Dubbele dreiging: De linkse dreiging en de islamistische bedreiging

William Kilpatrick - 2014

Ik wordt soms bekritiseerd vanwege het teveel gericht te zijn op de islamitische bedreiging voor het westen en het niet genoeg aandacht geven aan de meer directe bedreiging van het politieke links. Een van de redenen waarom ik mij op het eerste concentreer is dat de dreiging van links duidelijker is en wijde aandacht krijgt van talloze columnisten in belangrijke tijdschriften. De meeste katholieken die daar aandacht aan geven, realiseren zich wel dat de linkse Obama-regering geen vriend is van katholieken, en een bedreiging vormt voor de cruciale vrijheden die Amerikanen heel lang als normaal hebben gezien.

Het focussen op de Islam belet ons echter niet om ons zorgen te maken over dat links. Beide dingen zijn zorgelijk. Het punt is dat er meer verwante bedreigingen zijn. Het is niet realistisch om te denken aan twee ideologische bewegingen — de een seculier, de andere religieus — als onafhankelijk en verschillend van elkaar, alsof we ons kunnen veroorloven eerst de onmiddellijke dreiging van de eerste en later de externe te kunnen aanpakken. In werkelijkheid kan het Linksisme en het islamisme het best worden begrepen als een gecombineerde bedreiging. Radicale linksisten en radicale islamisten delen vergelijkbare ideologieën en doelstellingen en er zijn talrijke verbanden, stilzwijgende zowel als de niet-zo-stilzwijgende die zich hebben gevormd.

In dit verband moet ik erop wijzen dat er een debat is onder geleerden over de vraag of de islam voornamelijk een religie is, ofwel een politieke beweging. Een ander debat draait om de vraag of het politieke aspect van de islam niet kan worden gescheiden van het godsdienstige aspect. Degenen die denken dat de politieke en religieuze aspecten afzonderlijk kunnen worden behandeld hebben de neiging de termen "islam" en "islamitisch" te gebruiken wanneer er wordt verwezen naar de religieuze kant, en "islamisme" en "islamist" om de politieke kant te identificeren. Aangezien ik behoor tot degenen die geloven dat de goede en slechte kanten van de islam niet gemakkelijk kunnen worden gescheiden, zal ik alle vier termen door elkaar gebruiken.

De woorden "islam" en "islamitisch" werden gekozen omwille van hun gelijkenis met "communisme" en "communistisch", maar de ideologische gelijkenissen tussen de islam en het communisme werden al geconstateerd, lang voordat deze gepolitiseerde termen in gemeenschappelijk gebruik kwamen. De lijst van filosofen, historici en intellectuelen, die de islam hebben vergeleken met het communisme bevat Bertrand Russell, Arthur Koestler, Whittaker Chambers, Jules Monnerot en Bernard Lewis. Veelzeggender is dat de drie meest invloedrijke islamitische theoretici van de twintigste eeuw — Hassan al-Banna, Said Qutb en Maulana Maududi — allen zeer onder de indruk waren van het Sovjet-communisme. Hoewel zij het atheïstische element van het communisme verwierpen, erkenden zij haar verwantschap met de islam, en hun geschriften zijn in overeenstemming met de invloed van de linkse gedachten. Neem deze passage van Maududi:

In een dergelijke staat kan niemand een willekeurig gebied van zijn beslommeringen als persoonlijk en voor privégebruik beschouwen. Beschouwd vanuit dit oogpunt draagt de islamitische staat een soort gelijkenis met zich mee met de fascistische en communistische landen. (Islamitische wet en de Grondwet, p. 262)

En blijkbaar zijn ook veel andere aspecten goed. Zo zien bijvoorbeeld de beide ideologieën zich als ras-overstijgend, zowel in taal en nationaliteit. Hier is Maududi weer:

In werkelijkheid is de islam een revolutionaire ideologie met een programma dat de maatschappelijke orde van de hele wereld wil veranderen en wederopbouwen in overeenstemming met haar eigen beginselen en idealen (Jihad in de Islam, p. 8).

Dus denken ideologisch-denkende moslims over zichzelf niet als Turken of Saoedies of Egyptenaren, maar eerder als leden van de Umma— de wereldwijde Islamitische Gemeenschap. Volgens Maududi "eist de islam de aarde op — niet alleen maar een deel, maar de gehele planeet."

Wanneer wij het praktische niveau naar het theoretisch niveau verplaatsen, vinden we dat er veel van de linksistische figuren zijn die nauw samenwerken met islamitische groeperingen ter ondersteuning van de islamitische doelstellingen. Misschien is het duidelijkste voorbeeld wel de nauwe relatie tussen het linkse Venezuela en het islamitische Iran. De warme omhelzing van de Obama-regering van de Moslimbroederschap is een ander voorbeeld. Obama en zijn 'State Department' deden er alles aan wat ze maar konden om Mohamed Morsi en de Broederschap aan de macht te brengen in Egypte, en ze deden hun uiterste best om de Broederschap terug te laten keren, zodra ze waren afgezet. En dit ondanks het feit dat het bekend was dat er een meedogenloze vervolging door de Broederschap op christenen plaatsvond. Inderdaad, de Obama-regering heeft een voorliefde getoond voor de meer radicale islamitische partijen tegenover de meer gematigden. Dit gebeurde in Egypte, Libië, Tunesië, Turkije en elders. Volgens nationale veiligheidsdeskundige Andrew C. McCarthy: "hoe onbeschaamder de [Turkse Minister-president] Erdogan de sharia en de jihad van de Broederschap opvoerde tegen Israël, des te dichter trok Washington op hem aan." (Spring Fever, p. xiv).

Hier zijn enkele andere voorbeelden van de samenwerking van Links-Islam:

Onder Hillary Clinton werkte het linkse State Department jarenlang nauw samen met de Organisatie voor Islamitische Samenwerking (OIC), op zoek naar manieren om de reeds lang bestaande doelstelling van de OIC te implementeren van het monddood maken van kritiek op de islam.

Een omvangrijke reeks aan documenten werd vrijgegeven door het ministerie van Justitie begin 2012, waaruit een hoge mate van samenwerking bleek tussen het linkse DOJ en verschillende alternatieve Moslimbroederschap-groepen.

In oktober 2011, op verzoek van een islamitische activist van het US Attorney General's Office, gaf men de FBI en de andere nationale veiligheidsdiensten de opdracht tot het uit hun opleiding verwijderen van materialen van welke suggestie van een koppeling tussen de islam en geweld dan ook.

De meeste van de demonstranten op een 11 september 2010 demonstratie ter ondersteuning van de bouw van de moskee van Ground Zero in New York stad waren leden van verschillende linkse, socialistische en communistische organisaties. Linksisten in de VS en Europa zijn gebleken als zijnde betrouwbare aanhangers voor de bouw van moskeeën. Bijvoorbeeld, volgens Soeren Kern, een senior medewerker bij het in Madrid gevestigde Strategic Studies Group, zijn er "veel van deze projecten voor een moskee in Italië bevorderd door linkse politici met het voeren van een ideologische oorlog tegen de rooms-katholieke kerk."

De linkse media, die nooit aarzelen om het hele katholieke geloof erbij te betrekken als er misdaden worden begaan door priesters, doet haar uiterste best om te voorkomen dat de islam wordt genoemd, wanneer er misdaden worden gepleegd in naam van de islam. In de verslaggeving over het bloedbad van Fort Hood, het bloedbad van Boston Marathon of het Nairobi winkelcentrum bloedbad, men kan erop vertrouwen dat de journalisten zich houden aan het script dat zegt: "Dit heeft niets te maken met de islam."

Linkse organisaties zoals "Eerlijkheid en Nauwkeurigheid in de Rapportage", het "Zuidelijke Poverty Law Center" en de "Huffington Post" stonden in de voorhoede van de strijd tegen "islamofobie." Veel van hun werk bestaat uit pogingen om dingen te verbergen en de groepen monddood te maken die verslag uitbrengen over de onderdrukking van vrouwen en minderheden in de islam. Het linkse zuidelijke Poverty Law Center bijvoorbeeld, heeft de gewoonte om mensenrechtenactivisten die opkomen voor de slachtoffers van de islam "haatgroepen" te noemen. Ondertussen heeft in samenwerking met de Raad van Amerikaanse-Islamitische betrekkingen, het centrum-linkse Center for American Progress een rapport uitgebracht getiteld "Angst: De Wortels van een islamofoob netwerk in Amerika". Wat Links betreft is er niets te vrezen van de islam; de werkelijke vijanden zijn degenen die durven te wijzen op de problemen met de islam.

Mekka mag meer dan 7.000 mijl verwijderd zijn van Washington, maar de Raad van Amerikaans-Islamitische relaties, de Islamitische Society of North America, de Moslim-Amerikaanse samenleving, en andere dergelijke groepen hebben kantoren in Washington en in andere grote Amerikaanse steden, en ze lijken aanzienlijke ingang te hebben tot de huidige regering. Als men in termen denkt van gewapende verovering, is er natuurlijk weinig te vrezen van de islam. Maar samenlevingen kunnen veroverd worden op een andere manier dan door oorlogvoering. Twintig jaar geleden zou het een zeer vage mogelijkheid hebben geleken dat fotografen van bruiloften, in de VS ooit zouden worden gedwongen om hun diensten te verlenen aan personen in huwelijken van hetzelfde geslacht of anders een arrestatie te moeten riskeren. Dit wat eens een onmogelijkheid was, lijkt nu spoedig te worden vastgelegd in de wet.

De reden dat zoveel zaken optreden, ooit als een onmogelijkheid, zoals — homohuwelijk, homo's in militaire dienst, transgender badkamers in scholen — kwam, en veel eerder dan gepland, mede doordat deze zaken zijn overgenomen door liberalen en linksisten in het onderwijs, media, de rechtbanken en de entertainmentindustrie. Deze sociale transformaties konden optreden, niet omdat er bataljons van homo- en transseksuelentroepen massaal aan de grenzen stonden, maar omdat er genoeg mensen daartoe bereid waren binnen de grenzen.

Er kan worden betoogd dat een mogelijk maken van de islam een geheel andere zaak is. Linksisten, zo veronderstellen wij, zouden nooit de islamisering van de cultuur toelaten omdat het te ver gaat, omdat wanneer de islamisten een veilige voet aan de grond zouden krijgen, dit fataal zou zijn voor onze samenleving en strijdig met de belangen van de linksisten zelf. Maar op de lange termijn (en misschien zelfs op korte termijn), voorspelden andere sociale experimenten van links ook een maatschappelijke zelfmoord. Wat de ware gelovigen niet heeft gestopt in een vastberaden streven van hun agenda. Men moet stevig in het achterhoofd houden dat het eerste grote doel van links is de vernietiging van de bestaande maatschappelijke orde. Utopie komt later.

Wanneer uw blik is ingesteld op dat soort van doelstellingen, is het zeer waarschijnlijk dat u nu kundig bent voor het begrijpen van het grotere beeld. Nu, als voorbeeld, de linkse regeringen in Europa voeren een onverstandig beleid met betrekking tot de islam, dat bijna zeker zal leiden tot een islamisering van grote delen van Europa binnen een paar decennia. De triomf van links in Europa heeft de uiteindelijke triomf van de islam veel waarschijnlijker gemaakt. Amerika lijkt een soortgelijk traject te volgen, en om die reden kan het niet verstandig zijn om te kijken naar de linkse dreiging en de islamistische bedreiging als twee aparte soorten van bedreigingen — de onmiddellijke en de andere dan wat later. Hoe meer links bereikt in Amerika, hoe groter de kans dat de radicale islam een van de belangrijkste begunstigden zal zijn.

Islamieten en linksisten vormen een dubbele bedreiging. Dit wil niet zeggen dat het bondgenootschap eeuwig zal duren. Op een bepaald punt, zal een van de partijen beslissen dat hun "nuttige idioot" als bondgenoot hun doel heeft gediend, en beide kunnen afzien van de ander. Zoals in 1998 Recep Erdogan het zei, en het duurde vier jaar voordat zijn islamitische partij de secularisten opzij veegde, dat "democratie als een trein is waar we aan boord kunnen gaan, en uitstappen als onze bestemming is bereikt." Zodra zij voldoende macht hebben bereikt, kunnen we erop rekenen dat de islamieten in het westen hun linkse vrienden begraven.

Notitie van de redacteur: de foto hierboven is op 3 januari 2009 in Londen genomen tijdens een demonstratie tegen Israël door verschillende Palestijnse, moslim en linkse groepen zoals de Socialistische Arbeiderspartij. In de afgelopen maanden hebben de linkse Amerikaanse academische verenigingen zoals de American Studies Association en de Moderne Taal Vereniging de boycots of veroordelingen van Israël goedgekeurd. (Photo credit: Claudia Gabriela Marques Vieira / WikiCommons.)

Bron: Double Trouble: The Leftist Threat and the Islamist Threat - Crisis Magazine