Het westen drjft weg van Israël - en van zichzelf

16 juli 2014 | Douglas Murray

Drijft Israël weg van het westen? Dat was wat Hugo Rifkind beweerde in zijn tijdschriftcolumn vorige week. Hugo schreef:

'Israël drijft weg. Nooit gedacht wiens schuld het is; dat is een heel ander punt. Maar het gebeurt. Het is uitgeschakeld. Niet langer bestaat het in de populaire verbeelding als een soort van plaats als de onze. Eens, denk ik, zagen vijanden en vrienden het als een natie als aan de Noord-Atlantische Oceaan, maar dan elders. Als westers Europees, dan, kort, als zuidelijk Europees. Toen was het, wanneer denk je, dat Israël niet langer beschouwd werd als fundamenteel zoiets als Spanje? Begin jaren negentig? Toen ze Yitzhak Rabin neerschoten, en Oslo niets opleverde, en het afstel daarvan, misschien via een soort lusteloze Griekse tussenkomst, naar een verbijsterend Oriëntaals van zoiets als Turkije.'

Laten we even dat 'zij' buiten beschouwing ('ze' schoten op Yitzhak Rabin? in tegenstelling tot één moordenaar, Yigal Amir, die nog steeds in een Israëlische gevangenis zit, met een levenslange gevangenisstraf na zijn berechting door een Israëlische rechtbank). En laten we ook buiten beschouwing de notitie dat Oslo 'niet ging gebeuren' om welke reden dan ook, anders dan dat de terroristische leider Yasser Arafat niet bereid was iets van zichzelf op te geven.

Wat interessanter is, is dit idee van Israël dat het zou wegdrijven van het westen. In zijn oprechte en bewonderenswaardig en openhartige stuk zegt Rifkind over Israël: 'Ik houd veel meer van het land dan Syrië, China, Zimbabwe en tal van andere landen, maar minder dan ik doe van Noord-Londen.'

Ik kan begrijpen waarom Rifkind en andere westerlingen, Joodse en niet-Joodse, zich misschien meer cultureel uitgelijnd voelen met Noord Londen dan met Israël. Noord-Londen is niet mijn ding, maar het leven schijnt er fijn te zijn. Er lijken een paar existentiële vragen te zijn buiten de discussie om over de huizenprijzen en of mensen het zich kunnen veroorloven om de kinderen naar privé-scholen te zenden. Het leven is er gemakkelijk, het leven is er goed. Niet met name adellijk, maar wel mooi.

Israël deelt veel van deze kenmerken. Het is ook een natie die momenteel veel te doen heeft met wat mensen in landen zoals deze — zelfs de mensen in Noord-Londen — gebruikelijk zijn om te doen, maar men lijkt dit te zijn vergeten: dat het moet vechten voor haar voortbestaan. Israël wordt omringd door vijanden, zoals wij die hadden gedurende een groot deel van onze geschiedenis. Maar vandaag denken we graag dat vijanden iets is uit het verleden. Er zijn geen vijanden meer, dat zijn gewoon fobieën waar we nog niet van zijn genezen.

Vandaag onderscheidt Israël zich ook door een diep gevoel over haar waarden en ethiek, evenals een diepe besef van hun bron — dingen wij ook hadden. Diepe vragen van overleven, de tragedie en de triomf van het verleden, heden en toekomst blijven de zaken van elk Israëlische huis waar ik ooit geweest ben, hoewel die zelden worden gehoord onder de bewoners van Noord-Londen. Dus ja, dit zijn zeer verschillende levens.

Natuurlijk zijn er delen van Europa waar dergelijke existentiële vragen zich opnieuw kunnen voordoen. Ik weet dat de Joden in Frankrijk erover beginnen te denken om weg te gaan. Afgelopen weekend in Parijs heeft een menigte een synagoge aangevallen, waardoor er honderden binnen vastzaten. In Parijs zijn veel 'anti-Israël' demonstranten die veel meer geïnteresseerd leken in 'Joden' dan in 'Israëli's', tot en met het moment dat de benzine bommen kwamen. 'Smerige Jodin, inshallah [bij Allahs wil] zullen jullie sterven,' werd een jonge Parijse Jood toegevoegd. Anderen werden begroet door een menigte met het de simpele kreet 'Dood aan de Joden'. Maar dat is Parijs-Oost. En Noord-Parijs. Een wereld ver weg van Noord-Londen.

Waar ik naar toe wil is, dat het mij lijkt — uit veel bezoeken daar, en het zien van het land in vrede en oorlog — dat het Israël is, dat een echt westers land blijft. Het is Israël dat serieus is in zijn geschiedenis, diep nadenkt over waar het naartoe gaat en waarom het bestaat. Het is Israël die de westerse waarden serieus neemt en strijdt voor het voortbestaan van die waarden, in plaats van achterover te leunen in de veronderstelling dat ze gewoon een deel zijn van een soort geboorterecht. Israëls vragen en dilemma's zijn geen zaken van Noord-Londen of andere delen in West-Europa deze dagen, ondanks dat veel van de VS daaronder lijdt. Tot slot, en ondanks mijn bewondering voor zijn openhartigheid, kan ik niet nalaten om te denken dat Hugo dit geheel verkeerd ziet en ondersteboven zet. Geografisch gezien dit terzijde, het is Israël dat toch echt een westers land is. En veel meer dan vele delen van West-Europa.

Een kloof kan heel goed opkomen. Maar niet omdat Israël weg dreef van het westen. Eerder omdat vandaag in een groot deel van het westen, zoals we ons koesteren in het nagloeien van onze prestaties — popelen om te genieten van onze rechten, maar niet bereid zijn om die te verdedigen — het westen degene is die langzaam maar zeker wegdrijft van zichzelf.

Bron: The West has drifted away from Israel — and itself » Spectator Blogs