DE UITZETTING VAN DE ABDULAZEEZ FAMILIE

Het is tijd voor onze mensen eerst.

22 juli 2015 - Daniel Greenfield

Voor en na 9/11 nam de FBI Youssef Abdulazeez onder de loep, omdat hij blijkbaar geld gedoneerd had aan Hamas door middel van een andere groep. Hij stond op een zwarte lijst. Maar hij ging weer er weer af. De FBI vergat hem, totdat zijn zoon, Mohammod Youssef Abdulazeez, op een jihadistische moordmissie ging in Chattanooga.

Net als de terroristen van Tsarnaev, ging de media graven in de achtergrond van deze disfunctionele moslimfamilie. We hebben geleerd dat Youssef Abdulazeez graag zijn vrouw slaat en verkracht. Hij wilde zelfs een tweede vrouw hebben om te verkrachten en te slaan, zoals dat is toegestaan "volgens onder de islamitische wet... in de kringen van zijn geboortestaat Palestina." Hij betrok ook enkele van zijn kinderen in zijn Koran-goedgekeurde huiselijk geweld.

De familie heeft nu verklaringen uitgegeven waarin ze zeggen dat hun zoon, zoals elke moslim terrorist ooit, leed aan "depressie" en dat de islam een vreedzame godsdienst is. Maar de donaties van de vader aan Hamas en het uitvaren tegen Amerika, Israël en Europa op zijn familie-account in de sociale media vertellen een heel ander verhaal.

De enige duidelijke conclusie van dit alles is, dat de Abdulazeez-familie, zoals de Tsarnaevs, nooit in dit land hadden mogen zijn. En na 9/11 hadden ze hier niet langer mogen verblijven.

Hun geschiedenis van huiselijk geweld en terrorisme is abnormaal voor Amerikaanse normen, maar normaal voor moslim. De familie van de Abdulazeez, die woont in Jordanië, heeft een ongekend hoog niveau van ondersteuning voor Al-Qaeda en ISIS. Eer-moorden van vrouwen hebben nog steeds de steun van het politieke systeem.

Onder de Palestijnse moslims, zoals deze Abdulazeez-familie, geeft 1 op de 4 steun aan ISIS. Palestijnen die zijn ontheemd in hun Jordaanse thuisland, hebben de neiging om zich met de Moslimbroederschap in Jordanië te verbinden in de ondersteuning voor hun zaak, net zoals ze dat in de Gazastrook doen, waar Hamas een lokale Moslimbroederschap afdeling is. Dat alles maakt Mohammod Youssef Abdulazeez een nog grotere bedreiging voor de Amerikanen.

Niet alleen had Mohammod Youssef Abdulazeez niet hebben moeten werken in een kerncentrale, hij zou hier nooit in dit land moeten zijn geweest. Het bloedbad van Chattanooga had niet hoeven te gebeuren.

Palestijnse moslims zijn geïndoctrineerd met het terrorisme - tot op zekere hoogte zelfs meer dan andere moslims. Hun immigranten, de eerste en tweede generatie, hebben de terroristische daden gepleegd, waaronder een Nidal Malik Hasan, die 13 Amerikanen vermoordde in Fort Hood ter ondersteuning van de Taliban; Mohammed Salameh, Ahmed Ajaj en Nidal Ayyad, die deelnamen aan de bombardementen van het World Trade Center; en Ali Hassan Abu Kamal, die zeven mensen op de top van het Empire State Building neerschoot.

Van de zes dodelijkste islamitische terroristische aanslagen tegen Amerikanen waren bij de helft Palestijnse Arabieren betrokken.

Moslim-immigratie is reeds een grote risico. Palestijnse islamitische immigratie is een nog groter risico, zelfs in normen van grote risico's. Moslim-terroristische aanslagen in Amerika zijn onevenredig uitgevoerd door Egyptenaren, Pakistani, Saoedi's en Palestijnen. De laatste zijn weer onevenredig betrokken bij terrorisme, ondanks dat ze een deel van een kleine bevolking zijn, omdat ze worden geregeerd door de PLO en Hamas terroristen.

De Palestijnse moslims hebben een nep nationaliteit, hen bezorgd door terroristen en is een kunstmatige groep en gevestigd met geen andere achtergrond dan het terrorisme, zonder geschiedenis, behalve bomaanslagen en geen toekomst behalve meer bloedvergieten.

Na Chattanooga kunnen we nog meer tijd verspillen in het uitpuzzelen via het disfunctioneren en de ook nog volledig normale relaties van de Abdulazeez-familie, of wij kunnen de verdere immigratie stoppen van een groep vanuit een plaats waar eer-moorden en terrorisme normatief zijn. De religieuze, sociale en politieke problemen van de familie Abdulazeez en de Tsarnaev-familie zijn niet onze problemen. Wij zijn dwaas dat we ze als ons probleem opgenomen hebben. En het hoeft niet de hervorming van de hele islamitische wereld te duren om ons van hen te ontdoen.

Zowel de Tsarnaev- als de Abdulazeez-families zullen niet elk moment besteed hebben aan het plannen van het doden van Amerikanen, maar ze hebben duidelijk een hekel aan ons. Maakt niet uit hoe "gewoon" hun zonen leken, hoeveel feestjes zij bijwoonden, hoeveel van hun Amerikaanse vrienden niets verkeerd in hen zagen, zij zijn altijd tikkende tijdbommen die wachten op de juiste samenloop van theologie en woede om te exploderen.

De bevolking van Boston en Chattanooga leefde onbewust met deze tikkende tijdbommen. Tikkende tijdbommen net als deze andere die rondom ons zijn; moslimgezinnen met boze vaders en timide moeders, een geschiedenis van mislukte zaken, en een groeiende wrok richting de ongelovigen, zonen zonder vaste levenswijze, die ondanks goede scholen en tal van mogelijkheden hun focus richten op de zwarte vlag van de Jihad.

Amerikanen moeten niet hoeven te leven voor deze tikkende tijdbommen. We moeten niet een fortuin uitgeven voor de mislukte pogingen om deze mensen te "de-radicaliseren" terwijl we over de mate van radicalisme niet zouden hoeven te vrezen als ze niet ten onrechte in dit land waren.

Als Youssef Abdulazeez zou zijn uitgezet na 9/11, zou Chattanooga nooit zijn gebeurd. De moordaanslag van zijn zoon zou een Jordanees probleem zijn geworden of het probleem van Koeweit of iemand anders probleem. In plaats daarvan schoven de autoriteiten de donatie aan een Hamas verbonden groep opzij. Ondertussen ging in het huis van Abdulazeez de tijdbom verder tikken, totdat die tenslotte is opgeblazen.

Als de Verenigde Staten was gestopt met het toelaten van mensen uit culturen en landen waar de steun voor terrorisme wijdverspreid is en waar de genegenheid voor Amerika nog zeldzamer is dan water in de woestijn, zouden wij minder terrorisme hebben.

85% van de Jordaniërs houden niet van Amerika. De kansen dat een moslim met een Jordaans burgerschap ons iets goeds toewenst was al nooit erg groot. Het beste wat we kunnen hopen was eigenlijk dat hij ons niet zou vermoorden. En dat is in veel gevallen mislukt. In plaats van te hopen dat de islamitische immigranten die hier komen en ons haten, ons niet zullen doden, moeten we misschien eens beginnen die kans te beteugelen ten gunste van ons. Er zijn allerlei praktische manieren om dat te doen.

We kunnen ophouden met de internationale cijfers goed te keuren als een reden om excuses aan te bieden aan de helft van de wereld, en in plaats daarvan te beginnen met ze te gebruiken en te bepalen uit welke landen wij immigranten willen en uit welke landen niet. Als we dat deden, kregen we meer immigranten uit de Filipijnen en minder uit Pakistan, en zouden er meer Polen zijn en minder Palestijnen, meer Italianen en minder Egyptenaren.

We dan niet hoeven te vrezen voor Poolse zelfmoordaanslagen en voor Italianen die schieten op onze soldaten in de naam van Allah.

Na 9/11 moet er een nul-tolerantie zijn voor elke steun aan het terrorisme. Youssef Abdulazeez en zijn hele familie had op het eerste vliegtuig moeten worden gezet, terug naar Jordanie. En het is nog niet te laat daarvoor.

Na een terroristische aanslag vernietigt Israël het huis van de terrorist. Voordat de Israëli's dat deden hadden de Britten en de Ottomanen een geschiedenis in het gebruik van soortgelijke tactieken. Het idee is om de potentiële terrorist eraan te herinneren dat zijn gezin verantwoordelijk is voor zijn daden en dat de familie een belangrijke motivatie is voor plegen van een aanval.

Als dit idee absurd klinkt, dan hebben we de oorlog tegen drugs gevochten met behulp van het vernietigen van de eigendommen van de drugtelers, zelfs wanneer de huizen en het land eigenlijk deel uitmaakten van hun familieleden. Islamitisch terrorisme is een veel grotere bedreiging dan een beetje hasjiesj, en een veel lichter vergrijp dan de islamitische terroristen die meer Amerikanen doden dan anderen met een beetje marijuana.

Als Mohammod Youssef Abdulazeez hennep in de kelder had laten groeien, zou hij en zijn familie hun huis en auto's hebben verloren. Aangezien hij slechts een brute binnenlandse terroristische aanval uitgevoerd heeft tegen Amerikaanse militairen, had noch hij, noch zij iets te vrezen. En dat is gewoon verkeerd.

Wat als de volgende Mohammod, Mohammed of Muhammad zouden weten dat zijn aanval binnen 24 uur, zijn familie hun burgerschap zouden verliezen en op een vliegtuig gezet terug naar hun land, vergezeld met alleen de dingen die in hun koffers passen? Hij kan er nog steeds mee doorgaan of misschien niet. Zijn familie hem kan aangeven, of misschien niet. Maar de kansen ten gunste van ons zouden plotseling sterk stijgen.

Stel je voor dat als een terroristische aanslag niet werd gevolgd door pijnlijke psycho-analysering van wat er mis ging, maar in plaats daarvan zou werden vergezeld door een snelle en doortastende actie? Er is niet zoiets als een terroristische 'lone wolf'. De "lone wolf" handelt in de naam van een zaak. Zijn familie is deel van die zaak. Zij hoeven hem niet een pistool te hebben gegeven en hem op zijn doel gewezen, maar ze hielpen wel zijn geest en hart te vullen met haat.

Nu is het nodig dat ze gaan.

Amerika moet een immigratiebeleid met een beleid van deportatie hebben met een nul-tolerantie voor terrorisme. Het kan en moet hier beginnen. Het is tijd voor onze mensen eerst, en degenen die ons haten het laatst.

Bron: Deport the Abdulazeez Family | Frontpage Mag