www.wimjongman.nl
Erdogan verliest de verkiezingen in Turkije
Erdogan verliest de verkiezingen in Turkije, en dit is nog meer het bewijs dat de overname door de antichrist van Turkije en de heropleving van het Ottomaanse rijk aanstaande is
Door Walid Shoebat - 7 juni 2015
Voor de eerste keer in 13 jaar is het dat de Turkse AKP, onder leiding van President Erdogan en Minister-president Davutoglu, haar meerderheid en greep op het Parlement heeft verloren. Ze bezaten 312 van de 550 zetels in het Parlement, en hebben nu nog 258 zetels over, terwijl de andere drie partijen (WKK, MHP en HDP) nu 292 zetels hebben.
Dus deze terugval betekent het einde voor Erdogan en de AKP-partij. Moeten we nu deze man van Turkije als de verkeerde kandidaat elimineren om de Antichrist te zijn?
Nauwelijks
In feite versterkt een dergelijk verlies het Bijbelse argument - in tegenstelling tot wat de meesten zeggen - dat de Antichrist zal oprijzen omdat hij door zijn charisma een verkiezing wint. Want integendeel, de Antichrist krijgt, zoals ons verteld is door Daniel, geen bekendheid vanwege een meerderheid:
De krachtige armen van de overstroming zullen vóór hem weggespoeld worden en ze zullen gebroken worden, ook de vorst van het verbond. Want zodra men een verbintenis met hem is aangegaan, zal hij bedrog plegen. Hij zal oprukken en met weinig volk machtig worden. (Daniel 11:23)
De Antichrist vormt, wanneer hij te voorschijn komt, een verbond en gaat voort met een klein aantal aanhangers. Historisch gezien, begon de AKP met een klein aantal mensen, de EFAH welvaartspartij die deelnam aan de verkiezingen van 1991, in een drievoudige alliantie met de Partij van Nationalistische beweging (MHP) en de Hervormingsgezinde Democracy Party (IDP) kreeg 16,9% van de stemmen. Het was echter de zittende voorzitter Recep Tayyip Erdoğan, een voormalig lid van de partij, met de later opgerichte Ontwikkeling Partij voor Gerechtigheid (hij maakte de AKP tot wat het vandaag nog steeds is) met meer dan 40 procent van de zetels, dat de drie andere versloeg. Dit is echt een overwinning van Erdogan die begon met "een paar anderen".
Dus nu, als het gaat om de verkiezingen in Turkije, is de belangrijkste vraag wie de regering zal leiden: de anti-Christelijke islamitische AKP of de pro-westerse linkse WKK?
Dit is echt de cruciale vraag.
Tenzij de drie andere partijen (WKK, MHP, HDP) zich verenigen om de APK te overrulen, een ontwikkeling die op zichzelf instabiel is, kan Turkije worden geconfronteerd met weer nieuwe parlementsverkiezingen binnen twee maanden, omdat het de regel is dat de vier grootste partijen 45 dagen hebben om een coalitieregering te vormen, voordat Erdogan een herverkiezing kan uitroepen. Erdogan kan zoeken naar deze optie als hij gelooft dat het vooruitzicht van een zwakke regering de kiezers zal afschrikken en dit hen terug zal brengen in de schoot van de AKP.
De overwinnaar op het einde zal waarschijnlijk de AKP zijn om twee redenen. In de eerste plaats kan met een AKP op 41 procent de islamitische ultranationalistische MHP de beslissende partij zijn bij het bepalen of de islamisten van de AKP óf dat het linkse WKK de volgende regering zal gaan leiden. Aangezien de AKP niet onder de 40 procent van de stemmen daalde, zou de winst van de WKK en de MHP in dat geval niet genoeg zijn om de AKP te overtreffen.
Ten tweede, als de AKP wel onder de 40 procent was gekomen, dan zou dit beschouwd kunnen worden als een mislukking voor de AK-partij, die nu kan worden gedwongen om deze coalitieregering te vormen met de gedeeltelijk islamitische en ultranationalistische MHP, zelfs met inbegrip van de Koerdische HDP (12,9%), wat kan leiden tot een enorme verandering in het Parlement, wat de AKP de meerderheid kan geven voor het initiëren van de constitutionele veranderingen.
De MHP is een extreem-rechtse partij in Turkije en heeft traditionele islamitische en nationalistische kiezers, vergelijkbaar met die van de APK, hoewel het in het algemeen geweldloos is in de op religie gebaseerde politiek en retoriek, met haar 16,4% van de stemming en het eventueel invoeren van een coalitieregering met de AKP, blijft Turkije haar politieke instabiliteit en ambivalente lijn dan voortzetten richting Israël, de Verenigde Staten en Europa, zelfs verder bevorderend Erdogans 'nieuwe Turkije' en zijn Ottomaanse droom nieuw leven ingeblazend.
Dit is het waarschijnlijke scenario dat zal plaatsvinden.
Wat betreft de tegenovergestelde partijen zijn er met name het linkse WKK, en HDP dat resoluut seculier is, om een minderheidsregeringscoalitie te vormen met de Koerdische HDP of het nationalistische MHP, want het CHP, met een 25 procent zal deze partij waarschijnlijk wegen voorzien voor een coalitieregering, maar of ze dit doel bereiken, dat zal zeer onwaarschijnlijk zijn. Terwijl MHP, WKK en HDP hun afkeer voor Erdoğan delen en een kans hebben om gezamenlijk een meerderheid te vormen in het Parlement, blijft een dergelijke coalitie zeer onwaarschijnlijk, aangezien het HDP een verlangen heeft naar "autonomie" of "federalisme", wat zal worden beschouwd als een anathema voor de oude garde van de CHP, die wel verzwakt is, maar sterk genoeg gebleven om het een coalitie zeer moeilijk te maken.
De nationalistische MHP-basis staat ver af van het rechts van de CHP, en haar buitenlands beleid contrasteert zich grimmig met dat van de CHP die zich inzet voor lidmaatschap van de Europese Unie en een nauwe relatie heeft met de Verenigde Staten. De MHP is tegen de toetreding tot de EU en is ambivalent naar de Verenigde Staten.
In tegenstelling tot het CHP heeft het MHP benadrukt over de nationale soevereiniteit en het buitenlands beleid dat men twee afzonderlijke regeringen wil in Cyprus, een Republiek Cyprus in het zuiden en een Turkse Republiek in het noorden — een punt van spanning met Europa op de lange termijn en een opzettelijke wegversperring tot EU-lidmaatschap.
Dit zal worden voortgezet tot Turkije wegdrijft uit Europa naar een verdere uitbreiding in de Ottomaanse invloedssfeer.
Dat gezegd hebbende, dient echter te worden opgemerkt dat de MHP samenging in een coalitie met een andere centrum-linkse partij, de late Bülent Ecevitde, een democratische linkse partij, in 1999, wat een historisch precedent heeft voor een dergelijke partnerschap.
DE BELANGRIJKSTE VRAAG — ZAL ERDOGAN DE VOLGENDE SULTAN WORDEN
In het geval Erdogan een gekozen 'Sultan' zou worden, zou de AKP 330 parlementszetels moeten hebben voor de voorgestelde grondwetswijzigingen in een nationaal referendum en 367 zetels voor het eenzijdig wijzigen van de Grondwet. Het probleem voor Erdogan is dat al de belangrijkste oppositiepartijen zich verzetten tegen het voorstel van een sterk presidentschap, omdat ze vrezen dat de Erdoğan het wil gebruiken om een presidentieel systeem te consolideren met zijn greep naar de macht, en hoofdzakelijk betrokken is in het elimineren van de legitieme controles op zijn gezag. Vandaag verzet zich meer dan 70% van de Turken tegen de voorgestelde presidentiële wijziging, inclusief zelfs 64% van de kiezers van de AKP.
Maar ondanks de impopulariteit van het presidentiële voorstel zal Erdoğan mogelijk, en is er waarschijnlijk toe in staat, een nationaal referendum uitschrijven waardoor in een persoonlijke stemming van vertrouwen, hij een beroep doet op zijn populariteit voor de helft van het land, zoals hij deed in de presidentiële verkiezingen van augustus 2014, toen hij bijna 52 procent kreeg in de nationale stemming. Bovendien hebben de Turken die met een 1,4 miljoen emigreren naar Europa, en die ook mochten stemmen voor de eerste keer in de algemene verkiezingen, met 60,8% de AKP gesteund.
Ook zou de Koerdische HDP aan de kant worden gezet vanwege zijn verschillen met de islamitische AKP en een coalitie vormen waarin het ondersteuning biedt aan een constitutionele herziening, met dien verstande dat de nieuwe grondwet de anti-terreurbepalingen zou verwijderen, omdat de Koerdische beweging wordt beschouwd als terroristisch, en het agressieve etnisch nationalisme zou afzwakken onder de huidige Grondwet naar een meer islamitisch standpunt onder leiding van de AKP.
Wanneer we denken aan Turkije, denk anti-Christelijk, met name wanneer Turkije's de drie grootste partijen — die over iets anders het nauwelijks eens kunnen worden — een gezamenlijke verklaring kunnen uitgeven voor het veroordelen van de resolutie van het Europees Parlement betreffende het erkennen van de Armeense genocide van 1915.
Dan spreekt dit alleen al boekdelen.