Het antwoord op het Franse antisemitisme

16 januari, 2015 | door Caroline Glick

16 januari is de negende verjaardag van het begin van de Ilan Halimi ramp.

Op 16 januari 2006 kwam Sorour Arbabzadeh, de verleidster van de islamitische anti-Joodse ontvoeringsbende onder leiding van Youssouf Fofana, de mobieletelefoonwinkel binnen waar Halimi werkte en zette de zoete val op.

Vier dagen later had Halimi een ontmoeting met Arbabzadeh onder een drankje in een stamcafé en werd afgesproken om naar haar huis te gaan. Ze liet hem rechtstreeks in een hinderlaag lopen. Haar kameraden sloegen hem, bonden hem en wierpen hem in de kofferbak van hun auto.

Ze brachten Halimi naar een sloppenwijk appartement en hebben hem 24 dagen en 24 nachten gemarteld voordat ze hem dumpten, geboeid, naakt, neergestoken en onder de derdegraads brandwonden over meer dan tweederde van zijn lichaam, op een zij-spoorlijn in Parijs.

Hij overleed enkele uren later in het ziekenhuis.

In een gepassioneerde toespraak tot het Franse Parlement gaf Minister-president Manuel Valls een bewogen opsomming van het antisemitisme op die dinsdag, waarbij hij eiste dat zijn mensen stopten met het te behandelen als een iemand anders zijn probleem.

In zijn woorden: "Sinds Ilan Halimi in 2006... zijn de antisemitische handelingen in Frankrijk uitgegroeid tot een onaanvaardbaar niveau. De woorden, de beledigingen, de gebaren, de schandelijke aanslagen... ze hebben niet de nationale verontwaardiging gewekt die onze joodse landgenoten mochten verwachten. "

Valls drong erop aan dat Frankrijk bescherming zou geven aan haar Joodse Gemeenschap, opdat Frankrijk zelf niet zal worden vernietigd.

"Zonder de Franse Joden zou Frankrijk Frankrijk niet zijn, dit is de boodschap die wij moeten communiceren, luid en duidelijk. We hebben het nog niet gedaan. We hebben nog niet genoeg verontwaardiging laten zien. Hoe kunnen we accepteren dat in bepaalde scholen en universiteiten de Holocaust niet kan worden onderwezen? Hoe kunnen we accepteren dat als een kind wordt gevraagd 'Wie is je vijand?' het antwoord dan is: 'De Jood?' Toen de Joden van Frankrijk werden aangevallen, werd Frankrijk aangevallen, het geweten van de mensheid is aangevallen. Laten we dat nooit vergeten."

Valls woorden waren verheffend. Maar het is moeilijk te zien hoe ze de fundamentele realiteit kunnen veranderen die de Joden van Frankrijk onder ogen moeten zien.

Wanneer alles is gezegd en gedaan, is het hun nek die op het blok ligt, terwijl het geweten van de mensheid nauwelijks onrustig is.

Ilan Halimi's geval is min of meer een schoolvoorbeeld van de onmogelijk realiteit die het Franse jodendom onder ogen ziet. En zoals Valls opgemerkt heeft, de situatie is alleen maar erger geworden in de afgelopen negen jaar. Veel slechter.

Maar terug naar toen de dingen veel beter waren, Ilan Halimi was ontvoerd en gemarteld gedurende 24 dagen en vermoord. Als Tablet Online, een tijdschrift waarin Marc Weitzmann september vorig jaar verslag gedaan heeft van een gedetailleerde samenvatting over zijn beproeving, en de bende die de wreedheden begaan heeft, ook op jacht was naar joodse slachtoffers enkele weken voordat Arbabzadeh haar val voor Halimi opzette. Al hun vorige pogingen hadden gefaald. Hun eerdere doelen waren Joodse artsen, advocaten, televisie directeuren en mensenrechten activisten, eveneens Joden zonder bijzondere onderscheid afgezien van het feit dat zij Joden waren.

Het anti-joodse karakter van de bende was duidelijk uit de gekozen slachtoffers. De anti-semitische aard van hun afschuwelijke misdaad tegen Halimi was duidelijk vanaf het eerste moment dat ze contact maakten met zijn moeder, Ruth Halimi, en een losgeld vroegen voor zijn vrijlating. Ze uitten anti-Joodse laster in al hun communicatie met haar. En terwijl ze haar zoons martel-kreten op de achtergrond hoorde, was Ruth was verplicht om voor zijn folteraars verzen uit de Koran te reciteren.

En toch, gedurende de periode van zijn gevangenschap, hebben de Franse autoriteiten geweigerd dit anti-Joodse karakter van het misdrijf te overwegen, en dientengevolge weigerden ze om het te behandelen als een geval van levensbedreigend of dringend.

Dezelfde houding bleef bestaan nadat Halimi werd gevonden. Zoals Weitzmann opgemerkt heeft, bleef de onderzoeksmagistraat volhouden: "Er is geen enkel element om deze moord te koppelen aan een antisemitisch doel of een antisemitische daad."

De ontkenning ging door in al de 2009 zaken van de 29 ontvoerders en hun handlangers. Antisemitisme werd vermeld als verzwarende omstandigheden van de misdaad - en als zodanig een oorzaak voor een zwaardere veroordeling - slechts alleen voor de bendeleider Fofana. En op het einde, zelfs voor hem, hielden de rechters daarmee geen rekening bij de veroordeling.

Wat betreft die 29 ontvoerders en medeplichtigen, zoals Weitzmann opmerkte, had elk van hen een kring van vrienden en familie. Dientengevolge waren er volgens behoudende raming van één van de reporters ten minste 50 mensen die zich bewust waren van het misdrijf en van de plaats waar Halimi werd vastgehouden. En niet een van hen belde de politie. Niet een van hen voelde zich gedrongen om te bellen en het leven van een Jood te redden.

Na dit feit waren de media in Frankrijk blij om artikelen te publiceren van de verdedigingsadvocaten van de beulen, en beweerden dat "alleen mensen gemotiveerd door 'politieke redenen' het zouden proberen te verkopen als antisemitisme, wat de Franse samenleving ondermijnt."

Toen de familie advocaat van Halimi pochte over nauwe banden met de regering en hij aankondigde een beroep te doen op de bedoeling van de daders aangezien hij dacht dat hun straffen niet toereikend waren, verschoven de Franse media gretig het gesprek naar de marteling en de moord op een Parijse, die net toevallig een Joodse was, door een bende van sadisten die ook net toevallig moslims waren, in de richting van een meer comfortabel verhaal van de Joodse lobby en Joodse macht.

Dus toen Halimi, en ook zes jaar later toen de drie kinderen en de rabbijn werden afgeslacht in de Joodse Otzar Hatorah dagschool in Toulouse, voor de begrafenis naar Israël werden gebracht, meldden de media het besluit van hun gezinnen op een negatieve manier en lieten doorschemeren dat het een bewijs was van de fundamentele ontrouw van de Joden van Frankrijk.

Met andere woorden, wat de moord op Halimi prijs gaf was dat het antisemitisme in Frankrijk systematisch is. Moslims zijn de belangrijkste daders van geweld. En ze werken in een sociale omgeving die minimaal onverschillig is voor het Joodse lijden en slachtofferschap. Dit geweld en deze onverschilligheid wordt bijgestaan door de niet-islamitische elites. Franse autoriteiten minimaliseren de unieke dreiging die Joden moeten aanzien. En de media zijn blij om het probleem te kunnen negeren, of wanneer de geringste gelegenheid daartoe is, te beweren dat de Joden zelf verantwoordelijk zijn voor hun eigen slachtofferschap.
Inderdaad, in de live verslagen vanuit de plaats van de gijzelingsactie in de koosjere supermarkt in Parijs van vorige week, heeft Weitzmann ook opgemerkt dat in de vroege uren van de aanval, de Franse media verzuimden om te vermelden dat de gijzelaars Joden waren.

Onder deze omstandigheden, waar het gehele Franse systeem samengekomen is tegen hen, wat kan er worden gedaan voor het Franse jodendom? Wat kunnen ze doen voor zichzelf?

Het is verre van duidelijk dat Frankrijk in staat is om haar neerwaartse traject te corrigeren.

De demografie verplaatst Frankrijk in een andere richting. Volgens de Israëlische politieke wetenschapper Guy Bechor zal Marseille de eerste westerse Europese stad zijn met een moslimmeerderheid. De regering van de sociaal-democraten hebben hun overwinning te danken aan de stemmen van de moslims. Het is moeilijk om te zien dat de Franse President François Hollande en zijn kameraden acties gaan uitvoeren die de woede kunnen opwekken van dat kiesdistrict, die als een blok stemmen.

Bovendien is antisemitisme in al haar vormen tot uiting gekomen in de gehele Franse maatschappij. Bijvoorbeeld: de aanklager in het Halimi moordproces is de zoon van een Franse Nazi-medewerker, en volgens Weitzmann probeert deze een buitensporige hoeveelheid begrip op te brengen in het proces voor de daders.

Dan is er nog de kwestie Israël.

Valls heeft zich onderscheiden van zijn collega's voor zijn bereidheid om te erkennen dat anti-Zionisme hetzelfde is als antisemitisme.

Maar hij is een roepende in de woestijn. Het overweldigende gevoel van de Franse elite is een vijandigheid naar Israël toe.

Dit sentiment is geopenbaard in de Hollande-behandeling van Israël, en door de behandeling van de Franse Joodse Gemeenschap in de nasleep van de moord in de supermarkt.

Hollande vroeg premier Benjamin Netanyahu om de anti-terreur-Mars in Parijs op zondag niet bij te wonen, met te beweren dat Netanyahu's aanwezigheid afbreuk zou doen aan de boodschap van de eenheid tegen het terrorisme, wat hij hoopte dat de mars zou communiceren.

De onderliggende aanname in het bericht van Hollande is zeer verontrustend.

Deze veronderstelling is dat anti-Zionisme geen antisemitisme is en dientengevolge niet kwaadaardig. De subtekst is dat de moord op Joden door islamitische terroristen die streven naar de vernietiging van Israël ook niet gelijk is aan een misdaad die dezelfde veroordeling verdiend als de jihadistische moord op Franse journalisten.

Netanyahu heeft terecht het verzoek van Hollande genegeerd om het niet bij te wonen. En vanwege deze stap werd hij onderworpen aan harde kritiek door de Franse media, die hem beschuldigde het partijtje te laten stuk lopen, en zichzelf zelf in het centrum te plaatsen tegen de wensen in van zijn onwillige gastheren.

Hun kritiek werd vervolgens nagesproken door de Israëlische media die angstvallig de endemische vijandige anti-Israël houding negeerde van de Franse media en van het anti-Israël beleid van de Hollande-regering. De Hebreeuwse media, samen met Hatnua leider Tzipi Livni, heeft ook Netanyahu woest aangevallen, evenals de minister van Buitenlandse Zaken Avigdor Lieberman en de Minister van economie Naftali Bennett om de Franse gevoeligheden te verstoren door het Franse Jodendom op te roepen om op aliya te gaan.

Maar aliya is de sleutel voor het bestrijden van het toenemende gevaar waarmee de Joden van Frankrijk worden geconfronteerd in de systematische aard van het Franse antisemitisme. Dit is eerst en vooral waar, want Frankrijk maakt duidelijk dat het daar niet een veilig tehuis is voor de Joden, en dat Israël een betere optie is. Israël bestaat, zodat de Joden altijd een betere optie zullen hebben dan lijden door toedoen van vijandige niet-Joden.

Het spreken van aliya is ook essentieel, omdat het tot nu toe het enige is wat ertoe heeft geleid tot de Franse autoriteiten zich rechtstreeks uitspreken tegen antisemitisme en actie ondernemen om het Franse jodendom te verdedigen in het vooruitzicht van een massale uittocht van hun Joden.

Het jaar 2014 zag een 50 procent stijging van de Franse aliya. En het Jewish Agency verwacht dat dit aantal zich zal verdubbelen tot 15.000 in 2015, met 50.000 meer niet ver daarachter.

Nadat Ilan Halimi werd vermoord, uitte uit angst voor een verstoring van de Fransen geen Israëlische leider, met inbegrip van toen minister van Buitenlandse Zaken Livni, een woord ter veroordeling van de wreedheid. Geen Israëlische vertegenwoordiger heeft zijn herdenkingsceremonie bijgewoond.

Niemand drong er toen bij de Franse Joden op aan om aliya te maken. En het aantal antisemitische aanslagen is jaarlijks massaal toegenomen. Ook de Franse gouvernementele vijandigheid naar Israël is geëscaleerd met elk voorbijgaand jaar.

Helaas is er alle reden om te geloven dat het bloedbad in de koosjere supermarkt in Parijs op vrijdag niet de laatste keer zal zijn. Maar het is ook duidelijk dat de beste manier om meer lijden te voorkomen is vaak en krachtig te spreken over de optie in het verhuizen naar Israël. Israël moet ook actieve stappen nemen in het land ter voorbereiding voor de komst van onze Franse broeders en zusters. Hollande zal zeker zijn ergernis uitspreken terwijl hij blijft doorgaan om Israël bij elke gebeurtenis voor zijn denkbeeldige misdaden te veroordelen. Maar de Franse Joden zullen worden versterkt.

Terwijl het geweten van de mensheid nutteloos kan worden en geïrriteerd door de slachtofferschap van Joden, zullen de Joden van Frankrijk weten dat er één plek op aarde bestaat om dit slachtofferschap te voorkomen, en dat ze hier welkom zijn wanneer ze ervoor kiezen om te komen.

Oorspronkelijk gepubliceerd in de Jerusalem Post.

Bron: carolinglick | The answer to French anti-Semitism