Michael Oren: de Amerikaanse alliantie aan flarden, en Israël staat alleen

Op de vraag of mensen terug kunnen kijken op deze periode als de laatste dagen voordat Israël wordt weggevaagd, reageert de MK-diplomaat-historicus: 'Het is al eerder gebeurd in de geschiedenis, nietwaar?'

Door David Horovitz - 18 juni 2015

Michael Oren, de Israëlische ambassadeur bij de Verenigde Staten in 2009-2013, koos ervoor om zijn boek uit te geven over die periode in Washington met de pakkende titel "Ally". Maar deze nieuwe memoires - een ongekend geval van een voormalig ambtenaar die dit zo snel kon schrijven, met soms intieme onthullingen over acuut gevoelige kernpunten - beschrijft helemaal geen bondgenoot.

De in de VS geboren voormalig diplomaat, is nu lid van de Knesset voor de Kulanu partij, en merkt in zijn voorwoord op dat de Hebreeuwse term voor "bondgenoot" is ben brit -letterlijk 'de zoon van het verbond'. En wat hij documenteert is eigenlijk het overtreden van een verbond, de ineenstorting van een alliantie - een geaccumuleerde stroom van verlating van Israël door de Obama-regering, en vooral door de president zelf.

Het is een aanklacht, en het is niet verwonderlijk dat de regering zich heeft gehaast om het te ontkennen, en wat meer verrassend is, is dat Oren's eigen partijleider Moshe Kahlon zich heeft gehaast om Kulanu ervan te distantiëren.

Oren's stijl is niet prikkelbaar of melodramatisch. In feite schrijft hij in het algemeen met ingetogen toon, met een afgemeten gevoel van perspectief, zoals je zou verwachten van een best-selling historicus. Dus als hij opmerkt, zoals hij doet aan het einde van het boek, dat in de afgelopen zomer de Israël-Hamas oorlog "aspecten ervan liet zien dat de Amerikaans-Israëlische alliantie aan flarden lag," je hem serieus moet nemen, en je je zorgen moet maken.

En als je leest dat Washington er meedogenloos aan werkte om een militaire optie voor Israël te vernietigen, meer speciaal in 2012 - misschien wel het laatste moment waarop Israël effectief zou kunnen hebben intervenieren om Iran te dwarsbomen voor de bom (hoewel Oren dit niet bevestigde) - voel je hoe hij het lege gevoel laat zien van premier Benjamin Netanyahu's eindeloze verklaringen dat Israël alleen zal staan, wanneer het nodig is om een nucleair Iran te stoppen. En je registreert de pragmatische politiek van een verbroken relatie met onze belangrijkste verdediger, met al zijn grimmige gevolgen - de breuk die Israel kwetsbaar maakt voor een steeds sterker islamitisch regime dat openlijk naar onze vernietiging streeft.

Gedurende een uur besprak Oren in zijn Knesset-kantoor op maandag zijn boek met The Times of Israel, en werkte een aantal belangrijke gebieden uit, waardoor zijn schildering van de betrekkingen met de regering-Obama en de gevolgen voor Israël in zijn strijd om te overleven, vaak steeds verontrustender werden. Zozeer zelfs, dat ik mijzelf hoorde vragen aan Oren: "Gaan mensen over een paar jaar terugkijken en zeggen: Dit is waar ze het over hadden in Israël toen Iran de bom kreeg en ze werden uitgeroeid?"

Wat was zijn sombere antwoord?: "Het is al eerder gebeurd in de geschiedenis, nietwaar?"

Oren lachte toen nogal bitter, en merkte op: "Het hele gesprek is hier erg deprimerend."

En hoe.

The Times van Israël: Je noemt het boek "Ally", maar het centrale thema is het ongelooflijk problematische presidentschap van Obama, op zijn zachtst gezegd, naar Israël toe.

Het centrale thema van het boek gaat over iemand die opgroeit in Amerika, houdt van Amerika, maar een blijvende passie heeft voor Israël en het Joodse volk. Met dromen van een dag dat de brug tussen deze twee landen waarvan hij houdt, daadwerkelijk een brug zal worden, maar gebeurt dat gedurende een periode van een bijna ongekende uitdaging in die relaties?

Obama is de ene uitdaging. De pers is de andere uitdaging. De Amerikaanse Joodse gemeenschap is weer een andere uitdaging. Wat is een uitdaging? Er zijn objectieve uitdagingen. Er is een Amerika dat begint in 2009 met de diepten van de ergste financiële crisis sinds de Grote Depressie. Daar is een Amerika dat naar beneden wordt gezogen in een politieke polarisatie, zoals ze nog nooit hebben meegemaakt. Niets kan voor elkaar worden gekregen. Daar is een Amerika dat getraumatiseerd is door twee oorlogen in het Midden-Oosten, uitgeput. Het maakt dat ze niets willen horen over het Midden-Oosten. Men is ziek van ons, het wil naar huis gaan. Dat soort uitdaging. Om niets meer te horen van wat er gaande is hier. Dan ontrafelt zich het hele Midden-Oosten. Egypte heeft niet één, maar twee gewelddadige revoluties. Syrië en Irak hebben ophouden om te bestaan. Het vredesproces zit op een doodlopende weg. Abbas zal niet met ons spreken voor het grootste deel van die periode. Van alles is er aan de hand, plus wat andere kwesties: Vrouwen van de Muur, mensen die spugen naar de vrouwen. Al deze dingen gebeuren in een zeer korte periode van tijd.

Maakte u aantekeningen iedere avond?

Ik ben geen dagboekschrijver, maar toen ik in deze baan stapte kreeg ik van mijn vrouw Sally een heel mooi dagboek. Ze zei: Je zult een paar dingen willen noteren. En ik kwam terug van mijn eerste ontmoeting met Obama in mei 2009 en ik dacht: "Wow, dat was interessant. Laat ik beginnen met het noteren van een paar dingen." Toen werd het een werkelijke dagboek. Ik heb er nooit iets wat geheim was in geschreven, maar ik schreef over gesprekken en observaties. Sommige ervan zijn erg grappig. Bijvoorbeeld als (de toenmalige Witte Huis stafchef) Rahm Emanuel me om 2 uur in de morgen belt en zegt: "Ik hou niet van die verdomde shit," en ik heb niets anders tegen hem gezegd dan: "Ik houd ook niet van deze verdomde shit". En zo gaat het door, ik draai me om en schreef dit. Ik dacht: het is zo grappig. Zo interessant. Maar het is ook zeer onthullend.

Er is een tendens om dit boek in zwart-wit termen neer te zetten, maar zo was het niet. Ik had een uitstekende relatie met een heleboel mensen in de regering. Veel mensen in de regering waren lieve vrienden van de staat Israël. Iemand als Tom Nides, de adjunct-secretaris van staat, een joodse man, erg grappige vent en ik citeer hem in het boek: Nadat de UNESCO een Palestijnse staat erkent (in 2011), belt hij me en zegt, de manier waarop ze het doen in Washington, je weet wel, "Je wilt niet het verdomde UNESCO afsnijden. Ze verdomd leren de verdomde Holocaust. "Want dat is de manier waarop ze praten in Washington. Dat is al aangehaald als een voorbeeld van een anti-Israël voorliefde voor Tom Nides. Het is niet anders. Dat is de manier waarop ze praten. We hadden een kwestie over de UNESCO. We hadden een ernstig probleem met de UNESCO. Ik kwam terug en denk, dat was een raar gesprek. Laat ik dat opschrijven.

Is er een precedent voor een boek van een ambassadeur die dicht bij het einde van zijn termijn zit?

Nee, ik drong er bij uitgever 'Random House' op aan om het in juni uit te brengen. Ze wilden het veel later uitbrengen. Luister, we zitten op een cruciaal moment. We zijn nu op het cruciale moment met de kwestie Iran, en het is erg belangrijk om bepaalde verslagen in orde te hebben als we gaan naar wat een noodlottige periode voor de staat Israël zou zijn.

Werd er materiaal uitgenomen toen het hier werd beoordeeld door de verschillende officiële instanties?

Het onderging vele reviews. Naast al deze verschillende reviews had je de goedkeuring nodig van het "interministerieel comité," dat eigenlijk een kantoor is in het kabinet van de minister-president. Het probleem is, dat toen de regering viel, er geen ministers waren, dus ook geen ministers in de interministeriële commissie. En ik had een juni-deadline die ik wilde halen, en het was erg moeilijk. Op het einde was die commissie geweldig. Iedereen werkte mee - de militaire censor, het ministerie van Defensie, het ministerie van Buitenlandse Zaken, de Mossad - ze waren geweldig. Er waren dingen die ze eruit haalden, maar alles wat ze er uithaalden had een reden - die ik niet per se hoeft te begrijpen, totdat ik met hen samen zat. En toen waren er dingen waarvan ik in staat was hen te overtuigen ze erin te houden.

U zegt al vroeg dat deze bondgenoten in gevaar kwamen om uit elkaar te drijven en u denkt dat u kunt helpen om dat te voorkomen. Maar de inhoud van het boek is een opeenstapeling van ontzetting en angst over de regering en de president en hun behandeling van Israël. U noemt het boek "Ally", maar u hebt de mislukking van een alliantie gedocumenteerd, die hopelijk niet voor altijd is. Het is wat het is. Dat is hoe het leest. Na slechts een jaar in de baan, vertelt u over de absurditeit van Rahm Emanuel die aan Charlie Rose vertelt dat Obama en Netanyahu "vrienden" zijn met een zeer goede eerlijke constructieve relatie. Dat was slechts na een jaar, terwijl u weet dat het absurd is.

Ik werd verrast (lacht).

Ja, dat is mijn punt. Na slechts een jaar hebt u al aangegeven hoe haaks die bewering staat op uw kennis van hoe de dingen werkelijk zijn. En het wordt alleen maar erger vanaf daar. Slechts na een jaar was u al verbaasd dat iemand zoiets kon beweren. Nietwaar?

Umm hmm (lacht). Is dat een vraag?

Het is echt een verontrustend boek. U documenteerde - u beschrijft het; u bent de ambassadeur - een presidentschap dat zo verkeerd is en zo steeds meer problematischer voor Israël. U spreekt over een Amerika dat zich wil terugtrekken uit het Midden-Oosten. Ik denk dat de ergste kritiek de lijn is over hoe deze regering in onderhandeling is met Iran, in het geheim, over een kwestie van existentieel belang voor Israël ... (Oren schrijft in het boek: "Het meeste storend voor mij persoonlijk was het besef dat onze naaste bondgenoot onze dodelijkste vijand had gesmeekt over een existentiële kwestie zonder ons ook maar te informeren.")

Gedurende zeven maanden achter onze rug langs.

Nogmaals, het boek is genoemd "Ally", maar het is niet de documentatie van een alliantie. Het is de documentatie van het falen van een alliantie.

Het is een harteschreew, dat is wat het is, want een alliantie moet beter zijn, veel beter dan het is.

Ik ga dit gesprek ergens mee naar toe nemen. Je hoeft er niets van te gebruiken. We hebben beiden hier vrijwel dezelfde hoeveelheid tijd gewoond. Ik ben ouder dan u. Ik was hier 40 jaar. Ik heb veel verschillende dingen gedaan in Israël ... Ik dacht dat ik dit land kende voordat ik hier was. Ik kwam hier en vond uit dat ik niets wist.

Dit (Knesset) gebouw?

(Lacht). Dit gebouw is Israël. Ik zal je vertellen over drie gesprekken die ik op een dag, afgelopen donderdag, hield.

Iedereen die op welke manier dan ook deze kleine parel van de-mocratie in gevaar zou willen brengen, met al zijn gekte, is roekeloos en ondank-baar over wat we hier hebben

Ik ging naar een discussie in de constitutionele commissie over de vraag of de Staat Israël subsidies en voordelen zou moeten geven voor industrie binnen het Gaza ontwikkelingsgebied. Dat is gedefinieerd als zeven kilometer van de grens. Lijkt een open en duidelijk geval. Natuurlijk kun je hen bevoordelen. Deze jongens hebben onder granaatvuur gelegen. Al deze verschillende NGO's presenteren zich en ze zeggen: "Wacht even. Als u voordelen geeft aan het Gaza-gebied, gaat mijn fabriek in Eilat sluiten en mijn fabriek in Afula gaat ook sluiten. "Krijgt een persoon die een fabriek bezit in Sderot, maar woont in Tel Aviv ook die voordelen? Wat gebeurt er als u eigenaar bent van een fabriek die 7 kilometer en 2 meter van Gaza ligt? Het was een fascinerend debat, waarbij deze NGO's in interactie waren met de gekozen officials.

Toen ging ik naar een lobby voor een Arabische Boekenweek. Er is geen Arabische Boekenweek. Ik voel sterk daarvoor. Ik was daar met een Knessetlid van Meretz en andere Arabische Knesset-leden. Er was een panel. Er zijn Arabieren daar, vrouwen met een hoofdbedekking. Sommige schrijvers. En het hele gesprek gaat in het Hebreeuws (lacht). Dit is Israel.

Dan ga ik naar een enorme partijvergadering, bijgewoond door mensen uit Meretz, Likud, Yesh Atid, mijn partij, voor het opleiden van het jonge Israëlische mensen over transgenderisme. Er waren misschien 100 transgender jonge kinderen daar.

Nu, dit alles gebeurt ongeveer twee uur rijden van ISIS. Denk erover na. Er waren twee buitengewone dingen: Een, dit gebeurt twee uur rijden van ISIS. En twee, ik ben waarschijnlijk de enige persoon in de kamer die denkt dat dit buitengewoon is. Ik weet zeker dat ik de enige ben die dat denkt, "#@$%^[vloek], dit gebeurt hier!"

Iedereen die op welke manier dan ook deze kleine parel van democratie in gevaar zou willen brengen, met al zijn gekte, is roekeloos en ondankbaar over wat we hier hebben. Er is een enorm gebrek aan waardering voor wat we hier hebben bereikt. Dat betekent niet dat we geen fouten maken. Wij maken enorme fouten. Maar zo onvervangbaar als de Verenigde Staten is voor Israël als de ultieme bondgenoot, zo zijn wij een ultieme bondgenoot voor de Verenigde Staten. Je zult niets iets (anders) als dit hier vinden. Er is veel gepraat in dit boek over het feit van de juiste kant van de geschiedenis. Geschiedkundigen gaan de andere kant op. Er is geen Irak. Er is geen Syrië meer. En deze alliantie is cruciaal voor de Midden-Oosten-stabiliteit. Evenals voor het Midden-Oosten is de stabiliteit van cruciaal belang voor de wereld. Ik geloof dat echt.

Begrijp me niet verkeerd. Je kunt meningsverschillen hebben. De regering-Obama was problematisch vanwege hun kijk op de wereld: ongekende steun voor de Palestijnen. Verzoenen met wat Obama de islamitische wereld noemt; ook de keuze van het woord is al interessant. En uitreiken naar: verzoenen met Iran. Vanuit het nemen en geven. Je ziet dat vanaf het begin. Hij komt in functie en gaat naar Iran.

Maar het (de regering) is ook problematisch omdat het Witte Huis de twee kernbeginselen van de alliantie heeft verworpen, wat "geen verrassing" was en "zonder daglicht". Obama zei: Ik zet het in het daglicht. En gaat over tot het daglicht, zet het in een publiek daglicht. En is dan verbaasd. Ik kreeg te horen dat bij de vorige regeringen - ik ga dan terug naar Clinton - we altijd vooraf kopieën hebben gegeven van belangrijke politieke speeches. De Caïro-speech (die Obama gaf in 2009) werd twee keer zo lang als de eerste Inwijdingstoespraak. Het ging over zaken die van vitaal belang waren voor onze veiligheid. We hadden nooit enig inzicht daarin.

Hoe bedreigd zijn we? Mijn indruk, uit het boek, is dat de zomer of herfst van 2012 het de laatste Israëlische kans was om militair in te grijpen tegen Iran.< /p>

Ik weet dat niet, als een feit. Echt niet. Ik wist het niet als een feit toen.

Hoe worden we bedreigd door Iran vanwege de regering-Obama? Je zegt dat niemand zou willen dat deze parel in gevaar zal brengen. Maar dat is wat al is gebeurd, is het niet?

Het is gebeurd.

Het goede nieuws is dat Amerika niet alleen de regering is, zoals u weet. Amerika is Amerika. Amerika is het Congres. Mijn grootste angst is niet de regering-Obama. Ik ben diep bezorgd over de toekomst van de Democratische Partij, met een progressieve vleugel op de achtergrond. Ik denk dat we veel meer moeten doen om ons uit te strekken naar die progressieve vleugel. Ik zou graag zien dat de leden van de progressieve vleugel van de Democratische Partij in een vergadering zitten op een dag. Ik denk dat ze zouden worden weggeblazen.

Waarover, de transgender-kwestie of de Arabische Boekenweek?

Een van beide. Een van beide. Hallo ?!

(Senator) Lindsey Graham is hier al vele malen geweest en hij is een oude vriend, maar hij is nooit in de Knesset geweest. Ik nam hem mee naar de Knesset. Hij was hier nog net iets meer dan een week geleden. Ik nam hem mee naar een plenaire sessie. Ik zette hem neer en wat was het onderwerp? Je kan dit niet maken. Homofobie in de gezondheidszorg. Hij kijkt naar een Arabische christelijke vrouw daar die een toespraak gaf, en hij keek naar een Druze die opstond en een toespraak gaf over homofobie in de gezondheidszorg. Er zijn mensen die tegen elkaar schreeuwen. De bedoeling was een twee-minuten bezoek, maar ik kon hem daar niet wegkrijgen. Hij was gefascineerd, kon niet geloven dat dit gebeurde. Dit is de reden waarom ik praat over het leren van Israël op een andere manier. De mensen weten het niet. Dit is ook ons falen. Mensen weten niets van ons.

Laten we terug gaan naar de vraag over de Verenigde Staten en het gevaar (waar we voor staan). We zijn in gevaar, maar we zijn niet de enigen. Veel mensen denken dat ze bedreigd worden hierdoor. De ironie is, zoals ik al gezegd hebt in het boek, dat Obama zich inzet om Arabieren en Israëli's dichter bij elkaar te brengen door middel van vrede. Hij doet het niet. Hij bracht ons dichter bij elkaar, maar niet door middel van vrede. Hij bracht ons samen door onze gemeenschappelijke bezorgdheid over zijn beleid. Onze relatie met de Golfstaten is waarschijnlijk 'closer' dan op welk moment van ons bestaan dan ook, als gevolg daarvan. We leven in een enorm gevaarlijke tijd.

Mijn conclusie uit uw boek is dat Amerika heeft voorkomen dat Israël maatregelen zou nemen om Iran te stoppen tot nu toe, en niet van plan is om zelf actie te nemen.

(Over de non-interventie Israël) kan ik niets zeggen wat zeker is. Er kunnen ook andere factoren zijn.

U schrijft over Washingtons "vernietiging" van de militaire optie van Israël.

Ik weet het niet. Ik was niet bekend met dat besluitvormingsproces.

Ze gaan niet om geweld te gebruiken tegen Iran. Dat is zeker.

Nou, er was een discussie of Obama ooit geweld zou gebruiken. En ik trok bepaalde conclusies (in het boek) over de voorwaarden waaronder dat zou kunnen. Maar in de zomer van 2012 had je de grote (Israëlische) figuren (die aandringen geen aanval op Iran te doen) - zoals Meir Dagan; Gabi Ashkenazi. Shimon Peres zei: "Als de president zegt dat hij niet bluft, bluft hij niet." Nu, in een recent interview met Ilana Dayan, zegt Obama dat er in principe geen militaire optie is. Wat moeten we daarover zeggen?

De 'bottomline' is dat de dag waarop Obama niet optrad tegen de Syriërs (voor het gebruik van chemische wapens in 2013,) en de Syriërs zich niet hielden aan "rode lijn", dat was de dag dat het debat (over de vraag of Obama serieus was over zijn militaire optie tegen Iran) hier stopte. Heb je dat gezien? Gestopt. Dood. En iedereen was stil. Een griezelige stilte. Iedereen begreep op dat moment dat er geen optie is, dat we op ons zelf stonden.

Voor mij is dat een verfrissend zionistisch ogenblik. We beseffen nu dat we op onszelf staan. Het is een ander onderwerp, maar ik heb iets over een regionale vredesconferentie met de gematigde Arabische landen waar iedereen het hier over heeft, bepaalde partijen. Voor mij is het weglopen van wat ik geloof dat een Israëlische zionistische verantwoordelijkheid is: het nemen van ons lot in eigen handen. Wachten tot de Saoedi's op een of andere manier de verlossing brengen? Ik denk niet dat het gaat gebeuren.

Deze regering is nu aan de macht voor nog een anderhalf jaar. Hoe ziet u dat dit zal spelen op het Palestijnse front?

Het is heel belangrijk om op te merken, en ik zeg dit ook in het boek, dat als Obama zegt dat de beveiligingsrelaties nauwer zijn dan ooit, dan is dat waar. Beveiligingsrelaties zijn nauwer dan ooit. Het was ook een deel van de aanpak die hij zei dat in het daglicht komt in de diplomatieke problemen die we hebben, maar er is geen daglicht over de veiligheidskwesties. Het probleem is dat in het Midden-Oosten dat niet werkt. Niemand gelooft het. Ze maken geen onderscheid tussen de typen daglicht waar wij wonen. Indrukken staan hier voorop.

De regering heeft een mantra: Als je niets doet om vrede te sluiten, als je niet de (nederzettingen) gaat bevriezen, zul je wor-den geïsoleerd, je gaat worden geboycot, je gaat worden bestraft. We begrepen dat dit een bedreiging was

In de laatste oorlog in Gaza, zoals u noteert, gebruikte Obama het woord "verschrikkelijk" om de dood van Palestijnse burgers te beschrijven, een woord dat hij voor het laatst gebruikte om Gaddafi te veroordelen voor het uitmoorden van zijn eigen volk. Je belichtte opnieuw en opnieuw de eisen aan Israël en de afwezige eisen aan de Palestijnen, de misleidende tactiek, die maakte dat de Palestijnen hun positie verhardden. En nu staan​ we voor de inspanningen bij de VN voor de soevereiniteit en de boycot-inspanningen, en er is nog anderhalf jaar te gaan voor hun regering. Hoe zie u zich dat uitspelen?

Op dit moment, niet erg goed. Ik wil me niet alleen focussen op de regering. Ik moet ook praten over wat we gaan doen. Er zijn er twee nodig voor een slechte tango.

De regering heeft een mantra: Als je niets doet om vrede te sluiten, als je niet (nederzettingen) gaat bevriezen, zul je worden geïsoleerd, je gaat worden geboycot, je gaat worden bestraft. We begrepen dat dit een bedreiging was. Wanneer je ouders zeggen dat als je de kamer niet schoonmaakt... dat is dan een bedreiging. Ik heb altijd gedacht dat het de verkeerde aanpak was. Ik zeg in het boek, Israëli's doen concessies als we het gevoel hebben veilig te zijn. "Als je dit doet maakt het niet uit wat iemand probeert te doen met je, we gaan je verdedigen" - dat zou de aanpak moeten zijn geweest. Maar dat was het niet. Het was altijd het proberen om ons hoofd te raken. Misschien dat iemand dacht dat als je Bibi vaak genoeg op het hoofd sloeg, zal hij wel toegeven. Immers, zij noemden hem "kippenstront". Totdat hij in het Congres kwam en ineens was hij geen kippenstront meer.

Het Congres is niet van plan om ons steun te geven, maar er is ook nog een Europa, dat met een stok voor ons gezicht zwaait, heel nadrukkelijk. We kunnen deze Europeanen niet stoppen. Soms ontmoet ik Europese ambtenaren hier en ik zeg: "Zijn jullie er nooit ziek van om de stok van Amerika te zijn? Waarom ga je niet iets creatiefs doen, dan alleen maar de Amerikaanse stok te zijn? "

Ik verwijs naar de Palestijnse kwestie als een van Obama's kishke (darm) problemen. Het is een van de belangrijkste kwesties die hij heeft.

Dit boek, met respect voor u als historicus, leest als een dagboekschrijver, en lijkt vreselijk zorgwekkend. U zegt dat we het zijn, zowel op mei 1948 als mei 1967. Bent u van mening dat Israël wordt geconfronteerd met een potentiële ramp? U zegt dat dit boek een harteschreeuw is. Hoe ongerust moeten we zijn over Israëls plaats, vooral gezien het feit dat we een ongelooflijk problematische relatie hebben met een president die u op het eind citeert met: "Amerika zal met u in een oorlog komen, want dat is wat de Amerikanen willen" in plaats van, "want dat is wat ik wil," of "omdat we bondgenoten zijn met gedeelde waarden"? Dus hoe erg is het?

Er zijn twee verhalen, met twee kanten. Alles heeft twee kanten. Zoals ik al zei in het boek, in het beste geval zitten we in mei '67, in het ergste geval, zitten we in mei '48, want zelden in onze geschiedenis zien de Israëlische beleidsmakers zich geconfronteerd met een dergelijk breed spectrum van monumentale bedreigingen allemaal op hetzelfde moment. ISIL is de minste van hen, op vele manieren. 100.000 raketten in Libanon; De NAVO heeft niet eens 100.000 raketten. Ik weet niet van een staat in de moderne tijd die met zoiets wordt geconfronteerd. Afgelopen zomer werden we getroffen door twee keer zoveel raketten als er werden afgevuurd door nazi-Duitsland naar Groot-Brittannië in de hele Tweede Wereldoorlog. Ik heb het over de V1, en V2's. 100.000 raketten. In de Koude Oorlog, hebben landen raket-arsenalen opgebouwd, raket-arsenalen, om ze niet te gebruiken. Dat is nu niet het geval met Hezbollah. Het is gebouwd om het te gebruiken.

We worden geconfronteerd met het Iraanse nucleaire programma. We worden geconfronteerd met instabiliteit langs onze cruciale Jordaanse grens. Onze veiligheidsgrens is niet Jordanië-Israël, het is Jordanië-Irak. Onveiligheid is er in Sinaï ook. De Palestijnse kwestie gaat nergens heen. BDS. Delegitimatie over de hele wereld. Dat is ook een strategische bedreiging. Het is enorm, het is enorm.

Zelden in onze geschiede-nis zijn Israëlische beleidsmakers geconfron-teerd geweest met een dergelijk breed spectrum van monumentale bedrei-gingen allemaal op het-zelfde moment

En openbaarheid, op zijn zachtst gezegd, is onze belangrijkste bondgenoot.

Ja. Dus zal ik je een slecht scenario geven. Als Hezbollah het vuur opent op ons, kunnen we ze niet neutraliseren vanuit de lucht. We zouden ons leger moeten sturen. Ze hebben tenminste 25.000 raketten geplaatst in huizen ondergronds. We hebben te gaan in al die huizen. Je hebt het over een militaire operatie die maanden gaat duren, waarin, vele duizenden slachtoffers vallen. Het leger heeft haar ramingen uitgezet, van hoeveel honderden, zo niet duizenden raketten ons zullen raken elke dag. We hebben niet alleen Iron Dome nodig. We zullen een diplomatieke Iron Dome nodig hebben. Wie gaat ons beschermen? Afgelopen zomer hadden we een geval waarin de VS-regering het bevoorraden van vitale munitie tegenhield. We gaan onze munitie uitbreiden; het gaat niet om een paar weken. Dit zijn moeilijke vragen.

En daarom?

En daarom moeten we strategisch denken, altijd. We hadden een verschillende mening over hoe om te gaan met Obama, hoe de uitdaging aan te gaan. Ik dacht dat als we meer flexibiliteit konden laten zien inzake de Palestijnse kwestie, dan konden we onze hakken meer in het zand zetten over de Iraanse kwestie. Ik dacht dat als we niet de kleine dingen zo belangrijk zouden maken, we ons harder konden opstellen in het grote spul. Er was een verschil van mening (tussen mij en Netanyahu). Het was als over het Guiliani gebroken raam: als je de kleine dingen laat gaan, zullen de mensen aannemen dat je ook niet zult opkomen voor de grote zaken. Het was een eerlijk argument. Het was een argument dat ik soms heb gewonnen. Maar toen had ik een probleem. Het moratorium (betreffende de schikking over expansie door Netanyahu in 2009-10 overeengekomen), Bar-Ilan (Netanyahu's toespraak van 2009 in het voordeel van de tweestatenoplossing), al die dingen die Netanyahu deed om te proberen om op de een of andere manier in de richting van Obama te gaan (over het Palestijnse probleem), ontving hij daar geen waardering voor. Integendeel.

Inderdaad. Uw argument is niet overweldigend overtuigend.

Dat is het niet.

En Netanyahu was niet onredelijk.

En ik denk dat ik heel eerlijk ben daarover in het boek.

Absoluut.

Ik voelde dat ik daar was om te proberen de dingen beter te maken, maar het (de regering) heeft het niet gemakkelijk voor me gemaakt. En dan deden we dingen die niet slim zijn om te doen. De Verenigde Staten zullen aan ons vasthouden bij de VN en we zullen 960 dunams annexeren en bouwen op de Westelijke Jordaanoever. Wat verwacht je? Ja, de regering beging naar wat ik denk een kardinale fout met het verloochenen van de Bush-Sharon brief van 2004 (het uitsluiten van een Israëlische terugkeer naar de pre-1967 lijnen) waarvan ik denk een grote diplomatieke prestatie te zijn. Het gaf ruimte, niet alleen voor ons, het gaf ruimte aan de Palestijnen. Wanneer Abbas zijn grote interview afgeeft met Jackson Diehl, waarin hij zegt dat Obama hem in een boom zette en toen de ladder weg nam, verwees hij daarnaar. Maar we hebben hem niet geholpen. Zij (de regering) wiste het verschil uit tussen het bouwen van een balkon in Gilo en de bouw van een wijk in Itamar, maar we hebben niet het verschil aangewezen. We hadden nee moeten zeggen. Dit is een presidentiele verplichting.

Tussen haakjes, het is een verschrikkelijk precedent: een president komt en herkent niet een presidentiële verplichting. Een groot deel van onze veiligheidsafspraken met de Verenigde Staten zijn gebaseerd op de presidentiële verplichtingen. Het is een bron van zorg.

Iedereen kijkt naar deze samenwerking als een soort lakmoesproef voor de manier waarop Amerika omgaat met haar vrienden in de wereld. Zelfs de Palestijnen (bekijken het op die manier). Ik was geschokt. We hebben relaties met Arabieren in Washington, die je niet buiten Washington kunt hebben. Op een gegeven moment waren er twee verschillende groepen van Palestijnen die niet met elkaar konden praten, maar ik sprak met hen beiden. Toen Obama openlijk tegen ons op kwam over de nederzettingen, had het precies het tegenovergestelde effect op de Palestijnen zo zou je denken. Het zette hen aan het denken, als deze man dat doet met zijn vrienden, kunnen we hem niet vertrouwen. Geweldig. President Bush in 2007 - dit is president Bush voor het verslaan van Irak en Afghanistan - die in november de Annapolis Vredesconferentie heeft bijeengeroepen. Zeer snel, binnen twee weken, kreeg hij bijna 47 staatshoofden, ministers, van alle Arabische staten, bijeen in Annapolis. Obama heeft nu moeite om een paar van de Arabische Golfstaten naar Camp David te krijgen. Dat zegt je iets over de manier waarop mensen hebben gekeken naar de allianties hier. Dat is waarom ik zei dat de alliantie met Israël van vitaal belang is voor de Verenigde Staten, en van vitaal belang voor de regio. Iedereen kijkt naar ons.

Het lijkt erop dat Obama de meest gevaarlijke president is voor Israël?

Er is gevaarlijk op verschillende manieren. Kennedy had een beroerde relatie met Ben-Gurion. U zult bang worden, lees het protocol van Ben-Gurion's gesprek met Kennedy in het Waldorf Astoria Hotel (in 1961), over Dimona. Eisenhower dreigde ons te sanctioneren.

Maar nu zijn we blootgesteld aan een mogelijke nucleaire dreiging door een regime dat wil dat wij worden vernietigd.

Ja. Ik kan niet een zuiverder punt aanwijzen.

En dat hoeft niet zo te zijn. Met een andere president zou dat niet zo zijn geweest.

Eh, ja. Dit is ideologisch voor hem. Duidelijk ideologische is het voor hem. Het is een harde-lijn. Luister, een van de eerste dingen die hij deed toen hij in het Oval Office zat, nog daarvoor: hij had het over Iran. Het hoefde niet zo te zijn.

Weet je, ik was het niet eens met de beslissing van de minister-president om de toespraak in het Congres af te geven, maar ik ben het zeker eens met alles wat hij zei in het Congres, wat was het alternatief (in het pad naar de aanpak van Iran). De regering gaf een binair uitzicht: je bent ofwel voor deze deal of je bent voor een oorlog.

Ja, de president was zo onoprecht. Hij zei eigenlijk woorden van die strekking.

Maar het is vals. Natuurlijk is er een betere manier om het te doen: een betere deal. Een betere deal via hardere sancties en een geloofwaardige militaire dreiging. Duidelijk. Ik stel een aantal manieren voor in het boek waarom ze tot deze conclusie zijn gekomen. Maar voor ons is geen van de beweegredenen goed. Er zijn structurele verschillen tussen de Verenigde Staten en ons over Iran. Een groot land, ver weg, niet bedreigend, grote militaire vermogens, versus een klein land, dichtbij, bedreigend, weet je. Maar er zijn ook diepe ideologische verschillen, in het wereldbeeld. Het komt allemaal neer op twee lijnen. Obama zegt dat Iran geen Noord-Korea is, en Bibi zegt dat Iran erger is dan 50 Noord-Korea's. Het komt daar allemaal op neer.

Onze marge voor fouten met Iran is precies nul. De Iraniërs zijn slim. Ehud Barak zei altijd, ze spelen geen schaakspel, ze spelen schaak en ze spelen geen schaak, ze spelen drievoudig schaken. Dus, ze vervoeren 100.000 raketten naar Hezbollah. Ze komen naar Jemen. Ze komen in heel Irak.

Ze zijn erop uit om ons te vernietigen?

Ze gaan te veel dingen doen.

Ja, maar waar ik de meeste zorgen over heb is, of ze erop uit zijn om ons te vernietigen?

Wij zijn een van de dingen die ze willen bereiken. Ik denk dat het het naaste aan hun hart ligt. Ze maken er geen geheim van.

Onze ondergang is iets wat ze willen bereiken?

Ja, het is een deel van hun bestaansredenen. En het kan diep zitten, niet alleen ideologisch, maar misschien ook theologische wortels hebben, maar ze bewegen naar ons op verschillende manieren. Een van de angsten die ik uitspreek in het boek is dat de Iraniërs heel slim zijn. Ze observeren. Zij merkten wat er gebeurde met Gaddafi en wat er niet gebeurde met Noord-Korea. Een man gaf zijn nucleaire programma op en de andere man koos voor (nucleaire) experimenten. Zij zagen wat er dan gebeurde.

De grote vraag met een operatie naar Iran was eigenlijk niet de operatie, die door alle zaken zeker complex zou zijn geweest, maar had altijd te maken met (de gevolgen)

Zij zagen ook wat er gebeurde met Assad. Dat is een van de meest belichte episodes in de moderne Midden-Oosten geschiedenis. Dit gebeurde in de loop van enkele dagen. We bespraken de impact ervan in het debat hier. De Iraniërs zagen het ook en wat hebben ze te besloten? Zij zagen hoe Assad ging van een deel te zijn van het probleem naar de oplossing ervan. Het moment hij iets opgaf van zijn chemische wapens programma, kon hij zijn eigen volk ongestraft bombarderen met vaten. De leus "Assad moet gaan" verdween uit de Amerikaanse woordenschat. Gewoon verdwenen. Je denkt dat de Iraniërs dat niet merken? Zij trokken veel conclusies.

Laten we praten over Netanyahu voor een moment. Ik interviewde (voormalig minister van Buitenlandse Zaken) Lieberman vorige week.

Ja, ik las dat.

Hij zei in ongeveer zes talen, dat Netanyahu alles sprak. Sprak Netanyahu over Iran? Je schrijft over zijn nadruk op de retoriek.

Dat is wat hij gemeen heeft met Obama.

Maar gaat hij ervoor om iets te doen aan Iran?

Ik weet het niet.

De man die voelt dat zijn lot is om minister-president te zijn om ons te beschermen tegen genocide, en die zichzelf heeft toegestaan om niet te handelen in de zomer van 2012 omdat de Amerikanen hem onder druk zetten... is dat moment nu voorbij? Ik krijg het gevoel dat het moment voorbij is en dan vertellen de mensen me dat hij gewoon niet het lef had. Dat hij niet eens Hamas op de knieën kon krijgen.

Ik weet het niet. Ik weet dit wel: Wat je zegt, dat Netanyahu een man is die zichzelf ziet als een persoon in de geschiedenis, die verschillend is van veel andere leiders. Ehud Olmert zag zichzelf niet als een persoon in de geschiedenis. Niet alle leiders zien zichzelf als transformatief en als geboren voor een bepaald moment. Daarover heb ik geen twijfels.

Wat ik eigenlijk vraag is: Gaan de mensen terugkijken over een paar jaar tijd en zeggen dat dit het is waar ze het over hadden in Israël toen Iran de bom kreeg en ze werden uitgeroeid? En zij waren aan het klagen over dit en klagen over dat.

Het is eerder gebeurd in de geschiedenis nietwaar? (Lacht grimmig) Het hele gesprek is hier erg deprimerend.

Je woont vergaderingen bij over transgenders ...

Ik bedoel echt, het is te gek.

En ze besluiten over de bom.

Er zijn mensen die daarmee te maken hebben. Het betekent niet dat we ons kunnen veroorloven om het lijden voorbij te zien van de mensen die seksuele uitdagingen het hoofd moeten bieden.

Zeker, ik begrijp het, ik ben het ermee eens. En toch, in een paar jaar tijd, ik wil niet iemand zijn die terugkijkt en zal zeggen: Oh, en dat is toen Israël verloren ging. Dat was de periode waarin Israël werd verloren. U bent vier jaar in Washington geweest toen we de kans misten om onszelf te beschermen en we niet langer een beschermer hadden?

(Lange pauze) Ik kan het niet zeggen. Ik weet het niet. Je vraagt me over het feit als ingewijde in bepaalde gesprekken waar ik niet ben ingewijd. De ambassadeur weet verschrikkelijk veel ...

Nee, ik vraag dat niet. Ik vraag u over uw wijze inschatting.

In het boek praat ik over mijn diepe ambivalentie. Aan de ene kant, deel ik dat gevoel, dat dit onze historische missie is. Er kan een moment geweest zijn (voor het vervullen van die missie) in 2012. Ik weet het niet.

Onze historische missie?

Onze historische missie is om het voortbestaan van de Joodse staat en het Joodse volk te verzekeren. Dat is onze historische missie.

En kan er een moment zijn...?

En ik was ambivalent (op dat moment). Mijn dochter trouwde die zomer en mijn hele familie zou overkomen. En er was een ambivalentie, omdat ik wist wat het zou betekenen voor onze relatie met de Verenigde Staten. De grote vraag met de uitwerking op Iran was niet de eigenlijke operatie, die door alle zaken zeker complex zou zijn geweest, maar we hadden altijd te maken met (de gevolgen): D1, D2, D3. D1, D2, D3 was Hezbollah. Het was op dat moment dat we nog steeds dachten getroffen te worden door Syrische raketten. Iraanse raketten. Wie zou ons dan verdedigen? Wie zou ons het vermogen geven om onszelf te verdedigen? Dat was altijd de vraag. En we begrepen al uit de Tweede Libanese Oorlog dat dit verweer niet vanuit de lucht kon worden gegarandeerd. Wie zou ons gaan verdedigen tegen de gevolgen? Wie zou gaan om ons te verdedigen tegen de veroordelingen in de Mensenrechtenraad van de VN, de sancties? Dat was wat ik de diplomatieke Iron Dome noem en ik was er niet helemaal zeker van. Ik ben er helemaal niet zeker van.

Het Israëlische publiek weet niets van de diepten van Netanyahu's uitputting

Afgelopen zomer blijkt dat mijn vrees gegrond was. Tegen het einde van het boek noem ik de afsluiting van Ben Gurion Airport. (Tweederde van buitenlandse luchtvaartmaatschappijen, met inbegrip van alle Amerikaanse luchtvaartmaatschappijen, staakten de vluchten naar Israël voor een anderhalve dag nadat een raket vanuit Gaza insloeg op een mijl van de luchthaven tijdens de afgelopen zomer in de oorlog.) Nu was het mijn goede vriend en oud-collega Dan Shapiro (de huidige Amerikaanse ambassadeur in Israël) die me uitlegde dat er een federale regelgeving was, die zegt dat als een raket op minder dan een mijl neer valt... Vraag een willekeurige Israëliër of ze dat geloven.

Van één ding kun je zeker zijn: de volgende oorlog, duizenden raketten op Ben Gurion Airport. Het was de enige grootste strategische prestatie ooit gegeven aan een terroristische organisatie. Ze sloot dit land af vanuit de lucht. Er was een beslissing genomen (door de Amerikaanse regering om de Amerikaanse luchtvaartmaatschappijen te verbieden te vliegen naar Israël). Wat kan ik zeggen? Dat gaat je iets vertellen over als er een nieuwe ronde komt. Zal Hezbollah hiernaar kijken? Zal Hezbollah hierover denken? Hezbollah zat zeer zorgvuldig te kijken in de afgelopen zomer naar de oorlog. Dus ja, ik heb mijn angsten.

Aan de andere kant, zoals Obama zelf zei in zijn laatste ontmoeting met Bibi, dat ik citeer: "Als de oorlog komt, we zijn met u, want dat is wat het Amerikaanse volk wil."

De manier waarop je het schrijft, was het alsof Obama knarsetandend sprak: Helaas, omdat het Amerikaanse volk wil dat we achter Israël staan​​...

Geweldige opmerking.

Netanyahu komt uit je boek heel goed te voorschijn.

Doet hij dat? Ik had niet de bedoeling om een dergelijk ​boek te schrijven...

Denk je dat je dit werk kunt doen?

Ik zeg vaak dat ik wakker wordt in de ochtend en zeg dat het een kleine zegen is als ik geen deal moet sluiten... Hij krijgt echt 4 uur slaap en hij wordt voortdurend wakker. Het Israëlische publiek weet niet wat de diepten zijn van uitputting. Ik heb gewoon te maken met een klein aspect van zijn werk. Zijn taak is om met vakbonden te dealen, en dingen die je niet wilt weten over, partijpolitiek.

Wilt u premier zijn?

Stel me die vraag niet.

Je zou nee zeggen als je nee wilde zeggen.

Ik gaf u het diplomatieke antwoord, dat is dat ik zal voldoen aan welke rol het volk van Israël me geeft om te vervullen. Dat is de lijn. Maar ik heb een appreciatie, zeker, van dat deel van het werk van de minister-president. Dat op zich een drievoudige baan is: met de zorg en het voeden van de Amerikaanse-Israelische relatie.

Na het lezen van uw boek ben ik niet daarvan overtuigd, zelfs als Netanyahu al die dingen doet die u hem hebt geadviseerd om te doen - meer empathisch in principe op het Arabische vredesinitiatief, niet te bouwen in geïsoleerde nederzettingen, enz. - Zou het een effect hebben op deze regering.

Als er een Labour-regering was, denk ik niet dat het zo veel anders zou zijn geweest.

Tenzij het een Labor overheid was die bereid zou zijn om veel grotere risico's (de Palestijnen) te nemen?

Zou een Labour-regering problemen hebben gehad met de Iraanse nucleaire overeenkomst?

Ja ik denk het. Maar met de Palestijnen ...

Zelfs met de Palestijnen. Aan het eind van de dag waren de Palestijnen niet van plan om een overeenkomst te ondertekenen met ons.

Dat is een grote lijn in het boek: Biden, tijdens zijn 2010 bezoek, en die vraagt aan​ Abbas om hem in de ogen te kijken en beloven dat hij vrede met Israël kan maken, en Abbas weigert.

Biden vertelde me dat verhaal. Zowel Biden als Dennis Ross vertelden me dat verhaal.

En Biden gaat terug naar Obama en vertelt hem dat verhaal, of deed hij dat niet?

Biden was een goede vriend, hij was het echt. Op veel manieren.

Ik vraag u: Is Biden naar huis gegaan en gezegd tegen Obama, ik heb Abbas gevraagd me te beloven dat hij vrede kan maken, en hij weigerde?

Je hebt te maken met een kishke (darm) kwestie.

Een van de redenen waarom ik lid ben geworden van Kulanu was omdat het me een kans gaf om architect te worden van een diplomatiek platform, dat heb ik gepubliceerd in de Wall Street Journal drie maanden geleden, genaamd De Twee-Staten-Situatie. Ik denk dat onze positie moeten zijn, als een kwestie van diplomatie: het ondersteunen van de tweestatenoplossing. Als een praktische zaak, om dat uit te denken. We hebben het niet alleen over het verplaatsen van 80 tot 100.000 Israëliërs. We hebben het over het creëren van een staat die geen instellingen heeft, geen economie, wel een corruptie, een niet gekozen leiderschap, een staat die zichzelf niet kan verdedigen, zelfs afgelopen zomer toen Abbas zou worden omvergeworpen. Dus hoe lang gaat deze toestand duren? Echt. Niemand is realistisch.

We moeten altijd zeggen: "We zitten aan de tafel, klaar om te onderhandelen." Zelfs als Abbas hier niet is. We moeten ons beperken waar we bouwen. We moeten terug naar de Bush-Sharon formule gaan. Dat zou een lange weg gaan naar het verminderen van de kans voor een boycot. Het zou enorm zijn onze vrienden te helpen in de Democratische Partij.

De Amerikaanse president is zeer ernstig over de tweestatenoplossing en zal nu misschien garanderen dat hij tegen een Franse resolutie (op de VN-Veiligheidsraad over een Palestijnse staat) een veto zal uitspreken. Ik kan het niet garanderen dat ze de Franse resolutie gaan treffen met een veto. Maar ik weet wel dat als we dat soort beleid aangenomen hebben, we een lange weg te gaan hebben om ervoor te zorgen dat de Verenigde Staten zich zal verzetten.

Ervan uitgaande dat Israël tot de volgende presidentsverkiezingen intact blijft en gezien uw omgang met Hillary Clinton, hoe effectief zou ze zijn als president in het helen van deze breuk? Is het beschadigd, gebroken, ingestort, ligt het in duigen?

Een deel ervan ligt in duigen. Zeker. Als je mensen in het Witte Huis belt en hoort hoe ze je premier noemen, en de minister-president gaat een toespraak geven zonder de president te informeren, dat is niet een zeer gezonde situatie.

Ik heb veel uren gewerkt met Hillary. Ze is ongelooflijk formidabel intellectueel, en fysiek robuust. Ze is van de generatie die nog steeds een warme plek in haar hart heeft (voor Israël). Haar vormende ervaring met Israël was de Zesdaagse Oorlog en niet, laten we zeggen, de Eerste Intifada. Maar we zouden toch naar haar toe moeten komen. We zouden haar halverwege moeten ontmoeten. Als ze president is - en dit is allemaal zeer hypothetisch - en we behouden de status quo (de Palestijnen), dan zouden we nog steeds in een zeer moeilijke situatie zitten.

Maar zou er een niveau van empathie zijn ...?

Maar empathie alleen krijgt je niet zo ver. Zelfs Bush zette veel druk op ons op verschillende momenten. Denk na over de presidenten die empathie hadden voor ons maar die veel druk op ons zetten.

We konden niet alleen maar achterover leunen en op onze lauweren rusten en niets doen. Maar ze komt vanuit een positie met empathie.

In het boek schreef ik over onze mislukte poging om onze eerste vakantie te houden, in ons vierde jaar (eind 2012), in Mexico. Ik landde. Daar was Sandy Hook. Een man was vermist in Syrië. We kunnen dan niet met vakantie. Hillary heeft een soort van fysieke afbraak. Ze wordt ziek. Dit is niet in het boek. Ik bel de minister-president vanuit de cabine. Ik belde hem. Ik vertelde hem wat er gebeurd is. Hij werd erg overstuur. Vijftien minuten later belt hij me weer terug. "Is ze in orde?" Vijftien minuten later belt hij me weer terug. "Wat ik ga doen? Is ze in orde? "Ik was verbaasd hierdoor. Opeens besef je dat deze man eigenlijk bezorgd was voor haar. Waarom zou hij dit doen? Ze was in de buurt van het einde van haar periode als minister. Hij was oprecht bezorgd. Ze hadden een verslag. Waren ze het eens over (alle) dingen? Dat waren ze niet. Maar ze had een rapport. Ze had het. Ze begrijpt bepaalde dingen over Israël. Ze schrijft erover in haar boek. Ze snapt het. Ze dacht ook dat de stopzetting van de Bush-Sharon een slecht idee was. Gewoon tactisch, is het een slecht idee.

(Een assistent komt in om Oren te roepen voor een vergadering van zijn Kulanu factie.) David, we hebben helemaal niet over Joden gesproken. Er is ook een lange sectie in het boek over de betrekkingen met de pers. Ik schreef veel in het boek voor de Amerikaanse Joodse gemeenschap, om die discussie over ons te krijgen. (Zucht). Alles is Obama en Bibi.

Bron: Michael Oren sees a US alliance in tatters, and Israel 'on our own' | The Times of Israel