Een vluchtelingenkamp bruist van woede - tegen de PA

De bewoners van Balata, in de buurt van Nablus, voelen zich verlaten door zowel Abbas als de VN. Ondertussen wordt de jeugd gerekruteerd door terroristen en drugsdealers.

Door Avi Issacharoff | 28 november 2014

Een nieuwe winter in het vluchtelingenkamp Balata. En terwijl de jaren voorbij gaan, verandert hier niets en wordt niets beter. Dezelfde slechte infrastructuur, overbevolking en armoede.

Tientallen mensen vullen de straten. Het is geen vakantietijd, gewoon een dag als andere. Het overweldigende jeugdwerkloosheidscijfer - 56 procent volgens de statistieken van de Palestijnse autoriteit - geeft aan waarom er zoveel mensen door de straatjes zwerven, werkloos.

De grootste en een van de meest beruchte kampen staat centraal in het anti-Israël-geweld. En met de terreur van de eerste en tweede intifada's is Balata slechts een paar kilometer verwijderd van het hart van Nablus. Maar de kloof tussen de 30.000 bewoners van het kamp en de stad is nog nooit zo groot geweest.

Elke keer als ik hier ben in de afgelopen 14 jaar heb ik harde verklaringen tegen Israël gehoord, tegen de bezetting. Maar deze keer, werden de meeste klachten gericht tegen de Palestijnse autoriteit en haar leider, Mahmoud Abbas. Zelfs de Israëlische bezetting heeft haar verafschuwde primaat verloren aan de PA in de hoofden van de bewoners.

Ahmed, 30, wijst op de groenteboer die een winkel tegenover zijn winkel heeft opgezet. "Zie je die kisten met groenten?" vraagt hij. "Ze staan er al twee dagen. Hij laat ze 's nachts staan, en verkoopt wat er over is overdag. Dit zijn niet eens geen groenten die voor de mens geschikt zijn, en ook dan hebben de mensen geen geld om iets anders te kopen. Niemand hier heeft een vergunning om in Israël te werken, en de PA gaat ons niet helpen. Probeer eens om een lening van de bank te krijgen. Ze geven die niet aan inwoners van het kamp."

'Wat gebeurt er met de financiële hulp die de PA van buitenaf ontvangt? Waarom wordt die niet aan de kampbewoners gegeven?'

"Ik verwijt Abbas deze situatie," voegt hij eraan toe. "Er zijn tonnen drugs hier. Waarom behandelt de PA dit niet?" vraagt hij boos.

Zijn vriend Samir sluit zich aan bij ons gesprek. "Er is geen politie, en er is geen wet. Mensen lopen rond met pistolen, omdat ze bang zijn voor de eigen bevolking; niet vanwege de Israëli's. Ik vraag dan, wat gebeurt er met de financiële hulp die de PA krijgt van buitenaf? Waarom wordt die niet aan de kampbewoners gegeven? Waarom wordt er niet in hen geïnvesteerd? Als de dingen blijven zoals ze nu zijn en als de PA ons blijft negeren, zal de situatie uiteindelijk tot een explosie leiden."

Iedereen hier spreekt over een samenzwering, muwamra in het Arabisch: een gezamenlijke Israëlische-PA samenzwering om de kampen te verzwakken.

Alaa, 43, zegt dat het kamp wordt verondersteld te worden gerund door de UNRWA, de United Nations Relief and Works Agency voor Palestijnse vluchtelingen in het Nabije Oosten. "Maar ze hebben hun activiteiten in het kamp drastisch teruggebracht. Zij helpen de bewoners steeds minder, en we voelen het. Maar de PA weigert hier te investeren, omdat zij beweren dat het de verantwoordelijkheid van UNRWA en de VN is. Dus we zitten tussen wal en schip. Ze hebben ons verlaten. De PA ondersteunt de bewoners van de steden en dorpen. Maar het gaat voorbij aan ons.

"Elke jeugdige hier die werkt, steunt ten minste vijf, zes families. Dat is onmogelijk. De woede tegen de PA is enorm, en mensen hebben niets te verliezen," gaat Alaa verder. "Misdaad heerst er, drugsdealers verschijnen bij elke hoek. Dus, iedereen die wil profiteren van de situatie komt naar de jongeren en vraagt om toe te treden tot hen. Of het nu Hamas is, de [islamitische] Jihad en andere groepen, die aanvallen willen uitvoeren, of criminelen die drugsdealer willen worden."

'Dit is geen manier om te leven; dood zijn is beter... Elke soort drug waarvan je ooit hebt gehoord kan hier worden gevonden: hydra, hasj, XTC, cocaïne. Alles wat ze de jeugd bieden, nemen ze aan.'

De spanning en het gevoel van onrecht is niet nieuw. Decennia lang, hebben de bewoners hier een uniek, afzonderlijke gevoel van identiteit ontwikkeld - als de meest achtergestelde en onderdrukte leden van de Palestijnse samenleving. Maar terwijl het in het verleden aan Israël lag die hen onderdrukte, nu is het de PA. In één adem klagen ze over het ontbreken van de PA als een operationele instantie in het kamp, maar vervolgens benadrukken ze dat vanwege de vijandigheid van de lokale bevolking, de veiligheidsdiensten van de PA niet in het kamp kunnen functioneren zoals ze willen.

Mahmoud Abu Jima zegt dat de situatie nog nooit zo slecht is geweest. "Dit is geen manier om te leven; dood zijn is beter. Ik garandeer u dat als u de mensen hier een salaris van 3.000 sikkels per maand (ongeveer $780) geeft, zal niemand problemen maken. Maar kijk naar wat er nu gebeurt als gevolg van onze uitsluiting door de PA. Elke soort drug waarvan je ooit hebt gehoord kan hier worden gevonden: hydra, hasj, XTC, cocaïne. Alles wat ze de jeugd beiden, nemen ze aan."

Akhsin Kandil, 27, is een werkloze vader van twee kinderen. Hij heeft tweemaal geprobeerd een baan te krijgen bij de PA-veiligheidsdiensten. "Ze zeiden dat ik niet aanvaardbaar was, want ik heb in een Israëlische gevangenis gezeten" - hij zegt niet waarvoor - "en ik ben een inwoner van een kamp. We leven alleen door de wil van Allah. We hebben geen salarissen, we hebben geen hulp van de PA. Er is niets. We zitten op een doodlopende weg, en niemand van de PA zal luisteren. Men wil dat de situatie er zo blijft uitzien. In de dagen van Arafat was het niet zo. "Maar onder Abu Mazen [Abbas] is het anders."

Niemands land

Nog maar tien dagen geleden, gebeurde iets kleins hier, wat onderstreept hoe gespannen de relatie is tussen de Balata bewoners en de PA. Een kampbewoner ontvoerde een Palestijn uit het nabijgelegen Kfar Kalil vanwege een geldelijk geschil. Het slachtoffer van ontvoering werd een paar uur vastgehouden, en de veiligheidsdiensten PA wisten ervan in no-time.

Om te voorkomen dat een politie inval van de PA tot onvermijdelijk geweld zou leiden, werd een van de chefs van de Fatah in het kamp, Jamal Tirawi, erbij betrokken. Tirawi is een parlementariër die 18 maanden geleden vrijkwam na een straf van zes jaar (veroordeeld als medeplichtige in de zelfmoordaanslag van 2002, waarbij de zelfmoordenaar zijn huis verliet om zich op te blazen in het Tel Aviv Bialik Café, en Rachel Tcherkhi doodde en 29 anderen verwondde) uit een Israëlische gevangenis. Hij kwam in het huis van de ontvoerder en bereikte een akkoord met hem. Het slachtoffer keerde veilig terug naar zijn familie.

Maar de PA-gouverneur van Nablus, Ikhram Rajoub, liet het er niet bij zitten. Hij besloot dat de veiligheidsdiensten de ontvoerder moesten arresteren.

"Ik probeerde de gouverneur te overtuigen dit niet te doen," zei Jamal Tirawi deze week in zijn kantoor in Nablus. "Maar hij drong erop aan."

Voorspelbaar leidde de binnenkomst van de politie in het kamp tot gewelddadige botsingen met de bewoners, met inbegrip van massaal stenen gooien naar de Palestijnse agenten.

"De situatie in de kampen is bijzonder slecht," legde Tirawi uit. "UNRWA heeft haar activiteiten in de Palestijnse gebieden teruggebracht met 80 procent. Bovendien zorgt de regering [PA] niet voor de bewoners van het kamp. Wij komen niet voor in de plannen van de regering of van de gemeenten. Waarom? Dat is een politieke vraag: wie zal de zorg nemen over de kampen, de PA-regering of de VN? De donor-naties geven geld aan de regering, maar hebben geen zorg over de kampen, en wij lijden onder de gevolgen."

Het is geen geheim dat Tirawi wordt gezien als een rivaliserende figuur voor de Fatah-hoofdstroom, en misschien voor Abbas zelf. Hij ontkent dit natuurlijk. "Ik ben niet tegen Abbas of Fatah. Ik ben deel van de beweging. Ik accepteer en respecteer de leiding en haar legitimiteit. Hij is onze leider. Wij houden van mopperen en wij zijn zijn soldaten. Ik help om een verbinding te maken tussen hem en de vluchtelingenkampen, en ik wil hem de Palestijnse bevolking laten leiden. Ik persoonlijk coördineer de vergaderingen van alle vertegenwoordigers van de kampen met hun eisen naar Abbas. Ik probeer alleen maar de relatie tussen de verantwoordelijken en de burgers te verbeteren."

"Fouten zijn er gemaakt in het verleden, vooral op het uitvoerende niveau, en wij willen dat de PA en het publiek samenkomen op dezelfde plaats, zodat we niet zullen zien gebeuren wat zich in Gaza blijft herhalen," Tirawi benadrukt dit, met het verwijzen naar de gewelddadige Hamas-overname in juni 2007 van de Strook. "Maar als iemand me wil afschilderen als de oppositie, ga je gang."

Dus wat is er dan gebeurd met de Palestijnse politie tien dagen geleden? Waarom werden ze aangevallen in het kamp?

"Ik heb in het verleden al gezegd en ik zal het nogmaals zeggen: We moeten de relatie tussen de veiligheidstroepen en de burgers verbeteren. Vooral in de kampen," zei Tirawi. "De veiligheidsdiensten moeten ons dienen, de burgers, en daarom moeten we betere betrekkingen aangaan.

Ik vraag of hij begrijpt dat voor de gemiddelde Israëliër, dit een bestendiging van het probleem van de vluchtelingen is, en ook de vraag naar een "recht op terugkeer" voor potentieel miljoenen van Palestijnen naar Israël. Dit het bewijs is dat er hier geen vrede komen zal.

"Het vluchtelingenprobleem is onderdeel van de bredere oplossing tussen Israël en de Palestijnen," antwoordde Tirawi. Enigszins verrassend citeert hij niet hij de bekende slogans over het teruggeven van Jaffa, Haifa en Ramle Lod. Eerder, zo beweert hij, "wordt de kwestie van de terugkeer als een excuus gebruikt om geen vredesregeling met Israël te bereiken. Als we een tweestatenoplossing op basis van de lijnen van 1967 bereiken, zeg ik u, dan zal het recht op terugkeer niet voorkomen in de overeenkomst. Dat is niet een reden voor een mislukking tot een vredesakkoord. Voor nu zijn de onderhandelingen tussen Israël en de PA alleen maar voor de lol. Maar als we de situatie bereiken van een historische oplossing voor het probleem en niet een situatie van het beheersen van het conflict, dan zal het recht op terugkeer geen barrière zijn. Dit is de positie van velen hier," beweerde hij.

Echter, dan nog concludeerde hij: "Als u nu van mij verwacht dit punt op te geven in de onderhandelingen, dan vergist u zich."

Bron: A refugee camp seethes with anger -- against the PA | The Times of Israel