De Amerikaanse ziekte

22 juni 2015 - door Vic Rosenthal

Toen ik in Israël terugkwam na 26 jaar, waren natuurlijk daar sommige dingen anders. Maar het waren onbelangrijke dingen, zoals parkeren, de economie en de militaire dreiging. Israëli's waren nog steeds Israëli's. Ik was weg uit Amerika voor minder dan een jaar, en het lijkt alsof ik op een andere planeet ben.

Ik had de obsessie met de rassen al bemerkt voordat ik vertrok. De verkiezing van Barack Obama, die een afname van de raciale spanningen had moeten markeren, niet het tegenovergestelde effect. Ras werd nog belangrijker met de explosieven in het mijnenveld van de politieke correctheid; een van de dingen die men heel voorzichtig bespreekbaar maakte. Stap op een mijn, en misschien of misschien niet met een onmiddellijke explosie, maar daarna zal niets van wat je zegt nog serieus worden genomen.

De meeste Israëli's hebben dit nog niet door, God zij dank. Judy Mozes, een radiopersoonlijkheid en de vrouw van een minister tweette een smakeloze grap over "Obama-koffie", zwart en zwak. De grap werd onmiddellijk aangemerkt als "racistisch" en Mozes werd gedwongen om zich te verontschuldigen.

Het is interessant om te vragen wat er wordt verondersteld dat hier zo beledigend was. Blijkbaar is het toegestaan om Obama's ras te noemen zo lang het kader maar positief is. Je kunt zeggen dat hij zwart is en sterk, maar niet dat hij zwart en zwak is. Zoals veel waarnemers al hebben opgemerkt, is het niet te vergelijken met de aanstootgevendheid om onze Minister-president als "kippenstront" aan te duiden, maar wanneer het gaat om het ras gaat zullen alle vergelijkingen mislukken.

In Amerika is het verplaatst naar buiten de politieke correctheid en lelijke grappen. Een stomme, kwaadaardige jonge man vermoord negen mensen op een bijbelstudie, omdat ze zwart waren. Hij keek hen in de ogen, en hij vermoordde ze.

Het is gemakkelijk om hier parallelle misdaden te vinden. Vorig jaar kwamen twee Arabieren een synagoge in Jeruzalem binnen en schoten en hakten in op vier rabbijnen en een Druzische politieagent. In de laatste twee dagen, werd een Joodse man vermoord en een ander is in kritieke toestand opgenomen bij twee ongerelateerde incidenten. In beide gevallen keken de Arabieren de Joden in de ogen en vervolgens hebben ze hen aangevallen.

Het is echter niet hetzelfde. In ons geval is er een historische strijd gaande. De Arabieren hebben geprobeerd om de Joden uit het land van Israël te verdrijven al voor ten minste honderd jaar. Hun moorddadige acties hebben een doel, ondanks dat het wordt gevoed door rassenhaat. In Amerika is er alleen maar de haat.

Ik denk dat de verklaring ligt in de geschiedenis. Zwarte slavernij bestond in de VS al honderden jaren voor de Amerikaanse Burgeroorlog. Iedereen weet dat, en iedereen (hoop ik) begrijpt dat de slavernij immoreel en kwaad was. Maar het is noodzakelijk om te leren van die dagelijkse details van de letterlijk afschuwelijke behandeling, die de slaven ontvingen om goed te begrijpen hoe kwaad het was. De enige levende dingen die zo slecht behandeld worden als slaven zijn dieren voor vlees of voor laboratorium experimenten.

Slavernij in Amerika heeft zowel de zwarten als blanken getroffen lang nadat het eindigde. Zwarten waren begrijpelijkerwijs boos, maar ze ontwikkelden sterke familie- en religieuze structuren wat hen hielp om te overleven in een omgeving die vijandig bleef (meer onlangs zijn deze structuren uit elkaar gevallen, gedeeltelijk als gevolg van een beleid dat bedoeld was om de schade te herstellen door de raciale vooroordelen in de grotere samenleving). Ze zijn nog steeds boos.

Blanken, aan de andere kant, droegen een grote last van schuld vanwege de instelling van de slavernij, en vervolgens voor de onderdrukking die daarop gevolgd is. Niets maakt dat je iemand zoveel haat als te weten dat je hem kwaad hebt gedaan, en deze haat voedt zichzelf en zal niet verdwijnen. Nu deze samenleving aan meerdere kneuzingen lijdt — de middenklasse status wordt steeds moeilijker om vast te houden dan ooit, blanke gezinnen zijn bijna allemaal gebroken, net als zwarte — houden sommigen vast aan de oude rassenhaat als een anker.

Het is vreselijk dat de nieuwste lelijke manifestatie van rassenhaat ontplofte in Charleston, SC, onbetwistbaar het epicentrum van de slavenhandel in Amerika, in de kerk opgericht door Denmark Vesey, een vrije zwarte man, die werd geëxecuteerd (gelyncht, liever gezegd) in 1822 voor het plannen van een slavenopstand.

De raciale obsessie zou de "Amerikaanse ziekte" kunnen worden genoemd. Helaas verstoort dit het Amerikaanse begrip van gebeurtenissen in andere plaatsen. Het is gemakkelijk voor iemand als President Obama, die onwetend is over onze geschiedenis, en die is onderwezen aan de voeten van Edward Said, om ons conflict met de Palestijnse Arabieren te zien als in termen van een raciale kloof, die hij zo goed kent.

Maar Israël is geen Amerika, en 'Palestijnen' zijn iets anders dan de afstammelingen van zwarte slaven en de slachtoffers van de rassenscheiding, Jim Crow en apartheid.

Mijn advies voor de VS in deze moeilijke en beangstigende tijd is deze: werk uw rassenkwesties weg door het te corrigeren. En in de tussentijd: oefen geen druk uit op ons vanwege uw problemen.

Bron: The American sickness | Abu Yehuda