Frankrijk maakte de zaak van Napoleon niet waar

12 januari 2015 - door Vic Rosenthal

Zoals ik gisteren schreef, was de aanwezigheid van de terroristische Mahmoud Abbas in de anti-terreur-mars in Parijs obsceen. Maar het is interessant om de reden waarom hij er was op te merken. Hier is het verhaal:

Nadat de Franse regering de uitnodigingen begon te versturen aan de wereldleiders om deel te nemen in de demonstratie tegen terreur, nam de nationale veiligheidsadviseur van Hollande, Jacques Audibert, contact op met zijn Israëlische tegenhanger, Yossi Cohen, en zei dat Hollande liever had dat Netanyahu niet aanwezig zou zijn, zo zei de bron.

Audibert legde uit dat Hollande het evenement wilde concentreren op de solidariteit met Frankrijk, en voorkomen dat er iets zou komen wat de aandacht af zou leiden naar andere controversiële kwesties, zoals de Joodse-moslim relaties, of het Israëlisch-Palestijnse conflict. Audibert zei dat Hollande hoopte dat Netanyahu begrip zou opbrengen voor de moeilijkheden die zijn komst konden opleveren en zou aankondigen dat hij niet zou komen.

Een soortgelijk bericht werd verzonden naar Abbas, en beide spraken af dat zij niet zouden komen. Aan de ene kant kan ik Hollande's punt wel inzien. Hij wilde de gebeurtenis over Frankrijk laten gaan, niets anders. Aan de andere kant - en ik ben ervan overtuigd dat Hollande het niet op deze manier wilde zien - het ging op zijn minst voor een deel over Joden, en de Minister-president van Israël heeft een verantwoordelijkheid voor het Joodse volk, niet alleen voor de Israëli's. En misschien vermoedde Hollande dat Netanyahu zou kunnen suggereren dat Franse Joden de Aliya moeten overwegen (en natuurlijk deed hij dat).

In ieder geval veranderde Netanyahu van gedachten en besloot dat hij toch zou komen. Cynici zullen suggereren dat het was omdat hij niet wilde worden overtroffen door Naftali Bennett en Avigdor Lieberman, maar het is ook mogelijk dat hij later besefte dat het zijn verantwoordelijkheid was om te spreken voor het Joodse volk, wat groter was dan zijn verlangen naar goede betrekkingen met Hollande (die immers zojuist voor een anti-Israël resolutie had gestemd bij de VN-Veiligheidsraad).

Hollande was naar verluidt woedend, en heeft Abbas uitgenodigd als 'tegenwicht' van Netanyahu. En toen Netanyahu sprak in de Grote synagoge in Parijs die avond, stond Hollande op en ging weg.

Dit is een nieuw hoofdstuk in de lange en niet zo gelukkige relatie tussen Frankrijk en zijn Joden. Toen Napoleon de emancipatie aan de Joden aanbood aan het begin van de 19e eeuw, heeft hij ook eisen gesteld. Hij verordende dat ze konden leven buiten de getto's, hij hief allerlei beperkingen op en maakte het jodendom zelrfs een van de officiële religies van Frankrijk (de andere waren het katholicisme en verschillende vormen van protestantisme). In ruil daarvoor verwachtte hij dat de Joden die in Frankrijk woonachtig waren zich niet langer als afzonderlijke mensen opstelden. Ze zouden Frans zijn in elk opzicht, Franse mannen en vrouwen die het jodendom beoefenden.

Maar Frankrijk maakte de zaak van Napoleon niet waar. De anti-Joodse houding bleef, en toen Alfred Dreyfus - een legerofficier, een Franse patriot die toevallig Joods was - ten onrechte werd beschuldigd van verraad in 1894, ging het grootste deel van de gevestigde orde mee met het vergoelijken van het bewijsmateriaal tegen de echte verrader, Ferdinand Esterhazy, en verzon een aanklacht en draconische straffen voor Dreyfus. De Franse 'straat' werd met anti-Joodse agitatie besmet. Inderdaad, de Dreyfus-affaire was een belangrijke motivatie voor Theodor Herzl's stelling dat het Joodse probleem niet kon worden opgelost binnen Europa's grenzen.

Herzl werd dusdanig door de Dreyfus-zaak beïnvloed, dat hij zoiets als de komst van de Holocaust voorspelde:

Frankrijks gedrag tijdens de Tweede Wereldoorlog, toen de Vichy ambtenaren met de nazi's samenwerkten in het deporteren van Joden naar hun dood, en dat was niet exemplarisch, hoewel er natuurlijk er veel Franse mensen waren die geen medewerking verleenden (zoals er beroemde "Dreyfusards" waren, zoals Emile Zola). Niettemin, de Franse Joden wisten, en weten vandaag, dat ze minder 'Frans' zijn wanneer de zaak uitbarst.

Het recente anti-Joodse geweld - de ontvoering, de marteling en de moord op Ilan Halimi, de vele aanvallen op synagogen, de verkrachting van een vrouw in haar huis die te horen kreeg dat het was omdat zij Joods was, de moorden op de joodse school in Toulouse, het doden van de vier Joden in een koosjere supermarkt, en misschien wel het belangrijkste van alles, de dagelijkse vernedering van Joden die bang zijn om een keppel te dragen tijdens de wandeling naar de synagogen, die worden vervloekt, geslagen en bespuwd in de straten - dat heeft de Franse Joden ervan overtuigd die de Republiek hen niet kan of niet wil beschermen.

Hollande is blijkbaar zo beledigd door het feit dat ze niet vertrouwen op de staat en op hem persoonlijk, zelfs zozeer dat zij een beroep doen op de leider van de Joodse staat (Netanyahu werd met gejuich begroet (video) toen hij de synagoge binnenkwam) voor hulp en misschien om hen te voorzien van een toevluchtsoord. Daarnaast is hij waarschijnlijk bezorgd dat Frankrijk met de Joden ook het intellectuele en financiële kapitaal zal verliezen dat zij vertegenwoordigen.

Er is ook een psychologische/politieke nederlaag zodra het openbaar wordt dat de Republiek blijkbaar niet in staat is om haar fundamentele beginsel, het idee van "vrijheid, gelijkheid en broederschap" kan handhaven voor alle Fransen, ongeacht religie of etniciteit. De Franse Premier Manuel Valls zei dit:

Ik kan meevoelen met Valls. Maar hoeveel kansen moeten de Joden aan Frankrijk geven voordat ze besluiten dat het tijd is om te gaan?

Bron: France didn’t live up to Napoleon’s bargain | Abu Yehuda