De Washington Post zakt naar het Mondoweiss niveau

10 mei 2015 - door Vic Rosenthal

Karakter moordenaar Ishaan Tharoor.

De gebruikelijke verdachten hebben al weer alles uit de kast gehaald om Israël's nieuwe Minister van Justitie, knessetlid Ayelet Shaked aan te vallen. Daarbij is Shaked een racist genoemd, beschuldigd van het aanzetten tot genocide, zelfs vergeleken met Hitler. Tot voor kort waren dit soort van verbale uitbraken beperkt tot enkele kanalen die dergelijke rioolpraat van Jodenhaat uitten, zoals het Mondoweiss-blog (u kunt hem google'n als u het wenst; ik zal geen links bieden naar dit riool). Maar nu, temidden van de totale afbraak van het gesprek over Israël en Joden, verschijnt het zelfs in de Washington Post.

Het rioolwater wordt doorgegeven door de Post-schrijver Ishaan Tharoor, die linkt naar Mondoweiss en de laster die hij daar vindt herhaalt:

In juli [2014], in een controversiële post op Facebook, gaf het toenmalige lid van de Knesset de tekst door van een artikel van de (overleden) Israëlische schrijver Uri Elitzur, dat verwijst naar Palestijnse kinderen als "kleine slangen". En het leek de massale bestraffing te rechtvaardigen van Palestijnen die onder Israëlische bezetting leven...

Zelfs als dit niet Shaked's eigen woorden waren, is het sentiment opmerkelijk. Het geeft weer wat de critici zeggen dat het Israëlische nationalistische rechts een wijdverspreide intolerantie heeft tegenover de Arabieren in hun midden, die een vijfde deel uitmaken van de Israëlische bevolking.

Shaked's Facebook post werd op een bepaald moment selectief geciteerd door een schrijver genaamd Gideon Resnick, en ging als een virus verder in de linkse blogsfeer door Ali Abunimah van "Electronic Intifada." Shaked heeft gereageerd:

Laten we beginnen met mijn Facebook bericht van 1 juli. Het werd ongeveer 12 jaar geleden geschreven (maar nooit gepubliceerd) door een lieve man, de onlangs heengegane journalist Uri Elitzur. De kern van zijn bericht was dat zodra in een oorlog de ene kant de andere kant van de burgers aanvalt, ze niet langer een morele aanspraak kunnen maken op een speciale status voor hun eigen burgers.

Ga je gang, vraag een Hebreeuws sprekende vriend het voor je te vertalen, en zij zullen bevestigen dat dit het is waar mijn Facebook post over ging. Maar u vindt daar geen spoor van wat er op het Resnick-account staat. Misschien is het zijn eigen onwetendheid van de Hebreeuwse taal. Immers, hij kreeg de tekst van Electronic Intifada, een website die elke dag en elk uur gewijd is aan het lasteren van mijn land.

Alles wat Resnick moest doen om Elitzur's sobere, juridisch getinte discussie te laten klinken als een toespraak van Hitler zelf, was de woorden als kersen uit hun verband te plukken. Een oproep tot het willekeurig doden van kinderen is een vreselijk zaak. Maar wat als de verklaring was dat elk moment dat je onze kinderen aanvalt, je ook je eigen mensen aan hetzelfde lot blootstelt? Nog steeds verontrustend, maar rationeel als je kijkt naar hun civiele bevolking, die actief deelneemt aan hun oorlogs- en terreurinspanningen. Het is geen oproep tot willekeurige moord.

En dit is het. Ze schreef de tekst in kwestie niet, en het roept niet op tot genocide. Zelfs in de Mondoweiss-vertaling is het duidelijk dat met de "kleine slangen" de terroristen zijn bedoeld, en niet de Arabische kinderen. Nu ze zijn overgenomen door een belangrijke krant, doet het verhaal opnieuw de ronde.

Dit betoog gaat niet zozeer over Ayelet Shaked. Die kan zichzelf wel verdedigen. Het gaat meer over de Washington Post, vermoedelijk een serieuze krant, die een journalist betaalt om een aanvallend stuk te schrijven dat volledig gebaseerd is op materiaal dat genomen is van wat een andere Post medewerker, David Bernstein, overtuigd een "haatsite" noemt.

Ishaan Tharoor's techniek om uiting te geven aan zijn politieke vooroordelen is om te linken naar anti-Israël artikelen met zinnen als "sommigen noemen [haar weergaven] extremistisch," of "sommigen hebben [Naftali Bennetts plan voor Palestijnse autonomie] vergeleken met het apartheid-tijdperk van Zuid-Afrika." Dit stelt hem in staat om een volledig vooringenomen stuk te schrijven zonder de auteur te zijn van het vooroordeel.

Er is geen teken in het Post-artikel dat hij een poging gedaan heeft om Shaked te benaderen, of iemand die met haar in verbinding staat. In feite kan ongeveer alles wat in zijn stuk staat worden gevonden in het Mondoweiss artikel waarnaar hij verwijst. Dit is nauwelijks bloggen, en nog veel minder journalistiek.

Tharoor is Yale afgestudeerd en de zoon van de prominente Indiase politicus en schrijver Shashi Tharoor en NYU geesteswetenschappen professor Tilottama Mukherji. Hij lijkt een leuk leven te hebben geleid als journalist met het schrijven van stukken in de Times en Washington Post. Vele echte journalisten zouden iemand willen vermoorden voor zo'n baan.

Maar hier is het beste deel uit een Indiase publicatie:

[Tharoor] ...is echter een gefrustreerde en slordige schrijver met weinig ethische normen in de Engelstalige media in India. Hij vreest ook dat de mainstream particuliere media in het land dezelfde sensatie oppakt van enigszins inhoudsloze trucs van hun tegenhangers in de VS.

Ik veronderstel dat het gaat om iemand die hem kent.

***

Update [10 mei]: Oorspronkelijk noemde ik de Mondoweiss vertaling 'tendentieus'. Ik heb net het woord verwijderd. Ik lees nauwkeurig de oorspronkelijke Hebreeuwse tekst en kan de vertaler voor de preciesie complimenteren. Ik vertaalde de laatste twee alinea's die niet waren opgenomen in de versie van Mondoweiss voor mezelf. Hier is het hele verhaal, met het deel over de "slangen" benadrukt. Lees het en trek dan uw eigen conclusies:

Het Palestijnse volk heeft ons de oorlog verklaard, en we moeten reageren met oorlog. Niet een operatie, niet een traag voortbewegende operatie, niet een met lage-intensiteit, niet een gecontroleerde escalatie, geen vernietiging van de terreur-infrastructuur, geen gerichte aanslagen. Genoeg van die indirecte verwijzingen. Dit is een oorlog. Woorden hebben betekenissen. Dit is een oorlog. Het is geen strijd tegen het terrorisme, en geen oorlog tegen extremisten, en zelfs geen oorlog tegen de Palestijnse Autoriteit. Dit zijn ook vormen om de werkelijkheid te vermijden. Dit is een oorlog tussen twee volken. Wie is de vijand? Het Palestijnse volk. Waarom? Vraag het hen, ze zijn het begonnen.

Ik weet niet waarom het zo moeilijk voor ons is om de werkelijkheid te definiëren met eenvoudige woorden in de taal ons ter beschikking staat. Waarom hebben we te maken met telkens een nieuwe naam voor oorlog om de andere week, alleen maar om te voorkomen haar bij die naam te noemen? Wat is er zo gruwelijk aan om te begrijpen dat het hele Palestijnse volk de vijand is? Elke oorlog is tussen twee volkeren, en in elke oorlog is het een volk dat de oorlog begon, en dat hele volk is de vijand. Een verklaring van oorlog is geen oorlogsmisdaad. Reageren met oorlog is het zeker niet. Noch is dat het gebruik van het woord "oorlog", noch een duidelijke definitie wie de vijand is. Daarentegen: de moraal van oorlog (ja, er is zo iets) is gebaseerd op de veronderstelling dat er oorlogen in deze wereld zijn, en dat die oorlog niet de normale stand van zaken is, en dat in oorlogen de vijand meestal met een heel volk is, waaronder haar ouderen, de vrouwen, zijn steden en zijn dorpen, zijn bezittingen en zijn infrastructuur.

En de moraal van oorlog weet dat het niet mogelijk is om zich te onthouden van het kwetsen van vijandelijke burgers. Het veroordeelt niet de Britse luchtmacht die de Duitse stad Dresden gebombardeerd heeft en volledig verwoestte. Of de Amerikaanse vliegtuigen die de steden van Polen vernietigden, en de helft van Boedapest, plaatsen waarvan de ellendige bewoners nooit iets tegen Amerika hadden gedaan, maar wat moest worden vernietigd om de oorlog te winnen tegen het kwaad. De moraal van oorlog vereist niet dat Rusland zal worden berecht, hoewel het steden en buurten in Tsjetsjenië vernietigde met bommen. Het veroordeelt niet de VN-vredeshandhavingsstrijdkrachten voor het doden van honderden burgers in Angola, noch de NAVO-troepen die Milosevic' Belgrado gebombardeerd hebben, een stad met een miljoen burgers, ouderen, baby's, vrouwen en kinderen. De moraal van oorlog aanvaardt het als in principe juist, niet alleen politiek, wat Amerika heeft gedaan in Afghanistan, met inbegrip van de massale bombardementen van bevolkte plaatsen, met inbegrip van het creëren van een vluchtelingstroom van honderdenduizenden mensen die ontsnapten aan de verschrikkingen van de oorlog, waarvan duizenden geen huis meer hebben om terug te keren.

En in onze oorlog is dit zevenvoudig meer waar, want de vijandelijke soldaten verbergen zich onder de bevolking, en het is alleen door middel van hun steun dat ze deze oorlog kunnen vechten. Achter elke terrorist staan tientallen mannen en vrouwen, zonder wie men niet aan terrorisme zou kunnen deelnemen. De spelers in deze oorlog zijn degenen die daartoe aanzetten in de moskeeën, in de moorddadige onderwijsprogramma's voor scholen, die onderdak geven, die zorgen voor voertuigen, en al degenen die hen eer geven met hun morele steun. Ze zijn allemaal vijandelijke strijders, en hun bloed zal op hun eigen hoofd komen. Dit omvat ook de moeders van de martelaren, die hen naar de hel sturen met bloemen en kussen. Zij moeten hun zonen volgen, niets zou rechtvaardiger zijn. Ze moeten gaan, evenals de fysieke huizen waarin zij de slangen grootgebracht hebben. Anders zullen er nog meer kleine slangen worden groot gebracht.

Deze week er zijn vieringen van rouw en eer in twee huizen van twee zelfmoord-moordenaars. Ik veronderstel dat zij de rouwtenten opstellen, en dat alle notabelen van de stad komen ter ere van de moeder en de vader die deze duivel grootbrachten. Deze twee huizen moeten worden gebombardeerd vanuit de lucht, hen vernietigen en doden. En het moet worden aangekondigd dat van nu af aan wij hetzelfde doen met elk huis van elke martelaar. Niets is gewoner dan dit, en het lijkt erop dat er niets efficiënter is dan dit. Elke zelfmoord (bommer) moet weten dat hij met zichzelf ook zijn ouders, zijn huis, en sommige van zijn buren meeneemt. Elke um Jihad (de bijnaam van een vrouw die verschillende zelfmoord-aanslagers grootbracht; letterlijk "moeder van jihad"), elke heldin die haar zoon naar de hel stuurt, moet weten dat ze met hem meegaat. Samen met het huis en alles daarin.

Moorden kunnen niet speciaal gericht zijn. Dat is hoe het gaat in de oorlog. Wat doelwit is, doodt niet; en wat doodt, is geen doelwit.

[מה שממוקד לא מסכל ומה שמסכל לא ממוקד]. Wij begonnen deze haatdragende oorlog niet en wij kunnen hem niet beëindigen. De sleutels van een staakt-het-vuren ligt in de handen van het Palestijnse volk. Wij kunnen alleen hun vingers verschroeien totdat ze die willen gebruiken.

De zin moet duidelijk zijn voor iedereen die Engels of Hebreeuws kan lezen. Dit is niet een oproep tot genocide, het is een realistische inschatting van de lelijke aard van oorlog. In het bijzonder zijn het de "slangen" waarnaar hij verwijst als de plegers van zelfmoordaanslagen. Hij spreekt niet over de moord op kinderen. Hij stelt liever voor de ouders te weerhouden hun kinderen tot moordenaars maken.

Update [1049 IDT]: The Jewish Press verslagen die

Ayelet Shaked (Bayit Yehudi) is full-time beveiliging toegewezen en gewapende bewakers door de Knesset beveiligingsafdeling, na het aanzetten en de bedreigingen door Israëlische linksisten, die werden gepost op de sociale media, aldus Galei Tzahal.

Bron: Abu Yehuda | A blog about the struggle to keep the Jewish state