheid: de wereld zal nooit haar rug toekeren naar de Israëlische producten en innovaties, van de flash-drives tot aan de Waze cardiale-slagader vergrotende spiralen en de rest van de ingenieuze uitvindingen die de vrucht zijn van niet alleen een Israël binnen de grenzen van 1967, maar ook van de nederzettingen op de Westoever. We moeten stoppen met naïef te zijn. De wereld zal nooit haar computing en medische en landbouw- en startup-producten opgeven voor ons.

De enige mensen die tevreden zijn met onze oproep tot een boycot zijn de islamisten in Europa. Sinds het geopolitieke beleid is gebaseerd op belangen, werkt de Arabisch-islamitische wereld in het geheim samen met Israël over de gevoelige veiligheidskwesties, terwijl ze ons achter onze rug om uitlachen over onze ineffectieve boycots. Israël heeft handelsovereenkomsten met Arabische landen ter waarde van tientallen miljoenen dollars. Het plakt valse stickers op haar producten, de Arabische landen kennen die en het kan hen niets schelen; de goederen zijn goed, ze kopen ze, ze glimlachen en houden zich rustig.

Door hardnekkig vast te houden aan onze standpunten, spelen we in op Israëlische kaart, waardoor ze echte vredesonderhandelingen met ons kunnen vermijden - de onderhandelingen die Israël zouden verplichten tot het doen van concessies en oprichting van een Palestijnse staat op de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook.

De Israëlische premier wordt momenteel gedragen door een golf van populariteit, omdat hij Mahmoud Abbas heeft uitgenodigd om terug te keren naar de onderhandelingstafel, terwijl de Palestijnse leider dit weigert en handelt uit kleinzieligheid en denkt dat hij Israël gaat beschadigen, maar hij geeft Netanyahu juist wat hij wil.

Mahmoud Abbas is er zich volledig van bewust dat buiten de kleine tactische schade om, hij geen kans heeft om de Israëlische posities te veranderen en transparant politiek te gaan manoeuvreren.

Mahmoud Abbas is bang om naar de Gazastrook te gaan, hij is bang voor Hamas. Als gevolg van de geruchten dat Hamas er zelf aan werkt om een wapenstilstand met Israël te bereiken, dreigt Abbas nu de nationale eenheidsregering te ontbinden.

In maart 2015 heeft de adviseur van Abbas, Mahmoud Habbasch, de Arabieren en de moslims opgeroepen Hamas aan te vallen op de manier waarop de Saoedi's en hun bondgenoten de door Iran gesteunde Houthi-rebellen in Jemen hadden aangevallen. In de tussentijd beschuldigde een hooggeplaatste Hamas official, Salah al-Bardawil, de Palestijnse Autoriteit van de verantwoordelijkheid voor een autobomaanslag gericht tegen het hoofd van Hamas, Ismail Haniyeh.

Dit is niet de manier om een Palestijnse staat op te bouwen. Terwijl we onze duimen draaien, neemt ISIS de macht in de Gazastrook over en vuurt raketten af op Israëlisch grondgebied. Er zijn nu ook cellen met ISIS-agenten op de Westelijke Jordaanoever. Als de dreiging van de radicale islam zich verder uitspreidt over het Midden-Oosten, blijven we trillen en beven, en stellen onmogelijke eisen die de mogelijkheid van de oprichting van een Palestijnse staat op elk moment in de toekomst op nul zal zetten, en missen we weer een kans.

Bassam Tawil is een geleerde gevestigd in het Midden-Oosten.

Bron: Palestinians: More Missed Opportunities