Volgend doel voor ISIS: Jordanië. En dan?

Israël zal voor een moeilijke keuze staan als ISIS probeert om Jordanië over te nemen. Het aftellen is begonnen.

26 juni 2014 | door Dr. Mordechai Kedar

Ma'an is een bedoeïenendorp in het zuidelijke deel van Jordanië dat altijd al een hoofdpijn bezorgde aan de heersers van het land. De bevolking is sterk fundamentalistisch en omvat een groot aantal Salafisten.

Demonstraties eindigden op straat in het verleden in geweld, soms veroorzaakt door de prijzen van voedingsmiddelen, soms door de prijs van de brandstof, en soms omdat de monarchie de dorpleiders niet met genoeg respect behandelde. In die tijd werd Ma'an een Jordaanse barometer, een indicator van de onderliggende stromingen over de stemming in het land.

Op de 2e juni, op een vrijdagmiddag, was Ma'an het toneel van een pro-ISIL-demonstratie (Islamitische Staat van Irak en de Levant', bekend als ISIS, maar nauwkeuriger vertaald als ISIL), waar men met zwarte vlaggen zwaaide en de borden met een niet mis te verstane boodschap (mijn toevoegingen tussen haakjes, M.K.).

"Vandaag is de steun voor een islamitische staat in Irak en al-Sham dag", "Ma'an is het Fallujah van Jordanië", "Wij steunen een islamitische staat", "Wij feliciteren de islamitische mensen met het veroveringen van Omar (is Akhattab, de tweede kalief, veroveraar van al-Sham) die Allah koos om een islamitische staat in Irak en al-Sham te vormen" waren enkele daarvan.

Luid en hysterische geschreeuw van "Allah akbar", "Naar de Jihad", "Er is geen redding door Allah en de sjiieten zijn zijn vijanden", "Hij die voor Jihad vecht is geliefd bij Allah", "De soennieten zijn Allah's geliefde", "Allah is onze god en niet het hunne (de sjiieten)", "de sjiitische god is Satan", "Dood is beter dan vernedering", "met bloed en geest zullen wij u verlossen, islam", "Jihad is onze weg", "Jihad staat voor altijd", "O, sjiitische heersers, we komen voor u", zo werd er gehoord tijdens de demonstratie en om te dienen als bewijs van de serieuze intenties, werden schoten in de lucht afgevuurd.

Het belangrijkste aspect van het protest was dat bijna alle aanwezigen hun gezichten niet verborgen hielden, wat betekent dat ze geen angst voor de Jordaanse regering, de politie of de geheime dienst hebben. De demonstranten waren zich er goed van bewust dat ze werden gefotografeerd door verschillende mensen en dat de foto's kunnen worden gebruikt ter identificatie om hen te arresteren, maar zij hadden er geen zorg over. En wanneer er geen angst meer is voor de staat, kan er van alles gaan gebeuren.

ISIL heeft nooit haar intenties met betrekking tot Jordanië verborgen, zoals Irak en Syrië werden gecreëerd door het Europese kolonialisme, en daarom verdient het te worden geëlimineerd. De naam van de organisatie spreekt over de doelen, omdat "al-Sham" de Levant is, en dat gebied omvat Syrië, Libanon, Jordanië, en ook Israël.

Om haar plannen voor Jordanië duidelijk te maken, heeft de organisatie haar controle in Irak westwaarts uitgebreid, tot aan de grens tussen Irak en Jordanië, ook door het veroveren de grensstad Turayvil. Met de successen in Irak en Syrië ontwaakt de "jihadistische adrenaline" in de marginale populaties van Jordanië en de demonstratie in Ma'an spreekt uit wat bekend is: ISIS' succes trekt de massa's aan, met name die in de marge van de samenleving, degenen die eindelijk willen behoren tot iets succesvols. En als dit succesvolle ding een einde brengt aan een onderdrukkend regime, is het nog meer waard om toe te treden tot de groep.

De leider en de controverse

De man die wordt gezien als de leider van de salafistische Jihad-beweging in Jordanië is Assem Barqawi, beter bekend als Abu Mohammad al-Maqdesi, (de Jeruzalemmer). Hij werd geboren in een dorp Burqa in de buurt van Shechem op 3 juli 1959 en studeerde Islam in Mosul en Medina. Hij publiceerde een boek waarin hij beweerde dat het Saoedische regime geen rechtsgrondslag had. Hij is de geestelijke mentor van Abu Mus'ab al-Zarqawi, die in 2004 "al-Qaeda in het Land van de rivieren" heeft opgericht. Deze laatste is de organisatie die omgezet is in ISIL ("de Islamitische Staat in Irak en de Levant"). Barqawi verbleef perioden van zijn leven in Pakistan en Afghanistan, en ontmoette daar de hoofden en de leiders van al-Qaeda. De Jordaanse regering veroordeelde hem tot een lange gevangenisstraf en zijn volgelingen hebben hun orders ontvangen vanuit zijn cel.

Er zijn mensen in de jihadistische salafistische beweging in Jordanië die beweren dat al-Makdesi een overname ondersteunt door de "Islamitische staat" van Irak, maar dat de organisatie haar inspanningen niet wil uitbreiden naar Jordanië. Een andere prominente activist, Mohammad Shalabi, aka Abu Sayyaf ("eigenaar van de zwaarden"), die het protest in Ma'an bekritiseerde, beweerde dat het "verdacht is (dat wil zeggen een gouvernementele samenzwering om de Jihad-beweging te vernietigen)" en dat slechts een twintig of dertig mensen, met inbegrip van vijf jongeren (daarom onverantwoordelijk) wiens "hoofden op hol werden gebracht" hebben deelgenomen – en dat het niet de salafistische stroming vertegenwoordigde noch haar doelstellingen diende."

Abu Sayyaf echter verbergt niet zijn steun voor ISIL en het bloedbad onder de sjiieten door de organisatie in Irak, voornamelijk op de regeringstroepen uitgevoerd. Met betrekking tot Jordanië is de situatie anders, aangezien - volgens hem - sommige van de mensen van de salafistische Jihad in Jordanië ISIL ondersteunen, en sommige de "Jibhat Al-nasura"; en zoals bekend is, vechten de twee salafistische organisaties tegen Assad in Syrië, maar ook tegen elkaar.

De argumenten in Jordanië zullen echter verdwijnen wanneer ISIS de gewapende strijd tegen dat land begint. Dit zal beginnen wanneer de strijders van de groep, waarvan de taal het Jordaanse woestijndialect is, zich infiltreert uit Irak in Jordanië, verschijnen voor de camera's met gemaskerde gezichten en de "Biya" verkondigen – de eed van trouw - aan het hoofd van ISIS, Abu Bakr al-Baghdadi, en vervolgens begint om de Jordaanse legerpatrouilles aan te vallen, evenals de militaire wegversperringen, de kleine legerbuitenposten en burgerauto's.

De methoden van actie

De methoden van de organisaties zijn bekend: de troepen halen hun kracht uit een paar dozijn vierwiel-aangedreven snelle voertuigen, waarop zware machinegeweren zijn gemonteerd. Sommige van de strijders hebben RPG's en sommige lichte wapens, meestal de Saar AK-47 geweren ("kalasjnikovs"). Of zoals onlangs is hun bewapening verrijkt met een aanzienlijke hoeveelheid dodelijke en nieuwe Amerikaanse wapens, rechtstreeks uit de Iraakse leger-arsenalen en in de strijd geworpen. Deze grote en destructieve gewapende kracht bij het aanvallen van een buitenpost, wegversperring of patrouille bij verrassing, het creëren van een situatie waarin men het tactische voordeel heeft vanwege het aantal strijders, de mobiliteit en het element van verrassing.

De organisatie neemt de moeite om video's en foto's te nemen van de gevechten en de resultaten ervan, met name de massamoord op soldaten en burgers die men vangt, dit met het oog op het verspreiden van paniek onder de tegenstanders. De gezichten van de militanten zijn over het algemeen bedekt met keffiyahs, zodat niemand hen kan identificeren in de toekomst om ervoor zal zorgen dat ze voor hun daden betalen. De angstaanjagende foto's die de organisatie verspreid waren de belangrijkste reden voor de Iraakse strijdkrachten, waarvan verwacht werd dat ze de stad zouden verdedigen, om uit Mosul te vluchtten en de stad te verlaten vanwege de onbarmhartigheden van ISIL.

In Jordanië wordt naar ISIL gekeken, en meer dan maar een paar mensen staan ongeduldig te wachten op de sterke westelijk (Iraakse) en noordelijke (Syrische) blazende winden van de Jihad, tot die zwepen door de Jordaanse woestijn, die nog steeds onder de heerschappij staat van de Hasjemitische familie, zoals die hier gebracht werd door de Britten negentig jaar geleden, die het "Trans-Jordaanse emiraat" voor hen gemaakt hebben. Dit steunt uiteindelijk het Jordaanse Koninkrijk, ondanks het feit dat "het Koninkrijk alleen aan Allah behoort en hij geen medebestuurder heeft (Koran Chap. 2, vers 25)".

Zelfs als er verzet tegen ISIL in Jordanië is vandaag, is het waarschijnlijk zo, dat wanneer de organisatie begint om haar activiteiten naar dit land te verplaatsen, deze oppositie zal verdwijnen – vooral als de anti-Jordaanse Jihad enkele successen heeft. Deze successen zullen de lokale stammen "overtuigen" evenals individuen om toe te treden tot de organisatie, precies zoals is gebeurd in Syrië en Irak, sommigen uit vrees en sommigen vanuit de wens om deel uit te maken van de overwinning.

Het is duidelijk voor allen dat Jordanië niet de uiteindelijke bestemming gaat worden voor ISIL, maar zal dienen als een springplank voor de voortzetting van de Jihad tegen de andere onwettige creaties van het westerse kolonialisme en de Sykes-Picot-overeenkomst, namelijk Israël en Saoedi-Arabië.

Israëls optie

Een duidelijk keuze, zo scherp als een scheermes, zal Israël en het westen dan duidelijk worden, in al haar kracht: aan de ene kant zullen er zijn die zeggen dat de Jordaanse zaken niet de onze zijn; als de Hashemiten zijn voorbestemd om te vallen, gaan wij hen op geen enkele manier redden, zeker niet tegen de prijs van het bloed van de IDF soldaten - en dus we moeten wachten tot de jihadisten Israëls grenzen hebben bereikt en ze daar naar behoren laten eindigen. Bovendien, als een nieuw land de plaats inneemt van Jordanië, kunt wij beweren dat het een Palestijnse staat is en dat er geen behoefte is aan een andere in Judea en Samaria, aangezien er eveneens al een is in Gaza.

Aan de andere kant is het heel goed mogelijk dat de wereld - en de Verenigde Staten in het bijzonder - het Hasjemitische Koninkrijk zullen steunen, zodat het ook niet in handen van de Jihad valt. In dat geval zal de man in het witte huis verwachten dat Israël gaat deelnemen aan de operatie, omdat ondanks alles, voor Israël het Jordaanse regime nog steeds dient als een soort schild tegen de jihadistische oostelijke wind die zich voordoet in Irak - en eventueel in Iran op een later tijdstip. Kan Israël met zijn armen over elkaar blijven zitten als de vrienden in de VS, en misschien Europa, het Hasjemitische Koninkrijk te hulp komen?

Een ander ding is duidelijk genoeg gedurende deze hete zomermaanden - in Jordanië en aan onze kant van de rivier - komt er een slagveld tussen de IDF en de Jihad vanuit het Oosten, tenzij het wordt gestopt ten oosten van de Jordaan Vallei. Als iemand denkt dat een Palestijnse staat in Judea en Samaria Israël tegen aanvallen zal beschermen, is het aan hem om dat te bewijzen, voordat hij aan Israël vertelt om te vertrekken uit de Jordaan Vallei. Zullen de Palestijnse krachten, bewapend en getraind door de Amerikanen ("Dayton leger") sterker en meer gemotiveerd zijn dan het Iraakse leger, dat ook was bewapend en getraind door de Verenigde Staten?

Wat er vandaag gebeurt in Syrië en Irak - wat kan overlopen naar Jordanië - bewijst aan Israël eens te meer de waarheid van het Arabische gezegde: "Je kunt je rug alleen met je eigen vingernagel krabben."

In het Hebreeuws kent men die gedachte in een bekend gezegde van onze Talmoedische wijzen in de ethiek van de voorvaders: "Als ik niet voor mezelf ben, wie is er dan voor mij". Ik laat de zaak rusten.

Bron: Mordechai Kedar Next Goal for ISIS - Jordan. And Then? - Mordechai Kedar