De Iraanse onderhandelingen die nooit een eind krijgen

De onderhandelingen zullen slechts eindigen met een kernproef.

28 juni 2015 - Daniel Greenfield

Het is heel goed mogelijk dat het niet uitmaakt hoeveel concessies Obama ook doet, er nooit een definitief akkoord met Iran zal komen. De termijnen zijn reeds zo vaak verlengd, dat het enige betrouwbare ding in de onderhandelingen is, dat ergens in de buurt van het einde de onderhandelaars zullen verklaren dat zij dichtbij een deal zijn gekomen en dan de voorheen uiterste datum wat meer opschuiven. En dan nog weer een keer.

Er is op dit moment onenigheid over de laatste overeenkomst over de overeengekomen termijn van verlenging. Als u dat verwarrend vindt, dat doet iedereen het.

Volgens de Britse minister van buitenlandse zaken zijn er "een aantal verschillende gebieden waar wij nog steeds grote verschillen hebben in interpretatie en detaillering van wat in Lausanne afgesproken is."

We zijn niet langer aan het onderhandelen over de kwestie; in plaats daarvan zijn we aan het onderhandelen over de onderhandelingen. De laatste poging van de PLO om met Israël te onderhandelen is geklapt over het onderhandelingsmandaat in de fase van de onderhandelingen, dat de Israëlische verzoenings-voor-onderhandelingen onvoldoende geacht werd door de PLO en John Kerry om hen te verzoenen.

Obama zal de Iraniërs nog meer concessies moeten bieden, over en onder de tafel door, om met hen te kunnen onderhandelen over de onderhandelingen. Irans nucleaire werk in het verleden zal niet worden bekeken, en nu moeten zelfs de nucleaire inspecties van de tafel. In dit tempo zo doorgaan, en we zullen spoedig onderhandelen over hoeveel bommen Iran mag krijgen, hoeveel bommen het mag gebruiken en vervolgens hoeveel landen mogen worden getroffen.

Wij zijn al uit een overeenkomst gestapt die gesloten over Iran's nucleaire programma om het tijdelijk te vertragen, naar een waarschijnlijke korte termijn overeenkomst met verlichting van de sancties zonder inspecties. Obama heeft een militaire oplossing officieel ontkent, dus het enige ding voor Iran om nog te onderhandelen is dat het van de meeste sancties wordt vrijgesteld zonder wat dan ook feitelijk toe te geven wat er nog iets toe doet.

En elke keer dat het erop lijkt dat er vooruitgang is geboekt, geeft de opperste leider een knipoog en trekt het tapijt onder Kerry's voeten weg. Iedereen, van de Vietcong via de Sandinisten naar Assad heeft geleerd hoe makkelijk dat is, dus hoe meer we toegeven, des te meer Iran eist. De onderhandelingen naderen de finish en lopen vervolgens vast.

Of zoals een anonieme ambtenaar het uitdrukte: "Het voelt alsof we nog niet eens tot de technische problemen naderen en we dan zelfs al een aantal teruggaan."

Maar dat is typisch voor het Midden-Oosten waar geen overeenkomst definitief is en onderhandelingen slechts een middel zijn om de temperatuur aan de andere kant op te nemen terwijl ze wachten. Overeenkomsten zijn geen plechtige regelingen, ze zijn een theatraal toneel. Wat wij absoluut serieus zien, bekijken zij als een klucht.

De Iraanse onderhandelingen met een vriendelijk lakei, die zich terugtrekt op het laatste moment, en een dictator achter de schermen, die het hele geval hekelt als een herhaling van het rampzalige Israël-PLO vredeproces dat zich in- en uitschakelde gedurende decennia zonder een werkelijke vrede of zelfs maar een proces daartoe.

Het enige doel van deze onderhandelingen is concessies uitpakken zonder daadwerkelijk iets in ruil te geven. Talloze voorlopige overeenkomsten kunnen worden onderhandeld, maar er zal geen definitieve overeenkomst tot stand komen. Het hele proces is uitgevoerd met misleidende claims van succes door de westelijke onderhandelaars. De terroristische leiders vertellen hun eigen mensen dat ze de ongelovigen zullen vernietigen, maar dit wordt afgedaan als het "kalmeren van de hardliners" door onze eigen onderhandelaars, die wanhopig investeren in hun eigen geloofwaardigheid.

Hoe meer Iran verder handelt, hoe meer zijn de onderhandelaars gedwongen om de de omvang van de ramp fout te interpreteren om de onderhandelingen gaande te houden. De Iraniërs liegen tegen de onderhandelaars. De onderhandelaars liegen naar ons toe. De Iraniërs herroepen dan de mogelijke concessies die ze als aas de onderhandelaars voorhielden, en de onderhandelaars trekken de haren uit hun hoofd en beloven ons dat de hele zaak zal worden verrekend in een verlenging.

Natuurlijk de enige manier dat er wat feitelijk wat dan ook zal moeten worden verrekend, is dat Iran nucleaire wapens krijgt.

De onderhandelingen zijn gewoon een hulpmiddel voor het verkrijgen van contant geld en het verslijten van de zenuwen en de geestelijke gezondheid van het westen. Na voldoende jarenlange doelloze onderhandelingen, zal een werkelijke Iraanse atoombom gewoon een opluchting lijken. De waarschuwingen van Netanyahu en de Republikeinen zullen genegeerd worden, omdat de verzoeners die de sancties beloofden en ons vervolgens verzekerden dat de sancties het nucleaire programma van Iran zou stoppen en dat Iran niet eens wapens wil, met de hand op het hart gaan zweren dat Iran eigenlijk de kernwapens, waarvan ze bezwoer die niet te willen krijgen, nooit zullen gaan gebruiken.

De Obama-retoriek is al aan het kantelen in die richting. Iran is een rationele acteur, zo dringt hij aan. En natuurlijk is het dat. Maar wat is rationeel door de normen van een theocratie heen die gelooft dat het leidt naar een tijdperk van opperste sjiitische regels op aarde. Dat kan verschillen van de redelijke normen voor een progressieveling die gelooft dat hij leidt naar een tijdperk van opperste liberale regels op aarde. En noch Obama noch de Opperste Leider zijn elk goed getest op het vermijden van magisch denken en begrijpen dat woorden iets betekenen.

Irans apocalyptische theologie en machtsspelletjes vereisen een vernietiging. Obama heeft ervoor gekozen om het raketprogramma te negeren met te geloven dat een land dat zwemt in olie een civiel nucleair programma nodig heeft.

En toen hij dit genegeerd had, was het gemakkelijk om niet te gaan zweten over de kleine dingen.

Net als de PLO heeft Iran gereageerd op de onderhandelingen door het geweld te laten escaleren, met inbeslagneming van delen van Jemen, het lastig vallen van schepen in de internationale wateren en door steeds flagranter worden in haar verzet tegen Amerika. Maar dat is hoe dictators, zelfs buiten het Midden-Oosten, reageren op verzoening. Geen enkel regime dat is gebaseerd op kracht, kan hoe dan ook een eventuele zwakte laten zien, anders dan een uiting van impotentie van de vijand.

Vredesonderhandelingen met terroristen is terrorisme via een andere weg. De onderhandelingen zijn een uiting van zwakte, die de regio destabiliseert. En zelfs wanneer zij slagen in hun doel van het splitsen van de veronderstelde gematigden van de hardliners, hebben de hardliners de neiging te winnen, en alles nog erger is dan voorheen. Maar de gematigden zijn meestal gewoon hardliners bekleed met een universiteitsgraad.

Toen Obama aankondigde dat er geen militaire oplossing was voor het nucleaire programma van Iran, verklaarde hij hardop dat hij het programma niet zou stoppen en dat de onderhandelingen een gezicht-reddende maatregel was. De erkenning kwam nadat Obama weigerde om Iraanse aanvallen op de scheepvaart van de Perzische Golf te stoppen.

Obama verwacht dat Iran hem zal gerieven met een zinloze overeenkomst, waarmee hij voor de camera's kan pronken, maar de Iraanse leiders in het theater van de diplomatie begrijpen het beter dan hij het doet. Hun doel is om de Verenigde Staten te vernederen en om aan hun eigen dissidenten en de regio te laten zien dat Amerika hen niet kan beschermen. En dat is het echte doel van deze langdurige en zinloze onderhandelingen.

Het is heel goed mogelijk dat er nooit een overeenkomst zal komen. Dat Iran Obama zal dwingen talloze concessies te gaan doen, niet alleen over de sancties of het nucleaire programma, maar ook over zijn aanwezigheid in Jemen en Irak, zoals hij al lijkt te hebben gedaan, met de belofte van een definitief akkoord dat er nooit zal komen.

Obama's wens van een deal met Iran heeft hem niet alleen gedwongen om zich in te houden met de sancties en de vernietiging, maar ook in de regionale dominantie. Na alle prestige die hij heeft geïnvesteerd in de onderhandelingen, kan hij niet toestaan dat die in elkaar zakken.

De onderhandelingen zullen zich eindeloos door slepen, totdat een nucleaire bom op TV te zien is, compleet met de gezangen van "Dood aan Amerika". En de verzoeners die ons hierin gebracht hebben, zullen ons verzekeren dat ze dit niet werkelijk menen.

Bron: The Iranian Negotiations That Never End | Frontpage Mag