www.wimjongman.nl
Vrede met de islam in onze tijd
27 november 2014 - door Daniel Greenfield
Abdallah Bulgasem Zehaf-Bibeau, de verslaafde maar bekeerde jihadist, voortgebracht door de combinatie van een Canadese immigratie ambtenaar en een Libische Islamitische Jihadist, wilde alleen maar vrede.
Hij vertelde aan een medewerker: "Er kan geen sprake zijn van vrede in de wereld totdat er alleen maar moslims zijn." Vervolgens probeerde hij de vrede in te luiden op de islamitische manier, door het vuur te openen in de buurt van het Canadese Parlement.
Ondertussen interviewde in Israël een verslaggever de Arabische moslimkolonisten in Jeruzalem en bevond dat ook zij vrede wilden. Op hun voorwaarden.
"Ja we willen vrede," zei een van hen, "maar vrede betekent ook: geen Joden."
Bij de onderhandelingen over vrede met andere culturen is het een goed idee om ervoor te zorgen dat de woorden die je gebruikt hetzelfde betekenen hebben. De meeste moslims en westerlingen willen vrede. Maar wat voor westerlingen vrede betekent, is het naast elkaar leven. Voor moslims betekent vrede het einde van uw bestaan.
Ideeën voeren een zware culturele bagage met zich mee. Vrede in het westen roept beelden op van wapenstilstand, de wapenstilstand van de Eerste Wereloorlog met Kerstmis waarbij de Franse, Duitse en Engelse soldaten maaltijden konden delen en samen voetballen. Het draagt de revolutionaire gedachte in zich dat beide partijen beseffen dat de oorlog niet eens de moeite waard is om te vechten.
Zo'n revolutionair idee heeft geen plaats in de islam. De Jihad is de kern van de islam. De vraag over de Heilige oorlog is ook de vraag over het geloof. Wanneer oorlog religie is, dan is vrede door het afzien van oorlog een ketterij.
Het westerse idee van vrede is geheel vreemd aan de islam. In de islam komt vrede niet voort uit het feit dat mannen hun verschillen overstijgen, maar uit het vernietigen van die mannen, die denken dat het leven er anders uit ziet. Dat is de functie van de religieuze politie van onze "gematige moslim" bondgenoten in landen, die zoeken de praktijk van de beoefenaars van andere godsdiensten uit, en hun andere manieren van leven, en onderdrukken hen, zoals in Saoedi-Arabië.
Islamitische vrede komt niet met een diversiteit, in het aanvaarden van het bestaan van andere landen, religies en volkeren, maar van eenheid door middel van islam en het elimineren van zoveel mogelijk verschillen als maar mogelijk. Als de islam de bron van vrede is, dan is alles wat "niet-islam" is de oorzaak van oorlog.
Dood de Joden. Dood de christenen. Dan zal er vrede zijn.
Het islamitische idee van vrede is treffend uitgedrukt door Zehaf-Bibeau en door onze anonieme Jeruzalem Jihadist. Het is niet gebaseerd op een erkenning van de menselijkheid van de medemens, maar op een afwijzing van hun menselijkheid.
Zoals Mohammed kortweg zei in zijn berichten aan de leiders van de niet-islamitische landen in de regio: "Aslim, Taslam." Bekeer je tot de islam en je hebt vrede. Hetzelfde bericht wordt door de islamitische leiders van vandaag verzonden aan pausen en presidenten. Het is een boodschap van vrede op slechts de voorwaarden van de islam.
De islam is een godsdienst van vrede. Voordat er vrede is moet de islam eerst heersen. Binnen het islamitische wereldbeeld wordt het conflict veroorzaakt door het bestaan van een afwijkende mening. De enige manier om vrede te bereiken is door elk menselijk wezen te dwingen tot de onderwerping aan de islam. "Gematigden" kunnen beslissen om Joden en christenen als inferieure tweederangs burgers te laten leven als ze zich onderwerpen aan de moslims. "Extremisten" zullen dit overslaan en rechtstreeks gaan naar het hen verkrachten en onthoofden. En zodra die nare job is gedaan, zal er vrede zijn.
Of er zal vrede zijn als de "gematigden" en "extremisten" klaar zijn komen met elkaar onthoofden en vermoorden, de soennieten en sjiieten, en als de ene moslim klaar is met elke andere moslim af te slachten die op enigerlei wijze niet instemt met zijn begrip van de islam.
Dat is het kenmerk van de vrede die we vandaag in Irak en Syrië zien. Of in het vredesproces tussen Israël en de Arabische moslims, die tot "Palestijnen" zijn omgedoopt, want dan leek het alsof ze een lokale smaak hadden.
Islam verwerpt het idee dat wederzijdse empathie het conflict moet overstijgen. In plaats daarvan is het van mening dat oorlog de mensheid moet overstijgen. Of zoals de Koran zegt: "oorlogvoering is een opdracht voor u, ook al is het hatelijk voor u; maar het kan gebeuren dat gij iets haat dat goed voor u is, en kan het gebeuren dat gij een ding dat slecht voor u is, liefde geeft. Allah weet het, gij niet."
De westerse traditie is bevooroordeeld ten opzichte van een vrede in co-existentie. Het bevat de logica van de wapenstilstand naar alle gebieden van het leven en leidt tot het opkomen van multiculturalisme en immigratie. Het populaire lied van John Lennon's 'Imagine' met de oproep tot een einde aan grenzen, naties, religies en bezit. Haar ideaal van vrede komt voort uit het einde van een structuur en scheiding tussen mensen.
Het islamitische idee van vrede bevestigt slechts een structuur en scheiding op basis van de Koran. Het is van mening dat er vrede zijn zal wanneer iedereen is gedwongen te leven binnen de structuren van de islam. En daarom kan er geen echte vrede zijn met niet-moslims die zich niet aan de islam onderworpen hebben.
Deze twee onverenigbare begrippen van vrede blijven met elkaar botsen. Stel je voor dat als Franse soldaten uit de loopgraven klommen om te zingen en voetbal te spelen, en dan alleen maar worden neergeschoten door de Duitse soldaten die een fundamenteel ander idee hadden van vrede. Dit was eigenlijk hoe de Tweede Wereldoorlog werd gevormd, als de zegevierende partij de verouderde regels doorvoerde, terwijl Nazi-Duitsland, Japan en de Sovjet-Unie verschoven naar een grondig andere totalitaire mentaliteit.
München was een ramp, omdat Hitler niet de Keizer was. De andere kant was niet langer bereid om volgens de oude regels te spelen, zelfs niet in de diplomatieke onderhandelingen, en wilde niets anders accepteren dan alleen de totale overwinning. De bondgenoten werden gedwongen om hun vijanden tegemoet te treden in een meedogenloze oorlog die hele steden verwoestte.
De nazi's en de communisten waren de producten van jarenlange indoctrinatie, die hen leerde om de tegenstanders te zien als minder dan menselijk en dat vrede alleen verkrijgbaar was door hun vernietiging. Japan, dat een langere geschiedenis had van ontmenselijking van buitenstaanders, bleek zelfs een veel hardere noot om te kraken.
De islam heeft ook een geschiedenis van meer dan duizend jaar in een voortdurende ontmenselijking van de niet-moslims, en met het bestempelen van vrede en hun slavernij als gelijkwaardig. Het is onmogelijk om in vrede met moslims te leven, die denken dat er geen vrede zijn kan als de niet-moslims onafhankelijk blijven leven.
In het islamitische wereldbeeld is er oorlog omdat de niet-moslims nog steeds bestaan. Oorlog wordt veroorzaakt door de ongelovige en de islamitische huichelaar die zich niet echt aan de praktijk van de islam houdt. De Jihad zuivert de wereld van de niet-moslims; het roeit de "gematigde" moslims uit, die door de westelijke cultuur zijn verknoeid. Het is een oorlog van uitroeiing tegen de on-islamitische mensen.
Wanneer westerlingen vrede voorstellen, verwerpen de moslims hen als hypocrieten die spreken van vrede, maar weigeren de enige religie te aanvaarden die vrede kan brengen. Ze voelen geen verplichting om eventuele vredesakkoorden te eren, aangezien vrede kan alleen afkomstig kan zijn van de islam en de westerse afwijzing van de islam is juist onze onbetrouwbaarheid en bewijst slechte bedoelingen. Deze dynamiek is inherent aan de Koran en de hele geschiedenis van de islam.
Islam hoeft geen vrede door vrede te sluiten, maar door oorlog. Het beoogt een wereld zonder conflict door het doden van iedereen die het misschien niet eens met haar totalitaire ideologie.
De vrede van een co-existentie aan een ideologie die slechts vrede door haar eigen suprematie voorstelt, is een dwaze en gestoorde daad. Onze handreiking aan de moslimwereld heeft geen gebrek aan een gemeenschappelijke taal, maar aan gemeenschappelijke ideeën die ontbreken bij ons uitreiken naar de islamitische wereld. Beide zijden kunnen spreken over vrede, maar wat voor ene kant vrede betekent, betekent voor de ander werkelijk oorlog.
Talen bestaan niet alleen uit woorden, maar ook uit waarden. Het is niet voldoende om via een woordenboek tot onderhandelingen te komen als de twee partijen, die het lezen uit verschillende morele en ethische tradities voortkomen. Gewoon omdat we "Salaam" vertalen als vrede, en ermee akkoord gaan dat wij beiden vrede willen, betekent niet dat we hetzelfde idee erover hebben van wat nu werkelijk vrede is.
Het westen ziet vrede als leven naast de moslims. Moslims zien vrede als er het einde van het westen.